สิ่งที่เกิดขึ้น ทำให้ดิฉันนึกถึงงานที่เมืองฝูโจว ที่เรานำทุเรียนหมอนทองไปให้ลองชิมค่ะ
ทุเรียนไม่ใช่ผลไม้ที่หาง่าย ราคาก็แพงมาก เมื่อเรานำไปโปรโมท ก็ต้องมีส่วนหนึ่งที่ตัดแจกให้ชิมฟรี ชาติไหนๆก็ชอบ
ของแปลก ของแพง ของดี และของฟรีอยู่แล้วนี่คะ ชาวฝูโจวก็บอกต่อกันจนคิวชิมทุเรียนยาวเหยียด แน่นปั๋ง
เราแจกไม้ขิ้มลูกชิ้นให้คนละอัน แล้วตัดทุเรียนสดเป็นชิ้น ๆเล็กๆ คนมีมารยาทเขาก็จิ้มชิ้นเดียว แล้วก็รีบไป ถ้าอร่อย ก็กลับมาต่อแถวจิ้มใหม่ ไม่มีใครว่า
แต่คนหนึ่งค่ะ ถึงคิว ก็หยิบไม้ กระหน่ำจิ้มๆๆๆๆๆด้วยความรวดเร็วแม่นยำจนเต็มไม้
แล้วก็ออกไป...
ไม่อายฟ้าดินหรือเพื่อนร่วมชาติเล้ย..
