อย่างหนึ่งที่ผมเห็นความแตกต่างระหว่างการขายของในร้านค้าของไทยกับต่างชาติโดยทั่วไป ซึ่งผมคิดว่ามีคนไทยได้เห็นกันเป็นจำนวนมาก ทั้งข้าราชการ นักท่องเที่ยวไทย ทัวร์ไทย และผู้บริหารระดับสูงทั้งหลายทั้งของเอกชนและราชการ แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้กล่าวถึงความแตกต่างนี้เลย หรือไม่ได้เคยได้สังเกตก็ไม่รู้ หรือผมเชยไป ก้าวไม่ทันโลกเขาขั้นหนักเลยทีเดียวก็เป็นได้
ผมเห็นว่า ดูเหมือนว่าเราจะยังไม่มีการพัฒนาไปในทางใดเลย
เรายังคงจัดร้านแบบเก่าๆ ลักษณะแบบโชว์ห่วยที่เขาเรียกกัน ในลักษณะของการเอาของชนิดเิดียวกันมาวางรวมกันเพื่อให้ผู้ซื้อสามารถเลือกหยิบชิ้นที่ตนเองพอใจได้ตามที่ต้องการ ซึ่งโดยนัยประการหนึ่ง ก็คือ ของเหล่านั้นไม่มีมาตรฐานในการทำ แต่ละชิ้นไม่มีความเรียบร้อยเท่ากัน ทำให้ดูเป็นลักษณะของโหล เป็นของจากแรงงานไร้ฝีมือราคาถูกๆ โดยนัยอีกประการหนึ่ง ก็คือ ไม่ได้แสดงความเป็น Specialists ในเรื่องใดๆเลย
ผมมีความเข้าใจดีถึงสภาพของการจัดร้านเช่นนี้ในต่างจังหวัด เพื่อเป็นการแสดงว่าร้านนี้มีสินค้าอะไรบ้าง และเข้าใจดีว่าร้านขายสินค้าบางประเภทก็ต้องจัดร้านเช่นนี้
ในที่นี้ผมจะพูดถึงร้านขายของประเภทเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย อุปกรณ์เครื่องใช้ในชีวิตประจำวันของคนและการทำมาหากินในท้องถิ่น เครื่องแต่งเครื่องประดับบ้านเรือน และอะไรก็ตามในกลุ่มสินค้าที่มีความเป็นลักษณะเฉพาะ (รูปทรง ฝีมือ สีสรร องค์ประกอบ ฯลฯ)
ขอต่อเรื่องในวันพรุ่งนี้ครับ (เช่นเคย
)
