รัก - เรื่องสั้นที่สั้นที่สุด แต่ขึ้นชื่อที่สุดของจีน

[han_bing]

ข้าพเจ้านั่งอ่านหนังสือนิยายจีนเล่นเเป็นการแก้เครียด มีนักเขียนท่านหนึ่งนามว่า จางอ้ายหลิง (Zhang ai ling: 张爱玲) เป็นนักเขียนหญิงนามอุโฆษของจีน ในยุค ต้องศตวรรษที่ ๒๐ คล้ายๆกับดอกไม้สด หรือศุภร บุนนาค

ข้าพเจ้าอ่านเรื่องสั้นที่ถือว่าสั้นที่สุดของท่าน และถือว่าเป็นเรื่องสั้นที่สั้นที่สุดในประวัติศาสตร์จีน แต่ดังที่สุดในประวัติศาสตร์จีนด้วย

ข้าพเจ้าเลยลองแปลแล้วเอามาลง

ภาษาของข้าพเจ้าอาจไม่ดีนัก ขอทุกท่านเมตตา ท่านใดอยากแนะโปรดแจ้งได้ว่าควรแก้ไขอย่างไร

[han_bing]

รัก

这是真的。

ทั้งหมดนี้คือเรื่องจริง

有个村庄的小康之家的女孩子，生得美，有许多人来做媒，但都没有说成。那年她不过十五六岁吧，是春天的晚上，她立在后门口，手扶着桃树。她记得她穿的是一件月白的衫子。对门住的年轻人，同她见过面，可是从来没有打过招呼的，他走了过来。离得不远，站定了，轻轻的说了一声：“噢，你也在这里吗？”她没有说什么，他也没有再说什么，站了一会，各自走开了。

มีหญิงสาวคนหนึ่งเกิดในครอบครัวคหบดีชาวชนบท เธอมีหน้าตางดงาม มีใครต่อใครหลายคนพยายามจะเป็นแม่สื่อหาคู่ให้เธอ แต่หามีใครทำสำเร็จ ค่ำคืนหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ เธออายุราว ๑๕ ปี เธอออกมายืนรับลมหลังบ้าน มือหนึ่งประคองต้นท้อไว้ เธอยังคงจำได้อยู่ว่าวันนั้นเธอสวมกระโปรงสีขาวนวลดังสีดวงจันทร์ ในเวลาเดียวกันชายหนุ่มเพื่อนบ้านซึ่งเคยพบปะกันมาก่ก่อนแต่ไม่เคยได้พูดคุยกัน ได้ยืนอยู่ไม่ไกลกันนัก เมื่อเขาพบเธอ เขาได้แต่ยืนนิ่ง และเอยคำพูดเบาๆว่า “อ้าว เธอก็อยู่ตรงนี้ด้วยหรือ” หญิงสาวไม่ได้ตอบอะไร นอกจากยื่นนิ่งอยู่ชั่วครู่ และเดินจากไป

就这样就完了。

แล้วทุกอย่างก็จบลงอย่างเรียบง่ายเช่นนี้

后来这女人被亲眷拐了，卖到他乡外县去作妾，又几次三番地被转卖，经过无数的惊险的风波，老了的时候她还记得从前那一回事，常常说起，在那春天的晚上，在后门口的桃树下，那年青人。

ภายหลังหญิงสาวได้ถูกญาติลักพาตัวออกจากหมู่บ้านไปขายเป็นเมียน้อย หลังจากนั้นเธอก็ถูกขายทอดไปอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตลอดชีวิตของเธอผ่านพบกับมรสุมอีกนับไม่ถ้วน แต่ว่าเมื่อเธอแก่ชรา เธอยังคงจดจำเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆเหตุการณ์นั้นได้ และมักเล่าเรื่องราวเล็กๆเรื่องนั้นเสมอ เรื่องราวเมื่อครั้งค่ำคืนในฤดูใบไม้ผลิ คราวที่เธอยืนอยู่หลังบ้านใต้เงาของต้นท้อ และชายหนุ่มผู้นั้น

于千万人之中遇见你所要遇见的人，于千万年之中，时间的无涯的荒野里，没有早一步，也没有晚一步，刚巧赶上了，那也没有别的话可说，惟有轻轻地问一声：“噢，你也在这里吗？”

เมื่อเราได้พบคนที่ใช่ ซึ่งคนผู้นั้นเป็นเพียงหนึ่งในหมู่มวลคนนับพันนับหมื่นคนที่เราบังเอิญได้พบปะ ในกาลเวลาที่เหมาะสม ซึ่งเป็นเวลาเพียงเสี้ยวหนึ่งในห้วงกาละอันเวิ้งว้างยาวนานนับพันนับหมื่นปี ไม่มีการก้าวเร็วเกินไปจนคลาด ไม่มีการก้าวช้าไปจนพลาด หากแต่ก้าวพร้อมกันอย่างเหมาะเจาะด้วยความบังเอิญอย่างสุดแสน ในยามนั้น ไม่มีคำพูดใดที่อาจเอื้อนเอ่ย นอกจากถามเบาๆว่า

