เก็บตกมาจากการเดินทาง

[naitang]

กระทู้นี้ คงจะเป็นเรื่องเล่าเกี่ยวกับสิ่งที่ได้พบเห็นมาในช่วงของชีวิตการทำงานที่ได้มีโอกาสเดินทางไปในที่ต่างๆ  และก็ขอเชิญสมาชิกทุกท่านร่วมวงเล่าประสบการณ์และความรู้ต่างๆที่ได้พบเห็นมาด้วยครับ

เคยได้ยินคำเปรียบเปรยเกี่ยวกับคณะนักท่องเที่ยวไทยว่า  “ขึ้นเป็นหลับ ขยับเป็นแดก แยกเป็นหลง ลงเป็นซื้อ”  และอีกวลีหนึ่งว่า  “ชะโงกทัวร์”
ผมชอบคำเปรียบเปรยข้างต้นนี้มาก เพราะตรงกับความจริงที่ปรากฎ   

เรื่องที่จะเล่าต่อจากนี้ไป ผมคิดว่าน่าจะเป็นประโยชน์สำหรับทุกคน

เมื่อเราจะเริ่มเดินทางกัน จึงจะขอเริ่มที่เรื่องของ หนังสือเดินทาง หรือ Passport

หนังสือเดินทางนั้น คือเอกสารที่ทางราชการของประเทศต่างๆออกให้กับบุคคลใดๆ (เสมือนหนึ่งเป็นบัตรประจำตนของบุคคลนั้นๆ) เพื่อใช้ในการเดินทางไปมาระหว่างประเทศต่างๆ โดยมีข้อมูลสำคัญ คือ ชื่อ รูปร่าง หน้าตา วันเดือนปีเกิด เพศ และสถานที่เกิด
หนังสือเดินทางของประเทศใดๆที่ออกให้กับบุคคลใดๆนี้ มิได้แสดงว่าผู้ถือหนังสือเดินทางนั้นจะต้องมีถิ่นพำนักอยู่ในประเทศที่ออกหนังสือเดินทางให้ และก็มิได้หมายความว่าผู้ถือหนังสือเดินทางนั้นๆ จะสามารถเดินทางเข้าประเทศที่ออกหนังสือเดินทางนั้นให้ได้อีกด้วย

หนังสือเดินทางมีหลายรูปแบบและมีได้หลายสี เช่น ของไทยใช้สีน้ำตาลสำหรับบุคคลธรรมดาทั่วไป  (Ordinary Passport) ใช้สีน้ำเงินสำหรับข้าราชการที่เดินทางไปในภารกิจหรือทำหน้าที่ทางราชการ (Official Passport ) และสีแดงสำหรับเจ้าหน้าที่ทางการทูตหรือบุคคลระดับรัฐมนตรีขึ้นไป (Diplomatic Passport) 
รูปแบบอื่นๆของหนังสือเดินทาง มีอาทิ หนังสือเดินทางชั่วคราว (Temporary Passport ) ใช้สำหรับกรณีตัวจริงหายในระหว่างการเดินทาง  หนังสือเดินทางสำหรับครอบครัว (พ่อ แม่ ลูก) ซึ่งผู้ถืออาจจะใช้เดินทางผู้เดียวได้ แต่คนในครอบครัวไม่สามารถใช้ได้ จะใช้ได้ก็ต่อเมื่อมีผู้ถือร่วมเดินทางไปด้วย (Family Passport)  และหนังสือเดินทางสำหรับกลุ่มคน (Group หรือ Collective Passport) ใช้ในกรณีเช่นคณะนักเรียนนักศึกษาเดินทางเป็นกลุ่มไปยังประเทศใดประเทศหนึ่ง
สำหรับข้าราชการที่ลาไปเรียนนั้นอาจจะได้รับหนังสือเดินทางแบบบุคคลธรรมดา แต่จะมีการประทับคำว่า Gratis  เพื่อให้ทราบว่าเป็นคนของภาครัฐ แต่มิได้เดินทางในลักษณะการปฎิบัติหน้าที่ของรัฐ

