สักวาเรื่องอิเหนาตอนเข้าเฝ้าท้าวดาหา(๑) โดย สุดสงวน

[เทาชมพู]

เมื่อไหว้ครูแล้ว อดีตนายกสมาคมนักกลอน คุณเอนก แจ่มขำก็ทำหน้าที่เกริ่นชวนแทนฝ่ายชาย แล้ว คุณกัญจนปกรณ์ แสดงหาญ ก็ขับร้องด้วยเพลง คู่ถนอมนวลซึ่งมีทำนองไพเราะอ่อนหวานลีลาออดอ้อนน่ารัก ดังนี้
   “สักวามาเกษตรกำแพงแสน
    สู่ดินแดนพืชพันธุ์ธัญญาหาร
        พบห้าสาวชื่อกระฉ่อนเชิงกลอนกานท์
     สวยคราญอายุยาว(ลากเสียงยาว...ฮา)กว่าสาวใด 

    เชิญร่วมรักษ์(เสียงเงียบกริบ จึงอธิบายว่า “มีสอฤาษีการันต์ด้วยนะครับ”.ฮา...)สักวากับห้าหนุ่ม
        ร่วมชุมนุมเชิงกวีศรีสมัย
     เชิญวันเนาว์เชิญวินิตา,ญาดาไวไว
        เชิญนภาลัยเชิญอรฉัตรอย่าขัดเอย” (ปรบมือ)
   
        ถูกแหย่ดังนั้น รศ.วันเนาว์ ยูเด็น จึงไว้ลายอาจารย์ภาษาไทยดีเด่นระดับอุดมศึกษาจากมอ.ว่า
        “สักรวามาทั้งกลุ่มหนุ่มแก่แก่ (ฮา)
        ยังเย้าแหย่กันอยู่ไม่รู้หาย
      ตั้งแต่ครั้งยังสาวจนคราวยาย (ฮา)
           
          ชวนให้ร่ายเพลงรักสักรวา
 
           ปากคอยังจัดจ้านหวานหรือขม
          ยังคารมซื่อบื้อหรือหวือหวา (ฮา)
           เราสาวน้อยล้วนยังชั่งเจรจา
           เชิญว่ามาถ้าชอบจะตอบเอย” (ปรบมือ)

        บทนี้คุณภมรรัตน์ โพธิสัตย์ ขับร้องด้วยเสียงนุ่มนวลไพเราะในทำนองสะสมชวนติดตามต่อไปเร็วๆ
   จากนั้นจึงเป็นบทแจกตัวขอนคบ้านเดียวกัน  แต่ต่างก็เคยได้รับยกย่องเป็นอาจารย์ภาษาไทยดีเด่นระดับอุดมศึกษามาแล้ว  แม้จะต่างมหาวิทยาลัยที่ต่างคนต่างสังกัด  บทแรกอาจารย์อำพล สุวรรณธาดา แจกตัวฝ่ายชาย ให้ครูสมชาย ทับพรขับเสภา ดังนี้
    “สักวาวันนี้ว่าเรื่องอิเหนา
     มีชัยศึกแล้วเข้าเฝ้าท้าวดาหา
      เอนกเล่นเป็นสังคามาระตา
     จรกาและสียะตรามอบมะเนาะ

      ดาหาเฒ่าให้ประยอมคงยอมเฒ่า (ฮา)
         บทอิเหนาหนุมอดุลรุ่นกะเตาะ (ฮา) 
        ส่วนอำพลแจกหมดตัวนั่งหัวเราะ(ฮือ)
        เหลือจำเพาะบทส่าสำ..จำใจเอย”(ฮา-ปรบมือ)

[เทาชมพู]

          ส่วนรศ.นภาลัย สุวรรณธาดา  ผู้ได้รับยกย่องจากสำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติเป็นครูกวีศรีสุนทรในวันสุนทรภู่เมื่อ ๒ ปีก่อน (๒๖ มิถุนายน ๒๕๕๑) แจกตัวฝ่ายหญิงให้คุณภมรรัตน์ขับเสภาด้วยเสียงเจื้อยแจ้วจับใจไม่แพ้ครูสมชายเหมือนกัน
   “สักวาแจกตัวมั่วมั่วต่อ
      วันเนาว์ขอบทเท่มะเดหวี
      คุณหญิงวินิตารับพาที
        เป็นประไหมสุหรีศรีมารดา

    ญาดาเป็นบุษบาหน้าใสใส
     นภาลัยพี่เลี้ยงสาวคราวคุณย่า(ฮา)
       ส่วนคุณหญิงอรฉัตรจัดสักวา
    รับบทลาและกำนัลประชันเอย”(ปรบมือ)

   มีแต่บทกลอนและบทร้องมาหลายบท ต่อไปนี้เริ่มเป็นบทที่มีรำ  โดยฉากที่ ๑ เป็นที่ประทับของท้าวดาหา เมื่ออดีตนายกสมาคมนักเขียนฯเริ่มบทท้าวดาหาให้คุณกัยจนปกรณ์ขับร้องด้วยเพลงศรีวิชัย คุณวัชรวัน ธนะพัฒน์(ท้าวดาหา) คุณคมสัณฐ หัวเมืองลาด(ประไหมสุหรี) คุณหัสดินทร์ ปานประสิทธิ์(สียะตรา) ก็รำออกมาประทับที่แท่นประทับ  โดยมีคุณปกรณ์ พรพิสุทธิ์ดาราเงินล้านยอดนิยมของกรมศิลปากรในบทอิเหนา และคุณฉันทวัฒน์ ชูแหวนในบทสังคามาระตาก็ออกมาด้านขวาของเวที
         “สักวาดาหาเหม็นหน้าอิเหนา
         เป็นหลานเราเผ่าอสัญแดหวา
         ดันเทใจให้ฮวยเซ็งแห่งกัมพูชา (ฮา)
         แม้ลาออกจากที่ปรึกษาก็แคลงใจ (ฮา)
   
         สียะตราเจ้าจงไปกราบไหว้พี่
      บารมีเขาท่วมท้นล้นยิ่งใหญ่
       ไม่มีเขาราชประสงค์คงท่วมไฟ (ฮา)
        ต้องอาศัยวัดปทุมอย่ากลุ้มเอย” (ฮา – ปรบมือ)

         แล้วตามมาด้วย ผศ.มะเนาะ ยูเด็น ในบทสียะตรา ซึ่งคุณกำจรเดช สดแสงจันทร์ขับร้องในเพลงสะมะรัง ให้คุณหัสดินทร์ ปานประสิทธิ์ รำในบทสียะตรา
         “สักรวาสียะตรายินป๋าสั่ง (ฮา)
         จ้องจังงังความหล่อจนคอหมุน
      อิเหนาหนอหล่อดีเหมือนพี่อดุล(ฮาฮิ้ว)
        ใหญ่ทั้งทุนทั้งอำนาจเกินคาดคิด

