ละเลงเลือด(ฝรั่งเศส)ที่สมรภูมิบ้านพร้าว

[NAVARAT.C]

ในขณะเดียวกัน กองพลพระนครซึ่งมีกำลังสามกองพัน และอยู่ทางด้านเหนือของกองพลวัฒนานคร ก็ได้เคลื่อนที่จากชายแดน เข้าไปในดินแดนข้าศึกตั้งแต่วันที่ ๕ มกราคม โดยกองพันทหารราบที่ ๑ เคลื่อนที่ไปตามเส้นทางในภูมิประเทศ พอลึกเข้าไปประมาณ ๓ ก.ม.ก็ได้รับการต้านทานที่บ้านยาง แต่ยิงกันไม่นานก็สามารถยึดได้

ส่วนกองพันทหารราบที่ ๓ อยู่ด้านขวาของกองพันที่ ๑ เคลื่อนที่เข้าไปตามถนนอีกเส้นหนึ่ง ที่อยู่ห่างจากถนนปอยเปต-ศรีโสภณไปทางเหนือประมาณ ๑๒ ก.ม. เมื่อเคลื่อนที่เข้าไปได้ประมาณ ๙ ก.ม.ก็ถึงบ้านพร้าวซึ่งข้าศึกได้วางกำลังตั้งค่ายใหญ่รับไว้ กองพันที่ ๓ เข้าตีตั้งแต่วันที่ ๖ มกราคม ถึงวันที่ ๑๑ มกราคม ฝรั่งเศสก็ถอยไปทางศรีโสภณ ปล่อยให้ไทยเข้ายึดค่ายได้แล้วพักกำลังพลอยู่ที่บ้านพร้าวนั้น กับส่งกำลังออกลาดตระเวนต่อไปอีก ๑๐ ก.ม.ก็ไม่พบข้าศึก

หลังจากวันนั้นไปแล้ว ทั้งกองทหารไทยและฝรั่งเศสต่างก็วางกำลังยันกันอยู่ โดยไม่มีการสู้รบใหญ่ เว้นแต่มีการปะทะระหว่างหน่วยลาดตระเวนบ้างเล็กน้อย

ในรูปเป็นบ้านพร้าวในปัจจุบัน เขมรคงเรียกว่าภูมิเพรียะมั้ง ใครทราบว่าออกเสียงยังไงก็ช่วยบอกด้วยนะครับ ดูแล้วไม่ใช่หมู่บ้านใหญ่โตอะไร แต่มีร่องรอยพอจะสันนิฐานว่าเป็นแนวรั้วของค่ายทหารได้บ้าง แต่ผมก็ไม่กล้ายืนยันนะครับ

[NAVARAT.C]

ในวันที่ ๑๓ มกราคม พันตรีหลวงนิมมานกลยุทธ ผู้บังคับกองพันที่ ๓ กับคณะได้ออกตรวจภูมิประเทศด้วยตนเองสังเกตเห็นว่าเส้นทางต่อไปในดินแดนข้าศึกนั้น มีการปรับผิวถนนราบเรียบ และพบเครื่องหมายสำหรับปรับการยิงปืนใหญ่ของข้าศึก จึงสันนิฐานว่าฝรั่งเศสได้ยอมถอยออกจากบ้านพร้าวนั้นเป็นกลลวงที่จะตีโต้กลับภายหลัง  โดยได้วางแผนเตรียมการไว้แล้ว ถ้ากองพันตั้งอยู่ที่เดิมน่าจะถูกโจมตีอย่างรุนแรง

ในเย็นวันนั้นเอง หน่วยลาดตระเวนของข้าศึกก็เข้ามาลอบยิงทหารหน่วยคอยเหตุส่วนหน้าของกองพันแต่ไม่โดนใคร  ผู้บังคับกองพันได้สั่งการไว้แล้ว ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ให้ขับไล่ด้วยอาวุธปืนเล็ก ห้ามใช้อาวุธหนักและปืนกลถ้าไม่จำเป็น  เพื่อลวงข้าศึกถึงศักยภาพในการรบของฝ่ายเรา 