เมื่อหนังสือเดินทางหายในระหว่างการเดินทาง สิ่งแรกที่ต้องกระทำคือ แจ้งสถานกงสุล หรือสถานทูต ซึ่งจะออกหนังสือเดินทางชั่วคราวให้ ซึ่งสำหรับของไทยนั้นมักจะออกหนังสือสำคัญที่เรียกว่า CI (Certificate of Identity) เพื่อให้สามารถเดินทางกลับบ้านได้     หนังสือเดินทางชั่วคราวและ CI นี้ไม่สามารถจะใช้เดินทางต่อเนื่องไปประเทศอื่นๆได้ เนื่องจากจะไม่ปรากฎตราประทับวีซ่าของประเทศที่จะเดินทางต่อไป  (จะยกเว้นก็กรณีการเดินทางในยุโรปที่ป็นเขต Schengen)  โดยหลักก็คือ เพื่อเดินทางตรงกลับบ้านสถานเดียว ซึ่งโดยนัยก็คือ จะได้ไม่ไปลอยเคว้งเป็นบุคคลไร้สัญชาติ ไร้ที่อยู่ กลับเข้าประเทศบ้านเกิดของตนเองก็มีปัญหายุ่งยาก

เรื่องหนังสือเดินทางหายนี้ เป็นกรณีที่เกิดเป็นประจำ  ฝ่ายนักท่องเที่ยวก็คงจะต้องบ่นว่าทำไมฝ่ายรัฐจึงยุ่งยากวุ่นวายมาก คล้ายกับไม่ให้บริการ   
ข้อเท็จจริงบางประการก็คือ การแจ้งหายนั้นไม่เป็นความจริงในหลายๆกรณี   มีตั้งแต่ขายหนังสือเดินทางให้คนต่างชาติ   แอบหลบทำงานแล้วถูกนายจ้างยึดหนังสือเดินทางเป็นประกัน (ต้องการกลับบ้าน เพื่อไปทำหนังสือเดินทางใหม่ แล้วก็กลับมาใหม่)  ฯลฯ
เคยต้องช่วยกรณีหนังสือเดินทางของคนของฝ่ายรัฐหาย  ดูก็เป็นเรื่องปรกติ  แต่ที่ไม่ปรกติก็คือ ในประวัติ (ข้อมูล) ได้หายมาหลายครั้งแล้ว  สุดท้ายเมื่อได้รับเล่มใหม่แล้ว ก็แจ้งว่าหาเจอแล้ว  ผมคิดว่าคนในระดับผู้บริหารที่เดินทางบ่อยเช่นนี้คงจะต้องหน่อมแน้มเอาการทีเดียว  เฮ้อ...ได้แต่ปลง
ก็คงจะต้องเห็นใจเจ้าหน้าที่บ้างในเรื่องเช่นนี้ มิฉะนั้นเราก็จะมีคนไทยเถื่อนเต็มไปหมด ถือหนังสือเดินทางไทยอยู่ในประเทศไทยยังพูดไทยไม่ได้สักคำก็มีมากมายอยู่มิใช่หรือ

[naitang]

ต่อเรื่องหนังสือเดินทางอีกเล็กน้อย  เพื่อจะได้มีความเข้าใจครับ
ด้วยความมีจริยธรรม ข้าราชการที่เดินทางไปท่องเที่ยวส่วนตัวก็ควรจะต้องไม่ใช้หนังสือเดินทางราชการ (Official Passport) และหากมิใช่นักการทูตไปในราชการทางการทูตก็มิควรจะใช้หนังสือเดินทางทางการทูต (Diplomatic Passport) ใช่ใหมครับ

ในโลกของความเป็นจริงนั้น  อาจจะไม่ต้องของวีซ่าเข้าในหลายประเทศหากใช้หนังสือเดินทางของบุคคลธรรมดา แต่อาจจะต้องขอวีซ่าหากใช้หนังสือเดินทางราชการและหนังสือเดินทางเจ้าหน้าที่ทางการทูต และก็เป็นไปในทำนองกลับกัน

ความต่างก็มีอยู่บ้างเมื่อเดินทางถึงประเทศนั้นๆ คือ จะมีการจัดช่องเฉพาะสำหรับหนังสือเดินทางทางการทูตแยกออกไป แต่สำหรับหนังสือเดินทางอื่นๆนั้นจะใช้ช่องเดียวกัน ความสะดวกสะบายก็ต่างกันตรงที่ไม่ต้องรอนานเท่านั้น และก็อาจจะไม่ถูกซักถามมากหรือไม่มีการซักถามจากเจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง

หนังสือเดินทางการทูตหรือที่เราเรียกกันว่า Passport แดงนั้น มิได้หมายความว่าบุคคลนั้นๆจะได้รับสิทธิ์หรือการยกเว้นใดๆ ผู้ได้รับเอกสิทธิ์ทางการทูต (Immune) นั้น มิใช่ฝ่ายรัฐผู้ออกหนังสือเดินทางเป็นผู้ให้ ผู้ให้เอกสิทธิ์คือรัฐฝ่ายรัฐที่เราเดินทางเข้าไป ซึ่งเขาจะพิจารณาให้เป็นคนๆไป ซึ่งในแต่ละปีจะมีรายชื่อประกาศและปรากฎอยู่ในหนังสือ Diplomatic List ของแต่ละประเทศ ซึ่งบุคคลในรายชื่อเหล่านั้นก็จะต้องเคารพและปฏิบัติตามกฎหมายของเขา เพียงแต่ว่าอยู่นอกอำนาจศาลของเขาเท่านั้น  เอาเป็นว่าจอดรถในที่ห้ามก็ถูกใบสั่งได้เหมือนกัน ทำผิดมากๆ วุ่นวายกับเขามากๆ เขาก็ขอให้เอากลับไป เขาถอนเอกสิทธิ์ได้
 
การใช้หนังสือเดินทางราชการและทางการทูตจึงต้องใช้ด้วยความรู้สึกและด้วยการปฏิบัติที่รักในเกียรติภูมิ เกียรติศักดิ์ รักในศักดิ์ศรีของประเทศชาติ และมีความภูมิใจในประเทศของตน 


 

[naitang]

ถัดมาจากเรื่องหนังสือเดินทาง ก็มาถึงเรื่องของวีซ่า (VISA)

วีซ่า ก็คือ การอนุญาตให้บุคคลใดๆเข้ามาในเขตอาณาของตนได้ 
วีซ่าเป็นเรื่องของงานทางมหาดไทย (Interior affairs) ที่ไปฝากไว้กับงานกงสุลของสถานทูต เป็นเรื่องของการอนุญาตเบื้องต้นให้บุคคลใดบุคคลหนึ่งเดินทางเข้าประเทศของตนได้ ซึ่งเมื่อบุคคลนั้นๆเดินทางมาในเขตอาณาแล้ว ก็อาจจะถูกปฏิเสธโดยฝ่ายตรวจคนเข้าเมือง (Immigration) ไม่อนุญาตให้เข้าเมือง (แม้จะได้รับวีซ่ามาแล้วก็ตาม)

วีซ่าจึงเป็นอีกเรื่องที่ควรทราบ

[เทาชมพู]

จำได้ว่าหนังสือเดินทางสมัยไปเรียนหนังสือในต่างแดน เป็นเล่มสีน้ำเงิน
ต่อมาเมื่อไปต่างประเทศอีกหลายครั้ง  แต่ไม่ได้ไปเรียน   หนังสือเดินทางเปลี่ยนเป็นชนิดสีน้ำตาล   ก็ยังใช้มาจนทุกวันนี้  

ทำหนังสือเดินทางที่กรุงเทพไม่ยากเลย  ขอชมแผนกหนังสือเดินทางของกระทรวงการต่างประเทศว่าอำนวยความสะดวกได้ดี   แม้ว่ามีคนไปขอหนังสือเดินทางกันแน่นขนัดก็ตาม  ก็ทำได้รวดเร็วลื่นไหลพอใช้  ไม่รู้สึกว่านานจนอึดอัด

ส่วนวีซ่า  ถ้าไปทัวร์ก็ไม่มีปัญหา บริษัททำให้เสร็จ  ไม่ต้องยุ่งยากก  ถ้าไปเองเป็นส่วนตัวถึงต้องไปขอวีซ่าเอง   การไปอังกฤษตอนนี้มีบริการรับทำวีซ่า ทำให้สะดวกขึ้นมาก  แค่ไปยื่นหลักฐานที่บริษัทเขาให้เขารับเรื่อง  จากนั้นเขาก็ติดต่อสถานทูตเอง   เราไม่ต้องไปยืนเข้าคิวอยู่หน้าและในสถานทูตอย่างเมื่อก่อน  
นัดวันเสร็จ  พอได้วีซ่าเรียบร้อยก็ไปรับจากบริษัทมาได้เลย  

