บทกวีร้อยแก้ว ฟ้าร้องยังถึง ของคุณหญิงจำนงศรี รัตนิน หาญเจนลักษณ์

[เทาชมพู]

ได้หนังสือมาเล่มหนึ่งชื่อ 72 บทประพันธ์ประทับใจ  ในโอกาสครบ  6 รอบ  72 ปีของคุณหญิงจำนงศรี  รัตนิน หาญเจนลักษณ์
เป็นการคัดเลือกบทกลอนและข้อเขียนของคุณหญิงจำนงศรี ตามหนังสือและนิตยสารต่างๆ  โดยลูกๆของคุณหญิง  เลือกบทที่ตนเองชื่นชอบ นำมารวมไว้ในหนังสือเล่มนี้ เป็นที่ระลึกในโอกาสที่คุณหญิงมีอายุครบ 72 ปี

คุณหญิงจำนงศรี เป็นกวีแถวหน้าคนหนึ่งของประเทศไทย  แต่งบทกวีได้ทั้งไทยและอังกฤษ   และความคิดที่ลึก ในภาษาที่งามและอ่านง่าย

ขอยกมาบทหนึ่ง  ชื่อ ฟ้าร้องยังถึง

เพียรบากบั่นเข้าไปให้ใกล้ตรงนั้น
ถ้าเพียรพยายามเข้าไปให้ใกล้ขึ้นทีละน้อย
สักวันหนึ่งอาจจะถึงเกาะมะพร้าวนาฬิเกเกาะนั้น
ผิวทะเลดูสงบเรียบแต่คลื่นใต้น้ำคอยรั้งให้ถอย
ความเสียดายยังเร้นลึก    เสียดายสิ่งที่มี  สิ่งที่เป็น
ทั้งๆที่รู้ว่าทั้งหมดเป็นมายา
รู้   แต่ก็รู้เพียงแค่คิด    บางขณะจิตเท่านั้นที่วาบรู้ในใจ
นานครั้ง แวบไวเหมือนฟ้าแลบ

ให้รู้ว่าสมองคิดกับจิตสัมผัสนั้นต่างกันไกล                     เป็นการรู้คนละประเภท
รู้ความไม่แน่นอน   ก็เพียงแค่สมองคิด                         ลึกๆจึงยังเสียดายเหล่ามายา
ที่ความหลงประจงปั้นมาหลอกใจ                               "ดูซิ   ดูที่อนิจจัง" อาจารย์* พร่ำสั่ง

คือน้องเหอ                      คือพร้าวนาฬิเก
ต้นเดียวโนเน                    อยู่กลางเลขี้ผึ้ง
ฝนตกก็ไม่ต้อง                   ฟ้าร้องก็ไม่ถึง
อยู่กลางเลขึ้ผึ้ง                  ไปถึงแต่ผู้พ้นบุญ

คนใต้สมัยไหนช่างคิดกล่อมเด็กด้วยเพลงนิพพาน

*  อาจารย์คือ อุบาสิกา คุณรัญจวน  อินทรกำแหง
จากหนังสือ  ฝนตกยังต้อง ฟ้าร้องยังถึง

[เทาชมพู]

    เราสามารถบอกตัวเองได้ ณ บัดนี้เลยว่า เมื่อเราตายแล้วเราจะไปไหน? ด้วยความรู้สึกของเราเอง ขณะนี้ เราจะรู้ดีกว่าใคร ไม่ต้องไปหาอาจารย์ที่ไหนบอกเราว่า เราจะไปนิพพานได้หรือไม่ เราตอบตัวเราเองได้เลยนะว่า เราเป็นคนอย่างไร
    ถ้า..........
    1.ใครด่า ว่า นินทา ตำหนิ ไม่รู้สึกโกรธ ไม่เดือดร้อน ไม่แค้น เฉยๆ คิดว่า....คนก็เป็นอย่างนี้แหละ ถ้าไม่อยากเจอสภาพนี้ เราก็ต้องหนีไปนิพพาน
    2.ไม่ว่าจะเจอมรสุมใดก็ไม่ทุกข์ มีหนี้ ลูกดื้อ ผัวบ้า เมียบอ ก็ไม่ทุกข์
    คิดว่าเขากับเราต่างคนต่างมา ต่างคนต่างไป ช่วยได้แค่ไหนก็แค่นั้น
    เราเห็นคนตายจากกัน ก็ไม่เห็นกลับมาช่วยอะไรกันได้อีก
    ดังนั้น เมื่อเราอยู่หรือตายก็ไม่กังวล ไม่ทุกข์กับการที่ใครจะนิสัยอย่างไร ไม่ใช่นิสัยเราก็แล้วกัน แต่นิสัยเรา เราต้องแก้ ไม่ต้องแก้คนอื่น
    3.จิตทรงอุเบกขา เป็นอารมณ์ จะเกิดอะไรขึ้นก็ช่าง ไม่ตื่นเต้น ไม่ตกใจ ไม่ฟูมฟาย นิ่งเข้าไว้ก่อน เห็นคนใกล้ชิดตาย หรือมีเคราะห์กรรมก็ให้คิดว่า คนในโลกนี้เขาก็มีให้เราเห็นอยู่ทุกวัน ไอ้เคราะห์กรรมแบบนี้ แล้วทำไมมันจะเกิดกับเราไม่ได้ กรรมแต่ละคนต้องทำกันมาทั้งนั้น
    อารมณ์นี้ หลวงพ่อพระราชพรหมยาน (พ่อฤๅษีลิงดำ) ท่านบอกว่า
   
    "เป็นอารมณ์พระนิพพาน"

    จากบทความของเปลว สีเงิน  หนังสือพิมพ์ ไทยโพสต์