ชะตากรรมของพระยาทรงสุรเดช หนึ่งในสี่ทหารเสือคณะราษฎร์

[เทาชมพู]

คำถามบางเรื่องมันก็เหมือนเพลง Blowin' in the Wind  คือไม่มีคำตอบ

อ่านกระทู้นี้แล้วนึกถึงพระพุทธวัจนะ "สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของตน เป็นทายาทแห่งกรรม มีกรรมเป็นกำเนิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์ มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย กรรมย่อมจำแนกสัตว์ให้เลวและประณีตได้ (จูฬกัมมวิภังคสูตร พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๔)

คำว่า กรรม มีทั้งกุศลกรรม(กรรมฝ่ายดี) และอกุศลกรรม(กรรมฝ่ายชั่ว)  มนุษย์ปุถุชนอย่างเราๆย่อมกระทำกรรมทั้งสองอย่าง มากน้อยคละปนกันไป
ผลแห่งกรรมตามพุทธศาสนามี 4 อย่าง คือ

ทิฏฐธรรมเวทนียกรรม หมายถึง กรรมที่ให้ผลในปัจจุบัน คือในภพนี้
อุปปัชชเวทนียกรรม หมายถึง กรรมที่ให้ผลในภพที่จะไปเกิด คือในภพหน้า
อปราปริเวทนียกรรม หมายถึง กรรมที่ให้ผลในภพต่อๆไป
อโหสิกรรม หมายถึง กรรมเลิกให้ผล ไม่มีผลอีก

พระยาเสนาสงคราม ถูกยิงถึง ๒ ครั้งนับแต่คืนวันที่ ๒๓ มิถุนายน ๒๔๗๕   ได้ชื่อว่าเป็นปรปักษ์ตัวสำคัญของคณะราษฎร์  ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเพื่อนพ้องรุ่นพี่รุ่นน้องในอาชีพเดียวกัน   เคยเห็นเคยทำงานร่วมกัน   ในที่สุดต้องลี้ภัยไปอยู่ปีนัง  
แต่ท่านก็มีน้ำใจนักกีฬา รู้จักให้อโหสิกรรม   เป็นแบบอย่างที่น่าจดจำรำลึก

อ่านถึงชีวิตของพระยาฤทธิ์อัคเนย์ที่ท่านกูรูใหญ่กว่าอุตสาหะพิมพ์ให้อ่านกันอย่างละเอียด   จึงเข้าใจว่าบั้นปลายชีวิตท่านคงเลื่อมใสพุทธศาสนา เห็นธรรมะเป็นที่พึ่งอย่างแท้จริง  

[NAVARAT.C]

ก่อนหน้าจะหันหลังให้โลกเข้าสู่วัด พระยาฤทธิ์พักฟื้นร่างกายและจิตใจในช่วงที่การเมืองเปลี่ยนแกนเช่นเดียวกับนักการเมืองสายคณะราษฎร์ทั้งหลาย ปล่อยให้สายเสรีไทยและอดีตนักการเมืองรุ่น2475 และ2482 ที่ประชาชนเลือกเข้ามาเป็นผู้แทนด้วยคะแนนเสียงถล่มทลาย เข้าบริหารบ้านเมืองหลังสงคราม ให้รอดพ้นจากความหายนะจากการเรียกคืนเอาบ้างของสัมพันธมิตร  การบริหารงานบ้านเมืองช่วงนั้นเต็มไปด้วยความยากลำบาก สถานภาพทางการเมืองง่อนแง่น รัฐบาลผลัดเปลี่ยนนายกรัฐมนตรีภายใต้รัฐธรรมนูญเดิมหลายครั้ง หลังจากนายควง อภัยวงศ์ นายทวี บุณยเกตุได้เป็นนายกขัดตาทัพระหว่างรอ ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมชเดินทางกลับมาเมืองไทยเป็นนายกรัฐมนตรี เพื่อเจรจาหาข้อยุติที่อังกฤษเอาเรื่องที่ไทยไปประกาศสงครามกับเขาไว้ หมดเรื่องนี้แล้วม.ร.ว.เสนีย์ยุบสภา เลือกตั้งใหม่นายควงกลับมาเป็นนายก อยู่ได้ไม่นานก็แพ้การลงมติในสภา ต้องลาออก การเมืองเปลี่ยนสลับขั้ว นายปรีดีเป็นนายกรัฐมนตรีแทน ในสมัยที่นายปรีดีเป็นนายกนี้ ได้เกิดกรณีย์สวรรคตขึ้น เป็นเหตุให้นายปรีดีต้องประกาศลาออก พลเรือตรี ถวัลย์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ เข้าดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีคนใหม่

สมัยของรัฐบาลนี้ พระยาฤทธิ์ก็มีชื่อได้เป็นวุฒิสมาชิกที่ตั้งขึ้นแทนส.ส.ประเภท2กับเขาด้วย

[NAVARAT.C]

พลเรือตรี ถวัลย์ ธำรงนาวาสวัสดิ์ ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีต่อจาก นายปรีดี พนมยงค์ เมื่อวันที่ 23 สิงหาคม 2489 ในช่วงที่เข้ารับตำแหน่งประเทศกำลังทรุดหนัก พลเรือตรี ถวัลย์ได้แก้ไขปัญหาด้วยการซื้อของแพงมาขายถูกให้แก่ประชาชนเพื่อตรึงราคาสินค้าไม่ให้สูง กลับเป็นปัญหาอีกด้านเพราะรัฐก็ม่มีเงินมากพอที่จะถมเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเต็ม สุดท้ายก็แก้ปัญหาด้วยการนำทองคำซึ่งเป็นทุนสำรองของชาติออกมาขายแก่คนรวยเพื่อหาเงินใช้หนี้ที่รัฐบาลก่อ ฝ่ายค้านได้ที ขออภิปรายไม่ไว้วางใจ และเนื่องจากเป็นครั้งแรกที่มีการถ่ายทอดวิทยุ การอภิปรายจึงสร้างสถิติพูดไม่จบติดต่อกันเจ็ดวันเจ็ดคืน แม้รัฐบาลจะโหวตชนะ แต่นายกก็ถูกถล่มนอกสภาจนต้องจำต้องลาออก
เลือกนายกกันใหม่ พลเรือตรี ถวัลย์ได้รับเลือกอีก จอมพล ผิน ชุณหะวัณ และพันเอก กาจ กาจสงครามภายใต้บารมีของจอมพล ป. พิบูลสงครามผู้ฟอกตัวจากคดีอาชญากรสงครามเรียบร้อยแล้วแต่งตัวรออยู่ ก็ทนไม่ได้ที่จะรอให้การเมืองต้องแก้ไขด้วยวิธีทางการเมือง ใช้เป็นข้ออ้างในการทำรัฐประหารเมื่อวันที่8 พฤศจิกายน 2490 
พลเรือตรีถวัลย์ลี้ภัยไปอยู่ที่ฮ่องกงระยะหนึ่ง แล้วจึงกลับประเทศไทยยุติบทบาท “นายกลิ้นทอง” ใช้ชีวิตอย่างสงบเงียบจนอนิจกรรม