[เทาชมพู]

ประเทศไปยากที่สุดคือสหรัฐอเมริกา  จำได้ว่าต้องไปเข้าคิวแต่เช้าตรู่อยู่หน้าสถานทูต    ครั้งแรกไปขอแบบฟอร์มที่ต้องกรอกละเอียดยิบ กรอกยากกรอกเย็นอะไรยังงั้นก็ไม่รู้   พร้อมหลักฐานสำคัญอีกเพียบ   จากนั้นก็ต้องไปเข้าคิวอีกครั้งเพื่อไปยื่นเรื่อง  หลักฐานที่เรามีจะทำให้ทางสถานทูตมั่นใจว่า ยังไงเข้าประเทศเขาแล้วก็กลับออกมาแน่   ไม่หลบหนีหายเข้าไปเป็นโรบินฮู้ดอยู่ในประเทศเขา

เรื่องนี้จะโทษพี่กันก็ไม่ได้  เห็นใจเขาอยู่เหมือนกันว่าคนไทยจำนวนหนึ่งทำเสียชื่อประเทศไทย ด้วยการขอวีซ่าเข้าไปได้แล้วก็หลบหนีไปทำงานที่นั่น   เครดิตของเราจึงเสียไป ทำให้คนไทยที่ตั้งใจไปเรียน หรือไปธุระต่างๆอย่างตรงไปตรงมาพลอยลำบากถูกเพ่งเล็งไปด้วย

เรื่องหลบหนีเข้าเมืองด้วยวิธีต่างๆ  ยังมีอยู่จนทุกวันนี้   2-3 ปีก่อนระหว่างแวะนั่งกินกาแฟสตาร์บั๊คอยู่ในร้านเล็กๆ เจอสาวไทยที่แต่งงานกับคนอเมริกันเข้ามาทักทายว่าเป็นคนไทยด้วยกันใช่ไหม    คุยกันไปมาตามประสา  เธอก็เล่าว่า ไม่นานมานี้มีคนไทยที่มาตั้งถิ่นฐานอยู่ในอเมริกานานแล้ว ถึงแก่กรรม   ญาติพี่น้องทางประเทศไทยก็ทำวีซ่าขอมาร่วมงานศพ เป็นการแสดงความอาลัยครั้งสุดท้ายต่อผู้ตาย   ทางสถานทูตสหรัฐก็เห็นใจ  ตกลงประทับตราให้เข้ามา
พอเข้ามาได้  ญาติพวกนั้นถือโอกาสไม่กลับบ้านเลย   กลายเป็นหลบหนีเข้าเมืองมาหางานทำที่นี่ ทิ้งหนังสือเดินทางไปดื้อๆ   เอาเป็นว่าทางการเขาจับได้เมื่อไร ส่งตัวกลับ ก็ค่อยกลับกันตอนนั้น

ส่วนบางประเทศเช่นญี่ปุ่น ได้ข่าวว่าไม่ต้องทำวีซ่า    ชาวญี่ปุ่นไปไหนมาไหนได้ทั่วโลกตามสบาย
ไต้หวัน ก็ได้ข่าวว่าปีหน้า ชาวไต้หวันจะเข้าอเมริกาได้โดยไม่ต้องทำวีซ่าแล้ว   แสดงว่าเครดิตเขาดีมาก
ส่วนของเรา  เห็นจะต้องรออีกนาน

[เทาชมพู]

หนังสือเดินทางไทย แบบต่างๆ

[เทาชมพู]

รูปถ่าย และรายละเอียดของผู้ถือหนังสือเดินทาง    ขึ้นเครื่องบินเมื่อไร  ก็ต้องเปิดกรอกแบบฟอร์มกันทั้งขาไปขากลับ   ที่ต้องกรอกแน่ๆคือ เลขที่หนังสือเดินทาง  ออกที่ไหน  ประเทศอะไร  วันเดือนปีเกิดฯลฯ

[naitang]

