เจ้าฟ้ากุ้ง

[B]

Khun Taochompoo ka, I just read your article about เจ้าฟ้ากุ้ง
again, and I would like to ask you a question ka. I think from "49 Rachinee
Thai,' which I read many years ago,  เจ้าฟ้ากุ้ง had love affairs with
Jaofah Nim and Jaofah Sangwal. But you only mentions Jaofah Sangwal. What's
about Jaofah Nim?

If I remember it incorrectly, I apologize
ka.

[B]

Oops! mention ka, without "s."

[เทาชมพู]

ในพระราชพงศาวดารกล่าวถึงเจ้าฟ้านิ่มและเจ้าฟ้าสังวาล  แต่สมเด็จกรมพระยาดำรงราชานุภาพทรงสันนิษฐานว่าเป็นองค์เดียวกันค่ะ
เจดีย์ที่วัดไชยวัฒนารามก็มีอยู่แค่ ๒ องค์ กล่าวกันว่าเป็นของเจ้าฟ้าสังวาลและเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์  ไม่มีเจ้าฟ้านิ่ม

[แจ้ง ใบตอง(คนซื่อ)]

ผมอ่านเรื่องทหารเอกพระบัณฑูรย์ ของไม้ เมืองเดิมมีตอนสำคัญอยู่ช่วงหนึ่ง
ที่ได้เล่ารายละเอียดเกี่ยวกับ เจ้าฟ้ากุ้ง เจ้าฟ้าสังวาลย์และเจ้าฟ้านิ่ม...

แต่เหตุไฉนผมจึงได้เอานิยายมาเป็นแหล่งอ้างอิงข้อมูลในการตอบเล่า?

เนื่องจากผมได้ทราบว่าก่อนที่ไม้ เมืองเดิมจะเขียนนิยายอิงประวัติศาสตร์
สักเรื่อง ต้องค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องเป็นอย่างดี เพื่อมิให้โครงเรื่อง
ที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์นั้นผิดเพี้ยนไป บางครั้งก็ยกเนื้อความในพงศาวดารมาใส่เลยทีเดียว

นักเขียนนิยายอิงประวัติศาสตร์บางคนผูกโครงเรื่องได้อย่างน่าติดตาม แต่ยังขาดความ
ระมัดระวังเรื่องคำศัพท์...เช่น ผมเคยเจอคำว่า "ลงแขก" (ที่แปลว่าข่มขืน)
ในเรื่อง ท้าวศรีสุดาจันทร์ ผมวางหนังสือเล่มนั้นทันที ไม่อ่านต่อเพราะรู้สึกอ่านแล้วเสียอรรถรส
บางคนเขียนนิยายย้อนยุคก่อนสมัยรัชกาลที่ ๕ แต่มีการอ้างถึงพระสยามเทวาธิราชแล้ว
ผมก็วางอีกเหมือนกัน เพราะก่อนหน้านั้น เรายังไม่เคยมีพระสยามเทวาธิราช
นั่นแสดงถึงการขาดความเอาใจใส่ที่จะค้นคว้าข้อมูลของผู้เขียน ซึ่งผมถือว่าเป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์
ที่ด้อยคุณภาพ

แต่สำหรับไม้ เมืองเดิมผมยังไม่เห็นความบกพร่องในการใช้ภาษา หรือแม้กระทั่ง
การบิดเบือนประวัติศาสตร์ เพียงแต่ว่า ไม้ เมืองเดิม ใช้บันทึกของใครมาเป็นโครงเรื่อง
ในการเขียนเท่านั้น

ดังนั้น การที่ผมนำนิยายของไม้ เมืองเดิมมาอ้างถึง ก็น่าจะเชื่อถือได้ในส่วนหนึ่ง (ผมว่างั้นนะ
หากโครงเรื่องที่เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ที่ไม้  เมืองเดิมเขียนไม่เป็นจริง นั่นก็คงเป็นอักษรานุภาพ
 /...ขออนุญาตยืมคำคุณ นกข..../ของนิยายที่มีต่อผม)

เอาเป็นว่า เรามาดูกันดีกว่า ไม้ เมืองเดิม เขียนนิยายอิงประวัติศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับ
เรื่องที่คุณบีถามอย่างไร...