การที่ข้าศึกเกิดคันมือยิงเราเข้ามานัดนึงนี้ นี้ทำให้ท่านทราบได้ทันทีว่า ฝรั่งเศสใกล้จะโจมตีจะเอาที่มั่นคืนแล้ว

[NAVARAT.C]

แต่ผู้บังคับกองพันที่ ๓ ก็สั่งประชุมนายทหารบอกว่า เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ข้าศึกรู้ภูมิประเทศดีและคงกำหนดเป้าหมายไว้หมด ถ้าขืนถูกโจมตีเราจะเสียเปรียบมาก ดังนั้นกองพันที่๓จึงเคลื่อนกำลังทั้งหมดออกจากที่ตั้งในตอนค่ำ เดินเท้าไปทางตะวันออกห่างจากที่เดิมประมาณ ๔ ก.ม.แล้ววางกำลังเรียงรายลงในห้วยแห้งที่หมายตาไว้แล้ว  ลำห้วยนี้ขนานกับถนนที่ข้าศึกได้กรุยทางไว้ทั้งสองข้าง เป็นที่มั่นตามธรรมชาติแนวรูปตัวยู เหมาะสมที่สุดสำหรับจะใช้เป็นพื้นที่สังหาร ทหารทุกคนเข้าที่ วางปืนกลหนักไว้ที่ก้นตัวยู แล้วทั้งกองพันถูกกำชับให้อยู่ด้วยความสงบ  จะยิงพร้อมกันเมื่อได้รับคำสั่ง และให้ยิงตามแผนการยิงเท่านั้น ใครถูกกำหนดให้ยิงไปทางทิศใดก็ให้ยิงไปโดยเฉพาะทิศที่ว่า  ถ้าทำเช่นนี้ในทางทฤษฎีบอกว่าพื้นที่สังหารจะไม่มีจุดอับกระสุนแม้แต่ตารางนิ้วเดียว

ในภาพผมให้คุณกู๋หาตำแหน่งดังกล่าว เห็นตรงนี้แหละครับที่ใกล้เคียงที่ทหารผ่านศึกท่านบรรยายกันไว้ มีสพานข้ามห้วยที่พลเอกพรท่านเคยลงไปซ่อนตัวอยู่ด้วย

[NAVARAT.C]

แก๊งงงงง.....หมดยก

ขอพักยาวครับ

กลับมาคราวหน้าจะกล่าวถึงการเตรียมการบุกเข้ามาละเลงเลือด(ทหารไทย) ก่อนจะเป็นฝ่ายถูกละเลงเสียเอง

[เทาชมพู]

ข้อความดังกล่าว มีผู้ลอกมาลงในเวปหลายรายโดยไม่บอกที่มาที่ไป ผมเพิ่งบัดนี้เองทราบว่าต้นตอมาจากหนังสืองานศพของท่าน

http://www.tigerarmy.in.th/home/about/war.php

[เทาชมพู]

เมื่อวานนี้ บังเอิญพบคุณหมอวิบูล  วิจิตรวาทการ  บุตรชายของคุณหลวงวิจิตรวาทการ  ก็เลยคุยกันเรื่องสงครามอินโดจีน( เป็นหัวข้อประหลาดเอาการในการเริ่มสนทนา  ถ้าคนนอกได้ยิน   แต่คงไม่แปลกในสายตาชาวเรือนไทย)  จึงได้ทราบจากท่านว่าคุณหลวงวิจิตรฯ มีบทบาทสำคัญอยู่ในยุคนั้น   เคยเขียนหนังสือเรื่องสงครามอินโดจีนเอาไว้ด้วย
ไม่ทราบว่าคุณวันดี และคุณนวรัตน มีหนังสือของคุณหลวงไหมคะ   ดิฉันก็ไม่ทันได้ซักรายละเอียดว่าเป็นหนังสือชื่ออะไร   

