คุณจำได้ไหม ถึงใครคนหนึ่ง?

[visitna]

ฝั่งจุฬาฯ อาจารย์จรัส สุวรรณเวลา จุฬา รุ่น 5 ปี พศ.2495
ท่านเป็นผู้รับทุนคนแรก
รุ่นต่อมามีอาจารย์ศรีจิตรา บุนนาค--
ต่อมาอีก  อาจารย์ถนอม มะโนทัย ที่นึกออก (อาจจะสลับรุ่นกัน)
แต่ละท่านที่ผมได้เล่าเรียนมาสุดยอด

อย่างอาจารย์ถนอม สาย OBGYN ท่านสอนเก่งมาก เรื่องยากๆกลายเป็นง่าย
แต่เสียดายท่านเป็นคนหน้าบางมีคนกล่าวหาว่าท่านเอาคนไข้มาคลอดใน รพ.
ท่านเลยลาออกไปอยู่ข้างนอก   หลังจากสอนได้ไม่นาน ท่านก็เงียบหายไปเลย

ฝั่งศิริราช อาจารย์ประเวศ ศิริราชรุ่น 60  ปี พศ. 2497
น่าจะรับทุนอานันฯรุ่นที่สองหรือสาม ต่างรุ่นกับอาจารย์จรัส

อาจารย์ครับ จุฬาฯ รุ่น ๕ นี่เท่ากับ ศิริราช ๖๐ นี่ครับ
เทียบรุ่นจุฬาฯกับศิริราช ให้บวกด้วย ๕๕
เทียบรุ่นเชียงใหม่กับศิริราช ให้บวกด้วย ๖๘
เทียบรุ่นรามาธิบดีกับศิริราช ให้บวกด้วย ๗๕
เทียบรุ่นขอนแก่น และสงขลากับศิริราช ให้บวกด้วย ๘๓

ผมเล่าจากที่จำได้  อาจจะผิดก็ได้
ไม่ใช่ข้อมูลที่เป็นอเคเดมิค

[เพ็ญชมพู]

อาศัยอินทรเนตรแลเห็นไปถึง รายนามผู้ได้รับพระราชทานทุนอานันทมหิดล แผนกแพทยศาสตร์

http://www.anandamahidolfoundation.com/?q=recipient&grp=1

จำได้ว่าชื่อนี้สอบได้เป็นที่หนึ่งประเทศไทยสายวิทยาศาสตร์ พ.ศ. ๒๕๑๗

[SILA]

อาจารย์ที่ทำทางช่องอกมีอีกคนครับ อาจารย์เปรม บุรี ผมนับถือมากนอกจากฝีมือดี แล้วยังใจเย็นมาก เล่ากันว่าท่านเป็นเสรีไทยระหว่างสงครามโลกที่สอง

        ประมาณกลางปีที่แล้วได้พบกับหลานสาวของท่าน(อาจารย์เปรม)ที่ระยองได้ทราบว่า
ท่านยังแข็งแรงดีอยู่ครับ
        น้องชายของท่าน อ. รจิต ก็เป็นเสรีไทยสายอังกฤษเช่นกัน

ข้อมูลจาก  ๑๒๐ ปี โรงเรียนแพทย์ศิริราช  
                สรรใจ แสงวิเชียร, พ.บ., พ.ด.

        นพ.เปรม บุรี และนพ.รจิต  บุรี เป็นพี่น้องกัน มาเรียนอังกฤษโดยทุนส่วนตัว เพิ่งจะเข้าโรงเรียนแพทย์
จึงเข้าฝึกอบรมในหน่วยรบ นายเปรมใช้ชื่อว่านายดี นายรจิตใช้ชื่อว่านายขำ
       กลุ่มที่ฝึกทหารเมื่อเดินทางมาถึงอินเดีย แล้วถูกส่งไปฝึกสงครามกองโจรต่อ  นพ.เปรม และ นพ.รจิต
ถูกส่งไปรบกับกองทัพญี่ปุ่น ในการรุกเข้าสู่แคว้นอารกัน (ยะไข่) ของสัมพันธมิตร ตอนปลาย พ.ศ. ๒๔๘๖
       วันที่ ๑๕ มีนาคม พ.ศ. ๒๔๘๗ เสรีไทยสายอังกฤษคณะแรก มีนายป๋วย  อึ้งภากรณ์ นายประทาน เปรมกมล
และนายเปรม บุรี กระโดดร่มลงมาที่ชัยนาท ตำรวจจับไปเก็บตัวไว้ที่สันติบาล เดือนเมษายน เสรีไทยคณะที่ ๒ มี
นายสำราญ วรรณพฤษ์, นายธนา โปษยานนท์ และนายรจิต บุรี โดดร่มลงมาที่นครสวรรค์ ตำรวจจับไปเก็บไว้
ที่สันติบาลอีก

