นามแฝงของใคร?-๒

[luanglek]

คุณวันดีมาขบหินแตกเสียแล้ว   ขอบคุณมาก   
การมีเครือข่ายนักอ่านหนังสือมันดีฉะนี้เอง

ขอบคุณคุณเทาชมพูที่กรุณาเล่าเรื่องนวนิยายเก่าๆ 
ให้คนรุ่นหลังอย่างผมได้ทราบ
เป็นไปได้ขอฟังอีกครับ   

[เทาชมพู]

อยากจะกราบคุณวันดีและสหาย ที่ทำให้ดิฉันนอนหลับได้คืนนี้     ไม่งั้นนึกถึงเรื่องของ ?? และหญิงนันทาวดีเมื่อไร  ตะหงิดในใจอยู่ร่ำไป
คิดว่าคุณสายหยุด จินดานนท์น่าจะไปอยู่สรวงสวรรค์ชั้นกวีแล้ว    ไม่อาจทราบประวัติเธอได้เลย   แต่รู้ชื่อก็โล่งใจ

คุณหลวงเล็กมาขอให้เล่านิยายเก่าๆ ก่อนคุณหลวงเกิด     จะตั้งกระทู้ใหม่เล่าให้ฟัง  ขอเชิญทุกท่านที่จำนิยายสมัยท่านยังเด็กได้มาร่วมแจมนะคะ

[SILA]

        ขอบคุณคุณหลวงสำหรับคำตอบ และจะรอฟังอาจารย์เล่าเรื่องนิยายสมัยก่อน ครับ

          คาดว่าคงมีเรื่องของ ราชินีนิยายพาฝัน (หรือนักเขียนนิยายน้ำเน่าตัวแม่ - ที่คุณชูวงศ์พูดเอง)
ซึ่งเพิ่งมีการจัดงานเนื่องในวาระ "วางปากกา(หยุดเขียน)" ไปเมื่อไม่นานมานี้ (ทราบว่าอาจารย์ไปร่วมงานด้วย)

[SILA]

           วันก่อน ได้กลับมาย้อนอ่านกระทู้นี้อย่างเพลิดเพลิน ด้วยเป็นกระทู้ประทับใจจบสวยด้วยการเฉลยปริศนาระดับหินว่า
           ?? เป็นนามแฝงของใคร
          
           วันนี้ ดึงกระทู้นี้กลับมาอีกครั้ง เมื่อ(เพิ่ง)ได้พบว่านามแฝงอีกหนึ่ง ได้ถูกเฉลย(เมื่อราว 3 ปีก่อนแต่ยังไม่ค่อยเป็นที่รับรู้
กล่าวถึงกันมากนัก) หลังจากที่เป็นปริศนามานานนับหลายสิบปี นั่นคือ

           พัทยา ผู้ประพันธ์เรื่อง ดาวหาง - นวนิยายการเมืองเรื่องแรก, หนึ่งในหนังสือดี 100 เล่มที่คนไทยควรอ่าน          

จาก https://waymagazine.org/way-of-words-selected-by-suchart-daohang/

      https://www.komchadluek.net/kom-lifestyle/349462

[เทาชมพู]

ขอบคุณมากค่ะ ในที่สุดก็ได้เห็นหน้าตา "พัทยา" เสียที

[SILA]

ขอใช้กระทู้นี้แจ้งข่าว

                ‘ทมยันตี’ นักเขียนนวนิยายชื่อดัง เสียชีวิตด้วยวัย 85 ปี

                 ครอบครัวแจ้งสาเหตุการเสียชีวิตเบื้องต้นว่า นอนหลับไปเฉยๆ

                 คุณหญิงวิมล ศิริไพบูลย์ (เกิด 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2480) เจ้าของนามปากกาที่มีผลงานเป็นที่รู้จักยาวนาน ได้แก่
ทมยันตี, ลักษณวดี, กนกเรขา, โรสลาเรน, มายาวดี และ วิม-ลา เป็นนามปากกาล่าสุด

[เทาชมพู]

ขอแสดงความเสียใจกับครอบครัวของท่านด้วยค่ะ

[kui045]

ขอใช้กระทู้นี้แจ้งข่าว

                ‘ทมยันตี’ นักเขียนนวนิยายชื่อดัง เสียชีวิตด้วยวัย 85 ปี

                 ครอบครัวแจ้งสาเหตุการเสียชีวิตเบื้องต้นว่า นอนหลับไปเฉยๆ

                 คุณหญิงวิมล ศิริไพบูลย์ (เกิด 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2480) เจ้าของนามปากกาที่มีผลงานเป็นที่รู้จักยาวนาน ได้แก่
ทมยันตี, ลักษณวดี, กนกเรขา, โรสลาเรน, มายาวดี และ วิม-ลา เป็นนามปากกาล่าสุด

