กบฎบวรเดช นี่ทหารการเมืองเขาเล่นอะไรกัน?

[เทาชมพู]

     การตัดสินพระทัยของพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว ที่จะไม่ทรงเข้าข้างฝ่ายใด และไม่ประสงค์จะให้คนไทยต้องเสียเลือดเนื้อระหว่างกัน  มีผลต่อการตัดสินพระทัยของพระองค์เจ้าบวรเดชเช่นกัน   
    เมื่อยึดกรุงเทพไม่ได้ ซ้ำทหารรัฐบาลโต้ตอบอย่างแข็งกร้าว   ก็ทรงเรียกประชุมบรรดาผู้บังคับกองพันทหารเหล่าต่างๆในตอนย่ำค่ำ(14 ตุลาคม) ทรงแถลงผลของการปฏิวัติ "งานใหญ่"  ครั้งนี้ว่าฝ่ายทหารหัวเมืองกำลังเสียเปรียบทุกประตู  เพราะการรบมิได้เป็นไปตามแผน  ทหารหลายหน่วยไม่ร่วมมือด้วย  รัฐบาลทำการรบได้เปรียบ  เพราะมีรถไฟดุนรถ ข.ต.บุกเข้าโจมตี  และมีรถถังระดมยิง  จนฝ่ายหัวเมืองจำต้องล่าถอยจากแนวหน้าอยู่เรื่อยๆ ด้วยเหตุผลดังกล่าวมานี้  องค์แม่ทัพจึงตัดสินพระทัยให้ถอยทัพตามพระราชประสงค์ของขององค์พระประมุขแห่งชาติ  ทรงได้จัดเครื่องบินนำหนังสือไปกราบบังคมทูลเรื่องการถอยทัพนี้ด้วยแล้ว

     กองทหารฝ่ายหัวเมืองจึงถอนกำลังจากดอนเมืองเมื่อตอนดึกสงัดของคืนวันที่ 15 หรือ 3 นาฬิกาของเช้าวันที่ 16 ตุลาคม  โดย
พระยาศรีสิทธิสงครามไปตรึงกำลังตั้งรับอย่าง"สู้ตาย"  อยู่ที่ตำบลหินลับ  กลางดงพระยาเย็น   รัฐบาลไม่รอช้ารีบออกข่าววิทยุทันทีว่ากบฎถอยหนี  ทหารรัฐบาลยึดดอนเมืองกลับคืนมาได้แล้ว     นอกจากนี้ทหารหน่วยต่างๆที่เป็นฝ่ายกบฏก็วางอาวุธยอมจำนนกับรัฐบาลกันระลอกแล้วระลอกเล่า จนเกือบจะไม่มีเหลือฝ่ายกบฏอีกแล้ว
     แถลงการณ์ของรัฐบาลออกอากาศมาถึงเพชรบุรี    เราก็คงเดาได้ว่าหลวงสรสิทธิฯ คงแทบกระอักเลือด  เพราะแผนเดิมที่จะช่วยตีกระหนาบหลัง  ในขณะที่กองทัพพระองค์บวรบุกเข้าโจมตีกรุงเทพด้านเหนือ กลายเป็นล้มเหลวโดยสิ้นเชิง  กำลังรบฝ่ายเพชรบุรีมีเพียงกองพันเดียวจะเข้าสู้รบกับกองทหารกรุงเทพฯ  ก็เท่ากับแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ   
     กองพันทหารเพชรบุรี จึงจำต้องยอมแพ้ต่อรัฐบาลในวันที่ 17 ตุลาคม 2476   พ.ต. หลวงสรสิทธฯกล่าวกับพันโทหลวงพิบูลสงครามว่า
     " ผมแพ้แล้ว โปรดนำตัวไปประหารชีวิต"

[เทาชมพู]

แต่หลวงสรสิทธฯก็ไม่ได้รับโทษถึงประหารชีวิต  แต่ว่าต้องรับโทษจำคุกในฐานะนักโทษการเมืองอยู่หลายปี
ขออภัยที่ไม่มีหนังสืออยู่ใกล้ตัวในตอนนี้  หาในกูเกิ้ลก็ไม่เจอ  จึงขอท่านที่มีรายละเอียดชีวิตช่วงนี้กรุณาเติมให้ครบถ้วนด้วยค่ะ

