เขมรินทร์เป็นชื่อพระเอก เป็นเจ้าเขมรค่ะ นางเอกชื่ออินทิรา เป็นสาวไทย
ต่อมามีภาค 2 ชื่อคุณครูอินทิรา จำได้แค่นี้ละค่ะ
ไปหาในกูเกิ้ล เจอในลิ้งค์นี้
http://www.oknation.net/blog/print.php?id=97480เมื่อฟ้าดินบันดาลให้หม่อมฉันเกิดมาเป็นคนไทย แล้วไยจึงให้ฝ่าพระบาทประสูติในราชสกุลของกัมพูชา เพื่อให้เราแตกต่างกันทั้งเชื้อชาติ ภาษา และชนชั้น” องค์เขมรินทร์…ที่ประทับอยู่ตรงหน้าของอินทิราขณะนี้ เป็นไปได้หรือว่าท่านคือเขาคนนั้น
“เชื้อชาติ ภาษา ทำให้เราแตกต่างกันเพียงภายนอก แต่หัวใจมิได้เป็นเช่นนั้นไม่ ถ้าคุณมีหัวใจตรงกับผม คุณจะกลัวไปไย ขอให้เชื่อมั่นในตัวผม ผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้คุณมาเคียงข้าง และจำทำโดยให้สมเกียรติของคุณที่สุด อินทิรา ความรักเกิดได้กับทุกคน ไม่ว่าจะแตกต่างกันเพียงใด ผิดกันเพียงว่า เราสองคนต้องฝ่าฟันอุปสรรคนั้นให้ได้ และผมเชื่อ…ความรักที่ผมมีต่อคุณ มากพอที่จะต่อสู้ให้ถึงจุดหมายของเรา” (ตอนหนึ่งในนวนิยาย)
ถ้อยความด้านบนจากตอนหนึ่งของนวนิยายเรื่อง เขมรินทร์-อินทิรา เป็นเรื่องราวของ อินทิรา สาวไทยผู้หนีปัญหาว้าวุ่นใจไปเป็นครูสอนภาษาไทยในตำหนัก ม.จ.เขมรินทรธาดา ราชนิกุลกัมพูชา จนกลายเป็นความรักไร้พรมแดน ความรักเกิดขึ้นได้ทุกชาติทุกภาษา แม้จะมีพรมแดนแห่งวัฒนธรรม แต่ที่สุดก็มีอันต้องจำพราก เมื่อสายสัมพันธ์ไทย-กัมพูชา ร้าวฉานจาก กรณีศาลโลกตัดสินว่าปราสาทเขาพระวิหารเป็นของกัมพูชา เมื่อปี 2505
เรื่องราวความรักของทั้งเขาและเธอได้เกิดขึ้น ณ โบราณสถาน เขาพระวิหาร ดินแดนที่มีพลังมหัศจรรย์ที่คอยดึงดูดให้หัวใจเธอเฝ้าฝันหา เพียงครั้งเดียวที่พานพบ เธอก็เก็บ “เขา” ไว้ในก้นบึ้งแห่งหัวใจ หากรักเป็นเพียงสายลมพัดผ่าน คงไม่มีอะไรหลงเหลือให้เก็บมาคิดมาฝัน แต่รักนี้ไม่ได้เป็นดั่งสายลม ชีวิตของเธอ จึงดำรงอยู่ได้ด้วยความหวังที่เธอเชื่อมั่น…สักวัน เธอคงได้พบเขาอีกครั้ง และเธอจะรู้หรือไม่ อีกฟากฟ้าหนึ่ง เขาคนนั้นก็พร่ำเพ้อถึงเธอไม่เว้นวาย
เรื่องราวความรักของเขมรินทร์ อินทิรา พบรักที่นี่ และได้พลัดพรากจากกันที่นี่ ปราสาทเขาพระวิหาร บนถนนสองสายที่แยกกันไปคนละทิศละทาง คนละชาติ จะแลเห็นรถสองคันวิ่งแยกห่างจากกันไป ไกลกันออกไปทุกวินาที คันหนึ่งมุ่งสู่เสียมเรียบ แห่งดินแดนกัมพูชา อีกคันหนึ่งมุ่งเข้าสู่กรุงเทพมหานครของประเทศไทย
นับห้วงเวลาแล้วทั้งสองมีแต่จะห่างไกลนัก แต่ในหัวใจสองดวง รัดเกลียวแน่นเป็นหนึ่ง สองหัวใจเฝ้าปลอบตัวเอง ต้องรอ…สักวันหนึ่ง… การจากกัน บางครั้งมิใช่จะลาจากกันไปชั่วชีวิต แต่การจากกันในยามรัก แม้เพียงหันหลังให้กัน ก็ห่วงหาอาวรณ์สุดประมาณ
