จอมพลป.2 ไม่ผ่านขึ้นป.3

[NAVARAT.C]

ลูกชายของท่าน พล.ต.อนันต์ พิบูลสงครามเขียนเล่าเหตุการณ์ในวันที่จอมพลสฤษดิ์ปฏิวัติว่า ตนนั่งคุยอยู่กับพ่อพร้อมบุคคลอื่นๆถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนั้นร่วมสองชั่วโมง ท่านจอมพลมิได้มีสีหน้าหรือแสดงท่าทีวิตกกังวล น้ำเสียงที่คุยร่าเริงเป็นปกติ สิ่งที่ท่านห่วงคือ “พ่อเกรงคอมมิวนิสต์จะเข้ามา” (ตอนนั้นเพื่อนบ้านของเราทั้งลาว เขมร และญวนล้วนมีกองกำลังฝ่ายซ้ายเปิดสงครามกองโจรกับฝ่ายรัฐบาลเสรีประชาธิปไตยอยู่อย่างเข้มข้น และโยงใยเข้ามาเพาะเชื้ออยู่ที่ภาคอิสานของเราก็ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย แหละเป็นเหตุให้อเมริกากลัวหนักกลัวหนาว่าไทยอาจจะกลายเป็นสมรภูมิอีกแห่งหนึ่งที่จีนคอมมิวนิสต์จะรุกเอาให้ได้)  แต่พล.ต.อนันต์ไม่ได้บอกว่าท่านจอมพลนั่งรอเหตุการณ์อะไรอยู่ที่ทำเนียบ ผมเดาว่าท่านคงจะรอผลปฏิบัติการจู่โจมของเผ่า และคงอดเป็นห่วงไม่ได้หากไม่เป็นไปตามแผนแล้วตำรวจกับทหารรบกัน พวกใต้ดินคอมมิวนิสต์อาจจะโผล่ขึ้นมาซ้ำเติมได้ ผมอ่านหนังสืออีกเล่มหนึ่งว่ามีการเตรียมจะเผาบ้านเผาเมืองอยู่เหมือนกันถ้าเมื่อไรมีการปะทะเกิดขึ้น แต่เขียนเวอร์ๆอยู่ ผมจึงไม่ควรจะกล่าวถึง

พล.ต.อนันต์เขียนว่าตนลาพ่อกลับบ้านตอนนั้นเพิ่งสองทุ่ม มาถึงบ้านได้ข่าวว่ารถถังออกมาจึงรีบกลับไปที่ทำเนียบอีก แต่ก็ถึงเกือบสามทุ่ม อธิบดีกรมประชาสัมพันธ์บอกว่าคุณพ่อขับรถซีตรองออกไปแล้วพร้อมกับคนอื่นๆสามสี่คน เรื่องของเวลานี้ พล.ต.อ.ชุมพลเขียนว่าออกเดินทางประมาณหนึ่งทุ่ม จึงอาจจำผิด นั่นยังไม่เท่าไหร่ แต่ที่ผมเขียนไปว่า หลังจากสองยามท่านจอมพลได้รับรายงานจากเผ่าว่าสฤษดิ์ปฏิวัติแล้วจึงรีบหนีนั้น คงผิดเสียแล้ว พ.ต.อ.พุฒผู้อยู่ในเหตุการณ์เขียนเล่าไว้ เผ่าไปนั่งกินเหล้าเมาแอ๋กับลูกน้องอยู่แถวซอยสารสินจริง และกว่าจะรู้ว่าสฤษดิ์ลงมือปฏิวัติก่อนก็จากวิทยุ  และไม่ได้กล่าวว่าเผ่าทราบเรื่องแล้วรีบโทรไปรายงานท่านจอมพล แต่ถึงแม้จะโทรเอาตอนนั้น ท่านคงขับรถตะบึงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แสดงว่าสายข่าวของท่านจอมพลเร็วกว่าเยอะ

ใจความสำคัญที่พล.ต.อนันต์เขียนในฐานะที่ได้รู้ได้ฟังด้วยตนเองก็คือ ท่านจอมพลตัดสินใจไปจากแผ่นดินเกิดเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ทหารและตำรวจ ซึ่งเป็นคนไทยด้วยกันจะฆ่ากันเองโดยเปล่าประโยชน์ และท่าน“พอแล้ว”ทางการเมือง

