เก็บตกมาจากการเดินทาง

[พวงแก้ว]

คำตอบอย่างครบถ้วนกระบวนความขนาดนี้ ไม่ต้องรอคนอื่นแล้วคะ ....เฉลยเลยดีกว่า
ความจริงคนถามก็ไม่รู้แค่เห็นเขาเป่าอยู่ ก้รู้สึกสนใจว่าทำไมเครื่องดนตรีชนิดนี้จึงต้องมีความยาว
ขนาดนี้ เทียบกับแคนของชาวอิสานคล่องตัวกว่าเยอะ

แน่นอนมันคงมีที่มา และเทคนิคอีกมากที่เราไม่รู้ แต่เสียงที่ได้ยินซึ่งเขาก็ไม่ได้เล่นเป็นเพลง
เขาเล่นให้ฟังนิดหน่อย มันชวนให้นึกถึงนกป่า ....ที่ร้องในไพรกว้าง ....เสียงสูง ช่วงสั้นๆแต่ก้องกังวาล
ศิลปินที่เช็ค เขาเอามาแสดงให้นักท่องเที่ยวดู ...ไกด์บอกว่าเป็นเครื่องดนตรีที่ได้รับการรับรองให้เป้นมรดกโลก

(อะไรทำนองนี้....ขออภัยหาใช้คำไม่ถูกนะคะ)

[เพ็ญชมพู]

ฝรั่งเศสก็มีรถไฟความเร็วสูง เตเจเว TGV  (ภาพจากคุณวิกกี้)



เคยขึ้นไปกลับ ลีออง-ปารีส

นานมาแล้ว

 

[พวงแก้ว]

เคยนั่งรถไฟความเร็วสูงจากลีออง ไปปารีสสัก 15 ปี มาแล้ว จำได้ว่ามันเร็วซะจนมึนหัวเพราะภาพในระดับสายตา เรามองไม่ชัดเลย

มันผ่านไปเร็วราวกับจรวด เลยต้องมองแต่พระอาทิตย์บนฟ้าเท่านั้นเอง ....แต่ต้องชมการตกแต่งภายในรถสวยงามราวกับนั่งเครื่องบิน

แต่กว้างขวางและนิ่งมากกว่า จึงไม่อึดอัด  ถ้าเทียบกับชิงกันเซ็น คันที่นั่งจากเซ็นได มาโตเกียวเมื่อ 2-3 ปีมานี้ กลับตกแต่งไม่ค่อย

ประทับใจ เหมือนนั่งรถทัวร์เท่านั้นเอง

นอกจากความเร็วราวกับเหาะได้แล้ว รถไฟความเร็วสูงไม่ได้ทำให้เราได้เห็นอะไรสองข้างทางเลย...เทียบกับนั่งสบายๆ ไปเรื่อยๆ

แวะข้างทาง ตามใจเรา ชอบอย่างหลังมากว่า แต่ต้องไม่นานจนรู้สึกทรมานสังขารนะคะ ....ถึงจะประทับใจ

[เทาชมพู]

เคยไปนั่งรถไฟความเร็วสูงของจีนมาแล้ว  ดูอะไรไม่ทันเลยค่ะ

[naitang]

พูดถึงรถไฟแล้วก็จะขอต่อเลยไปถึงการจัดที่นั่งสำหรับผู้โดยสาร

ภาษาไทยเรียกตู้รถไฟแต่ละตู้ว่า โบกี้ ตรงกับภาษาอังกฤษว่า Bogie    ไม่ทราบว่าเราแผลงมาเรียกเป็นตู้รถไฟได้อย่างไร   คำว่า bogie ดูจะเป็นศัพท์ทางเทคนิคที่หมายถึงชุดล้อรถที่รองรับตู้รถไฟที่วางทับอยู่ด้านบน ซึ่งตามปรกติจะมี 2 โบกี้สำหรับหนึ่งตู้รถไฟ ยกเว้นรถไฟความเร็วสูงต่างๆที่มักจะวางตู้รถไฟสองตู้ (ที่จุดเชื่อมต่อกัน) ไว้บนโบกี้เดียวกันตรงจุดเชื่อมต่อกันระหว่างตู้

ตู้รถโดยสารที่เรานั่งเรียกว่า Coach  ตู้นอนเรียกว่า Sleeper coach (หรือ sleeper เฉยๆ)  ตู้นั่ง/นอนนี้มีลักษณะป็นห้องๆ (Compartment) ปรกติก็สามคนต่อหนึ่งห้อง ดีหน่อยก็สองคนต่อหนึ่งห้อง แย่ที่สุดก็หกคนต่อหนึ่งห้อง Compartment นี้มีสองลักษณะ คือ เป็นคือทุกห้องขึ้นลงที่ข้างตู้รถไป ซึ่งเรียกได้ว่าไม่มีใช้แล้วในปัจจุัน และที่เรียกว่า Corridor compartment ซึ่งใช้กันอยู่ในปัจจุบัน ใช้ประตูขึ้นลงที่ปลายตู้รถร่วมกัน

