เมื่อนั้น นวลนางเบญกายสายสมร
แจ้งว่าวายุบุตรฤทธิรอน ไปรบร้าวานรกลับมา
มีชัยได้เมียอินทรชิต ให้คิดเคียดขึ้งหึงสา
อยากจะใคร่ไปฟังกิจจา ให้รู้ว่าผัวรักสักเพียงไร
คิดแล้วอ่าองค์ทรงภูษา ห่มผ้ากรองทองผ่องใส
ยุรยาตรนาดกรายตรงไป ยังปรางค์ชัยขุนกระบี่สามีตัว
ค้อนควักชักหน้าอยู่นอกฉาก คันปากจะใคร่ว่าก็เกรงผัว
ยิ่งมองยิ่งมุ่นยิ่งขุนมัว ยิ่งเห็นตัวเขาเข้าเฝ้าทะเยอ
กระทบบานทวารเดาะเคาะฉาก กรากกรากกร่างกร่างให้ค้างเก้อ
เห็นเขาสมสองมองชะเง้อ เคาะเสมอให้ดังแกล้งจังฑาล
เมื่อนั้น นางสุวรรณภิรมย์สมสมาน
ได้ยินเกาะเคาะฉากกรากสะท้าน จึงผลักหนุมานเสียทันใด
ใครมาเราะเคาะฉากหลากหนักหนา นัดให้ใครมาฤาไฉน
นึกน่าบัดสีนี่กระไร นัดเขาไว้ฤาเปล่าแน่ะเขามา
ยังไม่วางอิกฤามายื้อยุด แน่หม่อมห้ามไม่หยุดเข้ามาหา
อย่านิ่งเฉยอยู่แลดูตา เบญกายฤาว่าผู้ใดใคร
ฟังสาร หนุมานรู้แจ้งแกล้งไถล
ทำเชือนแชแก้เก้อเออผู้ใด พี่นัดใครไว้เมื่อไรมี
ผีหลอกดอกกระมังเสียงดังกราก น่าหลากฉากดังอยู่ข้างที่
ฤาว่าข้าสาวนางเหล่านี้ มาตีต้องเคาะทำเราะราย
ไขสือ ไม่ทราบฤานัดกันมั่นหมาย
สาวสรรค์กันเองเบญกาย น่าอายคงเห็นแล้วเช่นนี้
สาวใช้ไม่อาจสามารถเคาะ เห็นจะเป็นหม่อมเมาะมเหสี
เชิญไปหากันให้ทันที พลางจี้ผลักไสด้วยไม้มือ
ฟังแจ้ง หนุมานยิ้มแห้งแกล้งไขสือ
เสียงดังข้างฝาพลางหารือ คนฤาหนูกัดประหลาดใจ
กรากกรากฉากดังอยู่อย่างนั้น อัศจรรย์หนักหนาน่าสงสัย
พี่จะออกไปดูเป็นผู้ใด จึ่งคลาไคลไปพลันทันที
กษณะนั้น เมื่อนางเบญกายสดับข่าวว่าหนุมานไปทำศึกสงครามมีชัยชนะต่อพลลิงกลับมา พร้อมรับพระราชทานนางสุวรรณกันยุมาเมียของอินทรชิตเป็นบำเหน็จรางวัลศึก
ก็เกิดอาการหึงหวงหนักหนา ด้วยใจใคร่อยากจะรู้ว่าผัวตัวนั้นรักตนเองเพียงไร ครั้นคิดได้จึงแต่งองค์ห่มผ้ากรองทอง จรลีจากตำหนักตรงไปยังสำนักที่พักของหนุมาน ณ ปรางค์ชัย
พร้อมอารมณ์อันเกรี้ยวกราดโกร ครั้นถึงยังปรางค์ปราสาท ใจอยากจะด่าว่าก็คิดเกรงผัวอยู่ ยิ่งเห็นนางสุวรรณกันยุมาเข้าเฝ้าปรนนิบัติอยู่ภายในก็ยิ่งขุ่นมัวในจิตใจ
นางเบญกายไม่รู้ทำอย่างไร จึงเคาะฉากเคาะบานประตู ให้เสียงดังกรากกร่าง แกล้งหนุมานกับนางสุวรรณกันยุมาซึ่ง “ปรนนิบัติ” กันอยู่ในห้องให้ชะเง้องงสงสัย
หยุดภารกิจที่กำลังกระทำอยู่
ฝ่ายนางสุวรรณกันยุมา ครั้นได้ยินเสียงเคาะดังกรากกร่างข้างนอก ก็ผลักหนุมานออกทันใด พร้อมถามว่า “ใครกันมาเคาะฉากอยู่นั่น พี่นัดใครมาหาหรือเปล่า น่าบัดสีจริงๆ เลย
ถ้าเขามาเห็นเราเนี่ยะ แน่ะ... ยังไม่หยุดอีกน่ะ ห้ามแล้วยังไม่หยุดอีก ไปดูซิพี่ว่าใครกัน นางเบญกายหรือเปล่าหนา”
หนุมานซึ่งรู้ความจริงว่าเสียงนั้นเกิดขึ้นเพราะอะไร กลับทำแชเชือนแก้เก้อ พลางบ่นว่า
“พี่นัดใครที่ไหนกันเล่า เสียงที่ดังอยู่กรากๆ นั่น ชะรอยผีจะหลอกเสียแล้วกระมั้งน้องสุวรรณกันยุมา เอ่อ.. หรือว่าพวกข้าสาวเหล่านางกำนัล มาตีเคาะกัน”
“อย่ามาไขสือ พี่ไม่รู้จริงๆ หรือว่านัดใครไว้กันแน่ คงเป็นนางเบญกายทีเดียว พวกนางกำนัลมันไม่กล้าทำดอก ต้องเป็นหม่อมมเหสีของพี่แน่ๆ พี่ไปเถอะ ไปหาเมียรักของพี่เถอะนะ”
นางสุวรรณกันยุมาพูดพลางผลักไสหนุมานให้ลุกไป
ครั้นสดับฟังวาจานางสุวรรณกันยุมาแล้ว หนุมานก็ยิ้มแห้งๆ กล่าวว่า
“ไอ้เสียงนี้มันน่าสงสัยนัก คนหรือหนูคงจะกัดกันอยู่ล่ะมั้ง เดี๋ยวพี่ออกไปดูเองว่าใครกันมาเคาะ” พูดแล้วหนุมานก็รีบลุกไปทันที