ขอร่วมแสดงความเสียใจด้วยครับ

[เพ็ญชมพู]

แต่เอ๋ยแต่นี้                
เป็นหมดที่ใฝ่จิตริษยา  
เป็นหมดที่อุปถัมภ์คิดนำพา  
เป็นนับว่า "อโหสิกรรม" กัน  

เขาจะมีดีชั่วติดตัวไป        
เป็นวิสัยกรรมแต่งและแสร้งสรร  
เรารู้ได้แต่ปวัตน์ปัจจุบัน    
ซึ่งทิ้งอยู่คู่กันกับนามเอย

พระยาอุปกิตศิลปสาร
กลอนดอกสร้อยรำพึงในป่าช้า

[เทาชมพู]

 

[เทาชมพู]

                       

ไม้ใหญ่ล้ม ทมยันตีลับ

                

ในท่ามกลางความโศกวิโยคหมอง
                น้ำตานองท่วมท้นล้นฟากฝั่ง
                อีกหนึ่งต้นไม้ใหญ่ล้มดัง ปัง!!!
                ป่าทั้งป่าสงัดดังใครสั่งมา

                     ตะลึงงันน้ำตาไหลไปทุกบ้าน
                ใครคนอ่านตอกย้ำแล้วพร่ำว่า
                นี่ฤดูกาลใดในพนา
                จึงพฤกษาล้มตามเป็นลามร้าย

                ต้นไม้นามทมยันตีมีหลายกิ่ง
                ล้วนแต่ยิ่งยงกล้าภาษาสาย
                กิ่งที่หนึ่ง ซึ้งจริงเจ้าหญิงเจ้าชาย
                ก็นามหมาย ลักษณาวดี มีตำนาน

                กิ่งที่สองรักร้อยค่อยมั่นรัก
                แน่ตระหนักโรสลาเรน เด่นตระหง่าน
                กิ่งที่สามเพื่อสังคมอุดมการ
                นามกล่าวขาน ทมยันตีมีฤทธิ์แรง

                กิ่งที่สี่หรรษาพาสนุก
                ค่อยปลอบปลุกใจล้าให้กล้าแกร่ง
                กิ่งที่ห้า มายาวดี วจีสำแดง
                ต่างขันแข็งทั้งยืนยันประจัญประจญ

                วันนี้หนอ  จากงามอย่างยิ่งใหญ่
                ค่อยเอนต้นลงในดงไพรสณฑ์
                หลับตาในขวัญพร่างสว่างตน
                คุณหญิงวิมล ศิริไพบูลย์ อาดูรลา

                หลับอยู่ในม่านสวรรค์อันเรืองรอง
                ตื่นอยู่ในหับห้องบุญญากล้า
                เหล่านักอ่านอาลัยล้ำทั้งน้ำตา
                ลานักเขียนมหาพฤกษาป่าวรรณกรรม

ชมัยภร แสงกระจ่าง
๑๓ กันยายน ๒๕๖๔

[ดาวกระจ่าง]

ขอแสดงความเสียใจด้วยค่ะ

[เทาชมพู]