ขอบพระคุณครับ สำหรับรูปประกอบของคุณเทาชมพู

วีซ่ามีอยู่มากมายหลายประเภท (หลาย Category)  ที่เรารู้จักคุ้นๆกัน คือ วีซ่าประเภทนักท่องเที่ยว (Tourist Visa) ประเภทนักธุรกิจ (Business Visa) และประเภทนักเรียน (Student Visa) และที่ไม่ค่อยจะได้ยินกัน มีอาทิ วีซ่าออกนอกประเทศ (Exit Visa) (ในบางประเทศจะต้องมีการขออนุญาตเดินทางออกนอกประเทศ) วีซ่าสำหรับการเดินทางที่ต้องผ่านบางประเทศเพื่อไปยังอีกประเทศ (Transit Visa) วีซ่านักการทูต (Diplomatic Visa)  และ Visa on arrival ซึ่งมาขอที่สนามบินเมื่อเดินทางมาถึงแล้ว และอื่นๆอีกมากมาย

ดังที่ได้เล่าแล้วว่า ได้วีซ่าแล้วก็มิได้หมายความว่าเมื่อเดินทางไปถึงประเทศนั้นแล้ว ตม.จะอนุญาตให้เข้าประเทศนั้นได้ วีซ่าที่ได้มาจากสถานทูตของประเทศใดประเทศหนึ่งนั้น เป็นเพียงการกรองบุคคลขั้นต้น ซึ่งเมื่อเดินทางมาถึงปลายทาง ตม.อาจพิจารณาไม่ให้เข้าหรือให้เข้าด้วยข้อจำกัดบางอย่างด้วยเหตุผลที่ไม่ต้องไปต่อเถียงกับเขาเลย   ในภาพรวมง่ายๆก็คือ เมื่อเขารู้สึกว่าบุคคลนั้นๆมีบุคลิกลักษณะท่าทางและอะไรก็ตามที่ส่อถึงการปิดบังอำพรางเจตนารมภ์ที่แท้จริงในการเดินทางเข้าประเทศของเขา
จึงมีมากมายหลายคนที่มีวีซ่าแต่ก็ไม่คิดที่จะเดินทางไปจริงๆยังประเทศเหล่านั้น
ด้วยเหตุผลหลายประการ หลายประเทศจึงมีความเข้มงวดมากในการออกวีซ่าให้กับบุคคลต่างๆ โดยเฉพาะประเทศที่เป็นแหล่งขุดทองทำมาหากิน เป็นแหล่งลี้ภัยหรือหนีความยากจน หรือการให้ได้มาซึ่งวีซ่าของประเทศเขาเพื่อเหตุผลทางการเมือง ฯลฯ  จึงไม่ต้องแปลกใจที่เพราะเหตุใด ในใบแบบฟอร์มขอวีซานั้นจึงมีรายละเอียดหยุมหยิมไปหมด    inter alia : เรื่องที่อยู่ เรื่องญาติสนิทที่สามารถติดต่อได้ในกรณีฉุกเฉิน เรื่องการเรียกร้องค่าใช้จ่ายในกรณีต่างๆ ผู้รับประกันหรือหนังสือรับรอง เรื่องวัตถุประสงค์ในการเดินทาง เรื่องหนังสือเชิญ เรื่องโรคภัยไข้เจ็บ เรื่องติดยา เรื่องคดีความ เรื่องเคยไปมาแล้วหรือไม่ เรื่องที่พัก เรื่องกำหนดวันเดินทางไปและกลับ เรื่องจะไปทำอะไรจะไปทีใหนบ้าง  ฯลฯ สารพัดเรื่องจริงๆ แถมยังไม่พอ ต้องขอพบตัวเพื่อสัมภาษณ์ก็มี 
การยื่นขอวีซ่าด้วยตนเองเพื่อเดินทางแบบอิสระนั้น จึงจัดได้ว่าเป็นเรื่องยากกว่าการให้บริษัททัวร์ยื่นขอ เนื่องจากโปรแกรมของการทัวร์นั้นมีความชัดเจน มีผู้รับผิดชอบแทบจะในทุกกรณี  อย่างไรก็ตามบางครั้งคนในคณะทัวร์ไม่ได้รับวีซ่าก็มี   

