เที่ยวเมืองเทา

[เทาชมพู]

เดินๆไปก็เจอสวนสาธารณะเล็กๆ  รายรอบด้วยร้านค้า น่าจะเป็น downtown ของเมือง

[เทาชมพู]

ทางเดินตามหน้าร้านค้าในเมืองเทา

จำได้ว่าในกระทู้รูปเก่าเล่าเรื่อง เมืองบางกอก   มีรูปอาคารร้านค้าสมัยรัชกาลที่ ๕  มีทางเดินหน้าร้าน มีหลังคาให้ร่มเงาต่อเนื่องกันไปจนสุดตึกแถว     ลูกค้าเดินไปสบาย ไม่ต้องกลัวแดดกลัวฝน  แต่ต่อมาหลังคาแบบนี้ก็ถูกรื้อหรือดัดแปลงไปเป็นแบบอื่น
ถ้าหากว่าลงไปเที่ยวทางใต้ ในเมืองเก่าอย่างภูเก็ต ยังพอเหลือร่องรอยให้เห็นบ้าง

[เทาชมพู]

กลางสวนสาธารณะ มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่   เหมือนต้นไม้เมืองไทยมาก  ใบของมันสั่นพลิ้วเหมือนใบโพ   ก็เลยเอารูปมาให้ดูกันค่ะ 
ไม่รู้ว่าต้นอะไร

[เทาชมพู]

ลวดลายแบบพื้นเมือง

[เทาชมพู]

อาคารร้านค้าล้อมรอบสวนสาธารณะ เป็นผังรูปสี่เหลี่ยมค่ะ

[เทาชมพู]

นี่คือทางเดินแคบๆ ระหว่างอาคาร ลัดไปสู่อีกถนนหนึ่ง

[เทาชมพู]

รูปแบบอาคารสองข้างทาง    เขาตกแต่งด้านหน้าด้วยสวนหย่อม   ส่วนเหล็กดัดหน้าต่างก็ตกแต่ง ไม่ให้ดูเป็นลูกกรงคุก

[เทาชมพู]

เดินไปเรื่อยๆก็ทะลุไปถึงศูนย์การค้า   ชื่อ John Dunn House Shops  ทำคล้ายหมู่บ้านเล็กๆ  มีร้านค้าหน้าตาเหมือนกระท่อมเล็กๆน่ารัก สองข้างทางเดิน   

[เทาชมพู]

ร้านนี้คือร้านหนังสือ    มีกุหลาบเลื้อยเป็นซุ้มอยู่ตรงมุมร้าน

[เทาชมพู]

เดินเที่ยวอยู่ในเมืองสักชั่วโมงกว่าๆ  ก็ถึงเวลาอาหารเย็น      อินทรเนตรส่องพบว่าในเมืองชายแดนกลางหุบเขา  วัฒนธรรมไทยยังเผยแพร่ไปถึง ในรูปของร้านอาหารไทย    ก็เลยตามรอยไป พบว่าอยู่ใกล้ๆกันนั้นเอง
 
ร้านอาหารไทยในต่างแดน มีทั้งเป็นร้านอาหารของคนไทยจริงๆ  และของคนชาติอื่น ที่ใช้ชื่อว่าอาหารไทย   เพราะตอนนี้อาหารไทยติดอันดับโลก แซงหน้าอาหารจีนไปแล้ว  ร้านอาหารจึงใช้ชื่อว่าอาหารไทยกันมาก   ทั้งๆแต่ละจานก็ไม่ค่อยจะเป็นไทยเท่าไหร่
ตอนไปกินที่ร้านนี้  ก็ไม่ได้หวังว่าจะต้องเป็นอาหารไทยเป๊ะๆ   เพียงแต่ไม่อยากกินอาหารฝรั่งอีกเท่านั้น
แต่พบว่าเป็นร้านอาหารไทยจริงๆ  เชฟเป็นคนไทย

ตอนแรกก็ไม่แน่ใจค่ะ   เพราะคนเสิฟหน้าตาเป็นเจ้าของถิ่น   เลยลองสั่งอาหารง่ายๆอย่างผัดไทย และก๋วยเตี๋ยวผัด    ที่นี่ไม่มีหมู  มีแต่เนื้อกับไก่      ผลปรากฏว่าอร่อยใช้ได้ทีเดียว   เป็นอาหารไทยอย่างที่เราจะพบได้ในร้านอาหารตามสั่งในกรุงเทพ

ไม่ได้ถ่ายรูปร้านมา เลยต้องไปไหว้วานอินทรเนตรอีกครั้ง

[เทาชมพู]

เที่ยวเมืองเทาขอจบลงเพียงเท่านี้     มันเป็นเมืองเล็กๆทางผ่าน ก่อนไปถึงเมืองที่เป็นจุดหมาย   จะเล่าในกระทู้หน้าค่ะ
ไม่มีเวลาจะไปสำรวจมากกว่านี้    เรียกว่าขี่ม้าชมดอกไม้ได้เพียงคร่าวๆเท่านี้เอง

จะว่าตื่นเต้นกับเมืองหรือเปล่า ก็ไม่เชิงตื่นเต้นกับรูปแบบ    เพราะว่าคนไทยหัวใส ไปจำลองแบบบ้านช่องแบบนี้มาตั้งให้คนดูที่เขาใหญ่ กับที่ถนนราชพฤกษ์  เป็นแหล่งช็อปปิ้งที่ลูกค้าเข้ามากันแน่นขนัดในวันหยุด
แต่ถ้าถามว่าสนใจไหมก็น่าสนใจ กับเอกลักษณ์ของเขา    บ้านช่องเขาสร้างขึ้นดูเหมาะสมกับภูมิศาสตร์  และประวัติศาสตร์
เดินดูหลังคาบ้าน เพื่อถ่ายรูปมาลงกระทู้หลังคาบ้านแบบฝรั่ง   มองไม่เห็นหลังคาของตัวตึกแบบนี้  เพราะด้านข้างยกขอบขึ้นสูง  มองไม่เห็นว่าหลังคาฉาบปูนไว้เฉยๆ หรือมีกระเบื้องปู
แต่ใจคิดว่าน่าจะเป็นหลังคาทึบ เรียบแบน  ไม่มีกระเบื้อง ยกเว้นหลังที่เห็นชัดๆว่าออกแบบปูกระเบื้องไว้

เดาว่าการออกแบบหลังคาแบบนี้เพราะลมแรงมาก   ถ้าปูกระเบื้องแบบเมืองไทย พายุมาถึง กระเบื้องคงปลิวไปง่ายๆ   ฝนคงน้อย จึงไม่มีชายคาหรือกันสาดอย่างบ้านเรา
ผนังน่าจะเป็นปูน แล้วฉาบสีเหมือนดินแดง    ลองสัมผัสดู พบว่าผนังเย็น    ไม่คายความร้อนออกมาเหมือนคอนกรีตของเรา  ข้างในอาคารพวกนี้คงไม่ร้อนในหน้าร้อน และหน้าหนาวก็คงเก็บความอุ่นไว้ได้

ขอจบแค่นี้ค่ะ