      รวมสามงามก็สามชื่อบันลือโลก
        ศิริโชค-สนธิ-อภิสิทธิ์ (ฮาฮิ้ว)
        เสียงนุ่มนวลชวนช้าปนสาธิต(ฮา)
        เทพให้กริชเทวดานะป๋าเอย (ฮา-ปรบมือ)

[เทาชมพู]

       ตามมาด้วยบทประไหมสุหรี ซึ่งรศ.ดร.คุณหญิงวินิตา ดิถียนต์หรือ ว.วินิจฉัยกุลหรือ แก้วเก้านักเขียนยอดนิยมนิสิตเก่าดีเด่นคณะอักษรศาสตร์ จุฬาฯปี.๒๕๔๔ ออกอารมณ์หมั่นไส้ต่อว่าหลานชายคู่หมั้นของพระธิดา
        “สักวานายหญิงใหญ่ประไหมสุหรี
     เห็นระเด่นมนตรีก็หมั่นไส้
      อดไม่อยู่ขอเหน็บด้วยเจ็บใจ
       ช่างทิ้งคู่หมั้นไปไม่ไยดี

     ทักท่านที่ปรึกษาวางท่าใหญ่(ฮา)
       ไม่น่าถูกเขาไล่ต้องเผ่นหนี
       เสร็จธุระเข้าดาหาเยือนธานี
    กลับดูไบไปเสียทีดีไหมเอย(ฮาดัง-ปรบมือ)

        บทนี้คุณสุกัญญา กุลวราภรณ์นักร้องเสียงสดใสไพเราะขับร้องในเพลงสดายงแปลงซึ่งมีลีลาแปลก และทำนองไพเราะยิ่งอีกเพลงหนึ่ง
   
       อิเหนาถูกประชดประชันเชิงต่อว่าเสียจากอาชายอาหญิงหลายประโยค  คุณอดุล จันทรศักดิ์ก็ไว้ลายอดีตประธานวรรณศิลป์ –อดีตสาราณียกรสโมสรนิสิตจุฬาฯ(ส.จ.ม.) ให้คุณสมชายขับร้องเพลงทำนองสำเนียงไม่แปลกหู แขกมุมไบ ให้คุณปกรณ์ พรพิสุทธิ์ นาฏศิลปินชั้นครูซึ่งเพิ่งได้รับมอบจากครูนาฏศิลป์ให้เป็นครูผู้ประกอบพิธีประสิทธิ์ประสาทวิชาแก่ศิษย์นาฏศิลป์สืบไป  รำเรียกความชุ่มหัวใจให้แม่ยกเสียที
   
      “สักวาอิเหนารู้เท่าทัน
    กราบทูลว่าเมืองหม่อมฉันอยู่หมันหยา
    แต่หม่อมฉันมีคดีที่ดินรัชดา (ฮาฮิ้วดังระเบิด) 
      จึงต้องมาพึ่งพิงเพื่อสี้ภัย

    แล้วกอดแล้วอุ้มสียะตรามานั่งตัก
    น้องเป็นชายยังน่ารักยังหน้าใส
    บุษบาผู้พี่สาวสวยคราวใคร
     จงเติมคำเอาเองในช่องว่างเอย”(ฮา-ปรบมือ)

   เห็นท่าไม่ดีอดีตนายกสมาคมนิสิตเก่าอักษรศาสตร์ จุฬาฯและนิสิตเก่าดีเด่นปี ๒๕๓๘ ก็รีบออกกลอนให้คุณกัญจนปกรณ์ แสดงหาญขับร้องเพลงสร้อยพระยาตานี(ตัด) สำเนียงแขกที่มีลีลาสนุกสนานและทำนองไพเราะอีกเพลง ให้คุณคุณวัชรวัน ธนะพัฒน์ รำในบทท้าวดาหา
     
      “สักวาดาหาเห็นท่าอิเหนา
    ทำหล่อเหลาเหมือนนายกฯเมืองสยาม (ฮาเบาๆ) 
       ยิ่งกอดรัดสียะตราท่าไม่งาม
     เกรงลวนลามลูกชายให้ราคี

    เตือนกำนัลให้ไปตามบุษบา
      จงมาไหว้พี่ยาสัมภเวสี(ฮาดัง)
      แล้วไล่ส่งสู่ดูไบในพรุ่งนี้
   อย่าให้มีเวรต่อกันและกันเลยเอย” (ฮา-ปรบมือ)

[เทาชมพู]

          บัณฑิตอักษรศาสตร์รุ่น ๒๗ ผู้เพิ่งรับเข็มนิสิตเก่าดีเด่นอักษรศาสตร์ปี ๒๕๕๓ ที่สารภาพว่ารักนาฏการจนตั้งโรงเรียนราชทัศน์นาฏศิลป์ซึ่งเคยรำบทอิเหนามานับครั้งไม่ถ้วน  วันนี้ต้องแต่งบทนางกำนัลให้ศิลปินอาวุโสผู้น่ารัก คุณถนอม นวลอนันต์ ผู้เรียกตัวเองว่าเป็น “ศิลปินแห่งโรงละครแห่งชาติ” รำตามบทที่คุณภมรรัตน์ โพธิสัตย์ ขับร้องในทำนองแขกต่อยหม้อ ๒ ชั้น ดังนี้
          “สักรวามองดูผู้มาเฝ้า
       เห็นอิเหนาเหมือนจะเด็ดคนแซ่หลี(แล้วก็ออกตัวว่านี่ว่าตามบทของจะเด็ดนะ...ฮา)   
          เพิ่งได้รับมอบเป็นผู้มอบประกอบพิธี
      ไหว้ครูนาฏศิลปีด้วยปรีชา

    แม้นละม้ายคล้ายปกรณ์ พรพิสุทธิ์(ผู้ฟังปรบมือให้เกียรติด้วยความชื่นชม)
         ชาญเชิงยุทธเยี่ยงพระรามงามสง่า   (แสดงว่าเป็นแฟนขาประจำผู้รู้เรื่องละครกรมศิลป์อย่างช่ำชองไม่ว่าดาราคนไหนเล่นบทไหนจนโด่งดัง)
        หน้าก็เหลี่ยมตาก็ตี่มีราคา (ฮา)
        จะไปทูลพระธิดาบุษบาเอย”(ปรบมือ)

         คุณถนอม นวลอนันต์มีการเล่นบทเจรจากับผู้แต่งบทพอสมควร แล้วรำเข้าโรง  ตัวละครอื่นค่อยรำตามเข้าโรงเป็นอันว่าจบฉากที่หนึ่ง

        (ยังมีต่อ)
 

[เทาชมพู]