การที่ท่านจอมพลตัดสินใจหนีเข้าเขมรทางเกาะกงก่อน เพราะมั่นใจในความสัมพันธ์ส่วนตัวที่ท่านเคยมีกับเจ้าสีหนุ สมัยที่เสด็จหนีฝรั่งเศสมาลี้ภัยทางการเมือง ประทับอยู่โรงแรมรัตนโกสินทร์ที่เมืองไทยหลายเดือนในระหว่างที่ท่านเป็นนายกรัฐมนตรี (นี่กระมังที่ทำให้เจ้าสีหนุทรงปิดปากไม่กล้าทวงเขาพระวิหารคืนในสมัยจอมพลป.) ซึ่งก็มิได้ผิดหวัง แม้เจ้าสีหนุจะไปประทับรักษาตัวอยู่ในปารีส ครั้นทรงทราบก็โปรดให้เอาเรือรบหลวงมารับท่านจอมพลถึงเกาะกง ไปอยู่ในพนมเปญ ซึ่งที่นั่นได้พระราชทานตำหนักจามกามนให้อยู่ รวมทั้งข้าวปลาอาหารเสื้อผ้าตลอดระยะเวลา4เดือนที่อยู่ในเขมรด้วย

ทันทีที่ทราบว่าท่านอยู่พนมเปญแล้ว  พล.ต.อนันต์เข้าไปขออนุญาตจอมพลสฤษดิ์พามารดาและน้องไปหาท่านจอมพล จอมพลสฤษดิ์ได้เขียนจดหมายส่วนตัวหลายหน้ากระดาษฝากให้นำไปให้ แล้วกล่าวด้วยเสียงที่แสดงความจริงใจว่า “ผมไม่เคยคิดว่าท่านจะต้องเดินทางระหกระเหินได้รับความยากลำบากถึงเพียงนี้ อยากจะให้ท่านกลับมาอยู่กับพวกเรา อยากจะคุกเข่าลงกราบขอโทษท่าน”

แต่ท่านจอมพลได้ตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ว่าจะขออยู่ที่ใดก็ได้ที่มีศักดิ์ศรี  มีเกียรติ  และมีความสงบ ซึ่ง..ประการหลังนี้คงหาไม่ได้จากเมืองไทยหากจะกลับมาตามคำวิงวอนของจอมพลสฤษดิ์

[NAVARAT.C]

เรื่องราวที่ผมจะดำเนินต่อไป จะอาศัยจดหมายที่ท่านจอมพลมีไปถึงครอบครัวเป็นหลัก ผมคัดตัดตอนมาเพื่อให้กระชับ เหมาะสำหรับการนำเสนอในกระทู้ และเป็นเรื่องข้อเท็จจริงอันน่าสนใจยิ่งกว่าฝอยที่ใครๆ(รวมทั้งผม)ชอบเขียนเป็นบันเทิงคดี

ท่านจอมพลเดินทางออกจากเขมรไปอยู่ญี่ปุ่นเพราะค่าครองชีพที่นั่นถูกกว่า ตรงนี้น่าสนใจนะครับ ญี่ปุ่นช่วงหลังสงครามใหม่ๆ ของบางอย่างถูกมาก อีกอย่างหนึ่งการที่อยู่ใกล้จ้าวนายในพนมเปญ รอรับพระกรุณาจากเจ้าสีหนุ ย่อมจะทำให้อดีตนายกรัฐมนตรีไทยอย่างท่านอึดอัดแน่นอน แต่ตรงนี้ท่านไม่ได้กล่าวถึง

[NAVARAT.C]

ส่วนท่อนนี้เป็นหลักฐานยืนยัน สายสัมพันธ์ระหว่างจอมพลสฤษดิ์กับท่าน และความรู้สึกแท้จริงของคณะปฏิวัติที่มีต่อท่านจอมพล และจิตใจที่เข้มแข็งของท่านแม้จะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้

[NAVARAT.C]

ความเป็นผู้เคารพกติกา

[NAVARAT.C]

ท่านจอมพลอยู่ในย่านชินจุกุ ที่โตเกียว โดยนายวาดะ คหบดีญี่ปุ่นผู้จัดการบริษัทน้ำมันมารูเซนยกบ้านหลังหนึ่งให้พำนักอาศัย ท่านผู้อ่านคงจำบทบาทของนายวนิช ปานะนนท์ คนของจอมพลป1ในการจัดซื้อน้ำมันจากญี่ปุ่น โดยการแลกกับการค้าข้าวได้นะครับ เรื่องบุญคุณ ผู้เจริญแล้วย่อมไม่ลืม

