เมียกลางเมือง หมายถึง หญิงอันบิดา มารดา กุมมือให้เป็นเมีย คำว่า กุมมือให้ แปลว่า บิดามารดาได้ยินยอมหรือผู้ที่เป็นญาติมีอำนาจยอมยกให้
เมียกลางนอก หมายถึง หญิงที่ชายขอมาเลี้ยงดูเป็นอนุภรรยา มีฐานะเป็นรองหลั่นจากเมียหลวงลงมา
เมียกลางทาษี หมายถึง หญิงที่ทุกข์ยากชายช่วยไถ่ตัวมาและรับเลี้ยงดูเป็นเมียทาษภรรยา (คำว่า ทาษ, ทาษี เป็นคำโบราณ ปัจจุบันเขียนว่า ทาส, ทาสี ซึ่ง ทาส หมายถึง บ่าวผู้ชาย ทาสี หมายถึง บ่าวผู้หญิง)
หลบฝาก เป็นคำโบราณ ความหมายในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ หมายความว่า ประเพณีที่ชายเข้าไปอาศัยรับใช้การงานให้กับหญิง ตามกฎหมายลักษณะผัวเมีย หมายถึง เป็นผัวเมียกันแล้วแต่ยังไม่ออกหน้า
ฝากบำเรอ เป็นคำโบราณ ความหมายในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ หมายความว่า ประเพณีที่หญิงชายได้เสียกันเองในเวลาที่ผู้ชายยังอยู่ในระหว่างฝากตัวรับใช้พ่อแม่ผู้หญิง ตามกฎหมายลักษณะผัวเมีย หมายถึง ได้เลี้ยงดูเป็นสามีภรรยากัน คนที่ 3 เข้ามาเกี่ยวข้องทางชู้สาวไม่ได้
บังกัด ความหมายในพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ หมายความว่า ปิดบัง, อำพลาง
แม่เจ้าเรือน หมายถึง หญิงที่ปกครองบ้านเรือน หรือ ภริยาหลวง
แม่หม้ายงานท่าน หมายถึง หญิงที่มีสามีเป็นภรรยาของข้าราชการผู้มีบรรดาศักดิ์ แต่สามีตายหรือร้างกัน แม่หม้ายงานท่านจะมีสามีใหม่ไม่ได้ ตามกฎหมายลักษณะอาญาหลวง มาตรา ๘๕ เว้นไว้แต่จะได้รับพระบรมราชานุญาต ปัจจุบันกฎหมายลักษณะอาญาหลวงได้ถูกยกเลิกไปแล้ว
นมบกอกพร่อง ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ หมายความว่า ลักษณะของหญิงที่ชายทำให้เสียความบริสุทธิ์แล้วทอดทิ้งไป เช่น แลมันทำชู้แล้วมันทอดหญิงนั้นเสีย ท่านว่ามันทำให้ลูกหลานท่านนมบกอกพร่องให้ไหมชายผู้เลมิดพ่อแม่ผู้เถ้าผู้แก่นั้นโดยขนาฎ, มักใช้เพี้ยนไปเป็น นมตกอกพร่อง นมบกอกพร่อง ในกฎหมายโบราณ หมายถึง หญิงเสียความบริสุทธิ์ให้แก่ชายแล้ว
กระยาดอกเบี้ย ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ หมายความว่า สิ่งที่ส่งชำระแทนดอกเบี้ย เช่น กู้เงินเขามาแล้ว มอบที่นาให้ทำหรือมอบบุตรภริยาให้รับใช้การงาน เชิงกระยาดอกเบี้ย ในกฎหมายโบราณ หมายถึง การทำงานต่างดอกเบี้ย
สินหัวบัวนาง ตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๔๒ หมายความว่า สินสอดที่ตกเป็นของหญิงในกรณีที่หญิงได้เสียตัวแก่ชายและชายนั้นได้ตายไปโดยยังมิได้แต่งการมงคล ตามข้อความที่ว่า ถ้าหญิงได้เสียตัวแก่ชาย ชายตายสีนสอดนั้นให้ตกหญิงจงสิ้น เพราะว่าสีนนั้นเป็นสีนหัวบัวนาง สินหัวบัวนาง ในกฎหมายโบราณ หมายถึง สินสอดอันเป็นทรัพย์สิ่งของที่บิดามารดาหรือผู้ปกครองหญิงเรียกเอาจากชายที่มาแต่งงานเป็นค่าที่ได้เลี้ยงดูตัวหญิงมา