เผื่อยังไงจะได้พาแยกออกซอย  พาไปแนะนำที่มาของสมรภูมิบ้านพร้าว   ระหว่างเจ้าของกระทู้อินเทอร์มิชชั่นอยู่ตอนนี้

[NAVARAT.C]

^
ผมยังไม่เคยเห็นครับ

เผื่อยังไงจะได้พาแยกออกซอย  พาไปแนะนำที่มาของสมรภูมิบ้านพร้าว   ระหว่างเจ้าของกระทู้อินเทอร์มิชชั่นอยู่ตอนนี้

เชิญเลยครับ
ผมจะได้ลากิจนานหน่อย

[Wandee]

ขอบพระคุณคุณเทาชมพูค่ะที่กรุณาแนะนำ      ไม่คุ้นหูเลยค่ะ

ต้องไปถามเพื่อน ๆ  ที่สะสมหนังสือและเป็นเจ้าของร้านหนังสือเก่า

ถ้าได้ความอย่างไรจะกลับมาเรียนค่ะ

[เทาชมพู]

ขอบคุณค่ะ   คุณวันดี   ดิฉันเชื่อว่ามีผลงานของคุณหลวงวิจิตรวาทการอีกมาก ที่ไม่ใช่นวนิยาย(ซึ่งพิมพ์ใหม่ยังพอหาอ่านได้)  เป็นงานพวกบันทึก สารคดี หนังสือประวัติศาสตร์ในประเด็นเฉพาะ  บทเลกเชอร์  ฯลฯ ที่พอหมดยุคของท่าน  ก็ไม่มีใครพิมพ์อีก    ถ้าเป็นเล่มใหญ่ๆอาจมีที่หอสมุดแห่งชาติ    แต่ถ้าเป็นเล่มเล็กๆ หรือข้อเขียนที่กระจัดกระจายกันอยู่ในหนังสือเล่มนั้นเล่มนั้นบ้าง คงหาอ่านได้ยากแล้ว
งานของคุณหลวงวิจิตรฯ สะท้อนให้เห็นนโยบายและทิศทางการเมืองในยุคจอมพลป. ได้มากค่ะ   ทำให้เราเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในสมัยนั้น และมีสาเหตุจากอะไร

เชิญเลยครับ
ผมจะได้ลากิจนานหน่อย

ได้เวลาท่านเจ้าของกระทู้ ปลีกตัวไปตีกอล์ฟ   ทิ้งยามเฝ้ากระทู้ไว้หนึ่งคน  ทำหน้าที่ปั่นกระทู้ไม่ให้ตกจอ   

[NAVARAT.C]

ผมเข้ามาแจ้งให้ทราบว่า ข้อความในกระทู้๓๒ ขาดย่อหน้าสำคัญไปโดยความสะเพร่าของผมเอง
ที่ควรจะเป็นนั้น ข้อความทั้งในกระทู้๓๑และ๓๒ ต้องเป็นดังนี้ (ตัวหนา คือข้อความที่หายไป)


ในวันที่ ๑๓ มกราคม พันตรีหลวงนิมมานกลยุทธ ผู้บังคับกองพันที่ ๓ กับคณะได้ออกตรวจภูมิประเทศด้วยตนเองสังเกตเห็นว่าเส้นทางต่อไปในดินแดนข้าศึกนั้น มีการปรับผิวถนนราบเรียบ และพบเครื่องหมายสำหรับปรับการยิงปืนใหญ่ของข้าศึก จึงสันนิฐานว่าฝรั่งเศสได้ยอมถอยออกจากบ้านพร้าวนั้นเป็นกลลวงที่จะตีโต้กลับภายหลัง  โดยได้วางแผนเตรียมการไว้แล้ว ถ้ากองพันตั้งอยู่ที่เดิมน่าจะถูกโจมตีอย่างรุนแรง