พระยาฤทธิ์ได้เห็นความเป็นอนิจจังของการเมืองซ้ำซากอย่างนี้จนบรรลุแก่ปัญญา ปล่อยวางเรื่องที่วนเวียนตามเหตุตามกรรม ตามกิเลสอันไม่จบไม่สิ้นของมนุษย์ไว้ตรงจุดนี้

[เทาชมพู]

สาธุ
“นตฺถิ ปญฺญา สมาอาภา : แสงสว่างเสมอด้วยปัญญา  (ย่อม)ไม่มี”

[alias1124]

ขอมารายงานตัวครั้งแรกครับ หลังจากได้ตามอ่านมาทั้งกระทู้ เผอิญเพิ่งได้โอกาส
มาแสดงความเห็นครั้งแรก ผมอ่านรายละเอียดแล้วรู้สึกตกใจมากว่าทำไมตอน
เรียนประวัติศาสตร์ถึงไม่ได้สอนเรื่องพวกนี้  ท่องจำอย่างเดียวว่า 24 มิ.ย. 2475
เปลี่ยนแปลงการปกครองโดยคณะราษฎรแค่นี้ อ่านมาทั้งหมดผม(ด้วยความเห็น
ส่วนตัว)มองว่า
1) คณะราษฎรใจร้อนไปจริงๆ ที่นำประชาธิปไตยมาให้ประเทศ มีคนบางกลุ่มแย้งว่า
    เวลาได้เหมาะสมแล้วด้วยทั้งเศรษฐกิจ ปัจจัยภายนอก แต่มองยังไงๆก็ไม่ใช่อยู่ดีครับ
    ผมว่าน่าจะเป็นการร้อนวิชาของพวกที่ไปเรียนจากต่างประเทศ แล้วนำกลับมา
    ยัดเยียดให้คนไทยโดยที่ไม่มองหลักความจริงที่เหมาะสมกับประเทศหรือไม่ต่างหาก
2) คณะราษฎรบางคนมีจิตใจที่ดี เจตนาทำเพื่อบ้านเมือง  แต่บางคน(ซึ่งก็น่าจะ
    พอทราบว่าใคร)กระหายและเหลิงในอำนาจ สุดท้ายก็รวบอำนาจ ไล่เบี้ยตามเก็บ
    พรรคพวกไปทีละคน แทนที่จะได้ประชาธิปไตยสุดท้ายก็เผด็จการดีๆนี่เอง ดังมี
    คนกล่าวไว้ว่า "อำนาจ เหมาะสำหรับที่จะเสพสุขเพียงผู้เดียว"  อันนี้หากมอง
    ให้แท้ก็บอกได้ว่าคณะราษฎรยังขาดประสบการณ์ให้การบริหาร"อำนาจ"ก็ได้
3) สมัยก่อนพระมหากษัตริย์มีอำนาจเบ็จเสร็จก็จริง แต่ก็ยังมีระเบียบประเพณีบางอย่าง
    ที่แม้แต่พระมหากษัตริย์ยังทำไม่ได้ หลักนิติรัฐก็ต้องบังคับใช้อยู่  ดังนั้นการ
    สืบสันตติวงศ์ให้พระมหากษัตริย์องค์ถัดไปปกครองต่อจึงสามารถทำได้ เนื่องจาก
    ได้มีการเห็นการปกครองจากพระมหากษัตริย์องค์ก่อนเป็นแบบอย่าง  รวมถึงการ
    ใช้ทศพิธราชธรรมในการปกครอง  แต่ต้องยอมรับว่าระบบสมบูรณาญาฯนั้นก็
    ต้องพึ่งโชคด้วย หากได้พระมหากษัตริย์ที่เป็นผู้ปกครองที่ดี บ้านเมืองก็ดีไป
    หาก  หากเป็นตรงกันข้ามก็แย่ไป การจัดสรรอำนาจเพื่อถ่วงดุลกันในแบบ
    ประชาธิปไตยก็ดูเข้าท่าดีอยู่  แต่หากผู้ปกครองดัน"ลืม"เอาทศพิธราชธรรมมา
    ใช้ในการปกครองเหมือนนักการเมืองตั้งแต่ 2475 จนถึงปัจจุบัน  ประชาธิปไตย
    ก็"ตาย"เช่นกัน

ขอให้ความเห็นแค่นี้ครับ ขอบคุณอาจารย์ทุกๆท่านในที่นี้ที่ให้ความรู้เพิ่มเติม
ว่างๆจะมาให้ความเห็นใหม่ครับ

[NAVARAT.C]

ขอบคุณสำหรับความเห็นครับ

[เทาชมพู]