วีซ่าที่ได้มานั้น ทั้งหมดจะมีการกำหนดเงื่อนไขและระยะเวลา เช่น มีผลจากวันใหนถึงวันใหน เป็นการอนุญาตให้ใช้เพื่อการเข้าได้เพียงครั้งเดียว (single entry) หรือเข้าได้หลายครั้ง (multiple entry) และภายในช่วงระยะเวลาใด เหล่านี้เป็นต้น   ที่เราไม่ค่อยจะได้อ่านในรายละเอียดกันในวีซ่าแต่ละประเภทนั้น ก็คือเงื่อนไขอื่นๆ เช่น ห้ามทำงานในระหว่างอยู่ในประเทศของเขา ฯลฯ เป็นต้น

เมื่อถึงด่านตรวจคนเข้าเมือง ตม.ก็จะเป็นผู้พิจารณาอนุญาตอีกว่าจะให้อยู่ในประเทศเขาได้กี่วัน

[เทาชมพู]

ต.ม.ในแต่ละประเทศเป็นหน่วยงานที่คนจำนวนมากไม่อยากเจอ  ต่อให้รู้ว่าตัวเองไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเลยในการเข้าประเทศนั้นๆก็ตาม    เพราะพวกนี้มีอำนาจเบ็ดเสร็จเด็ดขาดอย่างคุณตั้งว่า คือสามารถสั่งให้เราหมดสิทธิ์เข้าประเทศเขาได้ทันทีโดยไม่ต้องฟังคำอธิบาย 

หลานของเพื่อนเป็นนักเรียนไทย   กลับไปเยี่ยมบ้าน  แต่ลืมดูไปว่าวีซ่านักเรียนเกือบจะหมดอายุแล้ว   พอเดินทางกลับมา ต.ม.เห็นวีซ่าจวนขาดอายุ ก็สั่งห้ามเข้าประเทศ   ลงจากเครื่องบินไม่กี่ชั่วโมงต้องหาทางนั่งเครื่องบินกลับไทย

ตม.ดุที่สุดที่เคยเจอคือตม.ของแอล.เอ   ส่วนใหญ่ที่ดุมากๆคือคนอเมริกันเชื้อสายเมกซิกัน   พวกนี้มักจะเข้มงวดกับคนต่างชาติโดยเฉพาะคนไทย   ตวาดเอ็ดตะโรอย่างไม่เกรงใจก็เรื่องหนึ่ง   ซักไซ้ไล่เลียงจับผิดถี่ยิบก็อีกเรื่อง     ถ้าเลือกได้ดิฉันจะไปลงที่ซีแอตเติ้ลมากกว่า เพราะเจ้าหน้าที่ตม.ที่นั่นสุภาพ  ซักถามอะไรก็พูดกันดีๆ   บริการเป็นมิตรอีกด้วย    แถมคิวก็ยังไม่แน่น  ไม่กี่นาทีก็ผ่านแล้ว     แต่ที่จำต้องไปแอล.เอ. ก็เพราะนั่งเครื่องไปซีแอตเติ้ลเป็นทางอ้อม กินเวลาเดินทางนานกว่าหลายชั่วโมง   ก็เลยต้องผจญกับตม.แอล.เอ.ต่อไป

ตม. ไทยสมัยก่อนก็ไม่ใช่ย่อย  เมื่อประมาณยี่สิบปีก่อน    เคยเจอทั้งชายและหญิงที่กร่างมาก   ตวาดคนไทยราวกับเป็นขี้ข้า   เหมือนผู้ที่ไปต่างประเทศเป็นผู้ทำผิดคิดร้ายอะไรมา    แต่เดี๋ยวนี้ชุดนั้นคงล้มหายตายจากกันไปหมดแล้ว  ตม.ปัจจุบันตรวจหนังสือเดินทางด้วยมารยาทดี   ไม่มีปัญหาอะไร

[tidlek]