ในเย็นวันนั้นเอง หน่วยลาดตระเวนของข้าศึกก็เข้ามาลอบยิงทหารหน่วยคอยเหตุส่วนหน้าของกองพันแต่ไม่โดนใคร  ผู้บังคับกองพันได้สั่งการไว้แล้ว ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ให้ขับไล่ด้วยอาวุธปืนเล็ก ห้ามใช้อาวุธหนักและปืนกลถ้าไม่จำเป็น  เพื่อลวงข้าศึกถึงศักยภาพในการรบของฝ่ายเรา 

การที่ข้าศึกเกิดคันมือยิงเราเข้ามานัดนึงนี้ นี้ทำให้ท่านทราบได้ทันทีว่า ฝรั่งเศสใกล้จะโจมตีจะเอาที่มั่นคืนแล้ว


วันรุ่งขึ้น ๑๔ มกราคม หลวงไกรชิงฤทธิ์ผู้บัญชาการกองพลพระนครก็มาตรวจภูมิประเทศ พร้อมกับผู้บังคับกองพันที่ ๓ พันตรีหลวงนิมฯจึงรายงานพร้อมขออนุมัติเคลื่อนกำลังพลออกไปข้างหน้าอีกประมาณ ๔ ก.ม. ผู้บัญชาการกองพลเห็นด้วย แต่เมื่อรายงานขออนุมัติไปทางกองทัพบูรพา กลับถูกสั่งห้ามไม่ให้หน่วยนี้เคลื่อนที่โดยเด็ดขาด เพราะจะผิดแผนที่กองทัพวางไว้

แต่ผู้บังคับกองพันที่ ๓ ก็สั่งประชุมนายทหารบอกว่า เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ข้าศึกรู้ภูมิประเทศดีและคงกำหนดเป้าหมายไว้หมด ถ้าขืนถูกโจมตีเราจะเสียเปรียบมาก ดังนั้นกองพันที่๓จึงเคลื่อนกำลังทั้งหมดออกจากที่ตั้งในตอนค่ำ เดินเท้าไปทางตะวันออกห่างจากที่เดิมประมาณ ๔ ก.ม.แล้ววางกำลังเรียงรายลงในห้วยแห้งที่หมายตาไว้แล้ว  ลำห้วยนี้ขนานกับถนนที่ข้าศึกได้กรุยทางไว้ทั้งสองข้าง เป็นที่มั่นตามธรรมชาติแนวรูปตัวยู เหมาะสมที่สุดสำหรับจะใช้เป็นพื้นที่สังหาร ทหารทุกคนเข้าที่ วางปืนกลหนักไว้ที่ก้นตัวยู แล้วทั้งกองพันถูกกำชับให้อยู่ด้วยความสงบ  จะยิงพร้อมกันเมื่อได้รับคำสั่ง และให้ยิงตามแผนการยิงเท่านั้น ใครถูกกำหนดให้ยิงไปทางทิศใดก็ให้ยิงไปโดยเฉพาะทิศที่ว่า  ถ้าทำเช่นนี้ในทางทฤษฎีบอกว่าพื้นที่สังหารจะไม่มีจุดอับกระสุนแม้แต่ตารางนิ้วเดียว

ไหนๆก็เข้ามาแล้ว ฝากท่านอาจารย์ใหญ่กรุณาตอบหน่อยครับ ชื่อหลวงไกรชิงฤทธิ์นี้ ผมฟังจากเครื่องบันทึกเสียง พลเอกพรไม่ได้ระบุยศและชื่อสกุลของท่านไว้ด้วย ผมค้นแล้วในพ.ศ.๒๔๗๕  ปรากฏชื่อนายทหารระดับผู้บังคับกองพันชื่อพันตรีหลวงไกรชิงฤทธิ์ (พุฒ วินิจฉัยกุล) ถามว่า คือบุคคลเดียวกันใช่หรือไม่ ๙ปีผ่านไป ท่านเลื่อนจากผู้บังคับกองพันมาเป็นผู้บัญชากองพลหรือเปล่า ยศในขณะนั้นคืออะไร