" ครั้นถึงในแรมค่ำหนึ่งในเดือน ๙ ปีกุนนั้น  มีพระราชโองการรับสั่งให้ผูกกรมพระราชวังบวร
แล้วจึงให้ลงพระราชอาญาเฆี่ยนได้ ๒๐ ทีลมจุก กรมหมื่นสุนทรเทพก็ตรัสว่า จุกหนักขอพระราช
ทานแก้เสีย ครั้นวันแรม ๒ ค่ำ รับสั่งให้เฆี่ยนอีก ๒ ยกเป็น ๖๐ ทีแล้วให้นาบพระบาทด้วย  แลให้กระทู้
ต่อพระราชวังบวรว่า อ้ายปิ่นกลาโหมคบหาทำชู้กับเจ้าจอมมารดามิตรเป็นภรรยา ให้เฆี่ยนถึง ๗๐๐ ตาย
อยู่กับคา  แต่นี่คบหาทำชู้กับสามีภริยาทั้งสองพระองค์ แล้วก็มีพระราชบุตรด้วยสามสี่พระองค์ และ
๗๐๐ นั้น ก็โปรดให้แบ่งออกเป็นสามส่วน จะให้เฆี่ยนแต่ส่วนหนึ่งสองร้อยสามสิบ จะว่าประการใด
กรมพระราชวังบวรให้การกราบทูลว่า  จักขอรับพระราชอาญาสุดแต่จะทรงพระกรุณาโปรดเถิด
กรมหมื่นเทพพิพิธจึงเอาคำให้การขึ้นกราบบังคมทูลดำรัสถามว่าเฆี่ยนได้เท่าไรแล้ว  กรมหมื่นเทพพิพิธ
ก็กราบบังคมทูลว่าลงพระอาญาได้ ๖๐ ที แล้วจึงดำรัสสั่งว่า ให้เฆี่ยนยกสามสิบทีไปจนกว่าจะครบสองร้อยสาม
แล้วให้เสนาบดีแลลูกขุนพิพากษาโทษว่าจะเป็นประการใด จึงท้าวพระยามุขมนตรีก็พร้อมกันปรึกษาโทษ
ต้องด้วยพระราชกำหนดมณเทียรบาล จึงกราบทูลพระกรุณาว่า กรมพระราชวังบวรโทษเป็นมหันต์ถึงประหาร
ชีวิตเป็นหลายข้อ  จักขอพระราชทานสำเร็จโทษด้วยท่อนจันทน์ตามขัตติยราชประเพณี  จึงทรงพระกรุณา
ตรัสขอชีวิตไว้  แต่ให้นาบพระนลาตถอดเสียออกจากเจ้าเป็นไพร่  และฟ้านิ่มเจ้าฟ้าสังวาลย์นั้น  ให้ลงพระ
ราชอาญาเฆี่ยนองค์ละยกสามสิบที ให้ถอดลงเป็นไพร่และจำไว้จนกว่าจะสิ้นชีวิต  และเจ้าฟ้าสังวาลย์นั้นอยู่
ได้สามวันก็สิ้นพระชนม์ แต่กรมพระราชวังบวรสมเด็จพระมหาอุปราชนั้น  ต้องรับพระราชอาญาเฆี่ยนอีกสี่ยก
เป็นร้อยแปดสิบทีก็ถึงดับสูญสิ้นพระชนม์  จึงรับสั่งให้เอาศพทั้งสองไปฝังไว้ ณ วัดไชยวัฒนาราช"

จากนิยายที่ผมอ้างมานั้น จะเห็นว่า มีทั้งเจ้าฟ้าสังวาลย์และเจ้าฟ้านิ่ม แต่สิ้นพระชนม์ในช่วงเดียวกัน
คือเจ้าฟ้ากุ้ง กับเจ้าฟ้าสังวาลย์ จึงมีเจดีย์อยู่เพียง ๒ องค์ ตามที่คุณเทาชมพูได้กล่าวถึง
ในส่วนของเจ้าฟ้านิ่มนั้น ผมสันนิษฐานว่าถูกจำแล้วจะสิ้นพระชนม์ในภายหลัง ในประวัติศาสตร์จึงมิได้กล่าวไว้

ผิดพลาดก็ขออภัยครับ

[เทาชมพู]

เรื่องนี้ พูดได้เป็น ๒ ประเด็นค่ะ
๑)การถือพระราชพงศาวดารเป็นบรรทัดฐาน
๒)การตีความพระราชพงศาวดาร หรือไม่ได้ถือพระราชพงศวดารเป็นบรรทัดฐานเสียทั้งหมด  ถือไว้บางส่วน