รู้แต่ว่าคุณหลวงสรสิทธฯ เป็นบิดาของนักแปลชื่อดัง  คุณ"นิดา" หรือปราศรัย (แสงชูโต)รัชไชยบุญ

[NAVARAT.C]

^
ของฝากของท่านอาจารย์เทาชมพู เดี๋ยวผมจะต้องไปรื้อตู้หนังสือหาก่อนครับ แล้วจะกลับมาต่อให้

ส่วนคุณประกอบ ผมยินดีที่ได้อ่านความเห็นข้างบนนะครับ หลายเรื่องเกี่ยวกับจอมพลป. ผมได้วิจารณ์มามากแล้วในกระทู้ต่างๆที่เคยเขียน
แต่อยากให้ลองพิจารณาการอำนวยการยิงปืนใหญ่ของท่านตามผังที่ผมเขียนขึ้นนี้อีกครั้งหนึ่ง  เป็นไปไม่ได้หรอกครับ ที่นายทหารปืนใหญ่ไม่ว่าจะเรื้อเวทีขนาดไหน จะสั่งตั้งจุดยิงในแนวเฉียงเป้าหมาย ถ้าสามารถจะตั้งในแนวตรงได้ คนเรียนมาแค่ร.ด.ยังรู้เลย

ทางรถไฟตรงเป๊ะอย่างนั้น กลุ่มเป้าหมายใหญ่เบ่อเร่อเรียงกันไปบนทางรถไฟยาวหลายกิโลเมตร เอาปืนใหญ่มาวางคล่อมทางรถไฟ เล็งไปตรงๆแล้วหลับหูหลับตายิงไป มันต้องโดนใครต่อใครบาดเจ็บล้มตายบ้าง  แต่นี่ไปยิงจากมุมเฉียง กระสุนมันตกยาวไปบ้างสั้นไปบ้าง ก็คล่อมเป้าได้ทั้งหมด

ฉะนั้น เจตนาจริงๆของทหารการเมืองผู้นี้คืออะไร ลองคิดดูเป็นการบ้านก่อน เรามิได้รีบจะจบกระทู้ ผมไม่ได้ยัดเยียดความคิดให้เชื่อตามผม เอาเป็นว่า เรามาช่วยกันคิดวิเคราะห์พร้อมๆกันไป ไม่รีบสรุป  เอากรณีรวันดาที่คุณศึกษามาเปรียบเทียบด้วยก็ดี
 
ไม่แน่ เราอาจได้คำตอบที่เชื่อถือได้สำหรับคำถามที่ผมนำมาตั้งเป็นหัวข้อกระทู้นี้ก็ได้นะครับ

[เพ็ญชมพู]

        ในตอนต้น  ผลงานของหลวงสรสิทธฯคืบหน้าไปด้วยดี  เพราะมีบุคคลสำคัญของจังหวัดเข้าร่วมมือด้วยเต็มที่  คือนายพันเอก พระยาสุรพันธ์เสนีย์(อิ้น  บุนนาค) สมุหเทศาภิบาล  และที่สำคัญยิ่งก็คือพระยาวิเศษฦาชัย (ม.ล.เจริญ  อิศรางกูร)  เจ้าเมืองหรือผู้ว่าราชการจังหวัดเพชรบุรี  
     พระยาทั้งสองท่านเป็นขุนนางผู้ใหญ่ที่ชาวเมืองเพชรบุรีเคารพนับถือกันมาก    เมื่อท่านประกาศแข็งข้อกับรัฐบาล  ชาวบ้านชาวเมืองก็เฮโลกันเข้ามาสนับสนุน   เห็นได้จากเมื่อระดมพลใหญ่  ก็มีทหารกองหนุนรีบรุดมารายงานตัวเข้าประจำการมากมาย  จนเกินจำนวนที่ต้องการ

บางตอนจากบันทึกของนายพันเอก พระยาสุรพันธ์เสนี (อิ้น  บุนนาค) สมุหเทศาภิบาลมณฑลราชบุรีในหนังสืออนุสรณ์งานพระราชทานเพลิงศพของท่านเอง

