อยากทราบเรื่องบทละครรามเกียรติ์ครับ

[surapong__]

ขอบคุณทุกท่านผู้รู้ที่เยี่ยมชมและช่วยตอบกระทูนี้ครับ คือ หนังสือเรื่องรามเกียรติ์ที่ผมซื้อมานั้น มีบางส่วนที่ทางสำนักพิมพ์พิมพ์ตกไป โดยมากจะเป็นกลอนซึ่งกลอนจะสามารถทำให้ผู้อ่านวรรณคดีไทยได้รับอรรถรสได้ แต่เมื่อทางสำนักพิมพ์พิมตกไปก็จะทำให้ผมรู้สึกเสียอรรถรสไปบ้างเล็กน้อย จึงอยากจะขอรบกวนท่านผู้รู้ช่วยหาส่วนที่สำนักพิมพ์พิมพ์ตกไปมาเสริมให้ผมหน่อยครับ
 กลอนที่พิมพ์ตกนั้น มีอยู่สองตอนด้วยกัน คือ ตอนทศกัณฐ์ล้ม และ ตอนพระรามเดินดงครั้งที่สอง ครับ
เนื้อหาในกลอนบทละคร ตอนทศกัณฐ์ล้ม ขณะที่พิเภกกำลังคร่ำครวญถึงทศกัณฐ์อยู่นั้น มีความว่า
"โอ้ว่าพระจอมมงกุฎภพ พระเกียรติลือลบทั้งสรวงสวรรค์
เดชาปรากฏดังเพลิงกัลป์ เทวัญขามเกรงพระภูมี
จะนับในสุริยวงศ์พรหมเมศ ซึ่งร่วมเรียงปิตุเรศเรืองศรี
แต่บรรดาที่ทรงฤทธี ก็ไม่เหมือนพระพี่ทศพัตร
รอบรู้เสร็จศิลปศาสตร์ สำหรับดำรงราชอาณาจักร
ควรฤๅมาตายอนาถนัก ดังชายทรลักษณ์พาลา
เหตุด้วยพระองค์มาหลงคำ เชื่อฟังนางสำมะนักขา
จังเสียองค์เสียไอศวรรยา เสียสุริยวงศ์ศาพรหมมาน
เสียทั้งลงกาอาณาจักร เสียพวกพลยักษ์ทวยหาญ
เพราะด้วยมานะอหังการ ต่อพระอวตารทรงฤทธิไกร
ฝันร้ายน้องทายทูลห้าม จะฟังความบ้างก็หาไม่
กริ้วโกรธขับเสียจากเวียงชัย ถึงได้ไกลบาทนิราศมา
พึ่งอยู่ใต้เบื้งบทรัช องค์พระจักรัตน์นาถา
***ไม่ผูกเวรเหมือนผูกเวรา แกล้งฆ่าเชษฐาให้จำตาย
***เสียแรงประเสริฐเลิศชาย มาพากันวอดวายทั้งพงศ์พันธุ์
อนิจจาเอ๋นตั้งแต่จะแลลับดั่งเดือนดับสิ้นแสงรังสรรค์
ร่ำพลางโสกาจาบัลย์ กุมภกัณฑ์เพียงสิ้นชีวา"
(ที่ผิดก็มีแต่บาทที่ผมทำ * ไว้น่ะครับ)
อีกตอนหนึ่งก็ตอนพระรามเดินดงครั้งที่สอง นี่ก็พิมตกไปบาทหนึ่งเหมือนกัน
"ไม้รังดอกร่วงเสาวรส ใบสดบังแสงสุริย์ฉาย
***กระแบกบานก้านเบียดร่มสบาย นางกรายกิ่งกรายเมื่อต้องลม
***จะดิ้นโดยมาด้วยในไพรพนม วอดชมเก็บช่อผกากาญจน์
เห็นประดู่ลำดวนยมโดย ลมโชยกลิ่นชื่นหอมหวาน
เหมือนกลิ่นวนิดายุพาพาล ผ่านฟ้าแสนโศกกระสันทรวง"
--สุดท้ายผมก็ไม่มีอะไรจะให้ท่านผู้รู้ทุกท่านนะครับ นอกจากคำว่าขอบคุณมาก ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้ว่าชาวเรือนไทยไม่เคยไร้น้ำใจครับ --

