ขอบคุณคุณจอมยุทธเมรัย ที่มาช่วยทบทวนความจำถึงนักกลอนหลายๆท่าน
กลอนของคุณสุรินทร์ ลีลาสง่างามมาก ยังไม่เห็นใครเขียนได้เหมือน
สงสัยอยู่ตอนเดียวว่าทำไมใช้คำนี้ หมายความว่าอะไร ยังไม่เข้าใจว่าเข้ากับวรรคที่สองอย่างไร
เจ้าแม่ศรีสุพรรณหงส์ทรง
สะอื้นทั่วภาคพื้นเจ้าพระยาจะผ่าเผย
ดิฉันกำลังอ่าน " เงาสะท้อน" รวมบทกวีแห่งชีวิตของปิยะพันธ์ จัมปาสุต เป็นบทกวีที่อหังการ์อีกแบบหนึ่ง ไม่ซ้ำกับลีลาของนักกลอนอื่นๆของจุฬาหรือธรรมศาสตร์
บทนี้ แต่งเมื่อ ๒๕๑๔ รวมอยู่ใน "ใบไม้แห่งนาคร" คุณจอมยุทธเมรัยมีเล่มนี้แล้ว บทนี้ขอเอาลงให้คนอื่นๆที่ยังไม่มีหนังสือ ได้แวะเข้ามาอ่าน
จุดจบของปริญญาชน
เด็กสาวและเด็กหนุ่มผู้รุมร้อน ซึ่งซับซ้อนสับสนและค้นหา
ผ่านช่วงแห่งวัยวันสั้นสั้นมา รอเวลาช่วงยาวก้าวต่อไป
จากจุดเริ่มเดินทางที่ย่างผ่าน ประสบการณ์คือครูผู้ยิ่งใหญ่
โดยสมองตรองตรึกบันทึกไว้ ถ่ายทอดสู่หัวใจในนานวัน
และคุมขังมันไว้ให้สงบ กับการพบชวนทึ่งน่าพรึงพรั่น
มองทุกอย่างอย่างรับรู้และรู้ทัน เพื่อนาทีที่ฝันจะพลันจริง
เมื่อสาวหนุ่มรุมร้อนและอ่อนโลก เริ่มโชนโชกพร้อมสรรพกับทุกสิ่ง
รับการปลดปล่อยจากค่ายพักพิง โดยมีมิ่งปริญญาเป็นอาวุธ
เบื้องหน้าคือฝูงชนค้นบ้าคลั่ง ซึ่งกำลังทำลายไม่ยอมหยุด
ความป่าเถื่อน การแก่งแย่ง การแย้งยุทธ นับเป็นจุดพัฒนาที่น่าชม
ริ้วขบวนเหยียดยาวแห่งสาวหนุ่ม เสื้อครุยคลุมสวมร่างอย่างเหมาะสม
เคลื่อนสู้เกลียวคลื่นคลั่งของสังคม แล้วก็จมทีละคน..ทีละคน
