บทกวี ฉันเป็นลูกชาวนา ของ ประยอม ซองทอง

[เทาชมพู]

ฉันเกิดมาเป็นลูกชาวนา             
กำพร้าพ่อมาแต่เด็กจ้อย
ไปนาแต่ละครั้งนั่ง-นอนคอย
มีบ่อยที่พ่อยกขึ้นขี่คอ

พ่อปล่อยให้นั่งบนเถียงนา   
แม่หว่านข้าวกล้าเดินตามพ่อ
พ่อแม่ดำนาก็ต้องรอ      
เคียวขอเกี่ยวข้าวยังไม่เคย

ตามพ่อกับพี่ไปตีข้าว   
พี่สาวพาดูดาวอะไรเอ่ย
ตกดึกลมว่าวพราวรำเพย
พ่อเลยให้พี่อุ้มกลับนอน

พ่อสิ้นชีพบ้านฉันเลิกทำนา
ฉันเติบโตขึ้นมาผิดครั้งก่อน
เป็นศิษย์วัดก็อยู่ได้ไม่เดือดร้อน
เคยได้ย้อนไปดำนาย่าข้างวัด

เพื่อนล้อว่านี่หรือลูกชาวนา
ทำไมดำต้นกล้าหักติดขัด
ฉันตอบได้-ไม่เคยทำ-ไม่สันทัด
สรุปว่าตอนเด็กวัดหัดทำนา

แต่ฉันก็ปลูกกล้าทำนาข้าว
เป็นเรื่องเป็นราวตอนเติบกล้า
ไปโรงเรียนฝึกหัดครูเรียนครูมา
รู้วิธีทำนาปลูกกล้าคน

ปลูกลูกศิษย์ให้คิดเป็นประเด็นแปลก   
คอยสอดแทรกความคิดติดเหตุผล
ศีลธรรมสำนึกฝึกจิตตน
กล้าดั้นด้นสร้างสรรค์ฝันไปไกล

เมื่อทำงานปลูกลูกน้องต้องสร้างงาน
ทำหน้าที่มีวิญญาณที่โปร่งใส
งานจะเกิดผลดีอยู่ที่ใจ
อุทิศให้งานที่รักด้วยภักดี

เมื่อฉันเป็นนักประชาสัมพันธ์
ปลูกลูกน้องกล้ารังสรรค์ถูกหน้าที่
งานทุกอย่างจรรยาบรรณนั้นต้องมี
ความซื่อสัตย์คือศักดิ์ศรีข่าวที่แท้

ครั้นเป็น "ยามภาษา"ทำหน้าที่
ปลูกภาษาที่ดีที่แน่วแน่
เราไม่ห่วงภาษาไทยใครจะแล
ผิดต้องแก้ให้ภาษาอย่าเสื่อมทราม

ฉันชอบเขียนบทกวีบทกวีปลูกชีวิต
ปลูกความคิดให้ละเอียดอย่าเหยียดหยาม
ปลูกความหวังพลังฝันอันงดงาม
ปลูกไฟฝันอันวาววามให้เป็นจริง

นี่คือนาที่ฉันเฝ้าสรรค์สร้าง
ปลูกทุกอย่างเยี่ยงชาวนามาทุกสิ่ง
จะปลูกฝังไปตลอดไม่ทอดทิ้ง
เพราะฉันหยิ่งศักดิ์ศรีเผ่าลูกชาวนา ฯ

                                                    ประยอม  ซองทอง 
                                                  (๑๒ กันยายน ๒๕๔๘)