เปิดฉากที่ ๒ มีเตียงสำหรับนั่งสองคน  คนละมุมกับฉากแรก สมมติว่าเป็นตำหนักของบุษบา  คุณมณีรัตน์ มุ่งดีในบทของบุษบา เดินออกมานั่งบนเตียง  นางกำนัล(คุณถนอม นวลอนันต์ ศิลปินอาวุโส)เดินตามออกมาทูลว่า  ท้าวดาหามีรับสั่งให้เข้าเฝ้า ดังบทของคุณหญิงอรฉัตรท้ายตอนที่แล้ว    แล้วดร.ญาดา อารัมภีร อาจารย์สาวผู้รักตึกเทวาลัยมาก เพราะไม่ยอมย้ายไปเรียนอักษรศาสตร์ที่สถาบันอื่นเสียบ้างทั้งปริญาตรี-โท-เอก  ก่อนจะไปสอนวิชาวรรณคดีที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์บางเขน ว่าบทบุษบาให้คุณสุกัญญา กุลวราภรณ์ ขับร้องในทำนองทำนองกุหลาบมาเลย์ อันสนุกสนาน ให้คุณมณีรัตน์ มุ่งดี รำได้น่ารัก
                         “ สักวาสาวหุ้มทองจันทร์ส่องหล้า 
            บุษบากระเป๋าหนักพรรคคอยไถ 
           ร่วงหลายเส้นขนหน้าแข้งแพงเกินไป
           วิธีใหม่งานไม่เดินเงินไม่มา 

                          เห็นกำนัลวิ่งหน้าตั้งทั้งลนลาน 
                         รู้ภูบาลบิตุรงค์ทรงเรียกหา 
                          บอกพี่เลี้ยงหนุ่มมือสองไม่ต้องตา 
                          แค้นขอหย่ามาแล้วขอแจวเอย”(ฮา-ปรบมือ)

[เทาชมพู]

      ขณะที่บุษบาตะขิดตะขวงใจอยู่นั้น รศ.นภาลัย สุรรณธาดาอดีตประธานวรรณศิลป์จุฬาฯคนที่สามก็ว่าบทพี่เลี้ยง  ให้คุณภมรรัตน์ โพธิ์สัตย์ขับร้องด้วยเพลงแขกอะหวัง ๒ ชั้น  ให้คุณอัญชลิกา หนอสิงหา รำในบทที่ว่า
      “สักวาพี่เลี้ยงเคียงประโลม
      จงแต่งโฉมให้ขาวสวยหมวยเกาหลี (ตรงนี้คุณอัยชลิกาทำท่าแอ๊บแบ๊วแบบหมวยเกาหลี เรียกเสียงปรบมือและฮาดัง)
      แม้อิเหนาเห็นน้องผ่องโสภี
     คงตะลึงอึ้งกิมกี่ซี้บุษบา

      ชายเจ้าชู้ต้องเจอไทเกอร์วู้ด (ฮาดัง)
       เมียไม่พูดแต่ฟ้องศาลฟันดอลล่าร์
      รีบไปพบสยบชายด้วยสายตา
       ก่อนเข้าลาจากเขมรเผ่นหนีเอย” (ฮา –ปรบมือ)
   
         ฝ่ายมะเดหวีซึ่งคงนั่งอยู่ต่อจากฉากแรก  เห็นว่าบุษบายังไม่ออกมาเฝ้า  รศ.วันเนาว์ ยูเด็นอดีตอาจารย์ภาษาไทยดีเด่นระดับอุดมศึกษา   และเป็นหนึ่งในผู้ได้รับยกย่องเป็นผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่นในวันภาษาไทยแห่งชาติปีนี้ ก็ร่ายบท ให้คุณสุกัญญา กุลวราภรณ์ขับร้องในทำนองยะวาเก่าให้คุณวลัยพร กระทุ่มเขตร่ายรำตามบทว่า “
           สักรวามะเดหวีขี้สงสัย
           บุษบาช้าไยไม่เข้าเฝ้า
           ขอไปตามถามดูให้รู้เค้า
หรือมัวเข้าเฟซบุ๊คขลุกกับใคร (ฮา –ช่างทันสมัยเสียจริง ว่าแส้วคุณวลัยพรก็รำไปด้านที่บุษบานั่ง  พลางนั่งลงปราศรัยด้วย)

           บุษบาอย่าชิงชังจงฟังแม่
           จะมัวแต่โกรธขึ้งไปถึงไหน
          ชื่อว่ากริชของอิเหนาเขาลือไกล
           เสียดายไหมให้เขาเอาไปเอย” (ปรบมือ)
   
             เมื่อบุษบาได้ยินคำปลอบ  แต่ยังน้อยใจและงอนไม่หาย ดร.ญาดา อารัมภีรนักอ่านทำนองเสนาะเสียงทอง จึงบ่นต่อไปว่า
             “สักวาบ่นไม่หยุดบุษบา
             เอือมระอาอิเหนาชั่วมั่วเหลือหลาย
             แจกเงินกิ๊กจิ๊กจากเมียไม่เสียดาย
            กิ๊กเก่าใหม่มากมายคล้ายฝูงลิง (ฮา) 

            ชังน้ำหน้ากว่าใครไม่อยากพบ
            คิดเลี่ยงหลบรับสั่งยังเกรงกริ่ง
            ขัดบัญชาชนกนาถอาจติติง
            ถึงชังชิงก็จำใจไปเฝ้าเอย”
   
               บทนี้คุณภมรรัตน์ โพธิ์สัตย์ขับร้องด้วยเพลงแขกหนังชั้นเดียวให้คุณมณีรัตน์ มุ่งดี รำตามบท  แล้วทั้งมะเดหวีและบุษบาก็รำตามกัน เพื่อจะไปเฝ้าท้าวดาหา  พี่เลี้ยงและนางกำนัลก็ตามไป

[sirinawadee]

ขออนุญาตกระซิบว่ายังตามอ่านอยู่นะคะ 

[เทาชมพู]

ขอบคุณค่ะ   

ฉากที่ ๓ ที่ประทับท้าวดาหา มีประไหมสุหรี มะเดหวี นั่งอยู่บนแท่นด้านหนึ่ง และใกล้นั้น มีอิเหนา และสังคามาระตานั่งอยู่อีกแท่นหนึ่ง
   เมื่อเห็นบุษบาเข้ามาเฝ้า รศ.ดร.คุณหญิงวินิตา ดิถียนต์ แห่งตำหนักเทวาลัย นิสิตเก่าอักษรศาสตร์ดีเด่นปี ๒๕๔๔ นักเขียนยอดนิยมของเมืองไทยที่มีงานเขียน(เฉพาะนวนิยายร่วม ๑๐๐เรื่องก็ได้รับรางวัลต่างๆด้านวรรณกรรมประมาณ ๒๐ รางวัล) ก็ว่าบทประไมสุหรีประชดอิเหนาไปว่า
            “สักวาประไหมสุหรียังมีเคือง
            จึงหาเรื่องอิเหนาเข้าจนได้
            บุษบาไหว้พี่เสียเป็นไร
            เผื่อเขากลับมาใหม่เป็นนายก (ฮา) 

