เรื่องเสียงวรรณยุกต์ในภาษาไทยนั้นเป็นเรื่องน่าแปลกที่มีเสียงวรรณยุกต์ที่เหมือนกับของจีนแต้จิ๋วไม่มีผิดเพี้ยน แตกต่างจากจีนกลางซึ่งมีเพียง 4 เสียง อิง(อิ๊ง) ย๋าง ส่าง ฉวี้ (นิยมว่า อิง หยาง ส่าง ชวี่ แต่ผมเขียนแบบนี้เพื่อให้เห็นรูปวรรณยุกต์แบบไทย) ซึ่งเสียง อิง นั้นจะก้ำกึ่งระหว่างเสียงสามัญกับเสียงตรี เรื่องนี้อ.ชาญวิทย์ เกษตรสิริ เคยตั้งสมมติฐานว่าด้วยเรื่องคนภาคกลาง(ราชบุรี สุพรรณบุรี กาญจนบุรี ฯลฯ) พูดเหน่อ หรือ คนกรุงเทพพูดเหน่อกันแน่ โดยเสนอสมมติฐานที่ว่าในช่วงกรุงธนบุรี และ กรุงรัตนโกสินทร์ตอนต้น มีคนจีนอพยพเข้ามาตั้งถินฐานในบางกอกกันมา(ตามหลักฐาน อ.ชาญวิทย์ ว่าถึงกับ dominant คือเป็นคนส่วนมากในกรุงเทพด้วยซ้ำ) และว่ามีอิทธิพลทำให้สำเนียงของคนกรุงเทพเปลี่ยนไปตามแบบแต้จิ๋ว
เรื่องนี้ผมเองไม่เห็นด้วยนัก เพราะว่าคนแต้จิ๋วในกรุงเทพเองก็ยังเข้าข่ายว่า พู่กไหม่ชักเหมืองกัง แต่สิ่งหนึ่งที่พอจะมองจากเรื่องนี้ออกคือ ความกลมกลืนของคนจีนนั้นมีมากจนนักประวัติศาสตร์ไม่อาจมองข้ามความสำคัญได้เลยครับ
