สุสานของใช้ในบ้าน

[เทาชมพู]

ที่เปิดกระป๋อง ค่ะ
เมื่อก่อน คุณแม่ดิฉันมีเป็นแท่งยาว ด้ามจับกระชับมือ มีเครื่องมือหลายอย่างรวมกัน  เช่นเหล็กที่เป็นเกลียว ปลายแหลม ไว้เปิดจุกก๊อก
อีกอย่างคือตรงปลายเป็นจงอยแหลมไว้กดเปิดกระป๋องนมข้น  แล้วมีส่วนที่คมไว้กรีดเปิดขอบกระป๋อง  บางทีตรงขอบก็ต้องเลาะขอบเปิดไปจนรอบ
เดี๋ยวนี้ไม่ต้องใช้แล้ว 
ที่นึกขึ้นได้เพราะเมื่อคืนนี้คุณน้อยจะเปิดเงาะกระป๋อง บังเอิญแม่บ้านเขาวางกระป๋องคว่ำไว้ในตู้เย็น หยิบออกมาไม่ทันดู   เดินหาที่เปิดเสียรอบครัว   นึกไงไม่รู้พลิกกระป๋องขึ้นมาเลยเห็นว่าเขาออกแบบให้ดึงขึ้นมาแล้วฝากระป๋องก็เปิดได้ทันที
แสดงว่าคุณน้อยไม่เคยเปิดกระป๋องเองมาหลายปีแล้วค่ะ

[V]

Oh WOW.... That reminds me ka Khun Tao Chom Poo. I think my mom is still using that kind of can opener. All the stuffs that Khun Up mentioned...I also used or saw them too when I was a kid.

My mom keeps lots of the old stuffs at home. Oh... I think I feel homesick now..

-V-

[ติบอ]

แหะๆ ผมยังต้องใช้ที่เปิดกระป๋องนม ทั้งเปิด และเจาะกระป๋องอยู่ครับ
เวลาเปิดกระป๋องนมข้นหวาน ต้องใช้ที่เปิดที่ว่านี่เปิด
แรกๆเปิดใหม่ๆ แรงมือ กับจังหวะยังไม่ดีเท่าไหร่
เปิดแล้วไม่สวย เผลอบาดมืออีกตะหาก
เดี๋ยวนี้เริ่มคล่องขึ้นแล้วครับ


ส่วนเจาะ เวลาจะทำครีมนมสดระเหยบางอย่าง
ต้องเจาะกระป๋องเป็นรูเล็กๆ 2 - 3 รู
แล้วเอากระป๋องนมลงไปตุ๋นในน้ำร้อน
จนน้ำระเหยไป เหลือแต่เนื้อนมข้นๆในกระป๋อง
เอาไว้ผสมเค้กหรือคุกกี้ที่ต้องผสมด้วยนมหลายชนิด

ถ้าเหลือนิดหน่อยเอามาใส่กาแฟเย็น.... อูย.... อร่อยทำเองครับ อิอิ





ปล. ใบตองยังเหลืออยู่บ้างนะครับ พี่กุ้งแห้ง
ผมมีร้านบะหมี่เจ้าประจำอยู่ข้างราชภัฏพระนครใต้
หน้าร้านยังเป็นร้านแบบเก่า มีตู้ไม้ติดกระจกขายบะหมี่
ชื่อร้าน "ไฉ่ฮะ" ทำเผือกห่อฟองเต้าหู้ทอดกรอบอร่อยสุดๆ
บางวันถ้าโชคดีไปถึงเถ้าแก่แกจะใช้ใบตองวางซ้อนบนกระดาษห่อบะหมี่
ที่เราซื้อกลับบ้านครับ

นายติบอจะชอบซื้อมาแล้วเอาเข้าเตาอบไมโครเวฟอีกซักพัก
บะหมี่จะมีกลิ่นของใบตองด้วย.... ห๊อม หอม อิอิ

[Playrung]

