ครั้งแรกที่เห็นต้นคริสต์มาสบนเยาวราชก็รู้สึกสวยแปลกตา แต่พอมีเวลานั่งใคร่ครวญ ผมกลับรู้สึกประหวั่น และถามตัวเองว่า นอกจากภาพเก่าแล้ว
เราควรจะอนุรักษ์สิ่งที่เป็นหลักฐานแสดงการลงรากปักฐานของชาวจีนรุ่นแรกๆบนถนนเยาวราชไว้ให้ประจักษ์กับคนรุ่นหลังไหม
ผมนึกถึงบ้านเก่ากลางสามเพ็งที่ซอมซ่อ ทั้งๆที่มันขึ้นทะเบียนศาลเจ้าไว้กับกรมการปกครอง
อาคารที่จัดผังแบบแต้จิ๋วแท้ๆที่เรียกว่า เต็กกอฉู่ หรือผังเรือนข้อไผ่ ที่หลายคนคงจะไม่รู้จัก
ทั้งเป็นศาลเจ้าขงจื้อหลังสุดท้ายใน กทม.
ปัจจุบันถูกใช้เป็นโกดังเก็บสินค้าสกปรก ไร้คนดูแล.....
ขอตำแหน่งและภาพด้วยครับ(หากมี)
ในสมัยก่อนการตั้งศาลเจ้าจะต้องขออนุญาตตั้งและจดทะเบียนกับทางราชการตามกฎหมายที่ยังใช้บังคับอยู่จนถึงปัจจุบัน คือ
กฎเสนาบดีว่าด้วยกุศลสถานชนิดศาลเจ้า พ.ศ. ๒๔๖๓ ออกตามความในพระราชบัญญัติลักษณะปกครองท้องที่ พ.ศ. ๒๔๕๗
http://ilab.dopa.go.th/internal/legal/knowledge/18/rule2463.pdfไม่ใช่เป็นการขึ้นทะเบียนเพื่อการอนุรักษ์เพื่อเป็นโบราณสถานนะครับ ซึ่งเป็นอำนาจหน้าที่ของกรมศิลปากร