           เลือกตั้งคงตีตื้นขึ้นคราวหน้า
           คะแนนคงหามมาอย่าวิตก
           เก็บเงินไว้รักษากายอย่าได้งก
           ขอเข้าใจในหัวอกของแม่เอย” (ปรบมือ)
           
            คุณสุกัญญา กุลวราภณ์ขับร้องบทนี้ในเพลงกะหรัดรายา อันเป็นเพลงสำเนียงแขกอันไพเราะและเหมาะกับบรรยากาศให้คุณคมสัณฐ หัวเมืองลาด ดาราเจ้าบทบาทรำได้อารมณ์ยิ่ง

[เทาชมพู]

       แต่บุษบาก็ยังกระบิดกระบวนอยู่ รศ.วันเนาว์ ยูเด็นหนึ่งในผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่นปีนี้จึงว่าบทมะเดหวีเตือนบุษบาไปอีก  และก็ยังเหน็บแนมแถมไปด้วยว่า
         “สักรวาเรื่องไหว้นั้นไม่ยาก 
        ใช่เรื่องปากเรื่องท้องของดาหา
        ส่วนเรื่องศึกฮึกประชิดติดพารา
        ล้อมปราบฆ่าสิ้นสุดยุติแล้ว 

        เชื่อแม่เถิดบุษบาอย่าทิฐิ
        อิเหนาสิรับรองต้องกินแห้ว
        ถึงน่าจูบรูปหล่อก็เด็กแนว(ฮา) 
                   หนุ่มแอ๊บแบ๊วลูกไปไหว้ลาเอย”(ฮา-ปรบมือ)

           บทนี้คุณภมรรัตน์ โพธิ์สัตย์ขับร้องเพลงแขกกล่อมเจ้าให้คุณวลัยพร กระทุ่มเขตร่ายรำได้อารมณ์ทีเดียว
   เมื่อถูกเตือนซ้ำสองทำให้บุษบาเกรงพระทัยท้าวดาหา  ดร.ญาดา อารัมภีร ผู้ชนะเลิศอ่านทำนองเสนาะและได้รับยกย่องเป็นผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่นในปี ๒๕๕๒  ว่าบทบุษบาในตอนนี้ว่า
   “สักวาบุษบาเบือนหน้าหนี
          หนอยแน่ “เหนาทักกี้”มีกิ๊กทั่ว (ฮา)
          สาวมอนเต-ดูไบอยู่ใกล้ตัว
       สาวไทยบินไปยั่วมั่วต่างแดน

          อึงอื้อชื่อฉาวคาวกามคลุ้ง
          ลือเลื่องเรื่องในมุ้งยุ่งเหลือแสน
          มิอยากเสียมือไหว้ให้คับแค้น
          ฝืนใจแค่นทำไปไม่มองเอย”(ปรบมือ)
   
         บุษบาฉบับนี้ใจเด็ดมากๆ คุณสุกัญญา กุลวราภรณ์จึงร้องเพลงบทนี้ในทำนองแขกครวญให้คุณมณีรัตน์ มุ่งดี ร่ายรำเชิงตัดพ้อต่อว่าแกมประชดประชันได้สมบทบาทน่าชมทีเดียว

[เทาชมพู]

            ถูกต่อว่าประชดประชันเพราะญาติทางเมืองดาหา(แม้เมืองกุเรปันของพระบิดา)ก็ไม่เข้าใจความจำเป็นในใจของอิเหนา  คุณอดุล จันทรศักดิ์หัวหน้าทีมกลอนวรรณศิลป์จุฬาฯจากสีหปราสาท ก็วาดอักษร
            “สักวาหันกลับมารับไหว้
          แวบเดียวก็เหมือนใจจะหยุดเต้น
           จะว่างามอย่างน้องพลอยก็พอเป็น (ฮา)  
           ว่าน่ารักก็อย่างเบ๊นซ์พรชิตา (ฮาดัง)

           ชื่อเรียงเสียงไรใคร่ขอถาม
           เป็นกุหลาบไร้หนามไหมน้องจ๋า (กรี๊ดดัง รับรู้เรื่องละครโทรทัศน์ที่กำลังฮิตที่ทีวีช่อง ๓)  
            ผิวก็ปลั่งดั่งปอยตรีชฎา (ฮา)  
           เสน่หาแผดเผาเหนาแล้วเอย (ฮา ซ้ำที่เรียกตัวเองว่า “เหนา” น่ารักน่าหยิกเสียไม่มี  ปรบมือยาว)
  
           บทหวานน่ารักนี้คุณสมชาย ทับพร บรรจงร้องทำนองแขกปัตเวีย(ปัตตาเวีย ?)ให้คุณปกรณ์ พรพิสุทธิ์ พระเอกตลอดกาลของกรมศิลป์ รำให้แม่ยกที่ตามไปเชียร์กรี๊ดเสียสะใจไปเลย  

[เทาชมพู]

         เมื่อเห็นอิเหนากอดรัดสียะตราทำท่าจะควบคุมสติตนเองไม่ได้  สังคามาระตาผู้เป็นน้องจึงต้องรีบเตือนสติมิให้อิเหนาทำอะไรให้เสียภาพลักษณ์ต่อหน้าพระที่นัง  คุณเอนก แจ่มขำอดีตนายกสมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทยจึงว่าบทของตน ให้คุณกำจรเดช  สดแสงจันทร์ขับร้องเพลงในทำนองแขกไทร ให้คุณฉันทวัฒน์ ชูแหวน รำตามบทว่า
   “สักวาสังคามาระตา
          เห็นพี่ยาตะลึงจ้องต้องมนต์สะกด
         รีบหาทางแก้ไขให้ทรงยศ
         มิให้เสียภาพพจน์เหลี่ยมลดลง

       แล้วรีบรุดฉุดขาไว้มิให้ลุก
      กินยาปลุกมาหรือไรจึงใหลหลง
         อย่าวู่วามประเจิดประเจ้อเผลอพระองค์
         จนงวยงงเพราะบุษบาน่ารักเอย” (ปรบมือ) 
   
