ฉากประทับใจในหนังเก่า SPOILER ALERT

[SILA]

            ที่สุดของการพรากจากกัน ถึงวันที่พ่อกลับมา แม่แต่งตัวสวมชุดกันหนาวสีแดงตัวเดิม
ไปรอรับพ่อที่ถนนทางเข้าหมู่บ้าน และ
                      
                  จากวันนั้นเป็นต้นมา พ่อก็ไม่เคยจากแม่ไปไหนอีกเลย

(ยังมีต่อครับ)

[เทาชมพู]

โรแมนติคจริงๆค่ะ.  จนเกรงว่าจะจบเศร้าเคล้าน้ำตา. 

[SILA]

จบด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง ครับ

                     (หนังเปลี่ยนสีเป็นขาวดำและนำคนดูกลับสู่ยุคปัจจุบัน)
 
             เส้นทางสายนี้ คือ ถนนหนทางแห่งความรักและความหลังของพ่อกับแม่
ที่แม่ต้องการจะเดินไปบนถนนสายนี้กับพ่อเป็นครั้งสุดท้าย

               ผมตัดสินใจที่จะทำตามความปรารถนาของแม่ ผู้ใหญ่บ้านกะประมาณ
ต้องใช้คนแบก 35 คน มีค่าใช้จ่ายราว 4,000 หยวน

               ครั้นถึงวันนั้นปรากฏว่ามีคนนับร้อยมาร่วมในพิธีพาพ่อกลับบ้าน พวกเขาเป็นนักเรียน
ที่พ่อเคยสอนเมื่อรู้ข่าวต่างก็ตั้งใจมาร่วมพิธี บางคนมาจากในเมือง บางคนก็มาไกลจากเมืองอื่น
               ผู้ใหญ่บ้านนำเงินค่าจ้างมาคืนเพราะไม่มีใครยอมรับเงิน

[SILA]

             หนังให้เวลากับฉากนี้อย่างนาน โดยที่คนดูไม่รู้สึกเบื่อ แต่กลับซาบซึ้งไปกับความตั้งใจ
และน้ำใจอันงดงามของผู้คนและลูกศิษย์ที่มารวมกันด้วยใจเพื่อคุณครูของเขา แม้จะเหนื่อยหนัก
อากาศจะหนาว และหนทางจะยาวไกลแต่เมื่อร่วมแรงร่วมใจกันพิธีก็สำเร็จลงได้ด้วยดี

             แม่ขอให้ฝังพ่อไว้ใกล้กับบ่อน้ำเก่าเพื่อที่ว่าจากที่นี่พ่อจะได้มองลงไปเห็นโรงเรียนของพ่อ
และเมื่อเวลาของแม่มาถึง แม่ก็ขอให้ฝังร่างไว้เคียงข้างกัน

            

[SILA]

             แม่นำเงินที่เก็บสะสมไว้มอบให้ผู้ใหญ่บ้านเพื่อร่วมสร้างโรงเรียนหลังใหม่
                เราสองคนไปดูโรงเรียนเก่าของพ่อที่ปีหน้าจะกลายเป็นอดีต

[SILA]

           แม่บอกกับพ่อว่าไม่ต้องห่วง ฤดูใบไม้ผลิหน้าเราจะสร้างโรงเรียนหลังใหม่
และแม่จะทอผ้ามงคลผืนใหม่มาพันบนคานอีก ขอให้พ่อพักผ่อนให้สบายเถิด

           แม่ยังบอกผมอีกว่า พ่อหวังไว้ว่าผมจะมาเป็นครูรับช่วงต่อจากพ่อ ผมจบจากวิทยาลัยครู
แต่ก็ไม่ได้ทำงานเป็นครู ถ้าผมได้ทำหน้าที่ครูสักวันหนึ่งก็คงดี ฝันของพ่อจะได้เป็นจริง

[SILA]

            ผมปรึกษาอยากพาแม่ไปอยู่ในเมืองใหญ่ด้วยกัน แต่แม่ปฏิเสธ แม่ไม่ยอมจากพ่อไปไหน

[SILA]