ผมไม่ได้ไปตีกอล์ฟหรอกครับ แต่ค่ำนี้จึงจะมีเวลากลับมาดูกระทู้

[เทาชมพู]

ไหนๆก็เข้ามาแล้ว ฝากท่านอาจารย์ใหญ่กรุณาตอบหน่อยครับ ชื่อหลวงไกรชิงฤทธิ์นี้ ผมฟังจากเครื่องบันทึกเสียง พลเอกพรไม่ได้ระบุยศและชื่อสกุลของท่านไว้ด้วย ผมค้นแล้วในพ.ศ.๒๔๗๕  ปรากฏชื่อนายทหารระดับผู้บังคับกองพันชื่อพันตรีหลวงไกรชิงฤทธิ์ (พุฒ วินิจฉัยกุล) ถามว่า คือบุคคลเดียวกันใช่หรือไม่ ๙ปีผ่านไป ท่านเลื่อนจากผู้บังคับกองพันมาเป็นผู้บัญชากองพลหรือเปล่า ยศในขณะนั้นคืออะไร

คนละคนกันค่ะ   

พันตรีหลวงราญรณกาจ (พุฒ วินิจฉัยกุล) เสียชีวิตจากกระสุนของนายตำรวจที่บุกเข้าไปยิงทิ้งในบ้าน ต่อหน้าลูกเมีย  ในการจับกุมกวาดล้างปรปักษ์ทางการเมืองครั้งใหญ่ โดยรัฐบาลของจอมพลป. พิบูลสงคราม เมื่อวันที่ 29 มกราคม 2482   ส่วนสมรภูมิบ้านพร้าวเกิดในเดือนมกราคม 2484 ค่ะ

[เทาชมพู]

เริ่มเรื่องสงครามอินโดจีน  
ถ้าจะค้นคำนี้ในกูเกิ้ล  พิมพ์คำว่า The French-Thai war  ลงไปนะคะ   อย่าใช้คำว่า Indochina war  เพราะจะเจอเข้าหลายสงคราม ไม่รู้ครั้งไหนเป็นครั้งไหน   เนื่องจากสงครามในอินโดจีนมีหลายครั้งมาก

ถ้าอ่านกระทู้เก่าๆของเรือนไทย ในห้องประวัติศาสตร์   ของท่าน Navarat.C  มีอยู่หลายกระทู้ด้วยกัน   ใครสนใจลองเลือกจากชื่อเจ้าของกระทู้     ก็จะมองเห็นภาพว่าหลังจากรัฐบาลจอมพลป. พิบูลสงครามได้กวาดล้างฝ่ายอำนาจเก่าหมดไปตั้งแต่พ.ศ. 2482 แล้ว    นโยบายต่อจากนั้นก็คือสร้างไทยให้เป็นมหาอำนาจ      ว่ากันว่ามาจากแนวนิยมทางฝ่ายตะวันตก  จุดประกายขึ้นจากผู้นำดาวรุ่งพุ่งแรง อย่างฮิตเลอร์และมุสโสลินี   ที่รุ่งเรืองกันอยู่ในช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง

นโยบายหนึ่งที่รัฐบาลนำมาใช้ก็คือการปลุกใจประชาชนด้านชาตินิยม    
ความคิดแนวชาตินิยม  คือจูงใจประชาชนสามัคคีเป็นปึกแผ่นเป็นอันหนึ่งอันเดียว   เพื่อรวมพลังให้พุ่งไปทางเดียวกันตามผู้นำ      จอมพลป. คิดต่อไปว่า รวมพลังประชาชนในประเทศยังไม่พอ   แต่ควรรวมกำลังจากประเทศใกล้เคียงที่เคยเป็นของไทยด้วย  เพื่อเพิ่มความเป็นมหาอำนาจให้ไทย    และสามารถหยิบยกประเด็นมาก่อความฮึกเหิม เพื่อรวมพลังได้ง่าย
เมื่อจะทำอย่างนี้ก็ต้องข้ามกำแพงแห่งเชื้อชาติเผ่าพันธุ์ไปเสียก่อน จึงจะได้ผล