        ถูกอิเหนาจ้องไม่วางตา ดร.ญาดา อารัมภีรผู้ศึกษาวิชาดูโหงวเฮ้ง รำพันในบทบุษบาแสดงอารมณ์ไม่พึงพอใจผิดกับบุษบาผู้เรียบร้อยแสนดีในจินตนาการ ให้คุณภมรรัตน์ โพธิ์สัตย์ขับร้องทำนองเขมรกำปอ  ให้คุณมณีรัตน์ มุ่งดี รำตามบทสะบัดสะบิ้งไปบ้างดังนี้
        “สักวาขัดตาท่าอิเหนา
         มองเอ๊ามองเอาอะไรนี่
         โหงวเฮ้งทรชนคน...ปรีย์
         หน้าเหลี่ยมตาตี่ขี้โกงนัก (ฮา) 

         เก่งกินบ้านผลาญเมืองเรื่องอุบาทว์
         เดนเขมรเฉ่งปี๋ชาติประกาศศักดิ์
          เผลอเผลอเผากรุงดาหาที่ข้ารัก
         ไม่อยากจักคบด้วยเดี๋ยวซวยเอย” (ฮา – ปรบมือ)
 
        แต่รศ.นภาลัย สุวรรณธาดา เจ้าของวรรคทองหลากหลายที่มีนักบรรยายนำไปพูดที่โน่นที่นี่  เรียกน้ำตาคนฟังด้วยความซาบซึ้งใจ(แต่ไม่เคยขออนุญาต แถมไม่ออกชื่อผู้แต่งกลอนให้ตนจำไปท่องหากินอีกต่างหาก)   หนึ่งในผู้ที่ได้รับยกย่องเป็นผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่นปีนี้  ในบทของพี่เลี้ยงผู้ผ่านร้อนหนาวมากกว่ายังมีสติดี  จึงรีบทูลเตือนบุษบา  ให้คุณสุกัญญา กุลวราภรณ์ขับร้องในเพลงแขกอะหวังชั้นเดียว ให้คุณอัญชลิกา หนอสิงหา รำตามบทที่ว่า 
         “สักวาพี่เลี้ยงเคียงสังเกต
         มองเห็นลางบอกเหตุเสน่หา
         ตาสบตาตาหลบไม่สบตา
         บ่งบอกว่าจะต้องคลิกเป็นกิ๊กทางใจ(ฮา) 
 
         ทูลลาจากพรรคเก่าเถิดเราสอง
      มีเงินจองห้าสิบล้านเข้าบ้านใหม่ (ฮา-) 
        อย่าอยู่เลย ส.ต.ง.ต่อทำไม (ฮา - ไปถึงที่นั่นได้อย่างไร) 
        รีบลาไกลเถิดหญิงเป็ดเสด็จเอย(ฮาดัง – ปรบมือ)

[เทาชมพู]

        คุณมณีรัตน์ มุ่งดี ในบทบุษบาและคุณอัญชลิกา หนอสิงหา รำบทของตนๆแล้วรำเข้าโรงพร้อมนางกำนัล   ขณะอีกด้านหนึ่ง คุณถนอม นวลอนันต์ ศิลปินตลกอาวุโส ในบทนางกำนัล ก็รำออกมาทูลท้าวดาหา ประไหมสุหรีและมะเดหวี ตามบทที่คุณหญิง อรฉัตร ซองทอง หนึ่งในผู้ได้รับประกาศยกย่องเป็นผู้ใช้ภาษาไทยดีเด่นปีนี้ ว่าบทนางกำนัลให้คุณภมรรัตน์ โพธิ์สัตย์ ขับร้องในเพลงแขกไทรชั้นเดียว ดังนี้
   “สักรวานางกำนัลชั้นผู้ใหญ่
         คือคนไทยวัยทองของมีค่า
         เป็นศิลปิน(โรงละคร)แห่งชาติมา
         นับเวลารวมแล้วหลายร้อยปี (ฮา   อธิบายว่า ฉายานี้ศิลปินอาวุโสท่านเป็นผู้เรียกตัวเอง เมื่อเวลาเล่นตลก แล้วศิลปินรุ่นเยาว์แซวว่า เมื่อไรจะได้เป็นศิลปินแห่งชาติเสียที) 

          กราบทูลท้าวดาหาว่าล่าสำ
        บัดนี้นำจรกามาถึงนี่
         จะขอเข้าเฝ้าองค์พระภูมี
           จิตใจดีแม้รูปชั่วตัวดำเอย” (ปรบมือ)

   ด้านอิเหนาเมื่อได้ยินว่าล่าสำจะนำจรกาเข้ามาเฝ้า ก็รู้สึกอิจฉาที่จรกาจะมาแทนที่(คู่หมั้นเก่า)ของตน  คุณอดุล จันทรศักดิ์ กวีรางวัลหม่อมราชวงศ์อายุมงคล โสณกุลปี ๒๕๔๘ (จากผลงานบทกวีที่เขียนในแนวหน้า-หน้า ๓ มาทุกวันอาทิตย์ จนรวมเล่มชื่อ “ดอกไม้ไฟ”ได้รับพระราชทานวางวัลบทกวีดีเด่นงานพัฒนาหนังสือแห่งชาติ กระทรวงศึกษาธิการจากพระหัตถ์สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี (และบทกวีที่เขียนในคอลัมน์ “ณ กาลเวลา” ในข่าวสดมา ๕ ปี
         และวันที่รู้ว่าข่าวสดเลิกลงบทกลอนของเขา เป็นวันเดียวกับที่ได้รับข่าวว่าได้รับรางวัลจากกองทุนฯ)  แสดงความรู้สึกแทนอิเหนาซึ่งคุณปกรณ์ พรพิสุทธิ์ รำตามบทซ่อนแทรกเหตุการณ์บ้านเมืองในบางมุมที่คุณสมชาย ทับพรขับร้องในเพลงแขกมุมไบ ที่ว่า
        “สักวาไม่อยากพบไม่อยากเห็น
        ด้วยรู้ว่าไอ้ดำเป็นพวกลูกป๋า
        สังกัดสายมหาอำมาตย์ตลอดมา
        เป็นบูรพาพยัคฆ์พรรคขุนนาง(ฮา)

         มีทั้งเทือกทั้งกองทัพอุปถัมภ์
         ข้ามมาเหมือนกระโดดน้ำด้วยเลือกข้าง
        ท้าวดาหาก็ไม่เห็นว่าเป็นกลาง
        จึงโยนหินถามทางทูลลาเอย” (ฮา ปรบมือ)

        ต่อให้บทกวีออกมาอย่างไร ศิลปินมีฝีมืออย่างคุณปกรณ์ พรพิสุทธิ์ก็รำได้อารมณ์เต็มที่อยู่แล้ว จึงไม่แปลกที่มีแม่ยกฮือมาขอคล้องพวงมาลัยและให้ช่อดอกไม้ในตอนจบสักวา ก่อนที่อิเหนาและสังคามาระตาจะรำออกมาหน้าเวทีขณะที่ท้าวดาหา ประไหมสุหรี มเดหวีและนางกำนัลรำเข้าโรงทางด้านหลัง ซ้ายมือของเวทีไป ส่วนม่านบนเวทีปิดชั่วคราว
 