ขอเชิญคุณ alias1124  อ่านต่อกระทู้นี้ค่ะ
http://www.reurnthai.com/index.php?topic=3419.0
ส่วนเรื่องไม่ได้เรียนประวัติศาสตร์ช่วงนี้  ในชั้นมัธยม หรือมหาวิทยาลัย   ถ้าคุณเรียนเอกในคณะที่มีเอกประวัติศาสตร์ก็อาจได้เรียน แต่ถ้าเรียนสาขาวิชาอื่นและคณะอื่นก็ไม่ได้เรียน
ส่วนในระดับมัธยม ก็น่าเห็นใจความลำบากของกระทรวงศึกษาธิการว่าจะเขียนเนื้อหายังไงไม่ให้กระทบกระเทือนบุคคลสำคัญในอดีต  เพราะเรื่องหลายเรื่องก็เอามาเล่ากันอย่างตรงไปตรงมาไม่ได้   นอกจากนี้  หลักสูตรกระทรวงมุ่งไปในทางเรียนเพื่อให้นักเรียนนิยมอดีต มากกว่าวิจารณ์อดีตอยู่แล้ว

[proudtobethai]

เข้ามาเห็นด้วยกับคุณ alias1124 ค่ะ
ไม่ได้เรียนทางด้านประวัติศาสตร์เลย แค่เรียนวิชานี้บ้างสมัยเป็นนักเรียนมัธยม ซื่งไม่มีอะไรมากไปกว่า
มีการเปลี่ยนแปลงการปกครอง ในปี พศ.2475 เท่านั้นเองค่ะ ไม่มีรายละเอียดมากมายอย่างในนี้ให้ศึกษาหรอกค่ะ

[NAVARAT.C]

เรื่องที่ผมจะให้ข้อมูลนี้ จะหาไม่พบในตำราเรียนครับ

เพราะธรรมะเป็นธรรมคู่ ในด้านโลกธรรมที่เรารู้จักกันว่ามีได้ลาภก็มีเสื่อมลาภ มียศก็มีเสื่อมยศ มีสรรเสริญก็มีนินทา มีสุขก็ต้องมีทุกข์นั้น ถ้านับลงไปถึงรายละเอียดก็จะมีเห็นด้วย และไม่เห็นด้วยรวมอยู่

ผู้ที่คิดว่าคณะราษฎรใจร้อนไปมีมาก แต่ก็มีผู้ที่เห็นว่ารอไม่ได้ก็มีไม่น้อย

ผมเพิ่งจะอ่านเจอประโยคเล็กๆที่นึกขึ้นมาได้ตอนนี้ ดูเหมือนจะเป็นจอมพล ป.(หรือนายปรีดี หากจำผิดขออภัย)จะเป็นผู้พูดว่า หากรัชสมัยของพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าฯจะยาวนานมาถึงตอนนี้(ตอนนั้น) ก็คงจะพระราชทานธรรมนูญการปกครองให้ราษฎรแล้ว คุณวีมีคงจะเข้ามาเสริมได้ ว่าพระมหากษัตริย์พระองค์นี้ท่านได้ตระเตรียมข้าราชการแผ่นดินให้รู้จักทำงานในระบบอประชาธิปไตยอย่างไร แม้กระทั่งไม่โปรดที่จะแต่งตั้งเจ้านายให้ดำรงตำแหน่งใหญ่ๆทั้งหมดเช่นสมัยรัชกาลที่5 โดยทรงแต่งตั้งข้าราชการสามัญชนที่ตอนนั้นเรียกขุนนางที่มีความสามารถสูง มาดำรงตำแหน่งที่เคยผูกขาดเป็นของเจ้านายผู้ใหญ่เป็นจำนวนมาก แม้จะทรงทราบว่าบรรดาเจ้านายทั้งหลายจะไม่พอพระทัยก็ตาม

พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าฯเสด็จขึ้นครองราชย์อย่างไม่ทันเตรียมพระองค์ จึงต้องทรงรับฟังเจ้านายที่(เคย)ใหญ่กว่าท่านหลายพระองค์ ดังนั้น ท่านที่ทรงมีพฤติกรรมไม่น่ารักในรัชกาลก่อนก็ได้กลับเข้ารับราชการในตำแหน่งเดิมๆ หรือไม่ก็ในตำแหน่งสำคัญอื่นๆที่มีอิทธิพลต่อนโยบายในการบริหารแผ่นดิน ธรรมนูญการปกครองที่พระบาทสมเด็จพระปกเกล้าฯทรงมีพระราชประสงค์มุ่งมั่นที่จะพระราชทาน ก็ถูกดึงไว้ เพราะเห็นตำหนิตรงนั้นตรงนี้ ไม่รู้ว่าจะแก้กันอีกนานเท่าไร ข้าราชการระดับหนึ่งก็ไม่พอใจกันมาก กระแสปฏิวัติจึงได้มีขึ้นจนเมื่อเกิดปฏิวัติขึ้นมาจริงๆ คนทั้งหลายจึงมิได้ตกอกตกใจในระดับคอขาดบาดตายแต่อย่างไร

เห็นไหมครับ ผลมันเกิดจากเหตุ แม้แต่ส้มหล่นมันก็มีเหตุของมันเหมือนกัน

[NAVARAT.C]

ผมอยากปิดฉากเรื่องของพระยาฤทธ์ในเรื่องที่ท่านได้ไปเป็นลูกศิษย์หลวงพ่อลี หรือพระวิสุทธิธรรมรังสี วัดปากน้ำสมุทรปราการ จากไปๆมาๆระหว่างวัดกับบ้านจนถึงกับไปปลูกกระท่อมเล็กๆอยู่ในวัด เพื่อปฏิบัติธรรมคนเดียวในระหว่างเข้าพรรษา ไม่คลุกคลีพูดคุยกับผู้ใดหากไม่ใช่ความจำเป็น ออกพรรษาก็เดินทางไปปฏิบัติตามป่าเขาเหมือนพระธุดงค์อยู่เนืองๆ แต่ในสถานภาพที่ยังเป็นฆราวาส เมื่อกลับมาอยู่บ้าน ท่านก็ต้องถูกมารยาทบังคับให้ออกงาน “โลกๆ” บ้างเพื่อให้กลมกลืนกับสังคม   สมัยกึ่งพุทธกาลในปี2500 ท่านพ่อลีได้มาหาท่านที่บ้านเพื่อชวนให้ไปอยู่วัดว่า “อย่าอยู่เลยเจ้าคุณ มันจะยุ่งกันอีกแล้ว” ท่านก็เชื่อครูบาอาจารย์ รีบย้ายตนเองไปอยู่วัดในบัดนั้น

