เก็บตกจากโต๊ะอาหาร

[เทาชมพู]

ภาพประกอบค่ะ

[NAVARAT.C]

^
ข้อแลกข้างบนนั่นทั้งหมดกับสองชิ้นนี่เท่านั้น
(แล้วยอมกลับไปกินมาม่าต่อที่บ้าน)

[เทาชมพู]

^
    
ปลาดิบหรือคะ

[ประกอบ]

^
ข้อแลกข้างบนนั่นทั้งหมดกับสองชิ้นนี่เท่านั้น
(แล้วยอมกลับไปกินมาม่าต่อที่บ้าน)

สองชิ้นนั้นคือโอโทโร่ เป็นเนื้อส่วนพุงของทูน่า ชิ้นในรูปมาจากพุงส่วนหน้าของทูน่าครีบน้ำเงินเพศผู้อายุราว 15 ปี น้ำหนัก 185 กิโลกรัม จับได้จากมหาสมุทรแปซิฟิกโดยการตกเบ็ดโดยชาวประมงจากเมืองฮิมิ ชื่อคุณมัตสึยามะ อายุ 65 ปี ทูน่าตัวนี้ถูกประมูลไปที่ตลาดปลาสึคิจิเมื่อวันที่ 16 กรกฏาคม 2009 ที่ราคา 45 ล้านเยน โดยภัตตาคารซูชิ-ซันไมในกรุงโตเกียว  จากทูน่าตัวนี้ทั้งตัวมีส่วนโอโทโร่มาทำซูชิได้เพียง 15 คำเท่านั้น  โอโทโร่ 2 ชิ้นนี้  เมื่อเข้าปากแล้วจะนิ่มมาก เรียกได้ว่าแทบละลายในปากเลย เพราะเป็นเนื้อส่วนที่มีไขมันแทรกอยู่มากจนมีลายเหมือนหินอ่อน อุดมด้วยโอเมก้า รสชาตินั้นจะหวานนุ่มนวลชุ่มฉ่ำนุ่มลิ้น ไม่มีกลิ่นคาวเลยซักนิด ความหวานมันแรกอยู่ในทุกอนูของความหยุ่น ให้รสสัมผัสที่ไม่อาจอธิบายได้ ต้องลองด้วยตัวเองเท่านั้น


** เนื้อหาหลังจาก 2 วรรคแรก เป็นจินตนาการล้วนๆ 

[เทาชมพู]

^
ข้อแลกข้างบนนั่นทั้งหมดกับสองชิ้นนี่เท่านั้น
(แล้วยอมกลับไปกินมาม่าต่อที่บ้าน)

สองชิ้นนั้นคือโอโทโร่ เป็นเนื้อส่วนพุงของทูน่า ชิ้นในรูปมาจากพุงส่วนหน้าของทูน่าครีบน้ำเงินเพศผู้อายุราว 15 ปี น้ำหนัก 185 กิโลกรัม จับได้จากมหาสมุทรแปซิฟิกโดยการตกเบ็ดโดยชาวประมงจากเมืองฮิมิ ชื่อคุณมัตสึยามะ อายุ 65 ปี ทูน่าตัวนี้ถูกประมูลไปที่ตลาดปลาสึคิจิเมื่อวันที่ 16 กรกฏาคม 2009 ที่ราคา 45 ล้านเยน โดยภัตตาคารซูชิ-ซันไมในกรุงโตเกียว  จากทูน่าตัวนี้ทั้งตัวมีส่วนโอโทโร่มาทำซูชิได้เพียง 15 คำเท่านั้น  โอโทโร่ 2 ชิ้นนี้  เมื่อเข้าปากแล้วจะนิ่มมาก เรียกได้ว่าแทบละลายในปากเลย เพราะเป็นเนื้อส่วนที่มีไขมันแทรกอยู่มากจนมีลายเหมือนหินอ่อน อุดมด้วยโอเมก้า รสชาตินั้นจะหวานนุ่มนวลชุ่มฉ่ำนุ่มลิ้น ไม่มีกลิ่นคาวเลยซักนิด ความหวานมันแรกอยู่ในทุกอนูของความหยุ่น ให้รสสัมผัสที่ไม่อาจอธิบายได้ ต้องลองด้วยตัวเองเท่านั้น

** เนื้อหาหลังจาก 2 วรรคแรก เป็นจินตนาการล้วนๆ  

ตื่นจากฝัน   มาดูความจริง(ตามประสาองุ่นเปรี้ยว)กันมั่งนะคะ

[เพ็ญชมพู]

ของโปรด 

เอา "โอโทโร่" มาแลกก็ไม่ยอม

[:D :D]

ขอเป็น ต้มยำพุงไข่ นะคะ...