[เทาชมพู]

ก่อนหน้านโยบายชาตินิยมที่ว่ามานี้       คนไทยเรามักจะมองว่าลาวก็คือประเทศลาว เขมรก็คือประเทศเขมร    ถึงแม้ว่าติดต่อคบหาสมาคมกันมานานหลายร้อยปี   ดีกันบ้าง รบกันบ้าง  แต่ก็ไม่ได้ปะปนเป็นหนึ่งเดียวกัน      แต่เมื่อนโยบายใหม่ก่อตั้งขึ้นมา    ความพยายามจะสร้างสำนึกให้คนไทยเห็นว่าลาวและเขมรไม่ใช่แค่เพื่อนบ้านก็เกิดขึ้น  

แนวคิดเห็นได้จากผลงานของคุณหลวงวิจิตรวาทการ  ผู้เป็นมือขวาของจอมพลป.หลายๆด้าน  โดยเฉพาะในด้านวัฒนธรรม    เขมรกับไทยถูกปูพื้นมาก่อนหน้านี้แล้วตั้งแต่ พ.ศ. 2479 ในบทละครประวัติศาสตร์เรื่อง ราชมนู
ในบทละคร พระราชมนู พระเอกของเรื่องซึ่งมีบทบาทเป็นทหารเอกของสมเด็จพระนเรศวร   ก็มีบทพูดตอนหนึ่งว่า

"เขมรกับไทยก็รูปร่างหน้าตาเหมือนกัน.....ก็ใครที่ไหนกันเล่า ก็ไทยเราทั้งนั้น เผอิญมาตกอยู่ในถิ่นของขอมโบราณ ก็เลยมีชื่อว่า “เขมร” ไป ซึ่งเขมรเป็นชื่อสมมติแท้ๆ ที่จริงก็ไทยพี่น้องของเราทั้งนั้น”

ถ้าตีความตามนี้  "ขอม" กับ "เขมร" ก็คนละพวกกัน
 “ขอม” หมายถึงคนโบราณเผ่าหนึ่งที่เคยอาศัยอยู่ในดินแดนที่เป็นประเทศกัมพูชา  ก่อนหน้าที่คนไทยจะอพยพย้ายถิ่นจากเทือกเขาอัลไตเข้ามาตั้งถิ่นฐานในแหลมทอง
ส่วน“เขมร” นั้นเป็นชื่อที่ตั้งขึ้นภายหลัง ใช้เรียกคนไทยที่อพยพจากตอนใต้ของจีนเช่นกัน แต่ว่าแยกทางไปตั้งถิ่นฐานในดินแดนของขอม
สรุปจากพระราชมนูว่า ขอมกับไทย เป็นคนละพวกคนละเหล่า   แต่ว่าเขมรกับไทย เป็นพวกเดียวกัน

[เทาชมพู]

แนวคิดว่าเขมรกับไทยมิใช่อื่นไกลพี่น้องกัน พบได้อีกครั้งในละครประวัติศาสตร์เรื่อง พ่อขุนผาเมือง ของคุณหลวงวิจิตรฯ เช่นกัน ใน พ.ศ. 2483
เรื่องนี้นางเอกคือนางสิขร เป็นเจ้าหญิงเขมร  มเหสีของพ่อขุนผาเมือง   มีบทพูดตอนหนึ่งว่า
  ควรจะเห็นว่าเขมรก็คือไทย                      เลือดขอมหมดไปเสียนานแล้ว
ขอมโบราณป่านนี้มีแต่ชื่อ                          เขมรคือไทยแท้ทั้งเชื้อแถว
เพราะไทยแตกแยกไปเป็นหลายแนว             ทั้งญวนแกวและเขมรล้วนเป็นไทย
ดูซิ หน้าตาและผิวพรรณ                          เราผิดแผกแปลกกันที่ตรงไหน
นับตั้งหลายหลายร้อยปีที่เลือดไทย              เข้าอยู่ในเลือดเขมรเป็นชาติเดียว
อันที่จริงเขมรไทยชาติทั้งสอง                    ก็คือพี่คือน้องที่ข้องเกี่ยว
ควรผูกมิตรสนิทสนมให้กลมเกลียว              เหมือนพี่น้องท้องเดียวกันโดยแท้
   

