บทกวี ก๊วนแก๊งเก๋า-เผ่าพันปี ของ ปรง เจ้าพระยา

[เทาชมพู]

           เห็นผองชนทุกวันนี้ “ซีเครียด”นัก
จึงขอชักนิทานเก่ามาเล่าขาน
ขอย้ำว่าต่อไปนี้คือนิทาน
สืบตำนานผู้เฒ่าเล่ากันมา
          ที่พาราสารขัณฑ์นานมาแล้ว
หมูหมาแมวตั้งชมรมข่มสังขาร์
แข่งเตะปี๊ปอวดอ้างพลังวังชา
ข่มไก่กาอายุเหลาจวนเข้าโลง
          ยกที่หนึ่งพึงออกแขกมาแยกเขี้ยว
ถึง “แก่เลี้ยว”ใกล้ “เซี้ยวลี้”ผีตายโหง
ตาม “กฎหมา”มิห้ามให้เป็นนายโรง
จึงโก้งโค้งเห่าโฮ่งโฮ่งโก่งประชัน
          ยกที่สองต้องภายหลังฝนห่าใหญ่
มวลมูตรคูถต้องรวมไหลไม่บิดผัน
ปากจุ๊บปากออกวากย์ว่า “สัตยาบัน”
มูตรคูถไหลไปรวมกัน “สัตวสัญญา”
          ยกที่สามประชันดังพลังหอน
อวดเด็กอ่อนอ้อยสร้อยด้อยพรรษา
ในประชุมชุมนุมสัตวสภา
วีรกรรมทำท่ากล้ากว่าใคร
           ยกที่สี่มีแสดงวิสัยทัศน์
ใคร “รอบจัด”ดีเด่นเป็นไฉน
หมูว่า “ข้าแก่กินข้าวยาวนานวัย
เคยเดินทางแสนล้านไมล์ได้เหรียญทอง”
           หมาว่า “ข้าสร้างหัวหมู่อยู่มากหลาย
แต่ละรายฝีมือปั้นข้าชั้นอ๋อง
เป็นหมาหลงหลายสำนักพรรคพวกพ้อง
เคยครอบครองที่แบ่งขายได้หลายล้าน”
           แมวอวดว่า “ข้าก็เก๋าเหลาล้านปี
ฝีมือดีล้วงลูกสนุกสนาน
เคยเป็นอ๋องครองครบประสบการณ์
เชิงเชี่ยวชาญการเข้าเสียบแนบเนี้ยบเนียน”
           ฝ่ายกาเฒ่าเจ้าสำราญชาญเชี่ยวจิบ
กะร่อยกะหลิบว่าเราผองควรต้องเกษียณ
ส่งเสริมคลื่นลูกใหม่ใครชั้นเซียน
เพื่อแปรเปลี่ยนปฏิวัติสัตวสังคม
           แต่ถ้าหากหาไม่ได้ใครดีพอ
ข้านี้ก็ “นักปรองดอง”ต้องเหมาะสม
ที่พูดนี่ใช่ฤทธิ์เมาเร้าคารม
ข้าเคยล้มหลายสำนักรู้จักดี”
          บัดเดี๋ยวนั้นมีแร้งโจกโพกผ้าแดง
ส่งเสียงแย้ง “ข้ายิ่งใหญ่อยู่ที่นี่
พวกเอ็งแน่ก็แค่สัตว์ประวัติไม่ดี
ส่วนกูนี่เหนือกฎหมา...อย่าแหยมกู”
      สัตว์ทั้งหลายได้ยินเพียงเสียงตะเพิด
ต่างเตลิดเปิดเปิงไม่เหลิงสู้
เข้าป่าดงลงท่าน้ำเข้าถ้ำลงรู
บ้างขึ้นภูแตกกระเซ็น.....เป็นเอวัง (ฮา)

คอลัมน์  เจ้าพระยาพาที : (ไทยโพสต์ ๒๙ พฤษภาคม ๒๕๕๔)