ในคืนวันที่16 กันยายน 2500 ท่านพ่อลีได้เดินตรวจตราการฝึกของศิษย์มาถึงท่านก็กล่าวว่า “นี่ท่านเจ้าคุณช่วยแผ่เตตาให้รัฐบาลบ้างนะ” แล้วท่านมิได้พูดอะไรอีก พระยาฤทธิ์นั่งงงสักพักก็ลืม วันสองวันต่อมาท่านจึงเข้าใจ

วันรุ่งขึ้นเป็นวันที่ 17 กันยายน 2500 จอมพล ป.ถูกรัฐประหารโดยจอมพลสฤษฎ์ จนต้องหนีตายออกทางด่านอรัญญประเทศไปเขมร จุดหมายเดียวกับพระยาทรง และกลับมาเมืองไทยเป็นอัฐิ บรรจุอยู่ข้างเคียงกันร่วมกับผู้ร่วมอุดมการณ์2475อื่นๆ

เมื่อมีคนไปถามความเห็นพระยาฤทธิ์ ท่านจะบอกว่าท่านหมดหน้าที่เรื่องการบ้านการเมืองแล้ว ตอนนี้ท่านอยู่กับธรรมะเท่านั้น
พระยาฤทธิ์อัคเนย์นับว่าอายุยืนยาวกว่าผู้ก่อการทั้งหลาย ท่านถึงแก่กรรมในปี2509 สิริอายุรวมเกือบ 78 ปี

[V_Mee]

พี่ชายที่เคารพท่านสั่งให้มาขยายความเรื่องการวางรากฐานการปกครองในบอบประชาธิปไตยของรัชกาลที่ ๖  ผู้เป็นน้องก็ต้องรับปฏิบัติต่อไปแต่ก่อนที่จะเริ่มร่ายยาวถึงพงศาวดารการวางรากฐานประชาธิปไตย  คงต้องเล่าถึงเรื่องแปลกให้ท่านที่ติดตามอ่านเรื่องราวความเป็นมาของการปฏิวัติ ๒๔๗๕ ได้ทราบถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในช่วงรอยต่อรัชกาลที่ ๖ กับรัชกาลที่ ๗

ในเอกสารประวีติศาสตร์ของไทยเรามักจะกล่าวไว้เหมือนกันหมดว่า เมื่อล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๗ เสด็จขึ้นครองราชย์นั้นเศรษฐกิจของชาติตกต่ำลงมากเพราะการใช้จ่ายฟุ้มเฟือยในพระราขสำนักพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว  เลยจำต้องทรงตัดทอนรายจ่ายในพระราชสำนักลง ๓ ล้านบาท  คงเหลือเงินที่รัฐบาลจัดถวายเพียงปีละ ๖ ล้านบาท  ซึ่งก๊เท่ากับจำนวนเงินที่กระทรวงพระคลังมหาสมบัติจัดถวายล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ เมื่อแรกเสด็จขึ้นครองราชสมบัติ  ซึ่งกักจากยอดที่เคยถวายล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๕ ไป ๓ ล้านบาทเหมือนกัน

ในประวัติต้นรัชกาลที่ ๖  ทรงพระราชบันทึกถึงเหตุผลที่กระทรวงพระคลังตัดเงินปีที่จัดถวายไป ๓ ล้านบาทนั้นว่า  เพราะเพิ่งจะเสด็จขึ้นครองราชย์ ยังไม่ทรงมีพระมเหสี  จึงจัดให้เพียง ๖ ล้านก่อน  แล้วจะขึ้นให้ปีละห้าแสนบาท  สุดท้ายแล้วต้องทรงรับเงินปีเพียงปีละ ๖ ล้านบาทต่อมาอีกหลายปี  จนต้องทรงทวงถามกระทรวงพระคลังจึงยอมเพิ่มให้ปีละ ๕ แสนบาท  จนสุดท้ายทรงได้รับปีละ ๙ ล้านบาทเท่ากับที่กระทรวงพระคลังเคยถวายรัชกาลที่ ๕  นอกจากจะทรงถูกตัดเงินไป ๓ ล้านบาทแล้ว  เสนาบดีพระคลังยังขอให้ทรงแยกการใช้จ่ายส่วนพระองค์ออกจากราชการแผ่นดิน  ผลก็คืองบประมาณกระทรวงวัง  กระทรวงมุรธาธร และกรมมหาดเล็กซึ่งเป็นหน่วยราชการเทียบเท่ากระทรวง  ล้วนถูกผลักให้มาเป็นค่าใช้จ่ายส่วนพระองค์ทั้งหมด  แถมด้วยสมเด็จพระพันปีหลวงมีรับสั่งว่า กระทรวงพระคลังถวายเงินปีๆ ละ ๓ แสนบาทไม่ทรงพอใช้  ล้นเกล้าฯ รัชกาลที่ ๖ ก็เลยต้องจัดเงินถวายสมเด็จพระพันปีหลวงอีกปีละ ๑ แสนบาท  แถมด้วยจ่ายเงินเดือนให้ข้าราชการในพระราชสำนักสมเด็จพระพันปีหลวงต่อมาตราบจนเสด็จสวรรคตในปี ๒๔๖๒

ในรัชกาลที่ ๖ แม้จะทรงได้รับเงินปีเพียงปีละ ๖ ล้านบาท  แต่ก็ทรงจัดตั้งหน่วยราชการในพระราชสำนักเพิ่มเติมอีกอย่างน้อย ๒ หน่วยงานใหญ่ คือ กรมมหรสพเพื่อฟื้นฟูและอนุรักษ์กิจการด้านนาฎดุริยางศิลป์ของชาติมิให้เสื่อมสูญไปเพราะขาดผู้อุปถัมภ์  กับกรมศิลปากร เพื่ออนุรักษ์งานประณีตศิลปกรรม  แล้วยังโปรดเกล้าฯ ให้ยกกรมวังนอกขึ้นเป็นทหารรักษาวัง  ทำหน้าที่เป็นทหารยืนยามรักษาประตูพระบรมมหาราชวังแทนการใช้ทหารรักษาพระองค์ที่โปรดให้ถอนกำลังออกไปทำหน้าที่ปกป้องประเทศชาติ  ทั้งยังโปรดให้จัดตั้งกองพันทหารรักษาวังขึ้นที่นครศรีธรรมราชอีก ๑ กองพัน เพื่อเป็นกองกำลังในดินแดนที่เป็นเขจปลอดทหาร  เพราะโดยนิตินัยทหารรักษาวังเป็นข้าราชการพลเรือน  กระทรวงวัง

