บทกวี บ้านริมน้ำ ของ นภาลัย สุวรรณธาดา

[เทาชมพู]

บ้านริมน้ำยามเช้าขาวไอหมอก
หอมกลิ่นดอกไม้ป่านานาสี
เสียงนกน้อยร้องเพลงเร่งรวี
ปลุกมิสซิสซิปปี้คลี่อรุณ

บ้านริมน้ำยามสายแดดพรายแสง
คลื่นพลิ้วแรงริ้วใสอาบไออุ่น
ถึงแดดแรงก็มิร้อนอ่อนละมุน
ฝูงปลาวุ่นว่ายชลาออกหากิน

บ้านริมน้ำยามเย็นเห็นฟ้าฉาย
แดดสุดท้ายทอฉาบเป็นภาพศิลป์
ระลอกคลื่นรื่นบรรเลงเสียงเพลงพิณ
นกน้อยบินเป็นหมู่กลับสู่เรือน

บ้านริมน้ำยามราตรีคลี่ม่านฟ้า
จันทร์เยี่ยมหน้าให้เห็นมาเป็นเพื่อน
หริ่งหรีดกล่อมนิทราผู้มาเยือน
ให้หลับเหมือนราตรีที่บ้านเรา

บ้านริมน้ำที่มิสซิสซิปปี้
ถึงวันที่ไกลกันบ้านคงเหงา
เก็บความหลังฝังใจไว้แนบเนา
เพื่อนคนเก่า...อีกเมื่อไรจะได้มา

นภาลัย  สุวรรณธาดา
10 เมย.55

[กระต่ายหมายจันทร์]

บทกวีเพราะมากค่ะ ยิ่งอ่านประกอบภาพยิ่งรู้สึกดี

ขอบคุณอาจารย์เทาชมพูที่นำมาแบ่งปันค่ะ

[เทาชมพู]

ขอบคุณค่ะคุณกระต่าย  จะพยายามหากลอนของพี่นภาลัยมาลงอีกเรื่อยๆค่ะ

[เทาชมพู]

"จากเมืองไทยถึงอเมริกา
จากเจ้าพระยาถึงมิสซิสซิปปี้"
 
กราบแผ่นดินอเมริกาจงฟ้าเปิด
คนงามเลิศในปฐพีไปที่นั่น
ห่างครึ่งโลกแต่ทว่าฟ้าเดียวกัน
เชื่อว่าจันทร์แจ่มสรวงยังดวงเดิม
 
ทั้งหมายมาดอากาศจ๋าอย่าเร่งร้อน
ช่วยผันผ่อนพิษภัยไม่หนาวเพิ่ม
เพียงอบอุ่นไอฝันพอขวัญเคลิ้ม
ให้ท่านเติมเต็มสุขทุกวันคืน
 
เจ้าพระยาไหลเรื่อยพอเอื่อยแรง
เคยฉาบแสงจันทร์สมให้ชมชื่น
กลับทอดถอนซ่อนช้ำกลบกล้ำกลืน
เหมือนคนยืนคิดถึงใครในครานี้
 
เจ้าพระยาสองฝั่งยังพร่องน้ำ
หวังฝากคำถึงมิสซิสซิปปี้
ส่งความเย็นสดใสชื่นไมตรี
ชุบชีวีหมองเศร้าเจ้าพระยา
 
แม่มิสซิสซิปปี้มากมีมนต์
จึงเพรียกคนจากไทยได้ดังว่า
แต่รู้ไหมสายน้ำธรรมดา
ก็พร่ำหาคนไกลให้หวนคืน
 
ชมพร เพชรอนันต์กุล
๒๙ มีนาคม ๒๕๕๕