หากงานศิลป์ไทยมีหน้าที่ในสังคมไม่มาก และหดหายไปเรื่อยๆอย่างปัจจุบัน คนจะเรียนรู้ก็ยาก ยิ่งจำกัดวงอยู่แค่ด้านศาสนา หรือพิธีกรรม คนอนุรักษ์ก็ทำงานยากกันไปใหญ่
ถ้าเปิดพื้นที่ใช้งานมากขึ้น ปรับกฏเกณฑ์ให้รับใช้สังคมได้ง่ายขึ้น ความต้องการช่างฝีมือดีก็จะเพิ่มเอง งานรูปแบบใหม่ๆมีการสร้า้งสรรค์ขึ้นมาเรื่อยๆ การอนุรักษ์ก็จำเป็นเฉพาะงานเก่าๆ
สิ่งที่เข้าช่วงวิกฤตไปแล้วคือลายพื้นบ้านชนบทภาคต่างๆ...ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการรวมหลักสูตรเข้าส่วนกลาง...ทำให้ลายไทยและคติไทยกลางเข้ามาแทนที่
ทุกวันนี้ช่างส่วนใหญ่ก็ยึดถือลายภาคกลางเป็นพื้น และถ้ายังเปิดพื้นที่ในสังคมเพิ่มไำม่ได้ ผมว่าอนาคตอันไกล้ ลายภาคกลางก็จะเืลือนหายตามไปได้ง่ายๆเช่นกัน
ทั้งนี้เราต้องยอมให้มีการคิดต่าง และยอมรับกับความผิดเพี้ยนที่ไม่รุนแรงบ้าง ซึ่งจะมีตามแน่นอนครับ
-----