พอถึงรัชกาลที่ ๗ ที่ทรงได้รับเงินปีๆ ละ ๖ ล้านบาทเหมือนกัน  แต่เงินจำนวนดังกล่าวไม่แช้จ่ายในพระราชสำนัก  จำต้องยุบกรมมหรสพและกรศิลปากร  กับปรับลดกำลังคนในกรมมหาดเล็กลงจำนวนหนึ่ง  กับปรับลดอัตรากำลังทหารรักษาวังจาก ๒ กองพันๆ ละ ๔ กองร้อย รวม ๘ หองร้อยลงเหลือเพียง ๒ กองร้อย   

เงินจำนวนเท่ากันรัชกาลหนึ่งสามารถเพิ่มหน่วยงานและเพิ่มคน   แต่อีกรัชกาลหนึ่งกลับลดคน  เมื่อท้องหิวจึงต้องดิ้นรนให้เกิดการเปลี่ยนแปลง  แล้วก็แปลกเรื่องการใช้จ่ายฟุ่มเฟือยในพระราชสำนักรัชกาลที่ ๖ ไม่ใช่เพิ่งเริ่มมีขึ้นในตแนปลายรัชกาลที่ ๖  แต่เมื่อย้อนกลับไปดูเหตุผลของการก่อกบฏ ร.ศ. ๑๓๐  ก็มีการหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นกล่าวถึงเหมือนกัน  นับว่าเป็นเริ่องแต่จริงที่ยิ่งกว่าจริงเสียอีก

[V_Mee]

เล่าเรื่องแปลกไปแล้ว  คราวนี้ขอส่งการบ้านที่ท่านอาจารย์ใหญ่ เทาชมพู ท่านให้การบ้านไว้หลายวัน  แม้ว่าท่านว่ายังไม่ต้องรีบแต่ขืนไม่รับมีหวังไม่ได้เรียบเรียงเพราะมัวไปเขียนเรื่องอื่นเสียก่อน  เมื่อเรื่องของสี่ทหารเสือจบลงก็พอดีได้จังหวะมาต่อด้วยเรื่อง "กบฏ ร.ศ. ๑๓๐"  ซึ่งจากหลักฐานที่ไปสิบค้นมาได้ออกจะไม่ตรงกับที่ที่เคยมีการอ้างอิงกัน  ก็ขอฝากเป็นการบ้านให้คุณๆนักเรียนในห้องเรือนไทยช่วยกันวิเคราะห์วิจารณ์กันต่อไป

เมื่อพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จเสวยสิริราชสมบัติในปี พ.ศ. ๒๔๕๓ นั้น  ได้ทรงพระราชดำริว่า เมื่อประทับทรงศึกษาอยู่ที่ประเทศอังกฤษนั้น  ได้ทรงพบปะคุ้นเคยกับพระราชวงศ์และประมุขของประเทศต่างๆ ในยุโรปเป็นจำนวนมาก  ทั้งยังได้ทรงเป็นผู้แทนพระองค์สมเด็จพระบรมชนกนาถเสด็พระราชดำเนินไปทรงร่วมงานบรมราชาภิเษกของพระมหากษัตริย์ในยุโรปก็หลายพระองค์  เมื่อถึงคราวที่จะทรงประกอบพระราชพิธีบรมราชาภิเษกก็น่าจะเชิญผู้แทนพระประมุขและประมุขของประเทศเหล่านั้นมาร่วม  เพื่อเป็นการแนะนำประเทศสยามให้เป็นที่รู้จักของชาวต่างชาติบ้าง  จึงได้โปรดเกล้าฯ ให้จัดการพระราชพิธีบรมราชาภิเษกเป็น ๒ คราว  คราวแรก คือ การพระราชพิธีบรมราชาภิเษกเฉลิมพระราชมณเฑียร  มีการพระราชพิธีครบถ้วนสมบูรณ์ตามโบราณราชประเพณี ในระหว่างวันที่  ๓ – ๑๔  พฤศจิกายน  พ.ศ. ๒๔๕๓  แต่เนื่องจากยังอยู่ในระหว่างประดิษฐานพระบรมศพสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวง  จึงโปรดให้งดการสมโภชและการเสด็จเลียบพระนครรวมทั้งการเลี้ยงลูกขุนตามประเพณีไว้ก่อน  

ครั้นพ้นกำหนดการไว้ทุกข์ถวายพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวตามโบราณราชประเพณีที่มีกำหนด ๑ ปีแล้ว  จึงได้โปรดเกล้าฯ ให้จัดการพระราชพิธีบรมราชาภิเษกสมโภชขึ้นอีกครั้งหนึ่ง  ในระหว่างวันที่  ๘  พฤศจิกายน – ๑๐  ธันวาคม  พ.ศ. ๒๔๕๔  มีพิธีการรวมทั้งการามโภชต่างๆ เต็มตามโบราณราชประเพณี  ทั้งยังเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ชาติสยามที่พระราชาธิบดีและประธานาธิบดีจากมิตรประเทศได้จัดให้ผู้แทนพระองค์และอัครราชทูพิเศษมาช่วยงานพระราชพิธีบรมราชาภิเษกครั้งนี้ถึง ๑๔ ประเทศ  