   ที่หน้าม่านด้านหน้าเวที  (ถ้าเป็นโรงละครใหญ่เช่นโรงละคอนแห่งชาติ ก็จะเป็นเวทีล่าง ต่ำลงมาเล็กน้อย)    ขณะที่อิเหนาและสังคามาระตามาเจรจาอยู่หน้าเวที ก็ถึงบทของส่าสำและจรกาซึ่งคุณจรัล พูลลาภ ที่มารับบทจรกาแทนคุณประสาท ทองอร่าม(ครูมืดที่เลือกไว้เป็นจรกา แต่คุณประสาทเป็นไข้ มาไม่ได้) รำตามบทที่คุณอำพล สุวรรณธาดา-อาจารย์ภาษาไทยดีเด่นที่เป็นผู้ทำลำดับการแสดงสักวา(ส่วนใหญ่)ให้สโมสรฯก็ว่าบทให้คุณกัญจนปกรณ์ แสดงหาญขับร้องในทำนองเพลงขอทานให้คุณสุทธิ สุทธิรักษ์ รำว่า
 
         “สักวาล่าสำแสนล่ำสัน
         ก่อนเคยเป็นกำนันนามกระฉ่อน
         ผ่านสยามเข้าเนฯรุ่งแน่นอน
         คุมสมุยบ้านดอนด้วยฝีมือ(คนฟังเริ่มเดารู้ว่าเปรียบเป็นบุคลิกลักษณะของนักการเมืองคนสำคัญในรัฐบาลนี้) 

         ให้จรกาเบิกงบก่อนทอนสามสิบ (ฮา) 
         ไปกระซิบอิเหนาว่าอย่าเหี้ยนหือ
         เมื่อหย่าแล้วหย่าเลยอย่ามาตามตื๊อ(ฮา คนฟังจับได้ชัดว่าหมายถึงนักการเมืองคนดังคนไหนที่หย่าแล้วหย่าเลย) 
         ถ้าขืนดื้อจะกระชับพื้นที่เอย” (ฮา ใช้ศัพท์ทันสมัยเสียด้วย-ปรบมือ)

[เทาชมพู]

         เมื่อพบหน้ากับจรกาและล่าสำ  อิเหนาในร่างคุณอดุล จันทรศักดิ์ ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ปี ๒๕๕๑ ก็โต้ตอบไปให้คุณสมชาย ทับพรขับร้องในเพลงแขกสุ่มซึ่งเป็นเพลงจังหวะเร็วสนุกสนานให้คุณปกรณ์ พรพิสุทธิ์รำตามบทที่ว่า
         “สักวาดำแท้เหมือนเทพเทือก (ฮาดังมาก) 
         หญิงใดเลือกเป็นคู่ก็ขายหน้า (แล้วกระซิบว่า นี่ว่าตามบุคลิกของจรกานะ) 
         ถึงจะมีอำนาจนอกสภา 
         ฝันไปเถิดว่าบุษบาจะพึงใจ 

          รูปก็ชั่วตัวก็ดำซ้ำปากห้อย(ฮา นี่อีกลักษณะหนึ่งของจรกา ?)
         เทียบแล้วด้อยกว่าอิเหนาสิบเท่าได้ 
         แต่ก็อยากได้เสียงพรรคภูมิใจไทย (ฮาดัง) 
         จึงคบไว้เสียจนเสียคนเอย” (ฮา ปรบมือ)
 
         ในฐานะตัวละครสำคัญตัวหนึ่งในเรื่อง  ระตูจรกาก็เป็นระดับเจ้าเมือง(แม้เป็นเมืองระดับเล็ก) ผศ.มะเนาะ ยูเด็น นักกลอนที่มีบทบาทในฐานะแกนนำคนหนึ่งที่ก่อตั้ง “ชมรมนักกลอน”เมื่อ ๔ ตุลาคม ๒๕๐๒ (ที่กลายมาเป็น สมาคมนักกลอนฯ)และ”ชุมนุมน้ำชาวันอาทิตย์” เมื่อ ปี ๒๕๑๒ (ที่ยกฐานะเป็นสโมสรสยามวรรณศิลป์ในบัดนี้ ) ก็ว่าบทจรกาย้อนอิเหนาให้คุณกำจรเดช สดแสงจันทร์ ขับร้องในเพลงขอมกล่อมลูกชั้นเดียวให้คุณจรัล พูลลาภรำตามบทที่ว่า
        “สักรวาจรกาผู้หน้าอ่อน 
        ชื่อย้อนศร ระกา จอ กุน ชวด ฉลู (ฮา..) 
        แต่ชอบเข้าทางตรอกออกทางประตู 
        ไม่ขี้ตู่กลางเมืองก่อเรื่องราว 

        น้องชื่อจรกาหน้าไม่หล่อ 
        ถ้าชื่อจรกระตั้วคงตัวขาว (ฮา..)
        พี่อวดเก่งเบ่งฤทธิ์เพราะกริชยาว 
        ทำเรื่องฉาวเป็นนิจเพราะกริชเอย” (ปรบมือ)

         ขออนุญาตต่อไปจบอีกหนึ่งตอน เพราะนี่ก็กินเนื้อที่คนอื่นมากไปลัว คนเขียนคนอ่านสกุลไทยมีมากมายเหลือล้น  ต้องแบ่งๆกันลงแบ่งกันอ่าน นักเขียนยอดนิยมก็มากเกินกว่าหน้าสกุลไทยในยามกระดาษและทุกสิ่งแพง เราต้องถือปรัชญา “เศรษฐกิจพอเพียง”ตามรอยพระบาทเพื่อประเทศชาติและประชาชนจะได้มีความสุขอย่างยั่งยืนไปตราบกาลนาน
   รายงานเรื่องนี้มา ๔ ตอนยังไม่จบ  แม้ไม่อยากให้เยิ่นเย้อ  แต่คนอ่านขาประจำของ “สุดสงวน” บอกมาว่า  อ่านบทรายงานแล้ว เหมือนได้ไปชมไปฟังด้วยตนเอง  และมีจำนวนไม่น้อย บอกว่าตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยได้ชม ได้ฟังสักวาเลย  แต่เมื่ออ่านแล้วได้ความรู้  แม้จะนึกเอาโดยจินตนาการ 
        ยิ่งกว่านั้น ยังได้รู้จักข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับผู้ร่วมวงสักวา      ซึ่งเป็นคนร่วมสมัยกับ”สุดสงวน” เป็นประวัติวรรณกรรมที่ไม่มีใครบันทึกไว้  หลังจากสมัยที่กวีอาวุโสแสดงมานานร่วมครึ่งศตวรรษแล้ว   จึงควรเขียนให้ได้ละเอียด  จะได้สืบทอดความเป็นมาเป็นไปในวงวรรณกรรมของชาติให้ผู้คนรุ่นหลัง  ได้รับช่วงสืบต่อไป    

