สุสานของใช้ในบ้าน

[UP]

น่าอัศจรรย์ว่านักเรียนรุ่นคุณ CH ซึ่งเป็นรุ่นราวคราวเดียวกับพี่ชายของผม ยังทันใช้กระดานชนวนครับ

ส่วนเรื่องยางลบ ABC ของคุณ Oam ก็ทำให้ความทรงจำในอดีตผุดขึ้นมา ...ยางลบเอบีซีก้อนขาวๆ ขลิบขอบบนด้วยยางลบสีเขียวหรือชมพูนั้น นอกจากจะมีรูปลักษณ์น่าสนใจสำหรับเด็กอนุบาลแล้ว ยังมีกลิ่นหอมชวนดม เหมือนลูกกวาด แน่ล่ะ คนช่างพิสูจน์อย่างผม จึงบิยางลบชนิดนั้นใส่ปากเคี้ยวมาแล้วเรียบร้อย และได้ตระหนักว่า ยางลบชนิดนี้กินไม่อร่อยเลย หอมก็เท่านั้น ไม่มีรส

ยังมียางลบอีกชนิดที่ผมชอบใช้ หอมเหมือนกัน เป็นรูปทรงคล้ายๆ แอปเปิ้ล ขนาดเล็กเส้นผ่าศูนย์กลางสัก ๑ เซนติเมตรก็มี ใหญ่ขนาด ๑ นิ้วก็มี สอดสีอย่างน้อย ๓ สีอยู่ใน ๑ ก้อน เช่น ขอบเขียวกลางขาวและแกนในเป็นรูปหัวใจสีแดง เป็นต้น เข้าใจว่าเป็นของยุคเดียวกับยางลบเอบีซี

สมัยประถมปลาย ยางลบยี่ห้อสเต็ดเลอร์หรือซากุระก้อนโตๆ เป็นที่นิยมในโรงเรียนผม นักเรียนผู้มีอันจะกินจะไม่ใช้ยางลบเอบีซีหรือยางลบแอปเปิ้ลหลากสีเด็ดขาด ตกยุคไป ใครใช้จะโดนโห่

[หนูหมุด]

โอ้โห หลายเป็นกระทู้ ตรวจอายุไปซะแล้ว 
กระดานชนวนนี่สุดยอดเลยค่ะคุณ CrazyHorse ตอนเรียนครูสอนว่าเป็นสมุดสำหรับสมัยก่อน 
หนูหมุดทันใช้ปากกาหมึกซึมเองค่ะ สมัยก่อนคุณครูจะให้เด็กเริ่มใช้ปากกาได้ตอนป.5 โดยให้ใช้เฉพาะปากกาหมึกซึม
นัยว่าจะเขียนหนังสือได้สวยกว่า แถมยังฝึกเรื่องความสะอาด เวลาลบจะมีน้ำยาพิเศษ ใช้ลบกับหมึกซึมโดยเฉพาะแต่จำไม่ได้แล้วค่ะว่าเป็นยังงัย

[Retro]

อ่านทู้นี้แล้วทำให้เห็นภาพวัยเด็กเลย.. พูดถึงยางลบ abc แล้วก็ต้องคิดถึง กบเหลาดินสอรูปหัวใจด้วย อิอิ....มีหลายสีให้เลือก หรือไม่ก็กบเหลาดินสอปูนปั้นจากเมืองจีน สำหรับปากกาหมึกซึมก็ต้องมาพร้อมน้ำยาลบคำผิดแบบเป็นแท่งเมจิคมีน้ำใสๆๆ  สมัยก่อนใครมีดินสอกดใช้ก็ถือว่าเริ่ดมาก แล้วถ้ามีดินสอสีกล่องเล็กลายการ์ตูนญี่ปุ่นของ collen อีก ..โห..ตาลุกวาวเลย  ชิ้นแรกที่มี..ยังเก็บอยู่..ตอนนี้กลายเป็นโบราณวัตถุซะแล้วเนี่ยะ  

สมัยนั้นยังนิยมใช้ถุงกระดาษ ต้องเป็นถุงโชคดี พร้อมตารางหมากฮอส ด้วยนะ...   สมุดลายไทย พร้อมสูตรคูณและมาตราส่วน เดี๋ยวนี้กลายเป็นของหายาก เด็กรุ่นใหม่ก็ไม่รู้มาตราส่วนกันแล้ว
วันเวลาช่างเดินผ่านไปไวมากเลย... นึกถึงวันเก่าๆ ข้าวของเครื่องใช้ที่เห็นในวัยเด็กที่ตอนนี้ไม่มีให้เห็นแล้วใจหายว๊าบบบบ...   เอ๊ะ...เราแก่แล้วหรอเนี่ยะ...