ดิฉันเข้าใจว่า ไม้ เมืองเดิม ยึดข้อแรกเป็นหลักในการเขียนนิยาย
ส่วนสมเด็จกรมพระยาดำรง ฯ ทรงใช้ข้อที่ ๒ ค่ะ  ทรงเลือกที่จะเชื่อว่าเจ้าฟ้านิ่มคือองค์เดียวกับเจ้าฟ้าสังวาลย์
แต่เสียดายจริงๆดิฉันยังหาข้อมูลไม่พบว่า ทำไมถึงทรงสันนิษฐานเช่นนั้น

การแต่งนิยายอิงประวัติศาสตร์ของไทย มี ๒ แบบ
๑) แต่งโดยไม่ยึดรายละเอียดความถูกต้องทางประวัติศาสตร์  เพียงแต่เอาบางส่วนมาเป็นฉากหลังเพื่อให้ได้ " กลิ่นอาย" ของประวัติศาสตร์
เพราะฉะนั้นจะผิดจะเพี้ยนอย่างไรก็ถือว่าไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นคือเอารสชาติไว้ก่อน

ตัวอย่างก็คือ "ดาบศักดิ์เหล็กน้ำพี้" ของ "อายัณโฆษ" ซึ่งพระเอกเป็นนายทหารสมัยสมเด็จพระนเรศวร  แต่ก็พูดจาอย่างสมัยใหม่   นางเอกเป็นเจ้าหญิงก็ปลอมตัวเป็นชาย ไปไหนมาไหนได้สะดวก  แถมเรือนหอพระเอก ยังมีซุ้มประตูเขียนชื่อเจ้าของบ้านเอาไว้ เหมือนบ้านสมัยรัชกาลที่ ๖ นิยมทำกัน

งานหลายชิ้นของหลวงวิจิตรวาทการก็ออกมาในรูปนี้ อย่าง "ครุฑดำ" ซึ่งเป็นขบวนการกู้ชาติสมัยสมเด็จพระนเรศวร

๒) นิยายประวัติศาสตร์ที่พยายามจะเน้นความสมจริงทางรายละเอียด    โดยยึดพระราชพงศาวดาร เกร็ดประวัติศาสตร์ เป็นหลัก
สี่แผ่นดินก็คือตัวอย่างที่ชัดมากที่สุด
อีกเล่มหนึ่งคือ "ฟ้าใหม่" ของศุภร บุนนาค

ถ้าคุณแจ้งอ่านแล้วระคายกับคำว่า " ลงแขก" ก็อ่านข้ามไปเถอะค่ะ  เอารสชาติในเรื่องไว้บ้างคงไม่เสียเวลานัก    
ดิฉันเองก็เคยอ่านนิยายประวัติศาสตร์ เล่าถึงปลายอยุธยา สาวชาวบ้านนุ่งกระโจมอกห่มผ้าขนหนูคลุมไหล่ลงอาบน้ำในคลองมาแล้ว  ทั้งที่สมัยนั้น ผ้าขนหนูถือกำเนิดมาในโลกหรือเปล่าก็ยังสงสัย

[B]

From บทสังวาส:
    สองสุขสองสังวาส แสนสุดสวาทสองสู่สม
สองสนิทนิทรารมณ์    กลมเกลียวชู้สู่สมสอง
    แย้มยิ้มพริ้มพักตรา สาภิรมสมจิตปอง
แสนสนุกสุขสมพอง ในห้องแก้วแพรว  พรรณราย
Do you think that "สอง"  gives a "clue" that he had sex with these two princesses at the same time?

[แจ้ง ใบตอง]

ขอบคุณคุณเทาชมพูครับที่ให้แนวคิด แต่ผมก็ยังอยากที่จะ "เลือกอ่าน" อยู่ดี
เพราะว่า เมื่อผมต้องการอ่านนิยายย้อนยุคหรืออิงประวัติศาสตร์แล้ว  นั่นแสดงว่าผมย่อม
ต้องการอรรถรสอย่างนั้นจริงๆ   มันเหมือนกับการไปดูหนังย้อนยุคสักเรื่อง
เอาเป็นว่า เรื่องบางระจัน ก็แล้วกัน หากผมเจอนายจัน หนวดเขี้ยว ไว้ผมรองทรง ถือดาบ
ฟันขาวแหง ใบหน้าลูกครึ่ง ผมก็คงจะผิดหวังในหนังเรื่องนั้นมาก ถึงหนังเรื่องนั้นจะสนุกเร้าใจ
แค่ไหนก็ตามที เพราะนั่นมันไม่ใช่ภาพที่ผมได้จินตนาการไว้ครับ...