อันนี้ ไม่อยากให้เข้า "สุสาน" เลย

เก็บสะสมมาน๊าน นาน  จะทิ้งก็เสียดาย เพราะสวยงาม อาจจะใช้ประโยชน์ในภายภาคหน้าได้
แต่เวลาหาที่เก็บนี่สิ...ลำบากพอดู
ครั้นจะยัด ๆ ไว้ในกล่อง ก็กลัวหนูและแมลงไปเยี่ยม กลัวมันจะอับชื้น กลัวยับ ฯลฯ

แต่สุดท้าย ก็เก็บไว้ในกล่องนั่นแหละ
นาน น๊าน จะไปดูแลซักที

มันคือ >>>>  ) ปฏิทินตั้งโต๊ะ ปฏิทินแขวนผนัง สวย ๆ ค่ะ

 

[กุ้งแห้งเยอรมัน]

ถุงกล้วยแขกที่เป็นกระดาษพับค่ะ ปัจจุบันกลายเป็นถุงพลาสติค มีกระดาษขาวรองซับความมันไปชั้นหนึ่ง..
ถุงกล้วยแขกสมัยดิฉันยังเยาว์วัย เขาพับเอง เป็นกระดาษหนังสือพิมพ์ กระดาษสมุดเรียน ซื้อมา รับประทานไป หมุนถุงอ่านไปทั้งข้างนอกข้างใน สนุกดี เดี๋ยวนี้ เวลาของคนไทยที่หารายได้จากการพับถุงขายหายไปกับวัฒนธรรมพลาสติค และซาเล้งที่ไปรับหนังสือตามหมู่บ้าน
แป้งเปียก หรือข้าวสุกที่ใช้ทาก้นถุงก็หายไปด้วย

[pipat]

สมัยผมเป็นเด็ก ยังหาเงินจากการพับถุง
ดูเหมือนได้ร้อยละสลึง หรือน้อยกว่านั้น แต่เหนื่อย ปวดบั้นเอวอย่าบอกใครเลย
ต่อมาก็มีคนออกข่าวว่า อย่าใช้ถุงเหล่านี้ เพราะน้ำมันจะละลายหมึกพิมพ์ออกมา
เป็นพิษ

ช่วยย้ำว่า ถึงกาลอวสานต์ของหนังสืออ่านนอกเวลาของผม.....ฮือๆๆๆๆๆ

[UP]

ตอนเด็กๆ ผมติดพี่เลี้ยงมาก เห็นพี่เลี้ยงทำอะไรก็จะช่วยทำ รวมทั้งการพับถุงขาย หารายได้พิเศษของพี่เลี้ยงของผมด้วย แต่พี่เลี้ยงไม่อยากให้ผมทำ กลัวพ่อแม่จะว่า ในขณะที่พ่อแม่เห็นแล้วก็ไม่ว่าอะไร แค่พูดว่าทำแล้วต้องล้างมือให้สะอาด เพราะสิ่งที่ได้แถมมาจากการพับถุงคือมือเปื้อนหมึกพิมพ์จนดำปี๋ครับ โดยเฉพาะปลายนิ้ว

ส่วนแป้งเปียก พี่เลี้ยงของผมจะกวนใส่จอกอลูมิเนียมใบเล็กๆ เก็บไว้ได้ไม่นานก็ราขึ้น ผมเคยถามว่าทำไมแป้งเปียกที่ใช้ตอนเรียนหนังสือ ที่บรรจุอับสีดำๆ ไม่เห็นจะมีราขึ้นเลย พี่เลี้ยงตอบว่า เพราะเขาใส่สารกันบูด ..ไม่ทราบเท็จจริงอย่างไร

ข้อพึงระวังในการพับถุงขายที่พี่เลี้ยงเตือนเสมอคือ กระดาษหนังสือพิมพ์ส่วนที่มีพระบรมฉายาลักษณ์หรือพระรูปเจ้านาย อย่านำมาพับถุง

[bluesky]

สวัสดีค่ะทุกท่าน

ขออนุญาตร่วมรำลึกความหลังด้วยนะคะ    สมัยเด็กๆ แม่เคยให้พับถุงขายเพื่อหาเงินค่าขนมจะได้รู้จักคุณค่าของเงิน  แม่คงคิดว่าจะทำให้เสียดายเงิน ไม่เอาไปซื้อท๊อฟฟี่ทานจนหมด ที่ไหนได้ทานจนฟันหลอเลย อิอิ

