|
ศศิศ
|
หนังสือปีใหม่ ปีเปิกใจ้
(ปีชวด สัมฤทธิศก จ.ศ. ๑๓๗๐)
ปกติมาส ปกติวาร อธิกสุรทิน
มังคลวุฒิสิริศุภมัสตุ จุลศักราชได้ ๑๓๗๐ ตัว กุญช์ฉนำ กัมโพชพิสัย เข้ามาในคิมหันตอุตุ จิตรามาส สุกรปักษ์ อัฏฐมี รวิวาระไถง ไทภาษาว่าปีเมืองใค้ เดือน ๗ ออก ๘ ค่ำ พร่ำว่าได้วันอาทิตย์ วันไทวันก่าเม็ด วันที่ ๑๓ เมษายน ๒๕๕๑ ยามนั้นระวิสังขานต์มีตนเรื่อเรืองงามประดุจดั่งคำสิงคี ประดับตนดีด้วยรัตตอาภรณ์สีแดง ใส่เครื่องประดับอันงามเลิศแล้วด้วยแก้วประวาฬปทัมราค มือขวาถือดอกบัว มือซ้ายถือผาลา (หอก) ยืนบนเศวตอาชาสินธพ คือม้าตัวขาวพรรณพิลาศ ยัวริยาตรย้ายตนไปจากมีนราศีประเทศ โดยโคจรวิถีไปสู่เมษราศีอันมีหนปุพพตะวันออก ในยามตูดเดิก็ เวลา ๑๘ นาฬิกา ๕๕ นาที ๔๘ วินาที คนทังหลายจิ่งเรียกว่า สังขานต์ล่อง
ยามนั้นยังมีนางเทวดาชื่อ ธังสี ยืนถ้ารับเอาขุนสังขานต์ ด้วยเหตุปีนี้สังขานต์ไปวันอาทิตย์ จักเดือดร้อนแก่ชาวเมือง บ้านเมืองจักมีข้าเสิก็สงคราม ปีนี้เสาร์ตกภูมิ ฝนจักมีปานกลาง หัวปีมีมาก กลางปี หล้าปี บ่มีหลาย เคราะห์เมืองจักมีด้วยข้าวของจักแพง คนจักวิวาทผิดเถียงกัน คนมีทรัพย์มากจักเดือนร้อน ของแดงลายจักมีราคา ของขาวจักถูก คนเกิดวันอังคารจักมีเคราะห์ คนเกิดวันเสาร์จักมีโชคลาภ ในวันสังขานต์ไปนั้น จุ่งหื้อพากันไปสู่แม่น้ำทางไขว่ เค้าไม้ใหญ่ อว่ายหน้าไปสู่ทิสสะวันตกแจ่งเหนือ พากันสระเกล้าดำหัว อาบองค์สรงเกศด้วยคาถามนต์วิเศษว่า "สัพพะทุกข์ สัพพะโศก สัพพะโรค สัพพะภัย สัพพะอันตรายทั้งมวล จุ่งตกไปด้วยปีเดือนวันยามนี้เต๊อะ โอมทุเรทุเร เภทะสวาหาย"
ปีนี้ศรีอยู่ลิ้น กาลกิณีอยู่อก จังไรอ่ยู่สะดือ เอาส้มป่อยเช็ดคว่างเสีย ผีหัวหลวงอยู่ทิศพายัพ ดำหัวอย่าบิ่นหน้าไปทางนั้น แล้วมานุ่งผ้าผืนใหม่ เหน็บดอกไม้นามปี ปีนี้ดอกแก้ว ไทยว่าดอกพิกุล เปนพระญาดอก ควรเอามาเหน็บเกศเกล้ามวยผม และเหน็บไว้ประตูบ้าน ประตูเรือน เปนมังคละ จักอยู่สุขสวัสสดีชะแล