[เทาชมพู]

         มารายงานสักวาเรื่องอิเหนาตอนเข้าเฝ้าท้าวดาหาต่อไป
   เมื่อพบหน้ากันนอกท้องพระโรง ระเด่นมนตรีหรืออิเหนาให้รูสึกหมั่นไส้ระตูจรกา จึงเจรจาเชิงดูหมิ่นไป  ทำให้จรกาโต้ตอบไปบ้าง  แม้จะเชิงอ่อนน้อมถ่อมตัว  แต่จรกาในแบบฉบับของอดีตคณบดีจากวิทยาเขตปัตตานี  ของมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ (มอ) ก็ยอกย้อนอิเหนาไปด้วยคารมคมคายไม่น้อย  แถมอาจารย์อำพล สุวรรณธาดา  อดีตอาจารย์ภาษาไทยแห่งมหาวิทยาลัยฮันคุก ประเทศเกาหลี  ในบทล่าสำผู้พี่ชายก็สำทับไป ให้คุณกัญจนปกรณ์ แสดงหาญ  ขับร้องเพลงทำนองตารีกีปัส ให้คุณสุทธิ สุทธิรักษ์ รำตามบทที่ว่า
   “ สักวาล่าสำย้ำหมัดเด็ด
          ราบสิบเอ็ดยมบาลท่านจัดให้
        ด้วยสอสอสายเนฯนั้นเต็มใจ
       ล้วนรักชาติน้ำลายไหลงมงายงก (ฮา) 

          ทั้งกฎเอื้อไม่ต้องตามมติพรรค
          กระทรวงหลักก็ยอมให้ไม่วิตก
          ไว้ดัดหลังหลังได้มาเป็นนายก
          ยอดจำอวดยังตลกไม่เปรียบเอย”(ปรบมือ)
   
            ถูกเยาะเย้ย ประชดประชัน แถมคู่หมั้นสบัดหน้าให้ก็มากพออยู่แล้ว  ยังมาถูกระตูสองพี่น้องแสดงความนัยว่าแน่กว่า คุณอดุล จันทรศักดิ์  นักกลอนชั้นมือรางวัลเกียรตินิยมวรรณศิลป์จากชมรมวรรณศิลป์จุฬาฯ และปัจจุบันยังมีงานประจำในคอลัมน์ “เหนือกาลเวลา”ในหน้าสุดท้ายสยามรัฐสัปดาหวิจารณ์และนิตยสารรายเดือน ALL ก็ปล่อยคารมแสดงความน้อยใจอันมีความคมหักมุมประทับใจผู้ฟัง  ผ่านให้ครูสมชาย ทับพร ส่งเสียงในทำนองเพลงแขกซาอี ให้พระเอกชั้นครูคุณปกรณ์ พรพิสุทธิ์ แสดงฝีมือการรำที่ตรึงใจผู้ชมตลอดมายาวนานว่า
           “สักวาอิเหนาน้อยใจนัก
           ทั้งเรื่องพรรคถูกยุบทั้งเมียหย่า (ฮาดัง)
           อำลาแม่ดอกไม้บานบุษบา
           ด้วยสิ้นอำนาจวาสนาน้ำตาริน

           จะจดจำความหลังแห่งเมืองดาหา
           หอบใบหย่ามุ่งไปทางทิศทักษิณ
           วันหนึ่งจะกลับมาทรุดกายลงจูบดิน (ฮาระเบิด ดูเหมือนจะมีฮิ้วตามมาด้วย) 
           มาทำกินแถบกำแพงแสนเอย” (ฮา-ว้าว-และปรบมือเคล้าเสียงหัวเราะดังยาว)
         
          ซึ่งศิลปินชั้นครูก็รำเต็มที่เรียกพวงมาลัยจากแม่ยกและช่อดอกไม้หอบไม่ไหวตามมา
          แล้วก็เป็นน้องเมีย นามสังคามาระตาอีกแหละที่คอยเตือนพี่มิให้แสดงอารมณ์ให้เกินบทพระเอกผู้คอยรักษาภาพลักษณ์อันแสนดี  คุณเอนก แจ่มขำ ที่ได้รับยกย่องเป็นผู้มีผลงานดีเด่นด้านอนุรักษ์วัฒนธรรมก็รีบออกบทปรามให้คุณกัญจนปกรณ์ แสดงหาญขับร้องทำนองแขกหนังเพื่อคุณฉันทวัฒน์ ชูแหวน รำว่า
          “สักวารีบปรามห้ามอิเหนา
          กลัวพี่เราทำอะไรไม่เข้าท่า
           แทบทุกเรื่องเปลืองตัวมืดมัวตา
           จะออกหน้าหรืออยู่หลังยังมีภัย

          ไปเตรียมตัวต่อสู้อยู่ห่างห่าง
          ใช้ชาวต่างประเทศด้วยช่วยแก้ไข
          ไม่ชาตินี้ก็ชาติหน้าจะมีชัย (ฮา) 
         น้องเอาใจช่วยเหลือทุกเมื่อเอย”

         ฟังแล้วทำให้นึกถึงนักชุมนุมทางการเมืองของประเทศด้อยพัฒนาอย่าง”สารขัณฑ์”ตาม “เงินสั่ง” ยังไงๆยังงั้น
         ทำให้อาจารย์มะเนาะ ยูเด็นผู้มีหมัดเด็ดเมื่อเวลาไปเล่นกลอนด้วยกัน อย่างเช่นสมัยยกทีมไปสู้ทีมหญิง(ที่โทรทัศน์ไทยทีวีช่อง ๔ บางขุนพรหม  ปี ๒๕๐๒) จะถูกคณะพรรคยกให้เป็นคนตวัดตบท้ายด้วยบทสรุปที่คมคาย  ในบทจรกาตอนนี้ก็ได้โอกาสออกมา “เอาคืน” อิเหนา ให้คุณกำจรเดช สดแสงจันทร์ ขับร้องทำนอง ราซาซายัง ให้คุณจรัล พูลลาภรำส่งท้ายทิ้งสุดฝีมือไปเลย

         “สักรวาถ้าอิเหนาจำลาประเทศ
         ด้วยสาเหตุเพราะหญิงยิ่งน่าขำ
         คนใจดำน่ากลัวกว่าตัวดำ (ฮา..)
         กล้าก่อกรรมเพื่อตัวไม่กลัวเกรง
 