ในนามประชาชนคนหนึ่ง
นสพ.แนวหน้า

คืนสู่ไฟ-น้ำ-ดิน-ลม..ทมยันตี
...............
ท่ามศกศักราชวาดโลกหม่น
พรูฝนปนน้ำตามหาศาล
“เร้นรอย” ลุล่วงสู่ห้วงกาล
วันวารอันชื่นชม “ทมยันตี”
.
ในวัยเยาว์เฝ้าอ่านงานบางเล่ม
เพื่อเติมเต็มเปรมใฝ่ในวิถี
ผลิดอกไม้ในดวงตามานานปี
อักษราวลีที่เบ่งบาน
.
ทุกเล่มเอมอิ่มพิมพ์อักษร
จึงอาวรณ์ถอนใจไม่อาจต้าน
กราบลาด้วยอาลัยในผลงาน
ต้นธารด้านศิลปะคณานับ
.
อย่าได้สนใจใครหยามหมิ่น
ไม่ราคินเปื้อนมูลแม้สูญดับ
ไร้รอยหมองดุจทองคำงามระยับ
คราล่วงลับมิจับต้องละอองใด
.
เมื่อได้อ่าน “คู่กรรม” น้ำตาริน
“รอยมลทิน” ถวิลแพร่งทางแห่งไหน
“พิษสวาท” มิสิ้นขาดทุกชาติไป
ยัง “ใบไม้ที่ปลิดปลิว” ริ้วรอยจำ
.
แทรกบุญทำกรรมดีชี้ให้เห็น
อย่างชัดเจนเป็น “เงา” ทุกเช้าค่ำ
“ค่าของคน” บนดิถีที่กระทำ
“ณ ปลายฟ้า” จะเริงร่ำฉ่ำตะวัน
.
ประสงค์ส่งความรักร้อยอักษร
ด้วยอาวรณ์ก่อนกายสลายขันธ์
นิยายบทสุดท้ายในเงาจันทร์
ข้ามเส้นกั้นอันสุดท้ายไร้มลทิน
.
หลอมผสานกลืนกลายเป็นสายลม
โอบห่มโลกร่ายสายกระสินธุ์
จารึกผ่านธารน้ำพร่ำเพลงพิณ
“สะพานดาว” ก้าวสู่ดินแดนนิรันดร์
.
“เจริญขวัญ”
(เจริญขวัญ แพรกทอง บลาฮาสสกี้)

[SILA]

วันก่อน กูเกิ้ลดูเรื่องราวของ คุณถนอม อัครเศรณี แล้วเกิดความคิดว่าน่าจะรวบรวมนำมาเสนอได้ในกระทู้นี้

           คุณถนอมมีบทบาทหนึ่งเป็นนักแสดง เรื่องที่สร้างชื่อลือนามคือ พันท้ายนรสิงห์ (พ.ศ. ๒๔๙๓) ได้รับบทเด่นเป็นพระเจ้าเสือ
จนในแวดวงพรรคเพื่อนน้ำหมึกเรียกกันต่อๆ มาว่า พระเจ้าเสือ นอกจากผลงานภ. เรื่องนั้นแล้วก็ยังได้ฝากผลงานการแสดงเรื่องอื่นๆ อีก
นับรวมประมาณเป็นสิบเรื่อง

พระเจ้าเสือ กับ สิน รับบทโดย คุณชูชัย พระขรรค์ชัย

[SILA]

แต่  
            อีกบทบาทหนึ่งที่โดดเด่นยาวนานกว่านั้น คือ บทบาทของนักเขียน มีผลงานจากนามปากกา ๓ รายการ ได้แก่

           "อัครรักษ์"  ที่ได้แต่งบทร้อยกรอง "หัวใจเมือง" (ราวปี พ.ศ. ๒๔๙๒) ซึ่งได้ถูกนำไปใส่ทำนองเป็นเพลง "เมืองกังวล"
แล้วต่อมาได้เกิดความเข้าใจผิดอย่างแรงจนคุณถนอมนั้นต้อง "กังวลเรื่องเมืองกังวล" เมื่อหลายคน(รวมถึงบางหน่วยงานของรัฐ)
นำไปสื่อว่า เป็นผลงานพระราชนิพนธ์ในล้นเกล้าฯ ร. ๖ ด้วยเหตุที่
           คุณถนอม ซึ่งเป็นเพื่อนกับครูสง่า อารัมภีร นักประพันธ์ทำนองเพลง ได้มอบบทร้อยกรองนี้ให้ครูสง่าใส่ทำนองเพลง เมื่อถึง
งานวันวชิราวุธานุสรณ์ที่มีการจัดประกวดเพลงจากคำร้องบทพระราชนิพนธ์ในร. ๖, ครูสง่า เกิดจำผิดพลาดและได้นำมาใส่ทำนอง
เพื่อจะส่งเข้าประกวด แต่ลงท้ายก็ไม่ได้ส่งเพราะ “ไม่ใช่งานพระราชนิพนธ์ในรัชกาลที่ ๖”
    และ แต่ก็ได้เกิดความเข้าใจผิดกันไป จนถึงขนาดที่ได้มีการนำไปเผยแพร่โดยวงดนตรีของหน่วยงานรัฐ ด้วยเนื้อร้องที่แต่งเพิ่ม
นำเกริ่นว่า

               เมืองใดไร้สิ่งอันพึงมี               ย่อมเสื่อมศักดิ์ศรีไร้คุณค่า

พระมหาธีระราชเจ้าจอมปรัชญา                  ทรงพระนิพนธ์ไว้ว่า...น่ากังวล