มีของอย่างหนึ่งค่ะ ที่คิดว่าหายสาบสูญไปนาน แม้สมัยกระทั่งเด็กๆ ก็ไม่เห็นบ้านไหนเขามีกัน คือ เทปเสียง (แถบที่บันทึกเสียงมีลักษณะเป็นเส้นเทป คล้ายเทปคาสเซ็ท) ตัวเทปเป็นกล่องสี่เหลี่ยมสีขาว ขนาดประมาณ 5x7 นิ้ว หนาซักประมาณ 1.5 นิ้ว ค่ะ เวลาเล่นก็เสียบเข้าไปในเครื่องเล่น ถ้าจำไม่ผิด เวลาเปลี่ยนเพลงก็จะมีปุ่มกด แล้วไฟก็จะขึ้นตรงลำดับเพลงที่เล่นอยู่ เหมือนเทปนึงจะมีสัก 4-5 เพลง น่ะค่ะ จำไม่ได้แน่ชัดเพราะว่าตอนนั้นยังเด็กมาก แล้วคุณพ่อก็ไม่ค่อยได้เล่นเจ้าเทปนี้บ่อยๆ จะเล่นแผ่นเสียงมากกว่า  แล้วพอเริ่มโตมาสักหน่อยก็มีวิทยุ มีเทปคาสเซ็ทแทน จึงไม่ทราบมาจนบัดนี้ว่าเจ้าเทปนี้เป็นระบบอะไร อย่างไร พอมีใครรู้จัก หรือจำได้บ้างไหมคะ 

[pipat]

เรียกว่าเทปคาร์ตริจด์ครับ
มีก่อนแคสเสทท์แป๊ปเดียว คุณภาพดีกว่ามาก แต่แพงกว่า
สามารถแบ่งแทรคได้ เราก็เลยเรียกกันว่า เทป 8 แทรค
8 Track Tape Cartridge

เมื่อสองสามปีก่อน
มีการประมูลเทปนี้บันทึกการอัดเสียงของแฟร้งค์ สินาตร้า กะกาลส โยบิม
เป็นม้วนเดียวในโลก จากบราซิล ราคาสี่แสนกว่าบาท

สงสัยว่าจะเอาเครื่องที่ใหนเล่น

[bluesky]

ใช่เลยค่ะ หน้าตาแบบนี้เลย  คุ้นๆ เหมือนตรงไฟที่แสดงลำดับเพลงที่เล่นจะมี 4 แถว คงจะแถวละ 2 เพลงนั่นเอง ขอบคุณคุณ pipat มากเลยค่ะ ที่ช่วยไขข้อข้องใจที่ค้างคามานาน อิอิ

จะมีคนอยากได้ของศิลปินท่านอื่นๆ บ้างไหมหนอ จะได้ไปรื้อๆ ค้นๆ เผื่อเจอจะได้เอามาออกประมูลกะเค้าบ้าง 

[pipat]

ขอแนะนำว่า....ถ้ามี ต้องเก็บให้ดี
เป็นของไฮเทคตกรุ่น ที่มีราคาสูงทีเดียวครับ
มิหนำซ้ำ คนเล่นปัจจุบัน หาของกันจนกระทั่งอยากจัดเป็นชุดๆ

จึงน่าประหลาดใจว่า แผ่นเสียง 7 นิ้ว แบบที่เอาไว้ใส่กับตู้เพลง
ซึ่งแต่ละประเทศ มักจะผลิตขึ้นเอง กลายเป็นของสะสมไปแล้วครับ
เป็นต้นว่า แผ่นสี่เต่าทอง ก็จะหาให้ครบทั้งอินเดีย มาเลย์ ญี่ปุ่น.....รวมทั้งไทย

สำหรับเทปแปดแทรคเหล่านี้ เครื่องหาง่ายกว่าตลับเทปครับ