         ญาติดาหาทิ้งดาหาแทนมาป้อง
        น่าฟ้องศาลปกครองโดนสองเด้ง (ฮา..คนฟังไม่ลืมว่าคุณอดุลเป็นหัวหน้าคณะศาลปกครอง เลยถูกแซวเสียเลย) 
        วงศ์เทวัญบูรพาว่ากันเอง 
        ถึงร้องเพลง ราซาซายัง ใครฟังเอย”

         คนฟังที่ติดตามข่าวการเมืองคงยังจำได้ว่า  สื่อกล่าวถึงนายทหารคนสำคัญๆที่กำลังได้รับแต่งตั้งมีอำนาจใหม่ ว่ามีฉายา “บูรพาพยัคฆ์” หรือ”วงศ์เทวัญ”  เข้ากับเรื่องตระกูลอิเหนาพอดี  คนฟังคนชมก็เลยสนุกครึกครื้นทั้งฟังเพลงที่ร้องประสานเสียงกัน  และคนรำก็รำถึงบทถึงบาทยิ่งนัก  จึงมีเสียงปรบมือตามมาอย่างน่าชื่นใจ

[เทาชมพู]

         เห็นเวลาล่วงเลยสนธยากาลมานานพอควรแล้ว คุณหญิงอรฉัตร ซองทองผู้มีบทที่จะว่าสักวาน้อย  แต่จำบทอิเหนาตอนสำคัญได้อย่างขึ้นใจเพราะเคยรำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน  รวมทั้งแต่งบทและออกแบบท่ารำสำหรับระบำชุดต่างๆ ให้ลูกศิษย์รำและควบคุมฝึกซ้อมท่ารำมานาน  จึงทำหน้าที่ดำเนินรายการด้วยรู้จังหวะจะโคนในการเข้าออกของตัวละครดี   ได้รับมอบหน้าที่แต่งบทลาอย่างเคย  แม้ที่ผ่านๆมาเธอถนัดเพลงเต่ากินผักบุ้ง แต่วันนั้นเป็นเรื่องแขกอินโดนีเซีย เลยต้องแต่งบทให้ร้องในทำนองแขกสาหร่าย ดังนี้

     “ สักรวาจำใจลาไปแล้ว
    เสียงเจื้อยแจ้วอ่อนหวานสะท้านไหว
        สิบกวีสักรวาเอื้อนอาลัย
         ฝากหัวใจทั้งสิบดวงห่วงผู้ฟัง
   (สร้อย) โอ้แสนหนักหัวใจของเราเอ๋ย  กระไรเลยเราไม่เคยจะห่วงหวง  แสนรักชาวเกษตรทั่วทั้งปวง  จะลาล่วงฝากดวงใจไว้ด้วยเอย
   ลานักร้องน้องรักนักรำร่าย
         แสนเสียดายด่ำดื่มปลื้มความหวัง
         ศิลปะเยี่ยงนี้จักจีรัง
         ถ้าท่านยังอยากชมนิยมเอย
   (สร้อย) โอ้ศิลปวัฒนธรรมของไทยเอย  อย่าละเลย เราบ่เคยทอดทิ้งไป  ฝากผู้ชมช่วยสนใจ  โปรดสำนึกไว้  อนุรักษ์สมบัติไทยของเราเอย”
   สิ้นเสียงเอื้อนอันจับใจด้วยความไพเราะเพราะพริ้งของคุณสมชาย ทับพร และคุณภมรรัตน์  โพธิ์สัตย์(หรือคุณสุกัญญา กุลวราภรณ์ ก็ไม่ทราบเพราะเสียงไพเราะเหมือนกันจนแยกไม่ออก)ด้วยความอาลัยและซาบซึ้ง เรียกเสียงปรบมือดังยาว  พร้อมเสียงถอนหายใจด้วยความเสียดาย
   
   หลังจากนั้นก็เป็นการชุลมุนด้วยมีการถ่ายรูปร่วมกัน  โดยเฉพาะมีดาราซึ่งทำเงินหลายล้านให้กรมศิลปากร อย่างคุณปกรณ์ พรพิสุทธิ์ และอีกหลายๆคน  จึงมีผู้มอบพวงมาลัย  ช่อดอกไม้และขอถ่ายรูปด้วยเป็นเวลานาน   กว่าดารายอดนิยมจะได้เปลี่ยนเครื่องแต่งตัวและรีบกลับเพราะมีทั้งนักร้อง นักดนตรีและนาฏศิลปินคอยกลับด้วยรถคันเดียวกันเป็นจำนวนมาก

   วันนั้นอาจารย์ดร.อนามัย  ดำเนตร ผู้ประสานงานที่เยี่ยมยอด     เป็นห่วงว่านักสักวา จะหิวมากไป  แม้เตรียมอาหารกล่องไว้ให้แล้ว  แต่จากคำร่ำลือว่าในวิทยาเขตมีร้านอาหารที่ขึ้นชื่อลือชาว่าฝีมือปรุงอาหารอร่อยมากๆ  ไม่ว่าสะเต๊ก เนื้อ หมู หรือปลา โดยเฉพาะสะเต๊กเนื้อโคขุน   ซึ่งผู้ที่ไม่ต้องรีบกลับ  ได้มีเวลานั่งคุยกันนานจนไวน์ของท่านตุลาการที่เตรียมไปหมดได้พอดิบพอดี  ให้รู้สึกเสียดายแทนคุณหญิงวินิตา ดิถียนต์ ซึ่งคนที่บ้านเป็นไข้คอยอยู่ที่บ้าน  และครอบครัว”สุวรรณธาดา”ที่แม่บ้านมีงานด่วนต้องไปบรรยายแต่เช้ามืดในวันรุ่งขึ้น     จึงต้องรีบกลับไปเตรียมงานโดยอาศัยอาหารกล่องช่วยประทังชีวิตระหว่างเดินทางกลับ   

           แต่พวกเราที่อยู่  ทุกคนก็ได้ทำหน้าที่แทนไปเต็มคราบ แถมมีเรื่องปริศนาพาให้คิดสนุกๆอีกว่ามีใครคนหนึ่งแอบไปจ่ายค่าอาหารก่อน    ตัดหน้าดร.อนามัยคนน้ำใจกว้าง พวกเราจึงได้แต่ปลอบใจว่า  ไม่ต้องเสียใจ ถ้ามีงานอีกในภายภาคหน้า  เราจะยินดีให้อาจารย์ได้ทำหน้าที่เจ้าบ้านโดยไม่เสียความตั้งใจเป็นอันขาด  ขอสัญญาๆๆๆๆๆๆ@
   
     (จาก “มองภาษา” โดย “สุดสงวน” สกุลไทยฉบับ ๒๙๑๙-๒๙๒๑-๒๙๒๓-๒๙๒๕และ๒๙๒๗ วันที่  ๒๘ กันยายน - ๒๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๓)