วิจารณ์แห่งวิจารณ์

[tongtham]

วิจารณ์เพื่อวิจารณ์ (๑)
   ๐ แท้จริง  เราล้วน  ปุถุชน
   พอคน  ก้นตะกอน  ย้อนมัวขุ่น
   อารมณ์  ย่อมพลาด  ขาดละมุน
   เอาละ  ขอจุ้น  กับวรรณกร๐

                     สีของนักเขียน
   ๐นักเขียน  พากเพียร  อ่านหนังสือ
   ฝึกปรือ  สื่อสาร  ผ่านอักษร
   ตามขั้น  พัฒนา  ปัญญา-พร
   ‘อาสวะ’  กรรมก่อน  และ ‘บารมี’
            ปล่อยเขา  อิสระ  เถิดที่รัก
           อย่ากัก  ขังเอา  เขาทา ‘สี’
           เขาไม่  เหมือนเรา  ช่างเขาซี ！
             บุญ-กรรม  ตามมี  ที่ตนทำ ๐


                                  (๒)
                      ข้อสงสัยของ “กวีแก่”
             ๐ใครด่า Revisionist  อ้าว..ไม่แก้  ก็โง่
            ใครโอ่ว่า “รักประชา”  น่าสงสัย
            เป็นกวี  ต้องอุทิศ  กันเท่าใด
            ฤ จะเรียกร้อง  กวีให้....โค่นใครหนอ ๐   

                       (๓)
               ใครกวี.....เขียนเถิด
              ๐ใครเป็น  อย่างไร  เป็นไปเถิด
            ‘วิบาก’  นั้นเกิด  ตามกรรมก่อ
               เป็นกวี  พากเพียร  เขียนไม่ท้อ
               กวีก้อ  ต้องมี   ศรีศักดิ์ตน ๐

                (๔)
         อวิชชาเรื่อง “ประชาชน”
   ๐ ใครเรียกร้อง  คนอื่น  ให้เหมือนตน
   จิตสับสน  เหยิงยุ่ง  มุ่งเพ้อฝัน
   ถึงผัว-เมีย   ลูก-พ่อ   ก้อต่างกัน
   นาม ‘ประชา’  นั่นแหละแตก  แยกศรัทธา
   ประชาชน....ประชาชน  ฉันเทิดทูน
   นั่น‘นามธรรม’....ไม่สิ้นสูญ  แสวงหา
   ถึงที่สุด  กลับพบ  แต่อัตตา
   และอะ-  วิชชา  เต็มโลกไป ๐ (อิ..อิ)
                         
                          (๕)
               นักปรัชญาโพสต์ม็อดเดิ้นช่วยตอบที
              ๐อ้าว..เป็นอะไร  กันแล้ว  นักวิชาการ
            สมองบาน  เพียบโพสต์  ม็อดเดิ้นไหน่
              ‘รื้อทะลาย’  สิ่งเก่า  เอาออกไป
               แล้ว ‘สิ่งใหม่’  คืออะไร  ใครเฉลย  ๐

                     (๖)
          เป็นปฏิกิริยาบ้างบางวรรคตอน ! (อิ..อิ)
             
 ๐ เป็น“กวี - ปฏิกิริยา”  สู้หมาไม่ได้
   เป็น เวตาล  ให้แล้วใจ  ได้ไหมเอ่ย
   ร้อยเหลี่ยมเล่ห์  ในร่างแร้ง  ฤาใครเคย
 มนุษย์เหวย   ล้วนหน้ากาก  อย่าถากคน !
   กลายเป็น   กวี  ปฏิกิริยา
   เชิญด่าว่า  แต่ขอ  อย่าสับสน
   คนกวี  ต่างล้วน  ปุถุชน
   กวีคือคน  ไม่มี  เทวฤทธิ์ ๐

             (๗)
   ต่างเป็นปัจเจกต่างว่ากันไป...แล้วกัน
   
๐คนกวี  ก้อคือ  คนกวี
   ร่ายโศลก  เท่าที่  ปัญญาคิด
 ‘เทิดประชา’  อย่ามา  ดัดจริต
   อย่าคิด  กรอบครอบ  ปัจเจกชน ๐


       (๘)   
ปฏิวัติ-ปฏิกิริยา ล้วนพาหลง

๐   สละโลกย์แล้วสนุก                 แท้จริง
ปล่อยจิตธาตุกวีสิง-                  สู่ร่าง
เอิงเอยชะ..อย่าติง                   เตือนเถิด
ว่ายสมุทรวัจนะกว้าง                  กระฉอกไว้คำฉาว ๐

        ๐ ข้าฯคนผูกมัดด้วย                   กลัวกรรม
          กระจอก-เพราะพุทธธรรม            แนะไว้
         เสียดาย !  บ่น้อมนำ                  ตามโพสต์  มอดเดิ้นเนอ
         ประวัติศาสตร์จึ่งไร้                    ‘ชื่อนี้’  กวีสยาม ๐
        ๐ เป็นทรยศแล้วต่อ                    ประชา ?
        อุบัติเหตุปฏิวัติมา                      หนึ่งครั้ง
        ลบเถิดประวัติสา –                     หัสยิ่ง  อัตตาเอย
        เป็น ‘ปฏิกิริยา’ มั่ง                     เบื่อแท้  “ความหลง” ๐