[CrazyHOrse]

เกือบลืมไปแล้วนะครับนี่ น้ำยาลบหมึกซึม เป็นขวดเล็กๆแบบยาหยอดตา แต่ไม่ได้เป็นหลอดดูด จะเป็นก้านผอมๆ ตรงปลายแบนๆ แตะมาป้าย จะทำให้หมึกเปลี่ยนเป็นไม่มีสี เท่ากับลบไปนั่นเอง

ไม่เห็นมานานแล้วครับ ไม่รู้ยังมีขายอยู่หรือเปล่า

แบบแท่งเมจิอย่างที่คุณ Retro ว่านี่ตามมาทีหลัง เป็นนวัตกรรมใหม่ (ตอนนั้น  ) ลบได้แบบปื๊ดๆเลย แต่ใช้นานๆหัวมันจะสีคล้ำขึ้นเรื่อยๆ ลบไปเลอะไป ต้องซื้อใหม่

นอกจากสมุดไทยที่มีสูตรคูณแล้ว ไม้บรรทัด และไม่โปรแทรคเตอร์ (ที่เรียกกันย่อๆว่าไม้โปร) ก็มีสูตรด้วยนะครับ

ผมจำโรงเรียนที่เรียนตอนป.๑ ได้ไม่มาก แต่จำได้แม่นว่าเข้าประตูโรงเรียนไปแล้ว ทางขวามือจะมีร้านขายเครื่องเขียนเล็กๆอยู่ ร้านนี่จะหอมกลิ่นยางลบมากๆเลยครับ นึกภาพแล้วกลิ่นยางลบลอยตามมาเลย   

[elvisbhu]

นึกไม่ออก ลองเดินเข้าไปในครัว... อย่างหนึ่งที่อยู่ในสุสานไปแล้วคือผงชูรส ให้โทษมากกว่าประโยชน์ .. แต่บางบ้านอาจจะใช้อยู่
แล้วก็เครื่องปั่นอาหารรุ่นแรกๆ ตกสมัยไปแล้ว
มีดอีโต้ หาไม่เจอเสียแล้วสิ สมัยก่อนใช้สับเปลือกมะพร้าวเพื่อคั้นกะทิ พอไม่ต้องทำขนาดนั้น มีดอีโต้คงหลงไปอยู่ในสวนเสียแล้ว
เตาถ่านเพื่อไว้ปิ้ง ย่างอาหาร เป็นปีที่ไม่ได้แตะเลย ยังไม่ถึงขั้นลงสุสาน นานๆทีคงต้องใช้กับอาหารพวกต้มหน่อไม้หม้อใหญ่ๆที่ต้องใช้ฟืนหรือถ่านเคียวให้เนื้อนุ่ม
เชื้อฟืน หายไปพร้อมกับกาลเวลา เชื้อฟืนสมัยก่อน ต้องใช้อีโต้สับจากเศษไม้ ออกมาเป็นแท่งๆบางๆ ไว้สุมบนถ่าน ก่อนจ่อไม้ขีดตราพญานาคที่จุดแล้วลงไปข้างใต้..
เดี๋ยวนี้ ฟืนหายาก ไม้แพง ไฟฟ้าและแกสถูกกว่าเยอะ

สมัยเด็กๆ ที่บ้านจะมีเวรหุงข้าว มีพี่น้องหลายคน สลับเวียนกันหุงข้าวเช็ดน้ำ ต้องมีไม้ขัดหม้อ ซึ่งเอนกประสงค์ ใช้ทำโทษเด็กดื้อได้ด้วย...
ฮึ่ม ...(นึกหน้าแม่กับพ่อตอนดุออกเลย)

[UP]

จำไม้บรรทัดมีสูตรคูณได้ครับ ขายอันละบาท เอามาตีมือยังไม่ทันเจ็บก็หักเสียแล้ว ไม้บรรทัดชนิดนี้ จำได้ว่าสมัยประถม ครูไม่อนุญาตให้นำเข้าห้องสอบวิชาคณิตศาสตร์ เพราะเด็กจะดูสูตรคูณจากไม้บรรทัด ไม่ยอมท่องกัน

พูดถึงอุปกรณ์การเรียนก็นึกถึงวัสดุอุปกรณ์สำหรับจัดป้ายนิทรรศการ ที่ไม่ได้จับต้องมานานแล้วก็มี "กระดาษอังกฤษ" ที่เป็นกระดาษสีทองๆ น่ะครับ

สีเทียนแบบราคาถูกที่ผลิตจากเมืองจีนบรรจุอยู่ในกล่องสีแดงๆ ก็ไม่ค่อยได้เห็นแล้ว หลังๆ มาเห็นแต่สีเทียนราคาแพงยี่ห้อเพนเทล

น้ำยาลบคำผิดลิควิดเปเปอร์แบบขวด สมัยนี้ก็ไม่ค่อยมีใครใช้ แต่เจ้าหน้าที่ในส่วนงานที่ผมทำงานอยู่หลายคนยังนิยมใช้ เธอว่าใช้สะดวก ป้ายถูกจุด สะใจ ไม่ต้องเขย่า ไม่ต้องลุ้น ไม่ต้องเล็ง ไม่เหมือนน้ำยาลบคำผิดแบบปากกาที่เดาใจยาก บางทีก็ทะลักเกินต้องการบางทีก็ไม่ออกเลยสักหยด บางทีรูก็ตันซะดื้อๆ แต่น้ำยาลบคำผิดแบบขวด ทำผมเจ็บแสบหลายหนด้วยความเซอะของตัวเอง คือใช้แล้วไม่ปิดฝา ปัดตกหกใส่กางเกงนักเรียนสีดำขาววอกไปเป็นแถบ