ผมอ่านนิยายเพื่อความบันเทิง หากมันไม่บันเทิงเสียแล้วผมก็เลิกอ่าน (เปลี่ยนไปอ่านพวกวิชาการดีกว่า)
จริงอยู่ในหนังสือนั้นอาจจะมีส่วนอื่นที่ดีๆอยู่ด้วย  แต่ผมก็ทำใจให้ยอมรับไม่ได้  ผมจะไม่เสียเวลา
อ่านหนังสือเหล่านี้ เพราะถือว่ายังมีหนังสือดีๆอีกมากมายที่รอให้ผมไปอ่าน เหมือนอย่างเพชรพระอุมา
ผมก็อ่านหมดทั้งสามภาค  แต่ผมก็เลือกที่จะอ่านซ้ำเฉพาะภาคแรกเท่านั้น เพราะผมคิดว่ารพินทร์ของผม
ในภาคสองสามไม่เหมือนเดิมแล้ว...

ความคิดอาจจะคับแคบไปหน่อยครับ แต่รับรองได้ว่าความคิดในด้านอื่นไม่คับแคบ
แน่นอน มาเข้าเรื่อง "หญิงสองชายหนึ่ง" กันต่อดีกว่าครับ


คุณบีครับผมว่าในสมัยก่อนนี่คงจะไม่โลดโผนอย่างนั้น
หรอก เพราะว่าน่าจะต้องเกรงสิ่งที่มองไม่เห็นบ้าง
อย่างน้อยก็เป็นผีตำหนักล่ะเอ้า

แต่เมื่อผมมาอ่านตรง...

"สองสนิทนิทรารมณ์ กลมเกลียวชู้สู่สมสอง"

ผมชักจะคล้อยตามคุณบีแล้วล่ะครับ เพราะว่าบทกวีตรงนี้มันชัดเจนเสียเหลือเกิน
สลับคำว่า "สู่สม" เสียหน่อยก็โป๊ะเชะเลย เจ้าฟ้ากุ้งคงจะต้อง "กลมเกลียวชู้สู่สมสอง"
บ้างล่ะน่า  ถึงบรรยายมาเป็นบทกวีได้ไพเราะได้จับใจนัก  

ถึงตรงนี้ผมนึกอยากฟังบทพิศวาสในน้ำของพระอภัยกับนางเงือกบ้างแล้วล่ะครับ
ท่านว่าสุนทรภู่คงมีอะไรๆ กับใครในน้ำบ้าง จึงได้บรรยายออกมาจนเห็นภาพกระทั่งความรู้สึกเช่นนั้น

[B]

Khun Jang may forget the story of Pra Law ang Puen+Pang. In my opinion, our ancestors many hundreds years ago could have that kind of sexual relationship. From Sipandin, we know about "Lenpuen" and I used to read that in the period of King Rama III, there was a prince (Sorry that I cannot remember his name.), who was punished because he had sexual relationships with actors (or musicians?).

[B]

By the way, I have not read the love scene of Praabai and the (little) mermaid yet. Could you please show me some?

Hae...hae..this topic is kind of "Tid rate" na ka.

[เทาชมพู]

ขอนั่งยันยืนยันค่ะ

สองสุขสองสังวาส แสนสุดสวาทสองสู่สม
สองสนิทนิทรารมณ์ กลมเกลียวชู้สู่สมสอง
แย้มยิ้มพริ้มพักตรา สาภิรมย์สมจิตปอง
แสนสนุกสุขสมพอง ในห้องแก้วแพรว พรรณราย

กลมเกลียวชู้สู่สมสอง แปลว่า  สองคนนั้นก็สมสู่กันอย่างสมัครสมานเป็นอันดี  ถึงมีคำอธิบายต่อมาว่า แย้มยิ้มพริ้มพักตราไงคะ

สองในที่นี้คือชายหนึ่งหญิงหนึ่งค่ะ รวมเป็นสอง เหมือนเราใช้คำว่า "สองต่อสอง" ก็ไม่ใช่สี่คนนะคะ คือหนึ่งต่อหนึ่ง