หน้า ๑๕

"ในขณะที่ข้าพเจ้าอยู่ในราชการ และดำรงตำแหน่งสมุหเทศาภิบาลสำเร็จราชการมณฑลราชบุรีอยู่นั้น พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัวได้เสด็จแปรพระราชฐานประทับร้อนที่สถานตากอากาศหัวหิน ณ ที่พระราชวังไกลกังวล การเสด็จแปรพระราชฐานครั้นนี้อยู่ในความรับผิดชอบของข้าพเจ้า ตามประเพณีเดิมมาหรือจะเรียกว่าตามหน้าที่ก็ว่าได้ ในเวลานั้นเองได้มีกองทหารจังหวัดนครราชสีมาลุกขึ้นแข็งอำนาจ ภายใต้การนำของพระวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าบวรเดช เพื่อต่อสู้กับรัฐบาล"

หน้า ๑๗, ๑๙, ๒๑

"แม้ข้าพเจ้าไม่มีความประสงค์ที่จะยกกำลังทหารทั้งราชบุรีและเพชรบุรีไปต่อสู้กับทหารของรัฐบาล ข้าพเจ้ามีความประสงค์อยู่อย่างเดียวเท่านั้น คือ จะป้องกันและรักษาความปลอดภัยของพระมหากษัตริย์ตามหน้าที่ของข้าพเจ้าเท่านั้น"

"ในวันที่ ๑๒ สื่งที่สำคัญที่สุด ก็คือได้กำชับไปว่า เราไม่ได้ระดมทหารครั้งนี้เพื่อไปรบราฆ่าฟันกับใตร เพียงแต่เราต้องการกำลังทหารมาเพื่อป้องกันและถวายความปลอดภัยแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเราเท่านั้น"

"ข้าพเจ้าเป็นทหารตั้งแต่น้อยคุ้มใหญ่ ก็ได้ยินแต่คำว่า ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ มันจับเข้าไปในสายเลือดแล้ว ละลายอยู่ในนั้น ในสายเลือดของข้าพเจ้า"

"เราเริ่มจ่ายทหารออกประจำอยู่ตามจุดสำคัญ ๆ หลายแห่ง เพื่อป้องกันมิให้ทหารฝ่ายใดก็ตามไม่ว่าจะฝ่ายพระองค์เจ้าบวรเดช หรือทหารฝ่ายรัฐบาล ไม่ให้ล่วงล้ำเลยจังหวัดเพชรบุรีลงไปทางใต้ได้ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อจะถวายความปลอดภัยแด่องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเป็นที่ตั้ง

 

[เพ็ญชมพู]

มีหลายท่านยังคาใจสงสัยเรื่องของหลวงกาจสงคราม

คราวหนึ่งมีจ่าคนหนึ่งนำหมู่แล้วบินต่ำ พาลูกหมู่ขนดินตาย ตัวเองบาดเจ็บสาหัส ท่านไปเยี่ยมและด้วยความเสียดายเครื่องบินซึ่งหาได้ยากในสมัยนั้น ท่านก็บอกว่าบินเสียวินัยอย่างนี้แล้วทำให้คนอื่นตาย และของหลวงเสียหาย ควรจะยิงตัวตายเสียดีกว่าอยู่ จ่าผู้นั้นก็มิได้โต้ตอบประการใดเพราะผิดไปแล้ว ได้แต่ยกมือไหว้ท่านประหลก ๆ  ต่อมาไม่นานมีเหตุร้ายเกิดแก่ตัวท่านเอง โดยขณะที่ท่านทำการบินเครื่องมาร์ตินบอมเบอร์ ท่านได้นำเครื่องลงนอกสนาม เพราะเครื่องยนต์ดับปรากฏว่าเครื่องบินเครื่องนั้นเสียหายใช้การไม่ได้ ตัวท่านบาดเจ็บเล็กน้อย หมอพาไปตรวจที่ห้องพยาบาล เผอิญไปนอนอยู่ใกล้จ่าผู้นั้น จ่าทราบเรื่องเกี่ยวกับท่านนำเครื่องบินลงนอกสนาม ทำให้เครื่องเสียหาย จ่าคนนั้นก็บอกกับท่านว่า

