เรือนไทย
ยินดีต้อนรับ ท่านผู้มาเยือน
กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน
ส่งอีเมล์ยืนยันการใช้งาน?
ข่าว: การแนบไฟล์ กรุณาใช้ชื่อไฟล์ภาษาอังกฤษเท่านั้นครับ
หน้า: [1] 2 3
  พิมพ์  
อ่าน: 13611 สามก๊กคำกลอน หนังสือหายาก
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


 เมื่อ 05 ก.พ. 10, 10:28

อาจารย์ สุกิจ  นิมมานเหมินท์ เล่าไว้ใน มูลเหตุของการพิมพ์หนังสือเล่มนี้ ใน
วันเกิดที่ ๗๘ ของ นางกิมฮ้อ  นิมมานเหมินท์(๒๐ มีนาคม ๒๕๑๖)  คุณอาของท่าน  ว่า
คุณอาวานให้หามาให้อ่านหน่อย

นักเลงหนังสือก็คงจะทราบดีว่า  หนังสือสามก๊กคำกลอนเป็นหนังสือที่ขาดตลาดเป็นเวลานานแล้ว
จะวานให้หาเลือดกับปู หรืองมเข็มในมหาสมุทรก็ยังจะง่ายกว่า

ก็เลยไปยืมเอกสารที่คุณแม้นมาส ชวลิต บรรณารักษ์ แห่งหอสมุดแห่งชาติรวบรวมไว้มาพิมพ์ให้คุณอาอ่าน
หนังสือก็ตกทอดมาเรื่อยๆ

เห็น เรือนไทย  จะเล่นสามก๊กกัน   จึงสนับสนุนด้วยความรื่นรมย์เพราะคนเชียร์น่าจะปลอดภัย


ได้เลือกตอนสั้น ๆ  กะให้จบในวันนี้

สำนวนของขุนเสนานุชิต มี ๑๗ เเล่มสมุดไทย
ได้เลือกตอนปลายของเล่ม ๙  และเล่ม ๑๐   จูหลงไปช่วยอาเต๋า ที่บางท่านอาจจะไม่เคยอ่านมาก่อน
บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 1  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 10:34

จับความตั้งแต่ซุนก๋วนแต่งอุบาย    ส่งหนังสือไปให้นางซุนฮูหยินว่ามารดาป่วย
ซุนฮูหยินก็รีบมาแต่อุ้มอาเต๋าใส่สะเอวมาด้วย

จูหลงกับเตียวหุยก็ตามมาช่วยอาเต๋ากลับมาได้


การบรรยายเป็นกลอน   สนุกมาก   ไม่อยากให้ท่าน ๆ พลาด เลยนำมาฝาก

ส่วนสักวา สามก๊กนั้น   อยากฟังมาก
บันทึกการเข้า
เทาชมพู
เจ้าเรือน
หนุมาน
*****
ตอบ: 33584

ดูแลเรือนไทย วิชาการ.คอม


เว็บไซต์
ความคิดเห็นที่ 2  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 10:44

อยากอ่านสามก๊กคำกลอน มากค่ะ


บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 3  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 10:57

     หนังสือพระซุนก๋วนสุริวงษ                   ถึงองค์ซุนฮูหยินขนิษฐา                    
ด้วยบัดนี้สมเด็จพระมารดา                            ทรงประชวรโรคาเต็มที
พี่ให้หมอมาแมะเส้น                               เขาว่าเปนเพราะธาตุทั้งสี่
คิดถึงหลานที่สุดกับบุตรี                           ปัถวีอาโปจึงหย่อนไป                        
วาโยกำเริบเสิบสัน                                       จึ่งได้เกิดปัจจุบันเปนไข้
ถ้าได้เหนหลานแก้วแล้วเมื่อใด                   เหนจะไม่บรรไลยชีวา
แม้นมิได้เหนลูกหลาน                             คงวายปราณเที่ยงแท้แน่หนักหนา
นี่แหละน้องต้องคิดถึงมารดา                          มาลูกชายมาหาท่านสักที
เปนการเจ็บไข้โรคา                               ไม่ต้องบอกลาเล่าปี่
รู้แแล้วรีบมาอย่าช้าที                             หนังสือพี่มา ณ วัน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05 ก.พ. 10, 11:50 โดย เทาชมพู » บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 4  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 11:05