หากต้องเดินทางโดยรถไฟและมีเงินมากพอควร ก็ควรจะเลือกแบบห้องสองคนนะครับ หากเลือกไม่ได้ก็ควรเลือกห้องสามคน และเลือกเตียงบน หรือล่าง ห้ามเลือกเตียงกลางครับ เหมือนถูกประกบบนล่าง จะนั่งก็ไม่ได้ หัวชน จะแหย่เท้าลงพื้นก็ไม่ได้ จะขึ้นนอนก็ลำบากที่จะเบี่ยงตัวแทรกเข้าไป แล้วลองนึกถึงสภาพห้องละหกคนซิครับ  นั่งอยู่รวมกันไม่รู้จักกันเลย จะนอนก็กางเตียงเอง ใครคนหนึ่งจะนอน ทุกคนก็จะถูกบังคับให้นอนตามไปด้วย  โอ้ ยังไม่รวมถึงกลิ่นของถุงเท้า รองเท้า ที่เอาขึ้นไปไว้บนเตียงด้วย ผนวกกับกลิ่นขิ่วของตัวของฝรั่ง แล้วผนวกกับเสียงกรน ได้ที่เลยครับ ยังกับนรกทีเดียว ไม่รู้ว่าจะหลบหลีกได้อย่างไร     ศัพท์ภาษาไทยที่เรียกว่ารถคอกหมูนั้น ก็เป็นฉะนี้แหละครับ

[เทาชมพู]

เอาห้องนอนในรถไฟที่มีแค่ ๒ คนมาให้ดูสลับฉากค่ะ  นี่คือรถไฟสายทรานส์ ไซบีเรียที่รัสเซียจัดเป็นทัวร์ให้นักท่องเที่ยวชมภูมิประเทศ   
เมื่อก่อนนี้ทหารหรือพลเรือนคนไหนถูกส่งไปไซบีเรียก็ถือว่าไปตายระยะยาวได้เลย    โดยมากเขาส่งนักโทษการเมืองไปที่นั่น   บัดนี้กลายเป็นเส้นทางท่องเที่ยวขึ้นหน้าขึ้นตาเสียแล้ว

[naitang]

วิวสวยจริงๆครับ
 
เป็นความฝันของผมอย่างหนึ่งเลยทีเดียว  อยากจะมีโอกาสได้นั่งบนรถไฟสายยาวๆข้ามทวีป หลายเส้นทางครับ เส้นทางข้ามชายฝั่งตะวันออก-ตะวันตกของอเมริกา ออสเตรเลีย แคนาดา  เส้นทางไซบีเรีย และวลาดิวอสสต๊อกของรัสเซีย   

หลายท่านอาจจะชอบการพักผ่อนบนเรือสำราญ    ผมชอบรถไฟ และชอบขับรถไปตามถนนเล็กๆนอกเมืองครับ 

[เทาชมพู]

country road ในรัฐที่อยู่ค่ะ

[naitang]

^
ขอบคุณครับสำหรับภาพ

นั่งดูภาพพร้อมรำลึกถึงภาพที่เคยเห็นกับตาสมัยก่อนๆ ทั้งในแถบ Appalachian และในแคนาดาแถบ Quebec city   พ่วงพาลให้นึกถึง Maple syrup อีกด้วยครับ

Maple syrup นี้ มีสามแบบ คือแบบข้น แบบไม่ค่อยข้นและแบบค่อนข้างใส  กินกับ pancake อร่อยเหลือหลายเลยครับ

[เทาชมพู]

ต้นไม้สีทองในภาพที่นำมาให้ดูคือ Aspen ค่ะ ในฤดูร้อนใบมันก็เขียวธรรมดาๆเหมือนใบไม้อื่นๆ  แต่พอเข้าฤดูใบไม้ร่วง ในเดือนตุลาคม     มันจะเปลี่ยนใบเป็นสีทองระยับเหมือนทองคำเปลวไปทั้งต้น     ขึ้นรวมกันเป็นดง  
เวลาเดินเข้าไปในดงแอสเพน เงยหน้าขึ้นมองฟ้าสีครามสดตัดกับสีทองอร่าม อาจจะเผลอนึกว่าเราไม่ได้อยู่บนโลกมนุษย์   แต่เป็นแดนสุขาวดีของกามนิตวาสิฏฐี

น้ำเชื่อม หรือน้ำตาลเมเปิ้ลต้องกินกับแพนเค้ก  เป็นอาหารมื้อเช้าของอเมริกัน  ที่กินอร่อยเท่าไรก็จ้ำม่ำทันตาเห็นเท่านั้น

