กวีอภิวัฒน์ : วิญญูชน ?
“สัจจัง เว อมตา วาจา”
ปู่สอนว่าคือพุทธภาษิต
สอนให้รัก “ความจริง”ยิ่งชีวิต
ดุจเทพรักษ์ศักดิ์สิทธิ์นิจนิรันดร์
วิญญูชนคนดีมีความรู้
ชนเชิดชูปูชนีย์ที่สร้างสรรค์
ว่าทรงคุณยิ่งทรัพย์นับอนันต์
ยิ่งผ่องแผ้วจรรยาบรรณธรรมาภิบาล
ทั้งสอนว่าคุณธรรมนำความรู้
ควรเชิดชูเป็นเมธาผู้กล้าหาญ
ดุจประทีปท่องหล้าวิชาชาญ
เผยวิญญาณเลิศล้ำธรรมธร
ปัจจุบันวิญญูชนหลากล้นหล้า
ยิ่งโลกาภิวัฒน์พัดกระฉ่อน
กลับยิ่งเห็นวิญญูชนกล่นนคร
แต่ซับซ้อนเป็น”วิญญูชนจอมปลอม”*
ฉาบหน้าฉากวางมาดนักวิชาการ
ผู้เชี่ยวชาญภูมิปัญญาน่าถนอม
กิริยามารยาทมาดอ่อนน้อม
แต่จิตย้อมวาทกรรมอำพรางไว้
“โกวเล้ง” เหยียดวิญญูชนคนเช่นนี้
ว่าเป็นเหล่ากาลีที่สาไถย
เสื่อมเสียศรียุทธจักรหลักไผท
มิพึงยกมือไหว้ให้เสียมือ
หากเป็นครูอาจารย์การศึกษา
ย่อมวิบัติศรัทธาความเชื่อถือ
ใช่มังกรหากเทียบแท้แค่”มังกือ”
เฉกกระสือล้วงกินตับทรัพย์แผ่นดิน
ปราชญ์เตือนไว้ใครไม่รู้บุญคุณชาติ
ย่อมผลาญญาติน้องพี่มิรู้สิ้น
นำวินาศเนื่องวิบัติปัฐพิน
อกตัญญูถิ่นดินมารดา
ต่อความรู้ท่วมหัวชั่ววิปริต
ย่อมถูกแช่งสิบทิศทั่วทั้งหล้า
“วิญญูชนจอมปลอม”ไร้สัจจา
ไร้คุณค่า “ศักดิ์ศรีความเป็นคน”
(“วิญญูชนจอมปลอม”คำของ”โกวเล้ง”
จากเรื่อง “ฤทธิ์มีดสั้น”)
ราตรี ประดับดาว
(แนวหน้า ๔ มีนาคม ๒๕๕๕)