ระหว่างนั้น มีข่าวทางเมืองไทยว่ารัฐบาลพล.อ.ถนอมปีปัญหาเรื่องปิดหีบงบประมาณไม่ลง ต้องเสนองบประมาณติดลบต่อสภา เลยถูกส.ส.ทั้งฝ่ายค้านและฝ่ายรัฐบาลเองแสดงความอวดรู้ ดุว่าสั่งสอนนายกรัฐมนตรีเป็นการใหญ่ กว่าจะยอมยกมือปล่อยให้ผ่านได้ก็ต้องตบปากไปคนละหลายหมื่น พอรัฐบาลจำเป็นต้องปรับขึ้นอัตราภาษีบางตัวเพื่อหาเงินมาชดเชย พวกนี้ก็รุมกันด่าท่านอีกทั้งในสภาและนอกสภา พล.อ.ถนอมท่านก็ตอบว่า บาปนี้ท่านไม่ได้ก่อ  แต่เป็นหนี้สาธารณะที่รัฐบาลชุดก่อนสร้างไว้ จำเป็นต้องดึงเงินงบประมาณส่วนหนึ่งไปชำระหนี้ระยะยาว รัฐบาลของท่านมีหน้าที่ต้องผ่อนส่งคืนแก่เจ้าหนี้ตามข้อผูกพัน ตรงนี้เองที่มีการอ้างอิงไปกระทบกับท่านจอมพล ทำให้ท่านต้องแก้ตัวเขียนบทความมาให้หนังสือพิมพ์ในเมืองไทยเพื่อตอบโต้   บัดนั้น ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ซึ่งได้กระทำตัวเป็นศัตรูถาวรกับรัฐบาลป.2 ได้ทีก็เขียนบทความลงสยามรัฐ  วิจารณ์ท่านกลับเป็นคอลัมน์ประจำ โดยใช้สรรพนามเรียกท่านว่าจอมพลแปลกโดยตลอด ท่านจอมพลก็เลยงานเข้า

วิวาทะที่โยนข้ามไปข้ามมาระหว่างญี่ปุ่นกับไทยกลายเป็นการตอบโต้ระหว่าง จอมพลแปลก ที่ม.ร.ว.คึกฤทธิ์เรียก กับหม่อมฆึกฤทธิ์ที่ท่านจอมพลเรียก นอกจากนั้นท่านยังได้เสนอ “บทเรียนทางการคลัง” เขียนยาวๆเป็นตอนๆ ทยอยมาให้หนังสือพิมพ์ถึง4บท ท่านอรรถาธิบายว่าท่านมีเวลาว่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ทำให้เกิดสมาธิเขียนข้อเท็จจริงต่างๆที่ได้ทำลงไป เช่น การกู้เงินมาสร้างเขื่อน สร้างทาง สร้างโรงพยาบาล สร้างสถานศึกษา ชาวไร่ชาวนา ประชาชนได้อะไร มีตัวเลขละเอียดยิบ กู้มาเท่าไหร่ ใช้ไปเท่าไหร่ ผลผลิตเพิ่มเท่าไหร่ เก็บภาษีได้เท่าไหร่ ผ่อนเท่าไหร่ สมัยของท่านหลังจากจ่ายเงินงวดชำระหนี้ ซึ่งรวมหนี้ระยะยาวที่รัฐบาลไทยกู้ตั้งแต่ครั้งรัชกาลที่5 และรัชกาลที่6ด้วยแล้ว งบประมาณยังเป็นบวก เอาไปใช้อย่างอื่นได้อีก  
ถึงตรงนี้ปัญญาชนที่เอางบประมาณเก่าๆของรัฐบาลมาเปรียบเทียบก็ชูมือให้ท่านจอมพลไปแล้ว  ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ก็ออกอาการว่า ผมไม่ใช่คนว่างงานจะได้ไปมีเวลาไปขุดค้นเรื่องเก่าๆเพื่อเขียนหนังสือตอบโต้ท่าน ทั้งคู่ซัดกันเหมือนตีปิงปองในอักษรยุทธ์จนรู้แพ้รู้ชนะตรงนี้ประมาณ3เดือน แต่ท่านจอมพลก็ยังต้องต่อสู้ป้องกันตนเองด้วยการเขียนบทความมาลงหนังสือพิมพ์ต่อไปในเรื่องต่างๆอีกจนถึงเดือนสิงหาคม  เรื่องใหญ่กว่าก็มากลบ