[เพ็ญชมพู]

ต้นไม้สีทองในฤดูใบไม้ร่วงหาดูได้ที่ญี่ปุ่น เห็นได้ทั่วไปตามสวนสาธารณะในโตเกียว

คนไทยรู้จักในนามต้นแปะก๊วย

 

[naitang]

ต้นแปะก๊วย ที่ปลูกกันตามแนวถนนนั้น รู้มาว่าเป็นต้นตัวผู้ คือ ไม่ออกลูก ครับ    หากเอาตันตัวเมียมาปลูก พอมันออกลูกและหล่นอยู่ตามพื้นก็คงจะทำใ้ห้คนที่อยูในแถบนั้นกระเจิงกันไปทั้งเมือง

ยางจากช่อดอกของต้นแปะก๊วยนี้คล้ายยางมะม่วง ต่างกันตรงที่ ยางของต้นแปะก๊วยมักจะเป็นหยดๆไม่เหมือนยางมะม่วงที่มักจะเหมือนน้ำค้่าง ยางแปะก๊วยติดรถแล้วเอาออกยากมาก บางครั้งยังกัดสีรถอีกด้วย

ลูกของมันที่ถูกเหยียบหรือแตกเละมีกลิ่นเหม็นเหมือน....ของคน  เก็บเอามาใส่ถังแช่น้ำไว้ให้เนื้อมันยุ่ย ใส่ถุงมือขยำขยี้เอาเนื้อออกให้หมดเหลือแต่เมล็ด เอามาตากแดด กว่าจะได้กินต้องทนกลิ่นและยางกัดมือน่าดูเลย กระเทาะเปลือกออกมาแล้วยังต้องแทงเอาแกนในออกเพื่อไม่ให้ขมอีก มิน่าเล่า ถึงได้แพงจัง

ใบของต้นแปะก๊วย เอามาตากแห้ง ชงเป็นชากิน เขาว่าเป็นยาช่วยทำให้เลือดในสมองไหลเวียนได้ดีขึ้น     

[เทาชมพู]

แปะก๊วยสีทองในญี่ปุ่น พอลูกหล่นแตกเละ มันจะเหม็นตลบไปทั้งละแวกหรือเปล่าคะ

ในเมืองช่วงฤดูใบไม้ผลิ  มีต้นไม้ ๒ ชนิดที่ออกดอกสวยมาก  คือแอปเปิ้ลกับเชอรี่  เป็นสีชมพูอ่อนดกสะพรั่งไปทั้งต้น    แต่ไม่นานดอกก็ร่วงหมด   
เชอรี่คือซากุระใช่ไหมคะ?

[เทาชมพู]

ดอกแอปเปิ้ล หรือ apple blossom

[เทาชมพู]

พูดถึงท่องเที่ยว ชมธรรมชาติมาพอสมควรแล้วนึกได้ถึงอีกเรื่องหนึ่งคือเด็กไทยกับเด็กฝรั่งอเมริกัน  มีความแตกต่างเรื่องเที่ยวกันอย่างหนึ่งคือ เด็กฝรั่งพ่อแม่เขาพาเที่ยวหอศิลป์หรือแกลเลอรี่  กับพิพิธภัณฑ์หรือมิวเซียม มากกว่าเด็กไทยที่ใช้ชีวิตนอกบ้านพร้อมพ่อแม่อยู่ในศูนย์การค้ามากกว่า
ในรัฐต่างๆ หรือเจาะจงลงไปคือเมืองต่างๆ  บางทีเป็นเมืองเล็กๆไม่มีแหล่งท่องเที่ยวตามธรรมชาติ   แต่เขาก็สร้างพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นเอาไว้ประจำทุกเมือง  เมืองละหลายแห่งด้วย     เมืองไหนเป็นชุมทางรถไฟมาก่อนก็มีพิพิธภัณฑ์รถไฟ    เมืองไหนมีนักบุกเบิกมาตั้งถิ่นฐานเยอะก็มีพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์     สรุปว่าถ้าขับรถไปเที่ยวตามเมืองต่างๆ ถ้าไม่รู้จะไปดูอะไร   ไปหาดูพิพิธภัณฑ์รับรองว่าต้องเจอแน่นอน  และเขาจัดไว้อย่างตั้งอกตั้งใจให้สวยงามเป็นระเบียบ  ทั้งๆบางทีดูแล้วข้าวของก็ไม่มีอะไรกี่มากน้อย  แต่วิธีจัดของเขาแสดงความตั้งใจจริงจะให้ออกมาเป็นชิ้นเป็นอัน
ข้อสำคัญก็คือมีคนมาชมกันไม่ขาด    มากบ้างน้อยบ้าง แต่ก็มี   ไม่ทิ้งร้างทรุดโทรมให้ฝุ่นจับ