“อ้าว เธอก็อยู่ตรงนี้ด้วยหรือ”

ประพันธ์โดยจาง อ้าย หลิง (张爱玲：Zhang ai ling) เป็นเรื่องสั้นที่สั้นที่สุดแต่ประทับใจคนมากที่สุดก็ว่าได้

(原刊1944年4月《杂志》月刊第13卷第1期)

[ติบอ]

ขอบคุณครับ 

[บัวรัศมี สีทอง]

อ่านแล้วเห็นภาพค่ะ  ใช่เลย  ห้วงเวลานั้น แต่ไม่ใช่เวลานี้   สงสารหญิงชราคนนี้นะ แต่ภาพใต้ต้นท้อคงทำให้ชีวิตภายใต้ความฝันเป็นสุขขึ้นในชีวิตที่เป็นทุกข์

[เทาชมพู]

 

[han_bing]

ท่านใดอ่านแล้วเห็นว่าควรแก้ไขจุดใดวิจารณ์วานแจ้ง ข้าพเจ้าอยากพัฒนาฝีมือ

[เทาชมพู]

ยังสงสัยนิดหน่อยถึงคำพูดของชายหนุ่ม
“อ้าว เธอก็อยู่ตรงนี้ด้วยหรือ”
ประโยคนี้หมายความว่า  ฉันนึกว่าฉันยืนอยู่คนเดียว  ที่แท้ก็มีเธออยู่ตรงนี้ด้วย

หรือ เขาพูดว่า
" เธออยู่ที่นี่เองหรือ"
หมายความว่า เธอนี่แหละใช่เลย  คนที่ฉันใฝ่ฝัน หรือแสวงหาอยู่

ไม่ทราบว่าภาษาจีนตั้งใจจะหมายความอย่างไหน

[han_bing]

“噢，你也在这里吗？” (o, ni ye zai zhe li ma)

จากประโยคข้างต้น ข้าพเจ้าขอแปลที่ละคำ

噢 แปลว่า โอ้ เป็นคำอุทาน

你 แปลว่า เธอ

也 แปลว่า ก็ แสดงความคล้อยตามกันของประโยค

在 แปลว่า อยู่

这 แปลว่า นี้,นี่

里 แปลว่า ใน, ซับใน, บุใน

แต่คำว่า 这里 เมื่อมารวมกันจะได้ความหมายว่า ที่นี้

吗 แปลว่า ไหม, หรือ, นะ เป็นคำปิดท้ายประโยค แสดงความเป็นประโยคคำถาม

ส่วนตัวข้าพเจ้า จากเรื่องราว และหน้าที่ของคำว่า 也 ye ประโยคข้างต้นในภาษาจีน ข้าพเจ้าสันนิษฐานว่าน่าจะมีความหมายในเชิงฉันนึกว่าฉันยืนอยู่คนเดียว ที่แท้เธอก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย

[เทาชมพู]

เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณ

[บัวรัศมี สีทอง]

ถ้าคุณเทาชมพู อ่านแล้วผ่านก็แสดงว่า แปลใช้ได้ค่ะ พยายามต่อไป

[เทาชมพู]

ดิฉันไม่รู้ภาษาจีนค่ะ 

[ติบอ]

ถ้าคุณ han bing ยังไม่มั่นใจกับสำนวนเขียนของตัวเอง
ลองหาเพื่อนที่คุณเชื่อมือในสำนวนเขียนของเขา
(ผมหมายถึงเฉพาะเวลาที่เขาตั้งใจนะครับ
เวลาไม่ตั้งใจเขียน จะเก่งแค่ไหนทุกคนชุ่ยได้พอๆกัน)
เขาต้องเป็นคุณไว้ใจจะให้เขาแก้งานให้คุณได้
และเขาก็ต้องยินดีแก้งานให้คุณด้วย

ลองหาเพื่อนแบบนี้ไว้สัก 2-3 คน
(ที่จริงมากกว่านั้นก็ได้ แต่มากหมอก็มากความครับ)
แล้วส่งงานชิ้นที่คุณไม่มั่นใจไปให้เขาลองปรับดู

ไม่ได้แปลว่าคุณ han จะต้องเชื่อเขาทั้งหมดนะครับ
แต่เอาไว้สำหรับเป็นแนวทาง
ว่าคุณจะชอบคำไหน หรือ ส่วนไหน ของเพื่อนคนไหน...

