ตามไปเรื่องทอร์นาโดของคุนเทาชมพูก่อนที่จะตามไปเรื่องลงไปยืนอยู่บนลานบินของคุณนวรัตน์
ก่อนอื่น ไปเรื่องบ่นก่อน คำภาษาไทยที่เขียนทับศัพท์นี้ อย่าไปออกเสียงตามคำที่เขียนนะครับ ฝรั่งเขาฟังไม่ออกไม่รู้เรื่องหรอก ไปออกเสียงว่า ทอร์นาโด ฝรั่งเขาออกเสียงว่า ทอร์เน้โด้ หรือ ทอร์เนโด (ตามที่คุณเทาชมพูว่าไว้) ไปออกเสียงว่าเมืองแมสซาชูเสด เขาก็ไม่รู้เพราะเขาก็ออกเสียงว่า แมสเซิดชู้เสท หรือเมืองออตตาวา เขาก็ออกเสียงว่า อ๊อดตะว่า แล้วจะไปเมือง Sioux ไม่ทราบว่าภาษาไทยจะเขียนทัพศัพท์ว่าอย่างไร ซีอุก
ออกเสียงว่า ซู ใช่ใหมครับ
ผมไปออสเตรเลีย บอกให้เจ้าหน้าที่ทางการออสเตรเลียช่วยยืนยันการเดินทางที่จะต่อไปเมืองหลวง แคนเบอร่า (Canberra) เขายังอุตส่าห์จะช่วยให้ไปเมือง Cairns อยู่กันคนละทิศ ห่างกันหลายพัน กม. เพียงเพื่อนผมออกเสียงชัดไปหน่อยว่า แคนเบอร่า แทนที่จะเป็น แค้นบะร่า ก็เลยจะได้อีกเมืองหนึ่ง
ซึ่งก็พอจะทราบเหตุผลและเข้าใจอยู่บ้างหรอกสำหรับหลักของภาษไทย แต่ผมเห็นว่ามันมีผลตามมาเยอะ มันทำให้เด็กไทยไปพูดกับฝรั่งกับคนอื่นไม่รู้เรื่อง เขาฟังไม่ออก มีวรรณยุกต์แล้วก็ไม่ใช้ จะบอกว่าภาษาอังกฤษไม่มีวรรณยุกต์ก็จริง แต่เขาก็มีโทนเสียงเหมือนกัน คนไม่เคยได้ยินจะไปรู้ได้อย่างไรว่า เขียนแบบไทยดังกล่าวนี้ แต่ต้องออกเสียงไปอีกอย่างหนึ่ง (ขออภัยท่านอาจารย์ทั้งหลายด้วยนะครับ ที่บ่นมาอย่างนี้ มิได้มีเจตนาอื่นใด)
แยกซอยไปนิดนึง เพื่อนผมคนหนึ่งเดินทางครั้งแรกไปเรียนหนังสือ ขึ้นเครื่องบิน ขอน้ำกิน "เม ไอ แฮฟ อะ คับ อ๊อฟ วอเต้อ พลีส" พนังงานการบินก็ฟังไม่ออก ขนาดขอน้ำกินก็ยังไม่ได้ พูดซ้ำอยู่หลายครั้งจนเธอนึกขึ้นได้จึงพูดออกมาว่า โอ้ ว้อเท่อร์ เพื่อนผมคนนี้รู้สึกปลงตนเองในบัดดลว่า นี่เราจะอยู่รอดหรือ
กลับมาเรื่องทอร์นาโดดีกว่า ในระหว่างที่เรียน ได้ท่องเที่ยวไป ก็ได้เห็นสภาพของความพินาศ อำนาจของการทำลายล้างของพายุนี้หลายครั้งใหลายพื้นที่ คือราบเป็นหน้ากลอง เป็นช่อง เป็นแถบไป แต่ที่เคยประสบมาเองด้วยความกลัวนั้น ก็มีอยู่ครั้งหนึ่ง
เช่าห้องอยู่ชั้นล่างของบ้านชั้นเดียวที่เล่นระดับอยู่บนเนิน กำลังเขียนวิทยานิพนธ์อย่างขมักเขม่น ใกล้จะจบแล้ว ไม่มีใครอยู่เลย อยู่คนเดียว ก็ทราบจากข่าวตอนบ่ายแก่ๆว่า เมืองที่อยู่นั้นอยู่ในเส้นทางที่ทอร์นาโดจะผ่าน นึกอะไรไม่ออกจริงๆครับว่าจะต้องทำอย่างไร คิดแต่ว่าห้องที่เราอยู่นี้อยู่ต่ำกว่าพื้นบ้าน มีผนังดินอยู่ด้านหนึ่ง ก็น่าจะพอรอดตัวได้ พอใกล้จะมืด ก็มีลมโชยมาเรื่อยๆอย่างกับเปิดพัดลมอ่อนๆเป่า ใบไม้ก็ค่อยๆร่อนปลิวไป วังเวงพิลึกเลยครับ แล้วลมก็เงียบ ตามฟังทีวี เขาก็รายงานเป็นระยะว่ามันจะเกิดที่ใหน สุดท้ายก็บอกว่ามันเกิดขึ้นและผ่านไปแล้ว เฉียดจากที่ผมอยู่ไปไม่ไกลมากนัก น่ากลัวทีเดียว คิดอยู่ว่าหากผ่านมาทางที่อยู่ของเราแล้วจะเป็นอย่างไร ไม่รู้ว่าจะไปหลบที่ใหน ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร รู้แต่ว่าหากได้ยินเสียงมา ดีที่สุดก็ต้องหลบอยู่ตรงผนังที่เป็นกำแพงดินเท่านั้น ใจหายหมดจริงๆ รู้สึกอ้างว้างและเปล่าเปลี่ยวจริงๆในขณะนั้น
เคยสังเกตใหมครับว่า ทอร์นาโดนั้นมักจะไม่ผ่านเมืองที่เป็นเมืองใหญ่ มักจะผ่านพื้นที่ๆเป็นเมืองเล็กๆที่ตั้งอยู่ในพื้นที่รอบตัวเปิดโล่ง หรือเป็นพื้นที่แหล่งอาศัยของพวกบ้านรถพ่วง