   ฟังเอยฟังสิ้น                              ซุนฮูหยินแสนวิโยคโศกศัลย์
กอดลูกโสกาจาบัลย์                              พ่อมาไปด้วยกันเถิดลูกยา
องค์พระเจ้ายายประชวนไข้                  อยากจะได้เหนภักตรพ่อหนักหนา
แม่รักเจ้าเท่ากับดวงชีวา                    ไม่นึกว่าเจ้ากำเนิดนอกกาย
ก็มุ่งหมายว่าเปนสายโลหิตตัว                 พ่อทูลหัวหาแม่อย่าร้องไห้
ไปพระปิตุลาหาเจ้ายาย                     พอท่านหายแล้วก็กลับมาเมืองเรา
ด้วยใจนางนั้นอยู่ที่มารดา                   กอดลูกโสกาดิ้นเร่า ๆ
ฟูมฟายชลนาอุ้มอาเต๊า                     โศกเศร้าอารมณ์ไม่สมประดี     ฯ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05 ก.พ. 10, 11:52 โดย เทาชมพู » บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 5  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 11:19

ส่างโศกจึ่งบอกจิวเสียนว่า                                อันตัวเรามิได้ลาพระเล่าปี่
ด้วยตัวท่านก็ไม่อยู่ในบูรี                                        บัดนีี้ตัวเราก็จะไป
จะต้องลาขงเบ้งอาจารย์                                  แกอยู่เฝ้าราชถานเปนผู้ใหญ่
จึงเล่าปี่จะมาว่ากระไร                                     เราก็ได้อำลาจรลี

    บัดนั้น                                                 จิวเสียนประณตบทศรี
จึ่งจะลาขงเบ้งแจ้งคดี                                           ข้านี้เหนว่าไม่ทันการ
ขงเบ้งก็จะบอกหนังสือไป                                ยังเวียงไชยเสฉวนราชถาน
กว่าจะตอบกลับมาก็ช้านาน                              ดูอาการจะไม่ทันได้เหนใจ
ด้วยมารดาท่านป่วยอยู่นักหนา                                คอยถ้าช้านักจะตักไษย
เปนการไข้โรคาต้องพาไป                                มิใช่ว่าไปแล้วไม่มา
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05 ก.พ. 10, 11:53 โดย เทาชมพู » บันทึกการเข้า
เทาชมพู
เจ้าเรือน
หนุมาน
*****
ตอบ: 33584

ดูแลเรือนไทย วิชาการ.คอม


เว็บไซต์
ความคิดเห็นที่ 6  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 11:27

ไม่ทราบว่าหน้าจอของ firefox และ google chrome เป็นยังไง  แต่ IE ของดิฉัน  กลอนเรียงออกมาอ่านยากมากค่ะ
ขออนุญาตคุณวันดี  จัดบรรทัดใหม่ได้ไหมคะ  เผื่อจะอ่านง่ายขึ้น
บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 7  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 11:28

     เมื่อนั้น                                      ซุนฮูหยินฟังคำที่ร่ำว่า
ด้วยใจองค์นงคราญอยู่มารดา                      กลัวว่าจะช้าไม่เหนใจ
สั่งสาวใช้ให้เร่งจัดแจงของ                     เข้าห้องแต่งตัวหาช้าไม่
ทหารหญิงสามสิบนั้นไซ้                        ให้ถืออาวุธครบมือกัน
นางจึ่งอุ้มอาเต๊าราชบุตร                             แสนสุดวิโยคโศกศัลย์
ทหารหญิงแวดล้อมมาพร้อมกัน                จรจรัลมาขึ้นรถทรง    ฯ    เชิด

    สารถีตีม้าคลาไคล                          ไปลงท่าเรือดังประสงค์
จิวเสียนก็เชิญนางโฉมยง                          ให้ลงสู่ที่นั่งนาวา
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05 ก.พ. 10, 11:54 โดย เทาชมพู » บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 8  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 11:30

แล้วแต่จะเห็นควรค่ะ  ไม่ขัดข้องใด ๆ ทั้งสิ้น
บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 9  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 11:34

นาน ๆ จะเจอจูล่ง   ตอนนี้จูล่ง ถีบ ทหารหญิงกระเด็นค่ะ  ไม่ได้ฆ่า

อาเต๋าคงรักจูล่งมากทีเดียว

พยายามจะไม่คุยค่ะ  เดี๋ยวไม่จบวันนี้
บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 10  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 11:43

     เมื่อนั้น                                                         เตียวจูหลงไชยชาญทหารกล้า
แจ้งว่าซุนฮูหยินลิ้นลา                                             หนีมายังท่านที
ลงเรือจะข้ามไปกังตั๋ง                                              ให้แค้นคั่งดังหนึ่งไฟจี้
เรียกทหารสี่คนขึ้นภาชี                                            ขับห้อวิ่งจี๋ตามมา      ฯ   เชิด




