อัปยศเกินกว่าจะออกปาก
อัปภาคย์เกินกว่าเข้าใจได้
อัปประมาณอับประเมินเกินหัวใจ
อับมืดแล้วดับไปในกลางทาง
เป็นความฝันแน่แล้วแน่วแน่นัก
เสียงปืนแปลบปะทะหนักดังเปรี้ยงปร้าง
นี่นรกขุมใดใครฝันค้าง
นี่ฝันร้างฝันร้ายของใครกัน
เจ็บตรงที่หัวใจไม่มีเลือด
เจ็บตรงหน้าซีดเผือดไม่เหลือขวัญ
เจ็บตรงตาแห้งผากวันต่อวัน
เจ็บในสำนึกอันไม่มีไทย
จะขอให้เป็นฝันก็ไม่เป็น
จะขอให้ไม่เห็นก็ไม่ได้
จะขอให้ไม่รู้ก็อยู่แก่ใจ
จะขอใครใครใครก็ไม่ฟัง
คุณทั้งมวล คุณทั้งหมด คุณทั้งหลาย
บ้านเมืองจะวอดวาย หยุดคลุ้มคลั่ง
พินาศแล้วหายนะแล้ว พัง พัง พัง
เพราะ ปัง ปัง ปัง ปัง ไม่ฟังกัน
เขาก็ตาย เราก็ตาย ฉันก็ตาย
เราฉิบหายพร้อมกันทั้งหมดนั่น
เขาตายปืน เราตายใจ ฉันตายทุกวัน
ตายเพราะเห็นคนฆ่ากันอยู่ตำตา
ไพลิน รุ้งรัตน์
๑๖ พฤษภาคม ๒๕๕๓