พอจอมพลสฤษดิ์ปฏิวัติครั้งที่2 ถือว่าสิ้นยุคประชาธิปไตย ท่านจอมพลได้เดินทางออกจากญี่ปุ่นไปสหรัฐอเมริกา อาจจะเป็นความบังเอิญหากดูจากจดหมายฉบับนี้

[NAVARAT.C]

วันอาทิตย์นี้เงียบจริงน้อ

[NAVARAT.C]

ท่านจอมพลตั้งใจเพียงมาเที่ยวอเมริกา โดยปักหลักอยู่ที่เบิร์คเลย์ ในคาลิฟอร์เนีย เข้าใจว่าท่านได้ซื้อฟอร์ดธันเดอร์เบริ์ดคันที่เห็นในรูปจากพิพิธภัณฑ์ของท่านที่ลพบุรี แสดงว่าไม่ใช่วิหกสายฟ้าตัวแรกและตัวเดียวที่ท่านมี เพียงแต่ท่านเป็นแฟนประจำของรถยี่ห้อนี้มาแต่ไหนแต่ไรจนเป็นสัญญลักษณ์ประจำตัวไปเลย  ท่านขับรถคันนี้พาท่านผู้หญิงละเอียดไปเที่ยวยังเมืองในมลรัฐต่างๆอย่างมีความสุข ประสาคนที่เพิ่งเกษียนตนเองจากงานอันหนักอึ้ง ตระเวณอยู่เกือบปีท่านจึงได้กลับบ้านที่ญี่ปุ่น โดยเลือกกลับทางเรือ เข้าใจอีกว่านอกจากจะเป็นวิธีเดินทางท่องเที่ยวสบายๆอย่างหนึ่งแล้ว น้ำหนักของติดตัวของผู้โดยสารบริษัทเรือเขาไม่จำกัด มีปัญญาขนได้เท่าไหร่ก็ขนไป เข้าใจว่าท่านคงเอาเจ้าวิหกสายฟ้าที่เพิ่งซื้อจากอเมริกาลงเรือมาญี่ปุ่นด้วย ดังข้อมูลของท่านอาจารย์เทาชมพู

[NAVARAT.C]

และเป็นครั้งแรกที่ท่านปรารภถึงเรื่องจะบวช

[Ruamrudee]

รถสีแดง มีปีก มีครีบคันที่คุณ Navarat C แปะมาให้ดูที่ 261คันนี้แหละค่ะ
อาขับรุ่นเปิดประทุน มารับดิฉันที่โรงเรียน สมัยที่ใคร ๆ เขาขับ Citroex Prestige
แล้วถูกเพื่อน ๆ ดิฉันโห่แซวกันสนั่นหวั่นไหว

แต่อาชอบใจมาก พูดไม่หยุดปากเลยว่า คันนี้คือรถในฝันของอาเชียว

รูปครอบครัวท่านผู้นำอบอุ่นพร้อมหน้า(ขณะที่ศัตรูการเมืองของท่านกำลังเร่ร่อนลำบากกัน)
คงจะถ่ายที่บ้านบรรทมสินธุ์ หรือ ปัจจุบันคือ บ้านพิษณุโลกใช่ไหมคะคุณ Sila
ดิฉันเดาเอาจากรูปด้านหลังค่ะ

ขอบคุณคุณ Wandee ที่แก้ไขความจำเสื่อมของดิฉันเรื่อง Ford Taunus

และคุณ Sirinawadee คะ ดิฉันมีหนังสือ ชีวประวัติท่าน ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมชเล่มที่ว่านี้ด้วยแหละค่ะ ท่านเขียนเล่าเรื่องตัวเองให้หลานฟัง และ ท่านก็เป็นคนซอยเดียวกันกับบ้านดิฉันด้วย

อ่านเพราะอยากรู้ว่า
ทำไมฟ้องเอาผิดอาชญากรสงคราม(จอมพล ป.)ไม่ได้
ว่าความเขาพระวิหารแพ้ได้อย่างไร
เป็นนายกก็ถูกเชิญให้ไปเลี้ยงหลานแทนเลี้ยงลิง
ทั้ง ๆ ที่ท่านเรียนเก่งขนาดเกียรตินิยม
อ่านจบก็ยังไม่ชัดเจนค่ะ คิดว่าทุกเรื่องมีเบื้องหลังทั้สิ้น เลยต้องมาเข้าชั้นเรียนวิชานี้ค่ะ