    ครั้นถึงเหนนางลงเรือได้                                       ยิ่งกระหนกตกใจนักหนา
ตะโกนก้องร้องเรียกด้วยวาจา                                    หยุดก่อนข้าจะพูดให้ท่านฟัง
ก็อยู่เมื่อดี ๆ มาหนีไป                                             เกิดเหตุอย่างไรให้รู้บ้าง
บอกกล่าวขงเบ้งแล้วฤายัง                                        ตะโกนร้องดังๆอย่าหนีไป
อ้ายเรือลำนั้นหยุดก่อนโวย                                       จะขโมยเมียนายกูไปไหน
หยุดก่อนหยุดก่อนอย่าเพ่อไป                                    ร้องเรียกเท่าไรก็ไม่ฟัง
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05 ก.พ. 10, 11:55 โดย เทาชมพู » บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 11  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 11:57

 ย่อความนิด ๆ

จิวเสียนเถียงว่า เป็นทหารกังตั๋งมารับนาย  จะมาห้ามง่าย ๆได้ไง
จูหลงขับม้าไปตามตลิ่ง ยึดเรือชาวประมงได้  ให้ทหารพายตาม
จิวเสียนยิงเกาทัณฑ์

ต่อ

     พอเรือใกล้เข้าไปก็เผ่นโผน                             กระโดดโจนขึ้นเรือหาช้าไม่
ทหารกลัวเต็มทีวิ่งหนีไป                                     จูหลงเข้าไปในประทุนงาม
เหนนางซุนฮูหยินอุ้มอาเต๊า                                 จึ่งคุกเข่าลงแล้วคำนับถาม                        
ว่าเล่าปี่ไปณรงค์การสงคราม                                พระแม่หนีมาด้วยความประการใด
.................................                             ได้บอกกล่าวขงเบ้งฤาหาไม่
 ก็เมื่ออยู่ดีดี ๆ มาหนีไป                                      โปรดให้ข้าแจ้งวิญญา
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05 ก.พ. 10, 12:36 โดย เทาชมพู » บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 12  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 12:17

นางซุนฮูหยิน สะบัดตอบ

เราจึ่งจะรีบไปให้ทัน                                      สักสองสามวันเราจะกลับมาดอกหนา
จึ่งมิได้นั่งตะบอยคอยลา                                 เพราะว่าการด่วนจวนเต็มที

จูหลงเก็บกระบี่
...........................                                 ..........................
...........................                                       ว่าพระแม่จรลีจะด่วนไป  
ก็เหตุใดไม่ไปแต่ตัวเล่า                                         เอาอาเต๊าไปด้วยเหตุไฉน

นางซุนฮุหยินเถียง
...........................                                ............................
จะทิ้งไว้ในบุรีมิเอามา                                    ก็ใครจะรักษาพยาบาล
เปนกำพร้ามารดาหามีไม่                               เหลืออาไลยสุดแสนจะสงสาร
เรามิใช่อิจฉาคนสาธารณ์                                รักปานกำเนิดในกาย

จูหลง
ฟังเอ๋ยฟังว่า                                               ขัดเคืองนักหนาจนตัวสั่น
จึงว่าอาเต๊าผู้นี้นั้น                                         เหมือนกันกับดวงไนยนา
ด้วยเปนบุตรที่หนึ่งพึงมี                                  เล่าปี่สุดแสนเสน่หา
...........................                                 ............................
...........................                                 จนตัวข้ามิได้เหนแก่ความตาย
ฝ่าทหารร้อยหมื่นของโจโฉ                                     ที่พุงเตียงปันโผด้วยมุ่งหมาย
เพราะหัวใจเล่าปี่นี้เดียวดาย                                   ปิ้มตัวข้านี้จะตายในสงคราม
มิได้คิดแก่ชีวิตรจะบัลไลย                                     อุตส่าห์ชิงไว้ได้กลางสนาม
เหตุเท่านี้แหละข้าจึงมาตาม                                   ท่านจะไปไม่ห้ามตามแต่ใจ
แต่หัวใจเล่าปี่นี้ไม่ห้าม                                          ไม่คืนให้ข้าเจ้าหาฟังไม่  
เมื่อลูกของนายข้าจะพาไป                                     ขอจงคิดดูให้ควรการ

อ่านดังๆเพราะดีนะคะ "เพราะหัวใจเล่าปี่นี้เดียวดาย"                 รักจูล่งเสียแล้วถูกตาไปหมด
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05 ก.พ. 10, 12:35 โดย เทาชมพู » บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 13  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 13:12

ซุนฮุหยิน

    ฟังเอยฟังถ้อย                                           ชะน้อยไปฤาอ้ายทหาร
จองหองโอหังจัณฑาล                                       มาล่วงการบังคับในเรือนนาย
กูผัวเมียแม่ลูกย่อมแจ้งใจ                                   การอะไรมาว่าเล่นง่าย ๆ