[เทาชมพู]

ยกต้มยำพุงไข่มาเสิฟคุณดีดีแล้วก็จะถอยออกจากกระทู้คุณตั้งเสียทีละค่ะ   ขอกลับไปฟังอย่างเดิม
ทำกระทู้เขาออกนอกทางไปพอสมควรแล้ว

[naitang]

ครับ ผมก็ชอบต้มยำพุงปลาช่อนเหมือนกันครับ  ที่เป็นแปะซะก็อร่อยเหมือนกันนะครับ
ครั้งหนึ่งเคยกินอาหารเย็นกับวิศวกรชาวเยอรมัน ในงานสำรวจเพื่อปรับเส้นทางรถไฟสายเหนือใ้ห้เหมาะสม จำได้ว่ากินกันในเมืองแพร่  ก็มีการสั่งแปะซะปลาช่อนมา  พอเสิร์ฟเสร็จ ตามมารยาทก็เชิญให้แขกลงมือก่อน บะแหล่ว ไปทั้งพุงเลยครับ กินหมดอีกด้วย  พุงปลาช่อนมันคงดังเอาเรื่องอยู่ทีเดียว

ญี่ปุ่นค่อนข้างจะชอบมันสัตว์ ถ้าเห็นมันฉ่ำและย้วยแทบจะหยด อันนั้นของแพง    หมูและเนื้อที่ใช้ในชาบูชาบู (เนื้อแกว่งน้ำ) จะหั่นบางแทบจะเป็นกระดาษ ของดีจะต้องเห็นมันขาวเป็นริ้วเลย  รวมทั้งพวกยากินิขุ (เนื้อย่างด้วย) หมูสามชั้นของเขาจึงมีราคาแพงมากกว่าหมูเนื้อแดง กลับทางกับในบ้านเรา  สาวไทยไม่นิยมมัน จึงค่อยๆใช้ตะเกียบแยกริ้วมันออก เหลือส่วนที่เป็นเนื้อแดงอยู่ตี๊ดเดียว คนญี่ปุ่นก็เป็นงงไปตามธรรมเนียม

[naitang]

ไปให้จบเรื่องของซูชินะครับ

เรื่องการจัดวางที่สวยงามในภาชนะนั้น จะไม่กล่าวถึงนะครับ
   
ไปว่าสุนทรีย์ที่ตัวข้าวปั้นซูชิ  ซึ่งเรื่องสำคัญไปเกี่ยวกับขนาดและสี  ซูชิตามร้านอาหารจะปั้นเป็นคำค่อนข้างใหญ่ และเนื้อปลาวางที่ทับแบบก็ดูจะไม่ต่อเนียนไปกับส่วนที่เป็นข้าว ไปอยู่ในปรัญญาแบบถูกด้วยปริมาณและอร่อยด้วยคุณภาพ  ประเภทแต่ละคำใส่ปากตุงแก้มตุ่ยไปเลย ตุ่มรับรสของลิ้นแทบไม่ได้สัมผัสกับรสข้าวและรสเนื้อให้เกิดสุนทรีย์ใดๆมากนัก เพราะถูกคละและถูกบังไปหมด ยิ่งสำหรับพวกคนไทยเรา ซึ่งนิยมจิ้มข้าวปั้นให้ชุ่มไปด้วยน้ำซีอิ๊วที่เข้มข้นไปด้วยวาซาบิ รสของวาซาบิก็จะกลบไปหมดเลย ลิ้นแยกอะไรไม่ออกเลย 

ซูชิที่ดูแล้วน่ากินจริงๆ คือ ปั้นขนาดประมาณนิ้วหัวแม่โป้ง ชิ้ปลาใหญ่พอที่จะคลุมรอบด้านข้างของก้อนข้าว (ราคาของร้านพวกนี้ก็มิได้แพงไปกว่าร้านซูชิคำโตๆ) แล้วก็สีของเนื้อปลา ซึ่งสำหรับคนญี่ปุ่นจะรู้สึกว่าน่ากินมากๆก็ต่อเมื่อออกไปทางสีชมพู   โอโทโรเองก็มีระดับราคาต่างกันตามความสดใสของสีชมพู

ความรู้ที่ผมได้รับมาจากการกินซูชิ คือ คนเราตามปรกติจะกินข้าวช้อนพูนๆประมาณ 20 คำก็รู้สึกว่าอิ่มสบายท้องแล้ว มากไปกว่านั้นอีกสัก 5-10 คำ จะเริ่มไปอยู่ในความรู้สึกว่าอิ่มมาก หากมากว่านั้นจะรู้สึกว่่าอิ่มแปร้ แน่นจนอึดอัด

[:D :D]

มีชูชิ มาฝากค่ะ 
ภาพแรก น่าตาน่ารักดี... แต่สองภาพล่าง ทานกันได้จริงอ่ะ

[naitang]

ครับคุณดีดี 
เคยดูสารคดีเรื่องการเอาแมลงมาทำเป็นอาหารของคนญี่ปุ่น  เอาแมลงสาบมาใช้ตะไกรตัดปีก ตัดขาส่วนส่าง ตัดชายขอบตัว เอาลงทอดกับเนย แล้วก็กิน