"เสนาธิการครับ ปืนของผมได้เตรียมมาแล้วตามที่เสนาธิการได้สั่งเอาไว้ จะเอาไปใช้ก่อนก็ได้ครับ"

   

มีหลายท่านชื่นชอบคำพูดตอนท้ายของเรื่องของคุณจ่าคนนี้

^
^
ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในห้องเรียนละก็ อยากจะกรี๊ดให้กับจ่าท่านนี้เหลือเกินค่ะ

^
^
อนุญาตให้กรี๊ดได้ครับ ผมจะได้ถือโอกาสกระทืบเท้าเป่าปากพร้อมๆกันไปด้วย

พลันก็มีข้อสงสัยถึงชะตากรรมของคุณจ่าคนนี้ตามมา

ไม่รู้ว่าชะตากรรมของจ่าใจเด็ดหลังพูดประโยคนั้น จะเป็นอย่างไรบ้างนะคะ

^
คุณเพ็ญคร้าบ มาตอบหน่อยยยยย

พล.อ.อ. ทวี จุลละทรัพย์ ได้เล่าถึงตอนจบของเรื่องนี้ไว้ว่า

ท่านพลโท หลวงกาจสงคราม (ขณะนั้นเป็นนาวาอากาศเอก) มิได้โต้ตอบสักคำเดียว ลุกจากเตียงคนไข้ได้ก็เดินออกไปจากโรงพยาบาลทันที พวกเรานีกว่าท่านคงจะออกไปเขียน กร. สั่งขังจ่าคนนั้น หรือไปออกคำสั่งไล่จ่าคนนั้นออก แต่ตรงกันข้าม ท่านไม่ได้ทำอะไรเลย ซึ่งเป็นการแสดงให้เห็นว่า ท่านไม่ผูกใจอาฆาตผู้ใดเลย

 

[เทาชมพู]

ทางรถไฟตรงเป๊ะอย่างนั้น กลุ่มเป้าหมายใหญ่เบ่อเร่อเรียงกันไปบนทางรถไฟยาวหลายกิโลเมตร เอาปืนใหญ่มาวางคล่อมทางรถไฟ เล็งไปตรงๆแล้วหลับหูหลับตายิงไป มันต้องโดนใครต่อใครบาดเจ็บล้มตายบ้าง  แต่นี่ไปยิงจากมุมเฉียง กระสุนมันตกยาวไปบ้างสั้นไปบ้าง ก็คล่อมเป้าได้ทั้งหมด

ฉะนั้น เจตนาจริงๆของทหารการเมืองผู้นี้คืออะไร ลองคิดดูเป็นการบ้านก่อน

การบ้านข้อนี้ ในเมื่อไม่มีโอกาสเรียนร.ด. ก็เลยจนปัญญา  เห็นจะต้องรอคุณประกอบ คุณ samun007 หรือคุณเพ็ญชมพูมาตอบแทน

[เทาชมพู]

"เราเริ่มจ่ายทหารออกประจำอยู่ตามจุดสำคัญ ๆ หลายแห่ง เพื่อป้องกันมิให้ทหารฝ่ายใดก็ตามไม่ว่าจะฝ่ายพระองค์เจ้าบวรเดช หรือทหารฝ่ายรัฐบาล ไม่ให้ล่วงล้ำเลยจังหวัดเพชรบุรีลงไปทางใต้ได้ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อจะถวายความปลอดภัยแด่องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเป็นที่ตั้ง

ถามคุณเพ็ญชมพู
ถ้าทหารไม่ว่าฝ่ายรัฐบาลหรือฝ่ายพระองค์เจ้าบวรเดช จะไปถึงหัวหินให้ได้ โดยไม่ผ่านเพชรบุรี  ทำได้ไหม?