ประเทศไทยมีนักเรียน Oxford เป็นนายก 3 คนแล้วนะคะ หากจำไม่ผิด ก็ท่านเสนีย์ ท่านคึกฤทธิ์ และ ท่านอภิสิทธิ์ แถมด้วยผู้ว่า ม.ร.ว.สุขุมพันธุ์ก็มาจาก Oxford เช่นกันอีก 1 ท่านค่ะ

สมัยเด็ก เราเรียนวิชาหน้าที่พลเมือง เล่าเรื่องคณะราษฎร์เฉพาะความล้มเหลวว่า คนไทยยังไม่พร้อม...?
สรุปแล้ว เราเปลี่ยนการปกครอง หรือ เปลี่ยนเสื้อ เปลี่ยนหัวโขนกันแน่คะ

 

[เพ็ญชมพู]

รถที่จอมพลผ้าขาวม้าแดงแจกคือรถฟอร์ดเทานุสค่ะ  กระทรวงการคลังซื้อมาประมาณปี ๒๕๐๒ - ๒๕๐๓  

ผู้บริหารของโรงงานยาสูบได้รับแจกเป็นรถประจำตำแหน่งกันหลายคน

ผู้คนมักจะจ้องมองหญิงสาวที่นั่งรถเทานุส  เรียกกันว่ารถเมียน้อย

เรื่องนี้ต้องอาศัยโคลงสรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานครยุคไทยพัฒนา ตอนหนุมานอมพลับพลา ของ จิตร ภูมิศักดิ์ มาขยาย

กลอนเพลงฉ่อย

โอ…งงโหงย

ฉ้อราษฎร์บังหลวง                                         ตักตวงมือเติบ
ฉวยใช้เฉิบเฉิบ                                              ฉาวฉ่า  
กองสลากกินแบ่ง                                          เพื่อนก็แกว่งตีนกวาด
คุมเสร็จเด็ดขาด                                            "ของข้า"
โอ้เงินรัฐไหงริบ                                             ไปงุบงิบง่ายง่าย
ไปกินแบ่งกันสบาย                                         จริงบา
ยังสลากสองชุด                                             เพื่อนกินรุดสองชั้น  
ปากมอมจนเป็นมัน                                         เหมือนปากม้า
อ้างราชการลับ                                              เสวยฉับเซ็นเช็ค
ให้คุณหนูเล็กเล็ก                                           ของป๋า  
ให้เธอนั่งเทานุส                                             มีบ้านชุดคนใช้
แหวนเพชรเม็ดใหญ่                                        วาวตา
เงินนับร้อยร้อยล้าน                                        ราชการของลับ  
จ่ายเพลินจริงเจียวพับ                                      เอ๋ยผ่า
โควต้าทัพบก                                                เอาไปกกเสียสบัด
ไอ้เสือฟิตอมยัด                                            เอาวา
เงินสวัสดิการ                                                ของทหารชัดชัด
ไหงถึงยักเอาไปยัด                                        เอ๋ยห่…
สวัสดิการของรัฐ                                            มาเป็นสวัสดิกู  
เป็นสร้อยเพชรสีชมพู                                      ของเมียข้า  
โอ้ว่าแสนสงสาร                                            เพื่อนทหารของชาติ  
ไม่ได้เห็นเลยสักบาท                                      อนิจจา
รักษาการณ์หาญฮึก                                        รักษาศึกทรหด
ต้องเหนื่อยอ่อนนอนอด                                    อกอา
ยังถูกเสือกถูกไส                                          เป็นคนใช้อีหนู  
โอ้นี่กูหนอกู                                                ทหารกล้า  
เกียรติทหารของชาติ                                       ถูกประมาทชอกช้ำ  
ศักดิ์ศรีก็จะต้องต่ำ                                          เอ๋ยช้า  
โอ้รักษาเอกราช                                             ยอมเป็นทาสนางบำเรอ
มารักษาอีเป๋อ                                                ของป๋า
โอ้แว่นแคว้นแดนไทย                                      ว่ากว้างใหญ่นั้นจริงหรือ
ไหงมีที่เท่าฝ่ามือ                                            ให้รักษา  
โอ้เจ้าดอกขจร                                               ตอนรุ่ง
หอมหวลแต่ในมุ้ง                                            หุยฮา  
โอ้ว่าเงินสวัสดิการ                                           ผลาญสิ้น  
ทหารเอ๋ยจะต้องกิน                                         น้ำตา  