จริงๆ แล้วเท่าที่ผมเห็นมานักเขียนที่ใช้ภาษาได้ดีแต่ละคน
มีจุดที่เขาสนใจในเนื้องานไม่เหมือนกันครับ
บางคนละเมียดละไมกับการบรรยายฉากมาก
บางคนสนใจเนื้อความที่กระชับ แต่ไม่ตึงจนเกินไป
บางคนสนใจการบรรยายอารมณ์ที่จะเล่นกับคนอ่านเป็นหลัก

ทำแบบนี้ดูสักพัก คุณ han_bing น่าจะหาแนวที่ตัวเองชอบเจอ
และสร้างทางของตัวเองต่อไปได้ไม่ยากนักครับผม


ปล. สำคัญที่สุดสำหรับงานศิลปะทุกชนิด คือ 'ความมั่นใจ' ครับ
เป็นตัวของตัวเองน๊า... ซู่ๆคัฟ

[ติบอ]

ผมลองถือวิสาสะ coppy งานแปลของคุณ han_bing
ส่งไปให้พี่คนหนึ่งที่พอจะคุ้นกับงานแปลภาษาจีนอยู่บ้างอ่านดู

พี่เขาลองปรับงานส่งกลับมาให้คร่าวๆ และมีคำวิจารณ์แนบมาว่า
'ได้ใจความดี' 'เหมือนไม่คุ้นกับงานแปล' และ 'ดูคำเชื่อมไทย' ที่หัวเอกสาร นะครับ

ผมลองถามทาง chat ให้คร่าวๆ ว่า
'คิดว่าควรเก็บวิธีเรียงประโยคแบบภาษาจีนสักแค่ไหน'
เจ้าตัวก็ตอบมาคร่าวๆเหมือนกันอีก ว่า
'เท่าที่คนอ่านจะสัมผัสกับรสของเรื่องได้'

อย่างที่เรียนไว้แต่แรกครับ...
รสมือแต่ละคนคงไม่ได้ถูกใจซึ่งกันและกันทั้งหมดดอก
แต่รสนี้อาจจะเป็นอีกรสหนึ่งที่ผมค่อนข้างเชื่อมือเขา
เลยลองหามาให้คุณ han_bing ชิมดูเล่นๆ

ถ้าไม่ถูกปากก็อย่าว่ากันนะครับ
เพราะของเดิมก็อร่อยอยู่แล้วนี่นา




รัก

ความจริงทั้งหมด
จาก

หญิงสาวคนหนึ่งในครอบครัวคหบดีชาวชนบท เธอเป็นสาวงามที่ใครต่อใครพยายามจะเป็นแม่สื่อหาคู่ให้ แต่ก็ไม่เคยมีใครทำสำเร็จ
ค่ำคืนหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิ เมื่อเธออายุราว ๑๕ ปี หญิงสาวออกมายืนรับลมหลังบ้าน มือหนึ่งประคองต้นท้อไว้ เธอยังคงจำได้ดีว่าในคืนนั้นเธอสวมกระโปรงสีขาวนวลเหมือนดวงจันทร์บนฟ้า
ในเวลานั้นเองชายหนุ่มเพื่อนบ้านที่เคยพบปะกัน แต่ไม่เคยได้พูดคุยกันมาก่อน ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก
เมื่อเห็นเธอ เขาได้แต่ยืนนิ่ง และเอยคำพูดเบาๆว่า “อ้าว เธอก็อยู่ตรงนี้ด้วยหรือ”
หญิงสาวไม่ตอบอะไร เธอยื่นนิ่งอยู่ชั่วครู่ และเดินจากไป

แล้วทุกอย่างก็จบลงอย่างเรียบง่ายเช่นนั้น

ภายหลังหญิงสาวถูกญาติลักพาตัวออกจากหมู่บ้านไปขายเป็นเมียรับใช้ หลังจากนั้นเธอถูกขายทอดต่อไปอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ตลอดชีวิต เธอผ่านพบกับมรสุมอีกนับไม่ถ้วน จนถึงยามที่ร่างกายของเธอแก่ชราลง แต่เธอยังคงจดจำเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆนั้นได้ดี และมักเล่าถึงเรื่องราวเล็กๆนั้นอยู่เสมอ..
เรื่องราวเมื่อครั้งค่ำคืนในฤดูใบไม้ผลิ ในยามที่เธอยืนอยู่หลังบ้าน ใต้เงาต้นท้อ และพบชายหนุ่มผู้นั้น

เมื่อเราได้พบคนที่ใช่ แม้คนผู้นั้นจะเป็นเพียงหนึ่งในผู้คนนับพันนับหมื่นคนที่เราบังเอิญได้พบ ในเวลาที่เหมาะสม แม้จะเป็นเพียงเสี้ยวเวลาหนึ่งในกาลเวลาอันเวิ้งว้างนานนับพันนับหมื่นปี ในยามที่ไม่มีการก้าวเร็วเกินไปจนคลาด ไม่มีการก้าวช้าไปจนพลาด หากแต่ก้าวพร้อมกันอย่างเหมาะเจาะด้วยความบังเอิญอย่างสุดแสน ในยามนั้น ไม่มีคำพูดใดที่อาจเอื้อนเอ่ย นอกจากถามเบาๆว่า

“อ้าว เธอก็อยู่ตรงนี้ด้วยหรือ”

ประพันธ์โดยจาง อ้าย หลิง