จากเมนูอาหารป่า มาเป็นเก็บตกมาจากการเดินทาง
ตามมาอ่านอยู่นะครับ

ได้เคยมีโอกาสเดินทางโดยเครื่องบินไปประชุมที่ประเทศเพื่อนบ้าน จึงต้องไปทำหนังสือเดินทางซึ่งก็เป็นไปตามปกติ
เมื่อถึงวันเดินทางก็ต้องผ่าน ต.ม.ความที่เป็นครั้งแรกในชีวิตก็อดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ ด้วยไม่รู้ว่าตามขั้นตอนต้องทำอะไรบ้าง เมื่อคนข้างหน้าซึ่งอยู่ในคณะเดียวกันเข้าไปที่เคาเตอร์ของ ต.ม.จึงเดินตามเข้าไปและยื่นหน้าเข้าไปดู เจ้าหน้าที่ ต.ม.ต้องบอกให้ถอยกลับไปยืนรอตรงจุดยืนรอที่ทาสีดำเป็นรูปพื้นรองเท้าไว้ เพราะว่าจะต้องบันทึกภาพทีละคนด้วย นึกถึงทีไรก็ขำตัวเองตื่นเต้นจนไม่ได้มองอะไรให้ถี่ถ้วน

[NAVARAT.C]

เพื่อนผมคนหนึ่งภรรยาเป็นคนเยอรมันมีลูกชายด้วยกันอยู่ที่โน่น ครั้งหนึ่งพ่อมาเมืองไทยลูกชายอายุสิบขวบสั่งให้เอาลูกงูเหลือมกลับไปฝาก เขาก็หาได้ตัวนึงยาวสักสองศอก เอาใส่ถุงผ้ามัดปากให้มันขดอยู่ในกระเป๋าเดินทางโหลดขึ้นเครื่องไป ถึงโน่นผ่านต.ม. มาที่ศุลกากร เมื่อก่อนโน้น แม้ยังไม่มีเครื่องเอกซเรย์ ปกติทางยุโรปก็ไม่ค่อยจุกจิกเรื่องตรวจรื้อกระเป๋านักเดินทางทุกใบเหมือนทางเอเซีย แต่เขาก็ใช้วิธีสุ่ม ชี้เอากระเป๋าใบนั้นของเพื่อนให้ยกขึ้นมาบนแท่นแล้วเปิดให้ดู เอามือล้วงควานไปใต้เสื้อผ้าเจอถุงดังกล่าวเข้าก็เอามือบีบๆ ถามเพื่อนผมว่าเอาอะไรมา เพื่อนบรรยายให้ฟังว่าอากาศบนเครื่องบินในห้องเก็บกระเป๋าคงหนาวมาก งูมันขดตัวแข็งทื่อไม่กระดุกกระดิก ก็จึงรีบตอบไปว่าไส้กรอก เขาก็พยักหน้าแล้วส่งสัญญาณมือให้ปิดกระเป๋า รอดฉากหวาดเสียวไปอย่างฉิวเฉียด

เขาเล่าเรื่องงูตัวนี้ต่อไปอย่างสนุกสนาน มันกลายเป็นสัตว์เลี้ยงประจำบ้าน อยู่มาจนฤดูหนาววันหนึ่งมันหายไป ช่วยกันหาทั่วห้องก็ไม่เจอ บังเอิญมองไปเห็นหน้าต่างบานหนึ่งแง้มอยู่ เลยเปิดออกมองลงไปข้างล่าง พบว่ามันนอนเด่นไม่ไหวติงอยู่บนหิมะที่ขาวโพลน ทุกคนรีบวิ่งลงไปดู เข้าใจว่ามันตายแล้ว เพราะแข็งโป๊กไปหมดทั้งตัว ลูกชายร้องห่มร้องไห้ใหญ่โต เพื่อนบอกว่าเขาหยิบมันขึ้นมาเป็นท่อนเหมือนหยิบไม้เท้าคดๆของพระฤาษี แต่สังเกตุตามันดูเหมือนยังมีชีวิต เลยเอาไปวางอังไออุ่นไว้เหนือเตาผิงห้องนั่งเล่น  สักพักใหญ่ๆ มันจึงค่อยๆขยับตัวได้แล้วเลื้อยลงมาเอง

เอ...นี่ไม่รู้ว่าผมเขียนลงผิดกระทู้หรือเปล่า หรือว่าควรจะไปลงไว้ที่กระทู้ว่าด้วยอาหารป่า

[เพ็ญชมพู]

เอ...นี่ไม่รู้ว่าผมเขียนลงผิดกระทู้หรือเปล่า หรือว่าควรจะไปลงไว้ที่กระทู้ว่าด้วยอาหารป่า

