บทกวี ฝ้ายขาวในอุ้งมือดำ ของ นภาลัย สุวรรณธาดา

[เทาชมพู]

แรงบันดาลใจจากไร่ฝ้ายที่หลุยเซียน่า  ย้อนรอยอดีตแห่งการเริ่มต้นการค้าทาสที่อเมริกา  สืบต่อมาถึงการเหยียดผิวในปัจจุบัน                                 
                       ฝ้ายขาวในอุ้งมือดำ


                  ไร่ฝ้ายสีเขียว
         ต้นพลิ้วริ้วเรียว   พัดเพรียวลมพา
         นับแสนล้านไร่           กว้างไกลสุดตา
         สมบูรณ์หนักหนา   คุณค่ามหาศาล

                  ปุยฝ้ายสีขาว
         ละเอียดอ่อนราว   แก้มสาวสะคราญ
         ดอกแล้วดอกเล่า   มือเจ้าเก็บงาน
         ใส่ถุงมโหฬาร      กลับฐานยามเย็น

                  มือนี้สีดำ
         เคี่ยวงานกร้านกรำ   เจ็บจำลำเค็ญ      
         เป็นทาสเป็นทุกข์   สืบยุคสืบเข็ญ
         ซื้อขายคล้ายเป็น   สัตว์ไร้วิญญาณ์

                  ทองคำสีขาว
         คือฝ้ายพรายพราว   ค่าราวกาญจนา
         ทอผ้าแพรพรรณ   สีสันยวนตา
         นายทาสปรีดา      เงินตรามากมี

                  อุ้งมือสีดำ
         ส่งผ่านความช้ำ   จำหลายร้อยปี
         จารึกตำนาน      แห่งการกดขี่
         บนแดนเสรี      ที่ชื่อ “อเมริกา”

                                   ที่ระลึกถึงต้นกำเนิดการค้าทาส         
                                                ณ รัฐหลุยเซียน่า  สหรัฐอเมริกา
               
                                นภาลัย สุวรรณธาดา
                                ๓๐ เมษายน ๒๕๕๕

[เพ็ญชมพู]

Oh Freedom

Oh Freedom!, Oh Freedom!
Oh Freedom, Over me!
and before I'll be a slave,
I'll be buried in my grave,
and go home to my Lord
and be free

โอ อิสรภาพ!, โอ อิสรภาพ!
โอ อิสรภาพ, จงหลั่งมาเหนือตัวข้า!
ก่อนที่ข้าจะตกเป็นทาส,
ขอให้ข้าได้ตายและฝังลงในหลุมศพ,
และแล้วข้าจักไปสู่บ้าน สู่พระเจ้าของข้า
และเป็นอิสระ

พากย์ไทยโดย จิตร  ภูมิศักดิ์

 

[กระต่ายหมายจันทร์]

ผ่านมาหลายสิบปี ตอนนี้ไร่ฝ้ายก็ยังเป็นจำเลยอยู่ว่าใช้แรงงานเด็กในการเก็บฝ้าย โดยเฉพาะที่ประเทศอุซเบกิสถาน ที่ไร่ฝ้ายอยู่ในความควบคุมของรัฐ และเด็กๆ ถูกเกณฑ์มาเก็บฝ้ายโดยไม่สมัครใจ หรือไม่ได้รับเงินค่าจ้างที่ถูกต้อง .... น่าสงสารค่ะ 

http://www.bbc.co.uk/news/world-asia-pacific-14973062

[เทาชมพู]

ขอเสริมด้วยบทกวีอีกบทหนึ่งค่ะ

                 ฝ้ายคล้ำในอุ้งมือขาว


   ไร่ฝ้ายราวไฟ   ร้อนจับหัวใจ   หนาวในเวทนา
เหลือทนแรงทาส   กลั่นหยาดวิญญาณ์   ย้อมดินมารดา   เลี้ยงฝ้ายพรายพราว
   ในอุ้งมือดำ   แท้ทาสอธรรม   ในอุ้งมือขาว
กดขี่ข่มเหง      บรรเลงเรื่องราว   เจ็บปวดรวดร้าว   เหงื่อเม็ดเกล็ดมัน
   สิ้นสิทธิ์เสรี   ไร้ความปรานี   ไมตรีตีบตัน
แววตาคงเศร้า      หงอยเหงาจาบัลย์   สุขเพียงในฝัน   ตื่นพลันสลาย
   ปุยฝ้ายคล้ายคล้ำ   ด้วยเปื้อนใจดำ   ของคนขายฝ้าย
ผ้าทอผืนทุกข์      ห่มยุคโหดร้าย   ใจแห้งแรงหาย   ตายทั้งยังเป็น
   แผ่นดินอเมริกา   รัฐหลุยเซียน่า   หม่นคล้ำลำเค็ญ
ขอฝ้ายสุพรรณ      ชื่นขวัญเช้าเย็น   แม่พิมผ่องเพ็ญ   ยิ้มรอพ่อพลาย!


   
         ชมพร  เพชรอนันต์กุล
         ๗ พฤษภาคม ๒๕๕๕