เสร็จการพระราชพิธีบรมราชาภิเษกสมโภชและการพระราชพิธีเฉลิมพระชนม์พรรษาในตอนต้นเดือนมกราคมแล้ว  เสด็จพระราชดำเนินประพาสมณฑลนครไชยศรี  ราชบุรี  และทรงนำเสือป่าฝึกซ้อมวิธียุทธประจำปี  ในระหว่างนั้นได้แปรพระราชฐานไปประทับแรมที่พะราชวังสนามจันทร์  แล้วเย็นวันหนึ่งในช่วงปลายเดือนกุมภาพันธุ์  จู่ๆ ก็มีขบวนรถไฟพิเศษจากกรุงเทพฯ ไปหยุดที่สถานีรถไฟหลวงพระราชวังสนามจันทร์ซึ่งปกติจะมีแต่ขบวนรถไฟพระที่นั่งมาจอดที่สถานีนี้เท่านั้น  เมื่อขบวนรถหยุดเรียบร้อยแล้ว  นายพลเอก สมเด็จพระเจ้าน้องยาเธอ เจ้าฟ้าฯ กรมหลวงพิษณุโลกประชานาถ หรือ “ทูลกระหม่อมเล็ก” เสนาธิการทหารบก ได้เสด็จลงจากรถไฟพิเศษนั้นแล้วทรงพระดำเนินตรงไปยังพระราชวังสนามจันทร์  พอเสด็จถึงพระที่นั่งสามัคคีมุขมาตย์  จึงทรงพบกับหัวหน้าเวรมหาดเล็กซึ่งประจำรักษาการอยู่  และได้มีรับสั่งถามว่า “ฉันจะเฝ้าพระเจ้าอยู่หัวได้ที่ไหน?”

เมื่อหัวหน้าเวรมหาดเล็กกราบทูลว่า  “เวลานี้กำลังเสด็จไปทรงเล่นสุนัขไล่กระต่ายอยู่ทางไร่เจ๊ก  ด้านทิศตะวันออกของพระราชวังสนามจันทร์ พ่ะย่ะค่ะ”  ก็มีรับสั่งต่อไปว่า “ไปกราบทูลให้ทรงทราบว่า   ฉันขอเฝ้าโดยมีราชการด่วน  ฉันจะรออยู่ที่แหละ”

หัวหน้าเวรมหาดเล็กจึงได้จัดพระเก้าอี้ถวายให้เสด็จประทับรอ  พร้อมกับมอบหมายให้มหาดเล็กเวรจัดพระสุธารสถวายแล้ว  ก็รีบออกไปเฝ้าทูลละอองธุลีพระบาทพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวซึ่งกำลังทรงทดสอบวิชาสะกดรอยตามแบบฝึกหัดสั่งสอนเสือป่าและลูกเสือที่เพิ่งทรงพระราชนิพนธ์ขึ้นใหม่  แต่ในเวลานั้นโปรดให้ลูกเสือหลวงโรงเรียนมหาดเล็กหลวงเดินทางกลับกรุงเทพฯ ไปก่อนแล้ว  จึงทรงชวนมหาดเล็กบางคนไปเล่นสุนัขไล่กระต่าย (Paper Chase)  ซึ่งเป็นการเล่นชนิดหนึ่งที่เคยทรงเล่นเมื่อครั้งประทับทรงศึกษาที่ประเทศอังกฤษ  การเล่นชนิดนี้กำหนดให้มีคนหนี ๒ คน  เรียกว่ากระต่าย แต่คนไล่ซึ่งเรียกว่าสุนัขนั้นไม่กำหนดว่ากี่คน  คนหนีนั้นต้องออกวิ่งก่อนคนไล่ประมาณ ๑๕ นาที  และโปรยกระดาษไปตามทางที่ตนไป  เพื่อให้คนไล่เห็นและตามถูกทาง  เรียกว่า “สะกดรอย”  

เมื่อหัวหน้าเวรมหาดเล็กไปเฝ้าที่ไร่เจ๊ก  ซึ่งต่อมาโปรดเกล้าฯ ให้กรมพระคลังข้างที่จัดซื้อที่ดินบริเวณนั้นและโปรดให้ตัดถนนสายสั้นๆ ชื่อ “ถนนยิงเป้า”  และได้กราบบังคมทูลให้ทรงทราบว่า ทูลกระหม่อมเล็กเสด็จมารอเฝ้าอยู่ที่พระที่นั่งสามัคคีมุขมาตย์แล้ว  ก็รีบเสด็จพระราชดำเนินกลับมายังพระราชวังสนามจันทร์ในทันที  และทรงมีพระราชปฏิสัณฐานกันอยู่ราวครึ่งชั่วโมงเศษ  ทูลกระหม่อมเล็กก็กราบถวายบังคมลาไปประทับรถยนต์พระประเทียบไปประทับรถไฟพระที่นั่งพิเศษกลับกรุงเทพฯ ในเวลาค่ำวันนั้น  

[V_Mee]

ตอนที่เสด็จขึ้นนั้นยังไม่มีใครทราบว่าทูลกระหม่อมเล็กเสด็จมาเฝ้าฯ ด้วยเรื่องอะไร  ต่อเมื่อเสด็จลงประทับเสวยพระกระยาหารค่ำ  จึงมีพระราชดำรัสเล่าให้หม่อมเจ้าและข้าราชการที่ร่วมโต๊ะเสวยในวันนั้นทราบว่า มีพวกนายทหารคิดกบฏ  แต่น้องชายเล็กหรือทูลกระหม่อมเล็กได้จัดการจับกุมไว้ได้หมดแล้ว  จากนั้นอีก ๒ – ๓วัน  หนังสือพิมพ์จึงได้ลงข่าวว่า การกบฏครั้งนี้มีนายทหารทั้งหมด ๓๐ คน  เป็นชั้นนายร้อยเอก ๓  นอกนั้นเป็นชั้นนายร้อยโทและนายร้อยตรีทั้งสิ้น  การกบฏครั้งนี้เป็นแต่เพียงร่วมประชุมปรึกษาหารือกัน  ยังมิทันได้ลงมือกระทำการอะไร  สาเหตุที่จับได้ก็เพราะมีนายทหารชั้นนายร้อยโทนายหนึ่งซึ่งเป็นผู้ร่วมคิดอยู่ด้วยในจำนวน ๓๐ คนนั้นเกิดเกรงกลัวพระราชอาญา  จึ่งนำรายชื่อนายทหารทั้ง ๓๐ คนไปถวายทูลกระหม่อมเล็ก และกราบทูลให้ทรงทราบ  การจับกุมจึงกระทำได้โดยละม่อม  แล้วได้มีการขยายผลจับกุมนายทหารบกทหารเรือและข้าราชการกระทรวงยุติธรรมเพิ่มเติมอีกหลายสิบคน

พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวคงประทับแรทีพระราชวังสนามจันทร์ต่อมา  ถึงวันที่    ๙  มีนาคม  พ.ศ. ๒๔๕๔  เวลาบ่าย ๔ โมง  จึงเสด็จพระราชดำเนินกลับกรุงเทพฯ โดยขบวนรถไฟพิเศษ  ถึงสถานีรถไฟบางกอกน้อยแล้วประทับเรือยนต์พระที่นั่งมาเสด็จขึ้นที่ท่าราชวรดิษฐ์  ทรงรถยนต์พระที่นั่งเสด็จพระราชดำเนินประพาสถนนสายต่างๆ ในพระนคร  จนตะวันโพล้เพล้จึงเสด็จพระราชดำเนินกลับพระที่นั่งอัมพรสถาน  พระราชวังดุสิต
วันรุ่งขึ้นตื่นพระบรรทมเข้าไปกราบบังคมทูลทราบฝ่าละอองธุลีพระบาทว่า มิสเตอร์เวสเตนการ์ด ที่ปรึกษากระทรวงการต่างประเทศได้มารอเฝ้าฯ อยู่ที่ห้องธารกำนัลแล้ว  มีพระราชกระแสดำรัสสั่งว่า “ลงไปเชิญให้ขึ้นมาเฝ้าบนนี้เถอะ  วันนี้จะขอรับแขกในห้องนอนสักที”  มหาดเล็กห้องพระบรรทมผู้นั้นจึงลงมานำที่ปรึกษาราชการฯ ขึ้นไปเฝ้าทูลละอองธุลีพระบาท  เมื่อมีพระราชดำรัสปฏิสัณฐานกับมิสเตอร์เวนเตนการ์ดตามสมควรแล้ว  จึงมีพระราชกระแสดำรัสสั่งให้มหาดเล็กห้องพระบรรทมให้ “ไปนั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าประตู  อย่าให้ใครเข้ามา”

มหาดเล็กห้องพระบรรทมในวันนั้นคือ พระยาภูมีเสวิน (จิตต์  จิตตะเสวี)  ซึ่งเวลานั้นยังเป็นนายกวด หุ้มแพร  ได้เล่าว่า “กระแสพระราชดำรัสและคำกราบบังคมทูลของมิสเตอร์เวนการ์ดซึ่งเป็นคำสนทนาปราศรัยกันนั้นเป็นภาษาอังกฤษทั้งสิ้น  จนเมื่อมิสเตอร์เวสเตนการ์ดจะกราบบังคมทูลลากลับ  จึงได้กราบบังคมทูลเป็นภาษาไทย  เข้าใจว่าคงจะเป็นคำปลอบขวัญพระราชหฤทัยมีใจความว่า “เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นครั้งนี้  ขออย่าได้ทรงพระวิตกและเสียพระราชหฤทัยเลย  กลับจะเป็นโชคลางดีที่แสดงให้เห็นประจักษ์ว่า ต่อไปประเทศจะเจริญรุ่งเรืองก้าวหน้าไปอีกมากทีเดียว””

[V_Mee]

เสร็จงานพระราชพิธีเถลิงศกในช่วงสิ้นเดือนมีนาคมต่อด้วยการพระราชพิธีตรุษสงกรานต์แล้ว  ได้โปรดเกล้าฯ ให้มีการประชุมเสนาบดีสภา  เมื่อเปิดประชุมแล้วได้มีกระแสพระราชดำรัสถึงเรื่องที่จะทรงมอบสิทธิการปกครองให้ประชาชนเพื่อปกครองตนเอง  อย่างที่เรียกว่าประชาธิปไตย  ตามที่คณะผู้ก่อการกำเริบได้หยิบยกขึ้นเป็นข้ออ้างในการก่อกบฏ ร.ศ. ๑๓๐

ในทันใดนั้น จอมพล สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ เจ้าฟ้าฯ กรมพระยาภาณุพันธุวงศ์วรเดช จเรทหารทั่วไปในฐานะเสนาบดีอาวุโส  ได้ประทับยืนและกราบบังคมทูลพระกรุณาแทนคณะเสนาบดีว่า “ข้าพระพุทธเจ้าเห็นว่ายังไม่ถึงเวลา  เพราะประชาชนพลเมืองของเรายังไร้การศึกษาอยู่มาก  ลัทธิการปกครองแบบประชาธิปไตยนั้นเป็นลักษณะการปกครองอันละเอียดอ่อน  ต้องอาศัยปัญญาความรู้และใช้วิธีการปกครองอย่างสุขุมคัมภีรภาพจึงจะนำความเจริญก้าวหน้าและดำรงคงมั่นอยู่ตลอดไปได้  ถ้าขืนมอบการปกครองให้แก่ประชาชนในเวลานี้  ก็เปรียบเสมือนหนึ่งว่ายื่นแก้วให้วานร  นอกจากไม่สามารถจะนำความเจริญมาสู่ประเทศชาติแล้ว  กลับจะนำให้บ้านเมืองล่มจมไปโดยเปล่าประโยชน์อีกด้วย  ตามที่ข้าพระพุทธเจ้ากราบบังคมทูลคัดค้านมานี้  หากเป็นที่ระคายเคืองเบื้องพระยุคลบาท  ก็ขอได้ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ พระราชทานอภัยโทษแก่ข้าพระพุทธเจ้าด้วย”

พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้อยู่หัวทรงเห็นจริงตามที่สมเด็จพระราชปิตุลากราบบังคมทูล  จึงมีพระราชดำรัสตอบว่า “เป็นพระกรุณาที่ทรงกล่าวทักท้วง  มิได้เป็นการกระทบกระเทือนต่อหม่อมฉันแต่ประการใด หม่อมฉันขอขอบพระทัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย” 