กระทู้ "สัตว์ประหลาด" ก็คงพอได้

 

[เทาชมพู]

ถ้าอนาคตของเจ้างูเหลือมตัวนั้นกลายเป็นงูเหลือมผัดเผ็ด  ก็คงจะย้ายไปลงกระทู้อาหารป่าได้ค่ะ 

กระทู้นี้เป็นการคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์กัน แบบเบาๆ อย่างที่คุณตั้งบอกไว้ในค.ห.แรก   เพราะฉะนั้นจะเลี้ยวไปทางไหนก็ถือว่าไม่ออกนอกทาง  ขอให้เกี่ยวกับการเดินทางก็พอ
เรื่องที่จะเล่าตอนนี้  ขอเหมาว่าอยู่ในหัวข้อก็แล้วกัน   เพราะไม่รู้จะเอาไปลงกระทู้ไหนอีก  ยังไงก็ถือว่ามันเกิดขึ้นตอนเดินทางมาที่นี่( แก๊งค์ลูกน้ำยังไม่ออกมาทายกันสักคน ว่าที่ไหน)
 
วันนี้ออกไปเก็บภาพดอกไม้สวยๆจะมาฝากชาวเรือนไทย     ตอนออกไปฟ้าใส แดดดี    สักพัก  มองไปทางภูเขาเห็นทิวเมฆชักก่อตัวเหนือยอดเขา  ยังปรารภว่านั่นคงเป็นฝนตกบนภูเขาแน่ๆ   ดีที่เราไม่ได้ขึ้นไปเที่ยวกัน
สักพัก   เมฆฝนเคลื่อนตัวมาเหนือท้องทุ่ง   อย่างในภาพนี้ละค่ะ

ถ้าเป็นฟ้าของประเทศไทย  มืดคลุ้มฝนแบบนี้ไม่แปลกเพราะไทยอยู่ในเขตมรสุม  แต่ที่นี่นับว่าไม่ปกติธรรมดา    เมฆหนาหนักจนฟ้ามืดไปหมดแบบนี้ ไม่ใช่อากาศประจำของที่นี่

[เทาชมพู]

ขากลับ   ฟ้ากว้างถูกคลุมด้วยเมฆมืด ที่ไม่ใช่เมฆฝนธรรมดา

[เทาชมพู]

กลับมาถึงบ้าน จึงรู้ว่าพายุทอร์นาโด(หรือที่นี่ออกเสียงว่าทอร์เนโด) กำลังมุ่งหน้ามาทางตะวันออก เข้ามาเยี่ยมเยียนในเขตนี้ละค่ะ
ทีวีประกาศเตือนให้หลบอยู่แต่ในบ้าน  ในห้องที่มีผนังกั้นมิดชิด  อย่าอยู่ข้างหน้าต่าง(กระจก) หรือถ้าอยู่นอกบ้านให้รีบหลบเข้าที่กำบัง)
แต่ในเมื่อยังห่างเมืองอยู่อีกหลายสิบไมล์   ก็เลยทำใจกล้าเปิดประตูออกไปถ่ายรูปท้องฟ้าใกล้บ้านมาให้ดู   ข้างนอกลมนิ่ง อากาศชวนอึดอัด  ชาวบ้านร้านถิ่นหลบเข้าบ้านกัน ไม่มีใครออกมาเดินตามถนน

ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอพายุทอร์นาโด      ประมาณ ๓ ปีก่อน มันลงเมืองใกล้ๆห่างไปประมาณ ๑๐ ไมล์   ตอนทอร์นาโดพัดผ่าน   ต้นไม้ใหญ่น้อยเขย่าเหมือนถูกมือพญายักษ์จับถอนรากถอนโคน    เสียงอื้ออึงไปหมด      แต่ว่าครู่เดียวมันก็ผ่านไป  แล้วไปถอนรากถอนโคนเมืองใกล้ๆแทน  จนเหลือแต่ซาก   
เคราะห์ดีมันเกิดตอนกลางวัน  ผู้คนออกจากบ้านไปทำงานหรือเรียนหนังสือกันหมด  เลยไม่มีใครตาย (หรือตายแค่คนสองคน)  ถ้าเกิดตอนกลางคืนที่คนอยู่บ้าน  น่ากลัวจะตายกันมากกว่านี้แยะ