[NAVARAT.C]

ท่านพลโท หลวงกาจสงคราม (ขณะนั้นเป็นนาวาอากาศเอก) มิได้โต้ตอบสักคำเดียว ลุกจากเตียงคนไข้ได้ก็เดินออกไปจากโรงพยาบาลทันที พวกเรานีกว่าท่านคงจะออกไปเขียน กร. สั่งขังจ่าคนนั้น หรือไปออกคำสั่งไล่จ่าคนนั้นออก แต่ตรงกันข้าม ท่านไม่ได้ทำอะไรเลย ซึ่งเป็นการแสดงให้เห็นว่า ท่านไม่ผูกใจอาฆาตผู้ใดเลย

โอ้..พระเจ้าจอร์จ ท่าน^ช่างเป็นคนดีเจง เจง

[NAVARAT.C]

ถามคุณเพ็ญชมพู
ถ้าทหารไม่ว่าฝ่ายรัฐบาลหรือฝ่ายพระองค์เจ้าบวรเดช จะไปถึงหัวหินให้ได้ โดยไม่ผ่านเพชรบุรี  ทำได้ไหม?

โห ลำเอียงแท้ ทีคำถามง่ายๆท่านให้คุณเพ็ญตอบ

ไปทางเรือซีครับ ไปเยอะๆก็ได้
หรือทางอากาศ ทั้งรัฐบาลและพระองค์เจ้าบวรเดชก็ใช้วิธีนี้ส่งสาส์นมาในวังบ่อยๆ

[เพ็ญชมพู]

ตอบไม่ทันคุณนวรัตน

คำตอบเดียวกัน ทางเรือและทางอากาศ

 

[werachaisubhong]

^

ทางรถไฟตรงเป๊ะอย่างนั้น กลุ่มเป้าหมายใหญ่เบ่อเร่อเรียงกันไปบนทางรถไฟยาวหลายกิโลเมตร เอาปืนใหญ่มาวางคล่อมทางรถไฟ เล็งไปตรงๆแล้วหลับหูหลับตายิงไป มันต้องโดนใครต่อใครบาดเจ็บล้มตายบ้าง  แต่นี่ไปยิงจากมุมเฉียง กระสุนมันตกยาวไปบ้างสั้นไปบ้าง ก็คล่อมเป้าได้ทั้งหมด

ฉะนั้น เจตนาจริงๆของทหารการเมืองผู้นี้คืออะไร ลองคิดดูเป็นการบ้านก่อน เรามิได้รีบจะจบกระทู้ ผมไม่ได้ยัดเยียดความคิดให้เชื่อตามผม เอาเป็นว่า เรามาช่วยกันคิดวิเคราะห์พร้อมๆกันไป ไม่รีบสรุป  เอากรณีรวันดาที่คุณศึกษามาเปรียบเทียบด้วยก็ดี
 
ไม่แน่ เราอาจได้คำตอบที่เชื่อถือได้สำหรับคำถามที่ผมนำมาตั้งเป็นหัวข้อกระทู้นี้ก็ได้นะครับ

ตามความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ ถ้ายิงโดนจะล้มตายกันไปมากและความเสียหายทั้งรถไฟและรางรถไฟ อีกอย่างนายทหารที่ยิงหรือสั่งยิงยังมีความรักพี่น้องทหารด้วยกันอยู่มากๆ

[NAVARAT.C]

เชิยคุยกันไปก่อนนะครับ  ผมขอเวลาไปทำอย่างอื่นสักสองสามชั่วโมง แล้วจะมาร่วมด้วยครับ

[werachaisubhong]

พันเอกพระยาสุรพันธเสนี (อิ้น บุนนาค)
เทศาภิบาลสำเร็จราชการมณฑล ดูแล 8 จังหวัดภาคตะวันตกตั้งแต่ราชบุรี เพชรบุรี ประจวบฯ ได้ถูกจับเป็นกบฏและถูกโทษประหารชีวิตจำคุกบางขวาง และถูกปล่อยเกาะตะรุเตา แต่หนีรอดไปอยู่มาเลเซียและ สิงคโปร์ ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างยากลำบากถึง 12 ปี หลังจากหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 พ.ศ. 2488 ได้มีการนิรโทษกรรม
นักโทษทางการเมือง จึงได้หลุดพ้นความเป็นกบฏ

[เพ็ญชมพู]

พระยาสุรพันธ์เสนี (อิ้น บุนนาค) ถูกรัฐบาล พ.อ.พระยาพหลพยุหเสนาออกหมายจับข้อหากบฏ พระยาสุรพันธ์เสนีต้องหนีเข้าป่ากะเหรี่ยงเพื่อข้ามเขตแดนไปยังฝั่งพม่าด้านตำบลสวนผึ้ง จังหวัดราชบุรี แต่ก็ต้องถูกจับกุมได้ในที่สุด แล้วถูกส่งตัวไปจำคุกบางขวางในฐานะนักโทษการเมือง ภายหลังถูกส่งไปยังที่เกาะตะรุเตา