จากนั้นจึงได้โปรดเกล้าฯ ให้กระทรวงศึกษาธิการเร่งรัดจัดทำแผนการศึกษาชาติ พ.ศ. ๒๔๕๖  ซึ่งกำหนดแผนการศึกษาชาติเป็น  ประถม  มัธยม และอุดมศึกษา  แล้วได้โปรดเกล้าฯ ให้พระยาไพศาลศิลปสาตร (สนั่น  เทพหัสดิน ณ อยุธยา) ไปจัดการขยายการศึกษาให้แพร่หลายให้มีโรงเรียนประชาบาลครบทุกตำบลให้แล้วเสร็จภายใน ๑๕ ปีนับแต่เสด็จเสวยสิริราชสมบัติ  เพื่อที่จะได้พระราชทานการปกครองท้องถิ่นให้แก่ประชาชน  เป็นการเตรียมการไปสู่การปกครองในระบอบประชาธิปไตยในระบบรัฐสภาในขั้นตอนต่อไป     

[V_Mee]

นอกจากการเรียกร้องการปกครองในระบอบประชาธิปไตยแล้ว  มูลเหตุสำคัญที่คณะกบฏ ร.ศ. ๑๓๐  ได้หยิบยกขึ้นมากล่าวอ้างเป็นสาเหตุสำคัญในการก่อการและมุ่งประทุษร้ายต่อพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัวนั้น  เห็นจะได้แก่เรื่องความไม่พอใจที่ทหารถูกหมิ่นเกียรติศักดิ์  โดยเฉพาะเรื่องการเฆี่ยนหลังทหารตามจารีตนครบาลในปลายรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว เมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๒(ร.ศ. ๑๒๘)  ซึ่งข้อเท็จจริงตามที่ปรากฏในหลักฐานของทางราชการกับบันทึกของกลุ่มกบฏ ร.ศ. ๑๓๐ นั้น  แถมสุข  นุ่มนนท์ ทายาทคนหนึ่งของร้อยตรีถัด  รัตนพันธุ์ หนึ่งในผู้ต้องรับพระราชอาญาจำคุก ๒๐ ปีได้บันทึกไว้ใน “ยังเติร์กรุ่นแรก  กบฏ ร.ศ. ๑๓๐” ว่า

“...ตามบันทึกของนายร้อยตรีเหรียญ  ศรีจันทร์  และนายร้อยตรีจรูญ  ษะตะเมษ ระบุว่า เหตุเกิดจากการที่ทหารมหาดเล็กใช้ไม้รุมตีศีรษะนายดาบกรมทหารราบ ๒ คน  ซึ่งแต่งกายพลเรือนออกมาเที่ยว  เมื่อถูกรุมตีนายดาบได้วิ่งเข้ากรมทหารและรายงานต่อนายร้อยเอกสม  เจริญผล ผู้บังคับการกองร้อยของตน  แต่กลุ่มทหารมหาดเล็กยังคงยืนท้าทายอยู่หน้ากรมทหาร  ถือเป็นการกระทำที่อุกอาจ  เพราะมาข่มเหงทหารถึงหน้ากรม
นายร้อยเอกสม  เจริญผล  นายร้อยตรีจั่น  นายดาบบาง (ผู้ถูกตีศีรษะ)  พร้อมทั้งนายสิบและพลทหาร  รวม ๕ คน  จึงวิ่งไล่ตีมหาดเล็กไปจนถึงหน้าวังปารุสก์  เมื่อสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช (พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว) ทรงทราบ  รับสั่งให้ผู้บังคับการกรมทหารราบที่ ๒  สอบสวน  ทหารรับสารภาพจึงถูกสั่งขัง  แต่สมเด็จพระบรมโอรสาธิราชทรงให้เฆี่ยนหลังเพื่อมิให้เป็นตัวอย่างต่อไป  และถ้าไม่ปฏิบัติตามข้อเสนอก็จะทรงลาออกจากตำแหน่งรัชทายาท

หนังสือยุทธโกษ  นิตยสารของทหารเสนอรายงานถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปในอีกทางหนึ่ง  กล่าวว่าเหตุเกิดจากการที่ทหาร ๓ นาย คือ นายร้อยเอกสม  เจริญผล  นายร้อยตรีจั่นและนายดาบบาง  จากกรมทหารราบที่ ๒  ได้ชวนนายสิบ พลทหาร ถอดเครื่องแบบและชวนกันไปเดินเที่ยวเล่น  ระหว่างทางได้พบกับมหาดเล็กของสมเด็จพระบรมโอรสาธิราช ๒ นายเดินมากับผู้หญิง  นายร้อยเอกสมกับและพรรคพวกจึงเข้ารุมตีพวกที่เดินมานั้น  หลังจากไต่สวนแล้ว  ปรากฏว่าทหารมีความผิดจริง  จึงต้องลงโทษให้เป็นเยี่ยงอย่าง

การตัดสินในเรื่องนี้ได้มีพระบรมราชโองการให้ถอดยศและบรรดาศักดิ์นายทหารทั้ง ๓ นาย  และให้ลงพระราชอาญาให้เฆี่ยนทหารทั้ง ๕ นาย  นายละ ๓๐ ที  และในเวลาต่อมาการลงโทษด้วยการเฆี่ยนหลังนี้เป็นพระราชนิยมอย่างหนึ่งในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว  มีกรณีเฆี่ยนหลังเกิดขึ้นบ่อยครั้ง  พวกที่ถูกเฆี่ยนหลังมากคือพวกราชสำนัก  โขน  และละคร  แม้แต่พระยาชั้นพานทองมหาเสวกก็ไม่ได้รับการยกเว้น
เรื่องที่พูดกันทั่วไปตอนต้นรัชกาลก็คือกรณีหลวงรักษานารถที่ไม่ยอมให้ภรรยาของตนเข้าร่วมแสดงการฟ้อนรำในงานพระราชพิธีบรมราชาภิเษกสมโภชของพระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว  เป็นเหตุให้พระองค์ทรงพระพิโรธ  และมีพระบรมราชโองการให้สั่งถอดยศบรรดาศักดิ์  พร้อมทั้งเฆี่ยนหลังหลวงรักษานารถ ๓๐ ที  และนำไปขังคุก ๑ ปี...”