[เทาชมพู]

น่าเสียดายแทน   คุณน่าจะเอาหนังสือกลับไปที่ร้าน  แล้วขอเปลี่ยนเล่มใหม่ที่ไม่ชำรุดมา นะคะ  

ไม่ผูกเวรเหมือนผูกเวรา                        แกล้งฆ่าเชษฐาให้จำตาย
เป็นน่าอัปยศอดสู                               แก่หมู่ไตรโลกทั้งหลาย
เสียแรงประเสริฐเลิศชาย                       มาพากันวอดวายทั้งพงศ์พันธุ์

อีกตอน จะมาตอบให้ตอนบ่ายค่ะ

[เทาชมพู]

พระรามเดินดงครั้งที่สอง

"ไม้รังดอกร่วงเสาวรส                ใบสดบังแสงสุริย์ฉาย
กระแบกบานก้านเบียดร่มสบาย            นางกรายกิ่งกรายเมื่อต้องลม
นิจจาเอ๋ยแม้นนุชวรนาฏ               ไม่นิราศแรมร้างภิรมย์สม
จะดิ้นโดยมาด้วยในไพรพนม           วอนชมเก็บช่อผกากาญจน์
เห็นประดู่ลำดวนยมโดย               ลมโชยกลิ่นชื่นหอมหวาน
เหมือนกลิ่นวนิดายุพาพาล              ผ่านฟ้าแสนโศกกระสันทรวง"

ขออุทธรณ์หน่อยเถอะค่ะ  พระรามเดินดงครั้งที่สองเอาท้ายเรื่องรามเกียรติ์    เข้าป่าออกมากมาย เจอยักษ์นั่นนี่ก็เยอะ  
คุณสุรพงศ์บอกใบ้มาคำเดียวเท่านั้นว่าพระรามเดินดงครั้งที่สอง  ราวกับกำลังเล่นเกมทศกัณฐ์  
ดิฉันหาเสียหน้ามืด    ไม่แพ้หารูปเก่าที่พญาช้างทั้งหลายกำลังกระหน่ำอยู่ในกระทู้ชื่อ "รูปเก่าเล่าเรื่อง" เลยเชียว

[surapong__]

5555 ขอบคุณมากครับ คือ ผมไม่ค่อยเก่งเรื่องวรรณคดีครับ แค่สนใจบ้าง อีกอย่าง หนังสือที่ผมอ่านอยู่เป็นบทถอดความของ เปรมเสรี ครับ เผอิญว่ากลอนบทหลังที่ว่า "ไม้รังดอกร่วงเสาวรส..."
เป็นกลอนที่คุณเปรมเสรียกมาในช่วงหนึ่งของตอนพระรามเดินดงครั้งที่สองน่ะครับ ผมก็จริงๆเลย พาลมาตั้งกระทู้แบบเห็นแก่ตัวที่สุด เรียกได้ว่า ไม่ดูหน้าดูหลังให้ดีก่อนที่จะมาตั้งกระทู้ ปล่อยให้คนตอบกระทู้มานั่งค้นหาเสียจน...(ไม่รู้จะเรียกหรือพูดว่าอะไรดีครับ) ขอโทษนะครับที่ทำแบบคนเห็นแก่ตัว    คราวหน้าคราวหลังจะไม่ทำแบบนี้อีก 

[surapong__]

อ่อ ลืมไปอีกเรื่องครับ พูดถึงหนังสือที่ว่านี้ตอนซื้อมาจะมีหุ้มเปลือกพลาสติกครับ ทางร้านบอกห้ามแกะ ผมก็เลยไม่กล้าเท่าไหร่ และพอซื้อมาแล้ว ผมก็ไม่ได้อ่านทันที เก็บใส่กรุไปตั้งครึ่งปีกว่าจะนึกครึ้มๆหยิบออกมาอ่านเล่น มันก็เลยช้าไม่ทันการ แต่พอผมรู้ว่ามีการพิมพ์ตกไปบ้าง ก็พยายามไปหาในอินเทอร์เน็ตมาเติมในส่วนที่หายไปและก็พยายามหาในหนังสือแบบเดียวกัน(ของคุณเปรมเสรีเหมือนกัน)ที่พิมพ์ต่างปีกัน ก็ปรากฏว่าทางสำนักพิมพ์ก็พิมพ์ตกเหมือนกันหมด ไม่รู้นะครับว่าผมฉลาดไม่ถึงขั้นรึเปล่าถึงได้ตัดสินใจทำแบบนี้ คือจนปัญญาจริงๆไม่รู้ว่าจะไปหาส่วนที่มันขาดหายไปได้จากที่ไหน คุณเทาชมพูมีหนังสือหรือเว็บอะไรที่อยากจะแนะนำเพื่อมาเติมเต็มกลอนบทละครตอนต่างๆในหนังสือวรรณคดีที่ขาดหายไปบ้างรึเปล่าครับ เผื่อวันหลังพอปัญหาแบบนี้อีก จะได้ไม่ต้องรบกวนคุณเทาชมพูให้ลำบาก (เล่มต่อไปที่จะอ่านคืออิเหนาครับ มีอะไรดีๆก็แนะนำบ้างเน้ออออ)