ว่ากันว่ากาพย์เห่เรื่องกากี เป็นความในพระทัยของเจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์ สะท้อนความรักต้องห้ามของพระองค์ท่าน
ในเรื่อง  พญาครุฑพานางกากัไปวิมานฉิมพลี ก็คือหนึ่งหญิงต่อหนึ่งชาย  ไม่ปรากฏว่าแอบมีนางอะไรอีกคนมาสมทบด้วยบนวิมานฉิมพลีเป็นหนึ่งชายสองหญิง
เท่าที่อ่านวรรณคดีภาคกลางมา   บมอัศจรรย์ในวรรณคดีจะเป็นการจับคู่กันหนึ่งต่อหนึ่งเท่านั้น   แม้ว่าฝ่ายชายมีภรรยาหลายคน ก็ไปเยือนทีละคนค่ะ
(พยายามอธิบายชนิดไม่ให้ติดเรทเลยนะคะ)
อ้อ  ยกเว้นเรื่องเดียวซึ่งมีบรรยากาศฝ่ายเหนือปะปนอยู่ในการใช้ศัพท์และสำนวน   คือลิลิตพระลอ ที่อยู่กันสามคนในห้องเดียว

เรื่องนางเงือกจะไปหามาให้ค่ะ  คุณแจ้งนี่ก็ช่างคิดเสียจริงจริ๊ง    ถ้าไปสอนวรรณคดีเด็กนักเรียนคงตาสว่างไม่ง่วงหลับแน่ๆ

[แจ้ง ใบตอง]

คุณบีทายแม่นจังเลย  ผมยังไม่เคยอ่านเรื่องพระลอเลยครับ แต่เรื่อง "ตามไก่" ก็เคย
เจอมาบ้าง
"เล่นเพื่อน" เคยอ่านเจอในสี่แผ่นดิน  แต่จำไปไม่ได้แล้วว่าใครเล่นกับใคร
รู้สึกว่าโครงกระดูกในตู้ที่คุณชายคึกฤทธิ์เขียนก็น่าจะมีการ"เล่นเพื่อน" เหมือนกันครับ
ผมลืมนึกถึงเรื่องนี้ไป

[แจ้ง ใบตอง]

ผมว่าทางเหนือคงไม่ถือเรื่องนี้มั้งครับคุณเทาชมพู
เพราะว่า ตอนหมอชีคแกไปทำธุรกิจที่นั้น แกก็ตั้งฮาเร็ม
หาสาวเหนือมาบำเรอความสุขเลย ทีละหลายๆ คนด้วย

[เทาชมพู]

คุยไปคุยมากระทู้ทำท่าจะติดเรท ไม่เป็นไรค่ะ อธิบายอย่างวิชาการคงลดเรทลงมาได้บ้าง
ในสมัยรัตนโกสินทร์ และก็คงอยุธยาตอนปลายด้วย เพราะสืบสานวัฒนธรรมต่อเชื่อมกัน  เพศสัมพันธ์ที่ถือว่าต้องห้าม ผิดปกติ คือรักร่วมเพศ

หญิงกับหญิงเรียกว่าเล่นเพื่อน   ใน" โครงกระดูกในตู้" คุณป้าชุ่มของม.ร.ว.คึกฤทธิ์  เล่นเพื่อนกับสตรีชาววัง  โดยตัวท่านเป็นชาย(เรียกว่าเป็นทอมรุ่นเก๋า) ก็ถูกสักหน้าประจาน ห้ามเข้าวังอีกต่อไป
สตรีชาววังที่เล่นเพื่อน มีอยู่ในเรื่อง "คุณโม่ง" และ "หม่อมเป็ดสวรรค์" ซึ่งก็รู้กันว่าคู่ทอมและดี้ในเรื่องเป็นใคร   แต่ก็ไม่พบว่ามีการลงโทษ  เป็นเรื่องเอามาหัวเราะถากถางกันเสียมากกว่า
เป็นที่รู้กันว่าสมเด็จพระนั่งเกล้าฯไม่โปรดเรื่องการเล่นเพื่อนในวัง   ถือว่าเสียหายเท่ากับการคบชู้

ชายกับชายเรียกว่า สวาท หรือเป็นสวาทกัน   ไม่พบว่าถูกจำคุกหรือเฆี่ยนตี  แต่มีผู้ที่ถูกสำเร็จโทษคือกรมหมื่นรักษรณเรศร์ (หม่อมไกรสร พระราชโอรสในรัชกาลที่ ๑) เพราะเหตุใหญ่มีความผิดต่อความมั่นคงของแผ่นดินด้วย  เรื่องที่ท่านไปคบตัวละครผู้ชายเป็นหนึ่งในหลายเหตุ
แต่จะเล่นเพื่อนหรือเล่นสวาท ก็เป็นหนึ่งต่อหนึ่งนะคะ ไม่ใช่ ๓ คน
สามคนพร้อมหน้ากัน ยังไม่เห็นจะจะในวรรณคดีภาคกลาง ไม่ว่าอิเหนา พระอภัยมณี ขุนช้างขุนแผน  คิดว่าเราไม่มีขนบนี้นะคะ   เพราะถ้ามีเป็นเรื่องปกติ  ต้องแต่งตามกันมากกว่าหนึ่งเรื่อง เพราะกวีไทยนิยมแต่งตามขนบอยู่แล้ว