           วันรุ่งขึ้น ก่อนจะกลับเมืองใหญ่ ผมไปโรงเรียนเพื่อทำตามความฝันของพ่อสักครั้ง
           ผมยืนตรงที่พ่อเคยยืน สอนเด็กๆ อ่านหนังสือเล่มเดียวกับที่พ่อใช้สอนเด็กในวันแรก
หนังสือเล่มนี้พ่อแต่งขึ้นเอง
           ชาวบ้านและแม่มายืนดูผมสอนหนังสือ

[SILA]

          เหมือนวันวานเมื่อครั้งแม่ยังเป็นสาวน้อย แม่มาฟังพ่อสอนหนังสือ

[SILA]

              แม่ดักรอพ่อไปส่งนักเรียนกลับบ้าน
              แม่วิ่งไปบนถนนหนทางแห่งความรักของพ่อกับแม่   

[SILA]

            หนังจบลงอย่างงดงามประทับใจคนดูทั่วหน้า โดยไม่ขัดใจคนดูด้วยการเขียนบท
ฝืนแคแร็คเตอร์ให้ ผม - ผู้เล่าเรื่อง เกิดซาบซึ้งอดีตถึงกับเปลี่ยนใจอยู่เป็นครูในหมู่บ้านตามความฝันของพ่อ 
 
            โชคดีที่ได้มีโอกาสดูหนังเรื่องนี้ตอนเข้าฉายในโรงใหญ่(โรงเดียวช่วงสั้นๆ) ทำให้ได้ชม
ภาพสวยงามเต็มตา อิ่มใจกับเนื้อเรื่องที่เรียบง่าย การดำเนินเรื่องเนิบนาบแต่ซาบซึ้งซึมลึก เรียกได้ว่า
เป็นหนังเล็กที่ยิ่งใหญ่ และ เป็นหนังในดวงใจของใครๆ หลายคน ครับ     

พ่อและแม่ของผม         

[watanachai4042]

ขอบคุณคุณศิลามากกก  ประทับใจจริงๆด้วย  ฉากที่นางเอกรอพระเอกท่ามกลางหิมะทำให้นึกไปถึงเรื่อง Cold Mountain (คุณศิลากับอาจารย์เทาชมพูคงได้เคยดูแล้ว)

[เทาชมพู]

เพิ่งจะไล่ตามทัน.  ทั้ง อาหารเช้าที่ทิฟฟานี และพ่อกับแม่ ค่ะ
ตอนดูออเดรย์กับจอร์ช.   รู้สึกว่าผู้กำกับเขาเก่ง. แสดงได้ดีทั้งคู่.   ออเดรย์งดงามส่งราคาให้นางเอกเรื่องนี้ดูสูงค่ากว่าสาวบ้านนอกมาแสวงโชคในเมือง   แต่เรื่องนี้ดูยังไงก็ไม่เชื่อว่าผู้หญิงอย่างยัยฮอลลีจะยอมลงเอยกับหนุ่มไส้แห้ง.  ต่อให้หล่อและรักจริง
เพราะหล่อนสมัครใจจะท่องโลกกว้าง. อย่างในเนื้อเพลง Moon River.  มากกว่าจะยอมเข้ากรง แม้จะเป็นกรงรักก็เถอะ

ส่วน พ่อกับแม่.  ผู้กำกับเก่งตรงที่เล่นกับอารมณ์จากรายละเอียดเล็กๆน้อยๆในเรื่อง.  เพราะโดยเนื้อเรื่องแล้วจะให้ยิ่งใหญ่อลังการก็ไม่ได้
เรือ่งแบบนี้นักแสดงต้องเล่นเก่ง.  บรรยากาศสมจริง. จึงจะซาบซึ้ง
ที่จริง หนังยุโรปก็มีหลายเรื่องที่เล่นกันอยู่ 2-3 คน.   ฉากก็ไม่มีอะไรมาก.   แต่ประทับใจ.   ตอนนี้นึกออกแต่ Legend of 1900 ค่ะ

[เทาชมพู]

ตอนนี้ยังใส่รูปและคลิปวิดีโอไม่ได้.   ขอเป็นฝ่ายฟังคุณศิลาไปก่อนนะคะ

[:D :D]

ขอบพระคุณ คุณศิลาค่ะ 
The Road Home ซาบซึ้งมากค่ะ...