กวีอภิวัฒน์ : มาฆบูชาสำนึก (แนวหน้า ๒๐ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔)
เล่าลือว่าพบพระเศียรพระพุทธรูป
ซากสถูปเจดีย์ที่นี่ที่นั่น
บ้างปลุกโหมโครมความหัศจรรย์
พระจมห้วงมหรรณพ์หลายพันปี
บ้างก็ว่าที่ท่านจมล่มน้ำลึก
เพราะรู้สึกอยุติธรรมย่ำศักดิ์ศรี
บ้างก็ว่าท่านปกป้องท้องนที
ดั่งคนดีที่ปิดทองหลังพระ
บ้างก็ว่าเพราะอธรรมย่ำยีโลก
ชั่วกรรโชกเข็ญขุกทุกขณะ
พระจึงเยือนเตือนตรึกนึกธรรมะ
ที่โลกละกลับรำลึกนึกความดี
หากบรรดานักธรณีภูมิศาสตร์
บอกอำนาจความปรวนแปรแผ่รังสี
เปลือกโลกแบกน้ำหนักนานหลายล้านปี
ย่อมถึงที่เขยื้อนขยับกลับที่ทาง
จึงมองโลกในแง่วิชาการ
เปลือกโลกทานน้ำหนักปรับโครงสร้าง
เฉกมนุษย์หากละโมบไม่เว้นวาง
อาจเร่งวันโลกร้างในเร็ววัน
จะทำใดให้นึกข้างรังสฤษฏ์
ถ้ากอบโกยไร้น้ำจิตเหมือนคิดสั้น
ห่วงแต่ตนทนทึ้งด้วยดึงดัน
เยาว์ทั้งหลายภายหน้านั้นเป็นฉันใด
คนที่เห็นแก่ตัวชั่ววันนี้
ห่วงชีวีปวงผู้เยาว์เขาหรือไม่
หากมากคนคิดละโมบโลภร่ำไป
ลูกหลานในอนาคต..ฤๅงดงาม
โลกคงไร้ทรัพยากรทรงค่า
เป็นโลกบ้าเปรอะไปด้วยไหน่หนาม
มนุษย์เห็นแก่ตัวชั่วเลวทราม
ไม่ก้าวข้ามเกาะแก่งแห่งอัคคี
พระมาเตือนสติไว้ให้รู้สึก
ควรรำลึกสำนึกธรรมนำวิถี
*“พึงละชั่ว-ประพฤติธรรมมุ่งกรรมดี-
พร้อมจิตพลีบริสุทธิ์ผุดผ่องทั้งปวง”
(*พระโอวาทปาฏิโมกข์ที่พระพุทธองค์ทรงเทศนา
แก่พระอรหันต์๑,๒๕๐รูปที่มาประชุม
โดยมิได้นัดหมายในวันมาฆบูชา)