พระยาสุรพันธ์เสนีถูกจองจำนับแต่ปลาย พ.ศ. ๒๔๗๖ ถึง พ.ศ. ๒๔๘๒ รวมเวลาประมาณ ๖ ปี สถานการณ์ทางการเมืองยังไม่ดีขึ้นขณะจองจำบนเกาะนรกตะรุเตา พระยาสุรพันธ์เสนีและพวกนักโทษการเมืองกลุ่มหนึ่ง หนีออกจากเกาะนรกได้เพราะโชคช่วยและได้ไปลี้ภัยอยู่เมืองอลอสตาร์ ไทรบุรี และประเทศสิงคโปร์ กระทั่งปลาย พ.ศ.๒๔๘๘ ก็ได้รับอิสรภาพเดินทางกลับเข้าสู่ดินแดนบ้านเกิดเมืองนอนได้ในที่สุด

 

หลังจากพลัดบ้านพลัดถิ่นไปนานก็ได้กลับมาสมัครเลือกตั้งเป็นผู้แทนราษฎรจังหวัดเพชรบุรี โดยชนะการเลือกตั้งอย่างเป็นประวัติการณ์ โดยได้คะแนนเสียงถึง ๕๒,๖๐๐ คะแนน ใน พ.ศ. ๒๔๘๙ และในปีเดียวกันนั้นเองก็ได้ถูกทาบทามให้เข้าร่วมรัฐบาลในตำแหน่งรัฐมนตรีช่วยว่าการกระทรวงพาณิชย์ ตำแหน่งสุดท้ายคือสมาชิกวุฒิสภา



ข้อมูลจาก เว็บสกุลบุนนาค และหนังสือ "ย้อนรอยเจ้าจอมก๊กออในรัชกาลที่ ๕" โดย ดร. กัณฑาทิพย์ สิงหะเนิต

 

[เทาชมพู]

"เราเริ่มจ่ายทหารออกประจำอยู่ตามจุดสำคัญ ๆ หลายแห่ง เพื่อป้องกันมิให้ทหารฝ่ายใดก็ตามไม่ว่าจะฝ่ายพระองค์เจ้าบวรเดช หรือทหารฝ่ายรัฐบาล ไม่ให้ล่วงล้ำเลยจังหวัดเพชรบุรีลงไปทางใต้ได้ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพื่อจะถวายความปลอดภัยแด่องค์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเป็นที่ตั้ง

ถามคุณเพ็ญชมพู
ถ้าทหารไม่ว่าฝ่ายรัฐบาลหรือฝ่ายพระองค์เจ้าบวรเดช จะไปถึงหัวหินให้ได้ โดยไม่ผ่านเพชรบุรี  ทำได้ไหม?

ถามคุณเพ็ญชมพู
ถ้าทหารไม่ว่าฝ่ายรัฐบาลหรือฝ่ายพระองค์เจ้าบวรเดช จะไปถึงหัวหินให้ได้ โดยไม่ผ่านเพชรบุรี  ทำได้ไหม?

โห ลำเอียงแท้ ทีคำถามง่ายๆท่านให้คุณเพ็ญตอบ

ไปทางเรือซีครับ ไปเยอะๆก็ได้
หรือทางอากาศ ทั้งรัฐบาลและพระองค์เจ้าบวรเดชก็ใช้วิธีนี้ส่งสาส์นมาในวังบ่อยๆ

ตอบไม่ทันคุณนวรัตน

คำตอบเดียวกัน ทางเรือและทางอากาศ

 

ก็อยากได้ยินคำตอบนี้ละค่ะ    ช่วยย้อนกลับไปอ่านคำตอบของเจ้าคุณสุรพันธ์เสนีอีกทีซีคะ  นึกหรือว่าท่านจะไม่รู้ข้อนี้
แต่อะไรเขียนได้ท่านก็เขียน  อะไรไม่ควรเขียนท่านก็คงไม่เขียน