พระนางเธอลักษมีลาวัณ

[Wandee]

ถนนศรีอยุธยาสมัยหลังสงครามโลกครั้งที่สอง  เป็นถนนที่สงบร่มรื่นมาก

หลายบ้านปลูกจามจุรีไว้ในบ้าน

มีต้นมะฮอกกานี  ต้นสูง ลำต้นใหญ่สองข้างทาง     คนจีนหาบผลไม้ขายจะหยุดสอยใบมะฮอกกานี

มาคลุมผลไม้   ขั้วของผลจะแตกออกเป็นกังหันลอยลงมาให้เด็ก ๆ แย่งกัน

สองข้างทางเป็นคลองที่ตอนเช้าน้ำขึ้น  และตอนบ่ายน้ำลง  ปลูกบัวสีชมพูไว้ฝั่งขวา  และบัวหลายสีไว้ฝั่งซ้าย

สถานทูตอินเดียย้ายที่ตั้งสองครั้งจริง

นอกนั้นจำไม่ได้ค่ะ        นอกจากเรื่องวังสวนผักกาด  และร้านขนมของหม่อมหลวงเติบที่เปิดอยู่ในซอย

เรื่องร้านขายขนมนี้จำได้ดีเป็นพิเศษ  เพราะสตางค์ ๕ บาท  ซื้อได้ ๕ ชิ้น  และหม่อมหลวงเติบจะกรุณา

ถามเสมอว่าอยากได้หน้าอะไร  เช่นหน้าเชอรี่(หั่น)ทำเป็นดอกทูลิป มีใบยาว ๆ

เรื่องวังสวนผักกาดนั้น  ติดตามศิลปินไปหลายครั้ง   ตัวจ๋องมาก  เพราะเกรงบารมีคุณท่านเป็นที่สุด

นักอ่านหนังสือเก่ามีทักษะในการกินขนมมาก  เพราะต้องนั่งและตะแคงตัวเป็นเวลานาน

ใครเรียกจะไม่ขานเป็นอันขาด   จนกว่าจะหิวอีกที

[V_Mee]

คุณวันดีท่านเล่าถึงลูกมะฮอกกานีได้เห็นภาพชัดเลยครับ
จำได้ว่าตอนเป็นนักเรียนเวลาจะเดินแถวไปถวายบังคมพระบรมรูปทรงม้าหรือรับเสด็จ  จะต้องไปตั้งแถวกันที่หน้าหอประชุมโรงเรียน  ที่มีต้นมะฮอกกานีที่ท่านเจ้าคุณบุรุษรัตนราชพัลลภ (นพ  ไกรฤกษ์) เป็ผู้เพาะชำและนำมาปลูก  แล้วเวลาผลมะฮอกกานีแตก  ฝักที่อยู่ในเปลือกแข็งๆ นั้นจะควงสว่านลงมาดูสวยจริงๆ ครับ  พวกเด็กๆ ก็จะพากันไปเก็บฝักมะฮอกกานีมาเสียบที่หมวกหนีบเพื่อน  บ้างก็แกะเนื้อในของฝีกมะฮอกกานีออกยัดปากเพื่อน  ให้ขมปากเล่น  ขมขนาดไหนก็นึกุงบอระเพ็ดที่ยังไม่ได้แช่อิ่มเอาแล้วกันครับ   

[pattarapong]

ขอบคุณคุณ wandee มากๆนะครับ ไว้ผมจะไปลองหาๆๆมาศึกษาเพิ่มเติมดู