ได้แล้วค่ะ บทพระอภัยมณีกับนางเงือก

อัศจรรย์ครั่นครื้นเป็นคลื่นคลั่ง........เพียงจะพังแผ่นผาสุธาไหว
กระฉอกฉาดหาดเหวเป็นเปลวไฟ...พายุใหญ่เขยื้อนโยกกระโชกพัด
เมขลาล่อแก้วแววสว่าง...................อสูรขว้างเขวี้ยงขวานประหารหัด
พอฟ้าวาบปลาบแปลบแฉลบลัด........เฉวียนฉวัดวงรอบขอบพระเมรุ
พลาหกเทวบุตรก็ผุดพุ่ง..................เป็นฝนฟุ้งฟ้าแดงดังแสงเสน
สีขรินทร์อิสินธรก็อ่อนเอน...............ยอดระเนนแนบน้ำแทบทำลาย
สมพาสเงือกเยือกเย็นเหมือนเล่นน้ำ..ค่อยเฉื่อยฉ่ำชื่นชมด้วยสมหมาย
สัมผัสพิงอิงแอบเป็นแยบคาย...........ไม่เคลื่อนคลายคลึงเคล้าเยาวมาลย์

[แจ้ง ใบตอง]

ขอบคุณมากครับ บทอัศจรรย์ระหว่างพระอภัยกับนางเงือกนี่ดูน่ากลัวจังเลย
ไม่เหมือนบทอัศจรรย์ระหว่างพลายแก้วกับนางสายทอง   แถมตอนท้ายก็ยังเอาไปเปรียบกับนางพิมเข้าเสียอีก
  ..ไหนๆก็ไหนๆแล้วนะครับ..

ตัดตอนมาจาก ขุนช้างขุนแผน ฉบับอ่านใหม่ของคุณชายคึกฤทธิ์

พลางเป่าปัถมังกระทั่งทรวง..................สายทองง่วงงงงวยระรวยนิ่ง
ทำตาปริบปรอยม่อยประวิง...................เจ้าพลายอิงเอนทับลงกับเตียง
ค่อยขยับจับเขยื้อนแต่น้อยน้อย.............ฝนปรอยฟ้าลั่นสนั่นเปรี้ยง
ลมพัดซัดคลื่นสำเภาเอียง.....................ค่อยหลีกเลี่ยงแล่นเลียบตลิ่งมา
พายุหนักชักใบได้ครึ่งรอก.....................แต่เกลือกกรอกกลับกลิ้งอยู่หนักหนา
ทอดสมอรอท้ายอยู่หลายครา..................เภตราหยุดแล่นเป็นคราวคราว
สมพาสพิมดุจริมแม่น้ำตื้น......................ไม่มีคลื่นแต่ระลอกกระฉอกฉาว
ปะสายทองดุจต้องพายุว่าว....................พอออกอ่าวก็พอล่มจมลงไป

สังเกตมั้ยครับ พอมีบทอัศจรรย์ทีไร กวีต้องนำไปเปรียบกับพวกพายุหรือไม่
ก็เรือลำน้อยเข้าคลองทุกทีเลย  ผมไม่ทราบว่าบทสมพาสสายทองของพลายแก้ว
นี้ใครเป็นผู้แต่ง เพราะชัดเจนเห็นภาพดีเหลือเกิน

[แจ้ง ใบตอง]

คุณเทาชมพูครับ หม่อมไกรสรนี่ใช่เจ้านายองค์สุดท้ายที่ถูกสำเร็จโทษด้วยท่อนจันทน์
หรือเปล่า  เคยอ่านเจอว่าเมื่อก่อนท่านก็เป็นเจ้ากรมทำหน้าที่สอนเพชรฆาตเกี่ยวกับเทคนิค
การสำเร็จโทษเจ้านายโดยไม่ให้ทรมาน  ด้วยการทุบท่อนจันทน์ที่คอต่อ...

เลี่ยงออกจากบทอัศจรรย์แล้วนะครับ   จะได้ไม่ติดเรทมาก