[เทาชมพู]

ในเมื่อเขมรกับไทยเป็นพี่น้องกัน  แต่ตอนนั้นเขมรตกอยู่ในอำนาจของฝรั่งเศส    ฝรั่งเศสจึงถูกยกขึ้นมาเป็นผู้ร้าย  มิใช่ว่ามีอำนาจเหนืออย่างเดียว  แต่ชี้ให้เห็นว่า กดขี่ข่มเหงบีบคั้นเอาเปรียบเขมรด้วย
หลวงวิจิตรวาทการได้เปรียบเทียบน้ำในแม่น้ำโขงว่า
"คือน้ำตาของเราชาวไทย พวกเราในฝั่งนี้เป็นอิสสระเสรี แต่พี่น้องเราทางฝั่งโน้นถูกกดขี่ข่มเหงอยู่ทุกวัน"

ในหนังสือเรื่อง Thailand’s Case (พ.ศ. 2484)   หลวงวิจิตรวาทอธิบายเชิงประวัติศาสตร์ว่า  ชาวกัมพูชา (The Cambodians) กับขะแมร์ หรือขอม (The Khmer) เป็นคนละพวกกัน
ขะแมร์หรือขอมมีถิ่นกำเนิดอยู่บริเวณชายฝั่งตะวันออกของอ่าวเบงกอล   ชาวขอมอพยพตามชาวอินเดีย (The Indians) ซึ่งมีถิ่นกำเนิดอยู่บริเวณชายฝั่งตะวันตกของอ่าวเบงกอล  เข้ามาในบริเวณที่เป็นประเทศกัมพูชาในปัจจุบัน ตั้งแต่ราวๆ 2,000 ปีก่อน  ขอมและอินเดียผสมผสานวัฒนธรรมและเผ่าพันธุ์นานนับหลายศตวรรษ  กลายมาเป็นเผ่าพันธุ์ใหม่ที่มีอำนาจปกครองดินแดนส่วนที่เป็นประเทศกัมพูชาในปัจจุบัน     และเป็นผู้นำวัฒนธรรมฮินดูเข้ามาเผยแพร่ในดินแดนแถบนี้ด้วย

ต่อมาอีกประมาณ 500 ปี   มีชาวเอเชียอพยพอีกเผ่าหนึ่งเรียกว่าชาวไทย (The Thai) อพยพจากทางใต้ของจีนลงมาในสุวรรณภูมิ (Suvarna Bhumi) หรือแหลมทอง (The Golden Peninsula) ซึ่งขอมแผ่อิทธิพลเข้ามาถึง   เจ้าของถิ่นใหม่รุ่งเรืองขึ้นมาแทนเจ้าของถิ่นเดิม  เกิดจากผสมผสานทางสายเลือดและวัฒนธรรมยาวนานหลายศตวรรษ     ชาวขอมก็ค่อยๆ กลายเป็นไทย แยกกันไม่ออกทั้งรูปร่างหน้าตาและนิสัยใจคอ

ในพุทธศตวรรษที่ 16  หรือประมาณเก้าร้อยปีมาแล้ว  คำว่าขะแมร์หรือขอมก็เลือนหายไป  คำเรียกใหม่ที่ถูกสร้างขึ้นมาคือ“กัมพูชา (Cambudju)” มีความหมายว่า “เกิดอยู่ในแผ่นดินทอง”   การเกิดของ “กัมพูชา” หมายถึงจุดสิ้นสุดของเชื้อชาติเขมรเดิม (The old Khmer Race) และเป็นจุดเริ่มต้นของคนกลุ่มใหม่ที่มีเลือดไทยผสมประมาณร้อยละ 90”