ผมว่าผมเองค่อนข้างจะกินสารพัดแล้วนะ ขอไม่สู้สำหรับเมนูนี้จริงๆ   เคยกินแต่ตั๊กแตนในนาข้าวของญี่ปุ่น ขนาดของแต่ละตัวประมาณสักสองก้นไม่ขีด เขาเอามาคั่วแล้วใสน้ำตาล รสเลยออกหวาน ไม่กรอบ ผมว่าไม่อร่อยเลย กากเยอะ  ชาวนาเขาชอบกินกัน

[เทาชมพู]

คุณตั้งกินหนอนรถด่วนได้ไหมคะ
ครั้งหนึ่ง  เจ้าภาพอุตส่าห์สั่งมาให้กินเป็นอาหารจานเด็ด   เห็นว่าแพงด้วย    ดิฉันกินเข้าไปได้ตัวเดียวเพราะเกรงใจเจ้าภาพ  
มากกว่านั้นเกรงว่าจะมันจะสวนทางออกมาทางปาก ให้ขายหน้าทั้งโต๊ะ     พยายามหลอกตัวเองให้คิดว่ากำลังกินเฟร้นช์ฟรายเท่าไรก็หลอกไม่สำเร็จ

[เทาชมพู]

ตั๊กแตนปาทังก้าทอดกรอบฝีมือคนไทย อร่อยกว่าตั๊กแตนญี่ปุ่นไหมคะ

[naitang]

^
เคยกินหนอนรถด่วนครับ  แถมยังเอาไปเผยแพร่ให้เพื่ิอนฝรั่งในออสเตรียทานด้วย เขาว่าอร่อยดีเหมือนกัน ทานแกล้มเบียร์กัน เขาก็กินแบบขยาดๆ แต่ก็หยิบกินตลอด     ในญี่ปุ่นก็เผยแพร่ให้เพื่อนญื่ปุ่นลองเหมือนกัน คนญี่ปุ่นกินง่ายกว่า น่าจะเพราะว่าคุ้นเคยและชอบลองอาหารแปลกๆอยู่เป็นทุน

ตั๊กแตนทอดของไทยอร่อยกว่าแน่นอนครับ เพราะเป็นการทอดจนกรอบ ไม่รู้สึกแหยะๆเหมือนของที่ญี่ปุ่นที่ทำแบบคั่วในกระทะ

แท้จริงแล้วผมก็ไม่ชอบทานทั้งรถด่วนและตั๊กแตน   เรียกว่าเป็นของไม่มัก และจะไม่หาซื้อทานเอง    เมื่อครั้งยังเป็นเด็กยังอยู่บ้่านนอกไกลปืนเที่ยงอยู่นั้น ก็กินแทบจะทุกอย่างที่ชาวบ้านเขากินกัน พออยู่มหาวิทยาลัยก็ยังพอจะซื้อกินบ้าง ด้วยนึกถึงวันเก่าๆ   แต่พอจบมาทำงานที่ต้องเข้าป่าเข้าดงจริงๆ ผมกลับเกือบจะไม่แตะเลยจนถึงปัจจุบัน เหตุผลสำคัญก็คือ หลีกเลี่ยงอาหารที่เสี่ยง หากผมกินดะ ลูกหาบชาวบ้านที่ผมจ้างก็คงจะเที่ยวเก็บแมลงอะไรต่อมิอะไรมาทำกินกัน หากโชคไม่ดีไปเจอเอาแมลงมีพิษเข้า คงจะเดินทางออกไปหาหมอไม่ทันเป็นแน่แท้ครับ

ตั๊กแตนทอดกรอบของเรานี้ดังนะครับ เห็นฝรั่งแถวพัทยาออกมาเดินหาซื้อกินกันเหมือนกินป๊อบคอร์น รวมทั้งแมลงอื่นๆอีกด้วย 

จำเรื่องเล่าสมัยก่อนได้เรื่องหนึ่ง ในยุคสมัยจอมพลสฤษดิ์  จะจริงเท็จอย่างไรไม่ทราบ  มีอยู่ครั้งหนึ่งที่มีฝูงห่าตั๊กแตนปาทังก้ามางกินพืชไร่ในภาคอิสาน พืชผลเสียหายเป็นจำนวนมากมาย  ก็มีคนลองเอาตั๊กแตนไปทอดกิน ความอร่อยก็ขยายต่อปากต่อปาก และขยายไปทางสื่อหนังสือพิมพ์  ปีต่อมา ชาวบ้านเลยเอาตาข่ายมาขึงดักจับไปกิน  ปาทังก้าที่ว่าร้ายนักสู้ไม่ไหว เลยไม่ยอมมาเป็นฝูงห่าให้เห็นอีกเลย  ทราบว่าปัจจุบันนี้ก็ยังใช้วิธีนี้ดักจับอยู่ แต่ก็ได้ปริมาณไม่มากนัก  ราคาตั๊กแตนทอดจึงสูงหน่อย  คุยกับแม่ค้าแถวพัทยา เขาบอกว่าบางที่ก็ขาดตลาดเหมือนกัน