แล้วสั่งทหารหญิงให้ตัดคอจูหลง


    แค้นเอยแค้นจิต                                         จูหลงสบัดล้มคว่ำดำหงาย
แล้วร้องว่าถึงจะฆ่าเสียให้ตาย                             จะชอบผิดคิดร้ายก็ตามที
ก็รู้แล้วว่าท่านเปนเมียนาย                                 ถ้าหาไม่ก็จะม้วยลงเปนผี
แล้วเผ่นโผนโจนถึงนางเทวี                                 ชิงอาเต๊าของเล่าปี่จากมือไป   ฯ  เชิด


    เมื่อนั้น                                                   ซุนฮูหยินเคืองขัดหมองไหม้
ร้องกรีดหวีดหวาดเพียงขาดใจ                             ร้องไห้สาวใช้เข้าช่วยกัน
สาวใช้นางต่างวิ่งชิงอาเต๊า                                  จูหลงเอาเท้าถีบถลาถลัน



จูหลงไม่ได้ฆ่าใครเพราะกลัวเล่าปี่จะโกรธ

มือหนึ่งอุ้มอาเต๊ายืนหันรี                                    มือหนึ่งแกว่งกระบี่คอยป้องกัน
จึ่งคิดว่าตัวเราครั้งนี้                                         แม้นไม่มีนาวาจะผายผัน
เหนจะต้องติดเรือไปกับมัน                                  น่าที่ชีวันจะบัลไลย
ความซื่อตรงสามิพักดิ์รักนาย                               ถึงจะตายก็หาคิดชีวิตรไม่
พอเห็นนาวามาแต่ไกล                                      ปักธงไหว ๆ เป็นทิวมา
เหนชะรอยกองทัพของกังตั๋ง                                เรานี้ชีวันคงสังขา
มือซ้ายกอดอาเต๊ากุมารา                                   มือขวาแกว่งทวนพลางทางโสกี  ฯ โอด
บันทึกการเข้า
Wandee
หนุมาน
********
ตอบ: 4006


ความคิดเห็นที่ 14  เมื่อ 05 ก.พ. 10, 13:30

เตียวหุยซึ่งเป็นกองลาดตระเวณลำนำ้ นำกำลังมาช่วย


เตียวหุยแลไปเหนจูหลง                                     ให้แจวเรือพุ่งตรงเข้าไปหา
พอเรือใกล้ถึงกันกระชั้นมา                                  ยืนถือธงง่าอยู่น่าเรือ
เผ่นกระโดดโลดขึ้นบนเรือนาง                              ทำท่าทางดั่งว่าพระยาเสือ
แทงทหารผุยผงลงเป็นเบือ                                  จิวเสียนชักดาบเงื้อกระโดดมา
ฟันฉับรับทันด้วยคันทวน                                    แทงสวนถูกจิวเสียนสิ้นสังขา
ตัดเอาหัวถีบลงคงคา                                        โยนเกษาเข้าไปบนตักนาง


นางซุนฮูหยินร้องไห้น้ำตาอาบหน้า  ตัดพ้อต่อว่า
คนอย่างเตียวหุยไม่ฟัง

    ฟังเอยฟังคำ                                              หน้าดำแผดเสียงดังฟ้าผ่า
ตัวเราผู้เป็นอนุชา                                             ก็นับว่าพี่สะใภ้เหมือนมารดร
ก็ตัวท่านมิได้รักพี่เรา                                         ลักอาเต๊ามาหนีมาร่อน ๆ
ยังซ้ำให้ทหารออกราญรอน                                  กลับมาก่ออธิกรณ์อหังกา
เมื่อท่านรักเล่าปี่พี่เรา                                         ตัวข้าเจ้าก็นับว่าเปนข้า
ฤาจะว่าเปนที่อนุชา                                           ก็ตามแต่จะว่าได้เหมือนกัน
เมื่อท่านไม่จงรักภักดี                                         ต่อพระเจ้าเล่าปี่ปิ่นรังสรรค์
ตัวท่านกับเราก็ขาดกัน                                       โดยฉันผู้อื่นเปนไพรี            

เตียวหุยปรึกษากับจูหลงว่า การที่จะขัดนางไม่ให้ไปหาแม่คงไม่ได้

      
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 05 ก.พ. 10, 13:59 โดย เทาชมพู » บันทึกการเข้า
หน้า: [1] 2 3
  พิมพ์  
 
กระโดดไป:  

Powered by SMF 1.1.21 | SMF © 2006, Simple Machines
Simple Audio Video Embedder

XHTML | CSS | Aero79 design by Bloc หน้านี้ถูกสร้างขึ้นภายในเวลา 0.069 วินาที กับ 19 คำสั่ง