[เทาชมพู]

เข้าไปอ่านใน "ตู้หนังสือ" ของเรือนไทยซิคะ  มีวรรณคดีอยู่หลายเรื่อง ที่คุณ CrazyHOrse รวบรวมไว้    ถ้าหากว่าจะช่วยงานคุณม้าบ้างก็จะยินดี
หาคนที่สนใจวรรณคดีได้ยาก    ไหนๆก็หาเจอบทพระรามเดินดงแล้ว   กลอนที่คุณยกมา ไพเราะมาก
เลยนำบทต่อๆไปมาลงให้อ่านกัน สำหรับคนที่ยังไม่เคยอ่าน

ไม้รังดอกร่วงเสาวรส                ใบสดบังแสงสุริย์ฉาย
กระแบกบานก้านเบียดร่มสบาย            นางกรายกิ่งกรายเมื่อต้องลม
นิจจาเอ๋ยแม้นนุชวรนาฏ               ไม่นิราศแรมร้างภิรมย์สม
จะดิ้นโดยมาด้วยในไพรพนม             วอนชมเก็บช่อผกากาญจน์
เห็นประดู่ลำดวนยมโดย               ลมโชยกลิ่นชื่นหอมหวาน
เหมือนกลิ่นวนิดายุพาพาล              ผ่านฟ้าแสนโศกกระสันทรวง"
สาวหยุดนางแย้มกาหลง                พยอมประยงค์โรยร่วง
เกดแก้วพิกุลเป็นพุ่มพวง                ดอกดวงหล่นดาษกลาดดิน
เห็นดอกรักเหมือนเจ้ารักไม่ร้างพี่           ครั้งนี้หรือมาหน่ายเสียได้สิ้น
ไปอยู่พระนครนาคินทร์                  ไม่ถวิลกังวลถึงลูกยา
โอ้ไฉนใครหนอจะแจ้งเหตุ              ว่าพี่ร้างนคเรศมาอยู่ป่า
แสนคะนึงถึงนางทุกเวลา               ครวญพลางผ่านฟ้าก็จรลี   

ฝีปากกวีในตอนนี้ ถ้าเป็นงานศิลปะอาจจะเรียกได้ว่า "สกุลช่างรัตนโกสินทร์ตอนต้น"   เป็นประเภทกลอนบทละครที่เฟื่องฟูมากในรัชกาลที่ ๑ และ ๒      กลอนบทละครไม่เคร่งครัดเรื่องจำนวนคำและการเว้นจังหวะ  อาจจะ ๗ หรือ ๘ คำในแต่ละบาทก็ได้   ไม่เน้นสัมผัสสระ  แต่ชอบเล่นสัมผัสพยัญชนะ
ความที่กวีรุ่นหลังๆไปเจริญรอยตามกลอนตลาดของสุนทรภู่ที่มีระเบียบคำตายตัว ฟังรื่นหูเวลาอ่าน      กลอนบทละครก็เลยไม่ค่อยมีใครหยิบมาชื่นชมกันเท่าไร   ดิฉันเองนานๆเพิ่งจะมีโอกาสได้พิมพ์ลงเรือนไทยสักที

[surapong__]

ขอบคุณมากครับ ที่แนะนำ ตอนนี้เรื่องการอ่านวรรณคดีของผมยังไม่กระเตื้องเลย ไม่มีเวลาครับ