ชา…เอ๋ฉาชา ฉ่า ชา…หนอยแม่ เอย

 

[เพ็ญชมพู]

ลายมือท่านจอมพล



 

[Wandee]

โอย....คนซอยเอกมัยนี่เอง    สงสัยว่าจะรุ่นเดียวกันหรือใกล้ ๆ กันด้วย

อาจารย์ใหญ่ท่านขี่จักรยานตระเวณอยู่แถวนั้นนานมากมาแล้ว



ชอบเพลงฉ่อยเพราะลูกคู่ลอยหน้าลอยตายุให้หัวหน้าวงออกลายไปตีกับอีกฟากหนึ่ง   ชาฉ่าชา  หน่อยแม่

[NAVARAT.C]

ท่านจอมพลไม่มีเรื่องต้องตอบโต้ใครอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการเขียนบทความหรือว่ากันสดๆแบบเพลงฉ่อย
 
การใช้เวลาว่างเพื่อพบปะเพื่อนฝูงให้สมองไม่ฝ่อ และได้ออกกำลังกายสำหรับผู้สูงอายุไม่มีอะไรดีไปกว่ากอล์ฟ สมัยหนุ่มๆท่านเป็นนักกอล์ฟที่ออกรอบประจำที่สนามม้าราชตฤณามัย นางเลิ้ง ดังนั้น พอมาอยู่ที่ญี่ปุ่นรอบสอง ท่านก็เล่นกอล์ฟเป็นประจำ รอเวลาที่จะไปเที่ยวนมัสการสังเวชนียสถานในอินเดีย และจะอุปสมบทที่นั่นสักระยะหนึ่ง

[NAVARAT.C]

มีเรื่องที่ท่านตัดสินใจด้วยตัวเองไม่ได้ คือการเดินทางครั้งนี้ เส้นทางจากญี่ปุ่นไปกัลกาตาจะต้องผ่านกรุงเทพ ใจหนึ่งนั้น ท่านอยากกลับมาทำบางสิ่งบางอย่างเรื่องที่ดินเรื่องบ้านของท่านเสียให้เรียบร้อย แต่ท่านก็ไม่แน่ใจว่าจะเป็นการดีหรือไม่

[NAVARAT.C]

เมื่อได้กำหนดแน่นอนที่จะไปจาริกแสวงบุญที่อินเดียแล้ว ท่านจอมพลก็ได้วานให้บุตรชาย พล.ต.อนันต์ ไปแจ้งให้รัฐบาลไทยทราบว่าท่านจะขอแวะไปทำธุระและซื้อเครื่องอุปสมบทที่กรุงเทพสัก1สัปดาห์ หวังว่าคงจะไม่ทำความลำบากให้ใคร

จอมพลสฤษดิ์ได้เรียกพล.ต.อนันต์ไปรอที่ทำเนียบเพื่อฟังคำตอบตามหนังสือที่ส่งไป หลังที่ประชุมปรึกษาหารือกับผู้ร่วมรับผิดชอบ ก็ได้เรียกเข้าไปแจ้งให้ทราบผลต่อหน้านายทหารชั้นผู้ใหญ่ในที่ประชุมว่า ปรึกษากันแล้ว เห็นตรงกันว่าสำหรับคุณพ่อของคุณเชื่อว่าไม่มีอะไร แต่ไม่แน่ใจว่าพรรคพวกใกล้ชิดของท่านในกรุงเทพจะไม่ถือโอกาสไปแบกท่านขึ้นบ่าแห่กันเข้ามาอีก เหมือนวันรัฐประหารคราวโน้น สถานะการณ์บ้านเมืองขณะนี้มันเปลี่ยนไปมาก ตอนนี้ผมไม่อยากให้ท่านเข้ามา…   
….ถ้าท่านจะเข้ามาจริงๆ ผมก็คงต้องจับ

เมื่อลูกชายแจ้งกลับไปให้ท่านจอมพลทราบ ท่านก็เข้าใจและยอมรับโดยดี