        เสรีไทยทั้งสายอเมริกันและสายอังกฤษ ที่เดินทางเข้าไทยไม่ว่าทางใด ตำรวจของ พล.ต.อ.หลวงอดุลย์
เดชจรัสจะรับตัวไปหมด จนกลางปีจึงทำความเข้าใจได้ว่าหลวงอดุลย์เป็นรองหัวหน้าเสรีไทยในประเทศ และ
ให้เสรีไทยทั้งสองสาย ส่งวิทยุติดต่อกับนอกประเทศได้ หลังจากนั้นเสรีไทยทั้งสองสายจึงกระจายกันออกปฏิบัติงาน
        สงครามสงบแล้ว นพ.เปรม และ นพ.รจิต ได้เหรียญกล้าหาญ  Military Cross  ทั้งสองคนกลับไปเรียนต่อ
จนจบแพทย์  ศ. นพ.เปรม เรียนต่อทางศัลยศาสตร์ สอบได้ F.R.C.S. กลับมาเป็นอาจารย์ที่ศิริราช เป็นผู้อำนวยการ
หน่วยแพทย์เคลื่อนที่ จังหวัดอุดรธานี ย้ายไปเป็นหัวหน้าภาควิชาศัลยศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาล
รามาธิบดี  ศ. นพ.รจิต จบแล้วเรียนต่อทางอายุรศาสตร์ สอบได้ M.D. กลับมาเป็นอาจารย์ศิริราช เป็นหัวหน้าหน่วย
โรคไต เป็นผู้วิจัย ทำไตเทียม ย้ายไปเป็นหัวหน้าภาควิชาอายุรศาสตร์ คณะแพทยศาสตร์โรงพยาบาลรามาธิบดี และ
ได้เป็นคณบดี คนที่ ๒

[CVT]

ผมเรียนวิทยาศาสตร์การแพทย์ที่จุฬาฯสองปี แล้วข้ามฟากไปเรียนศิริริาช ๕ ปี  ไม่ได้สอบตก   บังเอิญอาจารย์หมออวย เกตุสิงห์ ประกาศรับ นศพ.ผู้ช่วยอาจารย์สองตำแหน่ง ต้องใช้เวลาเรียนปี ๒ สองปี เรียนครึ่งทำงานครึ่ง มีเงินเดือนด้วย ผมเลยสมัคร อีกคนคือ พีรพล สุนทรพะลิน (น่าเสียดายที่เสียชีวิตหลังจบฝึกงานศัลยกรรมตกแต่งที่อเมริกาได้ไม่กี่วัน)   ผมจบก่อน จรัล เกรันพงษ์ ๑ ปี ก่อน ปริญญา สากิยลักษณ์ ๒ ปี เป็นแพทย์ประจำบ้านอยู่สองปีก่อนไปนอก ตอนจะจบคิดจะกลับเมืองไทยมาคุยกับอาจารย์ แต่ดูท่าทีแล้วสู้เพื่อนๆไม่ไหว  เพราะสมัยนั้นมีกฎอัยการศึก ข้าราชการได้อายุราชการสองเท่า  คนที่รับราชการแต่แรกจบจะได้อายุราชการ ๑๒ ปี คนไปนอก ๖ ปี ถึงได้ Board สอง Board แต่ กพ.คิดให้แค่ Board เดียว หรือ ๔ ปี ไม่มีทางตามเพื่อนทัน  

อาจารย์ กษาน กัมพล ธีระ เป็นอาจารย์ผมทั้งนั้น ปี ๔ ผมโชคดีมากเพราะอาจารย์ที่กล่าวเริ่มคิดจะผ่าตัดหัวใจ มีการผ่าสุนัขทุกบ่ายวันพฤหัศฯ ผมหนีเล็คเช่อร์หูตาคอจมูกทุกพฤหัศฯ เพื่อไปร่วมวง (ไม่รู้ว่ารอดโดน summer ได้ยังไง) จนเพื่อนๆว่าผมเป็นแพทย์ประจำบ้าน ศัลย์หมา ๓ (เพราะผ่าตึกเทคนิคการแพทย์ชั้น ๓  สมัยนั้นมี ศัลย์ชาย ศัลย์หญิง ๑ ๒ ๓)

วันนี้ไปงานศพอาจารย์กัมพล ประจวบเหมาะ มีโอกาสได้พบอาจารย์ศานติ วิบูลย์มงคล ซึ่งกลับมาเที่ยวเมืองไทยพอดี
รื้อฟื้นความหลังถึงกระทู้ต่าง ๆ ที่เรือนไทย แต่อาจารย์ในวัย ๘๐ กว่าจำไม่ได้ว่าเคยโพสท์อะไรบ้าง
กระทู้นี้คงต้องหาทางเก็บไว้เป็นประวัติศาสตร์แล้วครับ

[เทาชมพู]

ยังนึกถึงท่านอยู่เสมอค่ะ    ไม่ได้ข่าวมาหลายปี เข้าใจว่าวัยและสุขภาพอาจทำให้ท่านไม่สะดวกที่จะเข้ามาคุยอีก
ทราบข่าวว่าท่านยังแข็งแรงพอจะเดินทางกลับมาเที่ยวบ้านเกิดเมืองนอนได้  ก็ดีใจมากค่ะ