ในเดือน ๗ ออก ๙ ค่ำ ตรงกับวันจันทร์ที่ ๑๔ เมษายน ไทได้วันกาบสัน เปนวันปูติ คือวันเน่า ปีนี้เน่าวันเดียว อย่าไปทำมงคลในวันนี้ อย่าได้วิวาทผิดเถียงเดือดด่า จักบ่ดีตลอดปี หื้อได้พากันขนทรายเข้าวัด กวาดข่วงไม้สรี พระเจดีย์ วิหาร จักได้พ้นเคราะห์กับตนกับบ้านเมืองและพระพุทธศาสนา
ในเดือน ๗ ออก ๑๐ ค่ำ ตรงกับวันอังคารที่ ๑๕ เมษายน วันไทวันดับเร้า เปนวันพระญาวัน พระสุริยะอาทิตย์เสด็จสถิตทิพยวิมานในเวลากาลได้ยามเดิก็ เวลา ๒๒ นาฬิกา ๕๓ นาที ๒๔ วินาที
ยามนั้นจุลศักราชขึ้นแถม ๑ ตัว เปนจุลศักราช ๑๓๗๐ ตัว ชวดฉนำกัมโพชพิสัย ไทภาษาว่าปีเปิกใจ้ หื้อได้พากันได้กระทำบุญหื้อทาน ทานเจดีย์ทราย ช่อ ตุง ไม้ค้ำสรี พากันสระสรงองค์พุทธรูปเจ้า ครูบาสังฆะ พ่อเถ้าแม่อุ้ย และพ่อแม่จักเปนบารมีกับตนไปใจ้ใจ้ อยู่สุขสวัสสดีตลอด
ปีนี้ได้เศษ ๒ ไก่รักษาปี งัวรักษาเดือน เสือรักษาป่า เป็ดรักษาน้ำ รุตตจักกเทวบุตรรักษาอากาศ ปชุนเทวบุตรรักษาดิน พราหมณาจารย์เปนใหญ่แก่คน งัวเปนใหญ่แก่สัตว์ ๔ ตีน นกยางเปนใหญ่แก่สัตว์ ๒ ตีน ไม้พร้าว เปนใหญ่แก่ไม้จิง ไม้บงเปนใหญ่แก่ไม้กลวง หญ้าปล้องเปนใหญ่แก่หญ้าทังหลาย ไม้ไผ่เปนพระญาแก่ไม้ทังมวล ขวัญเข้าอยู่ไม้ไผ่ ผีเสื้ออยู่ไม้มูก จักมีอันตรายแก่สัตว์ ๒ ตีน ๔ ตีน
นาคหื้อน้ำ ๘ ตัว บันดาลหื้อฝนตก ๔๐๐ ห่า ชื่อภูมมาธิปติ ตกในมหาสุมทท์และเขาสัตตปริภัณฑ์ ๑๙๑ ห่า ตกในป่าหิมพานต์ ๑๓๓ ห่า ตกในมนุสสโลก ๗๖ ห่า
ปีนี้เทวดาวางเครื่องประดับหนอุตตระ ปาปะเคราะห์ ปาปะลักขณะอยู่หนพายัพ ทิสะเหล่านี้เปนอัปมงคล บ่ดีไป บ่ดีทำมงคลแก่บ้านเมืองในทิศนั้น บ่ดีปกเสามงคลทิศนั้น จักเสียสรีเตชะ
อตีตวรพุทธศาสนาคลาล่วงแล้ว ๒๕๕๐ พรรษาธิกาปลาย ๑๐ เดือน ปลาย ๒๕ วัน นับแต่วันพระญาวันคืนหลัง อนาคตศาสนาอันยังจักมาภายหน้าค้างอยู่บ่หน้อย ยังแถม ๒๔๔๙ พรรษาธิกาปลาย ๑ เดือน ๕ วัน บ่มีเศษ เหตุนับแต่วันปากปีไปเอามาบวกกับกันก็เต็มห้าพันพระวัสสาถ้วนบ่มีเศษ เหตุตามฎีกาที่มหาพิลางคสัมมิหรสีเจ้าหากวิสัชนาแต่งแปลงสืบ ๆ มาก็ปริปุณณาแล้วแล
(พระครูอดุลสีลกิตติ์ วันธาตุคำ จังหวัดเชียงใหม่ เปนผู้วิสัชนาปล่านแปลงแต่งแต้มทำนายพยากรณ์ แล)
|