[Oam]

มันเรียกว่าไม้ฉลุหรือเปล่านะ ที่คู่กับเลื่อยฉลุน่ะ
ไอ้ไม้แผ่นสี่เหลี่ยม สีออกขาวๆ
ไอ้เลื่อยฉลุนี่ก็ไม่รู้ว่าทำไมใบเลื่อยต้องเป็นเส้นเล็กๆ
เลื่อยไปสามที เอาเทียนไขถูทีนึง แล้วก็ต้องพักให้ใบไม่ร้อนเกินไป ไม่งั้นใบเลื่อยขาดสะบั้น ไม่มีดี
สงสัยว่าเลื่อยชนิดนี้สร้างขึ้นมาเพื่อฝึกให้รู้จักความพอดี ไม่บิดให้ใบเลื่อยตึงหรือหย่อนเกินไป

ที่นึกถึงไม้ฉลุ เพราะเคยมีอยู่สมัยหนึ่ง เด็กแถวบ้านจะเอาเศษไม้นี้มาขุดเป็นร่องเล็กๆ ฝังถ่านไฟแช็คลงไป แล้วใช้โลหะปลายแหลมหรือใบมีดโกนหัก สะกิดประกายไฟลงใส่ก้อนสำลี ให้มันติดไฟเล่น

โชคดีที่ทุกวันนี้ยังมีบ้านอยู่

[CrazyHOrse]

จะว่าไปลิควิดเปเปอร์ผมเลิกใช้มาสักสองปีได้แล้วครับ เปลี่ยนไปใช้ correction tape แทน ไม่ต้องรอแห้งและเรียบร้อยกว่าครับ

น่าสงสัยว่าลิควิดเปเปอร์ก็กำลังเข้าแถวเดินลงกรุในเร็ววันครับ

เมื่อก่อนเวลาเข้าป่า จะมีเพื่อนคนนึงเป็นมือหุงข้าวครับ อาศัยว่าที่บ้านขายอาหาร เพื่อนคนนี้เลยหุงข้าวเก่งมาก เก่งจริงๆ เพราะเขาหุงทุกวัน เขาหุงแบบเช็ดน้ำอย่างคุณ elvisbhu เหมือนกันครับ ตอนนั้นก็ลักจำเขา ได้วิชามาบ้าง แต่ไม่ได้ใช้มาสิบกว่าปีแล้วครับ

ไม้ขีดไฟตราพญานาคนี่อวสานเลย โดนไฟแช็ค ๕ บาทแย่งตลาดไปหมด

อ้อ... ถ่านไฟฉายตรากบก็หายไปนานแล้วครับ

ไม้โมกครับคุณ Oam ที่ใช้ทำการฝีมือ ถ้าอยากให้แข็งแรงหน่อยก็ต้องใช้ไม้อัด แต่ไม้อัดทำงานให้เรียบร้อยยาก เพราะจะแตกเป็นเสี้ยนอยู่เรื่อย ไม้โมกทำงานออกมาเรียบเนียนสวยกว่าเยอะครับ

จะว่าไปก็ไม่ได้มีแต่เลื่อยฉลุแบบนี้ที่หักง่าย ผมเคยเลื่อยแท่งเหล็ก ใช้ใบสำหรับเลื่อยเหล็กโดยเฉพาะ ถ้าใจร้อนก็หักเอาง่ายๆเหมือนกัน ไฮสปีดจะทนความร้อน หักยากกว่า (และแพงกว่าเยอะ) แต่ก็ยังหักอยู่ดีครับ ต้องใจเย็นๆ รู้จักเร่ง รู้จักผ่อน

[ภูมิ]

พูดถึงเลื่อยฉลุ
จำได้ว่า อาจารย์ให้ทำจิกซอไม้ ผมเลื่อยยังไงก็ไม่ตรงซักที จนไปๆมา ผลงาน ขนาดเล็กกว่าของเพื่อนครึ่งหนึ่ง(เพราะเสียต้องตัดทิ้ง)
เป็นเรื่องที่ขายหน้ามากที่สุด

[pakun2k1d]

มีภาพมาฝากค่ะ

[pakun2k1d]

อีกภาพค่ะ

[Bana]

ฯผมอ่านไปก็งงไป  เพราะของหลายอย่างที่ท่านเล่ากันมาบ้านผมก็ยังใช้อยู่เป็นปกติ  ไม่น่าจะไปอยู่สุสาน
ไต้                บ้านผมเรียกกระบอง  ใช้น้ำมันยางผสมกับไม้พอก ซึ่งเป็นไม้ชนิดหนึ่งผุง่าย  แล้วเอาใบตองมาห่อแล้วมัดด้วยตอก
เตาอั้งโล่        ใช้ทุกวันครับ  เวลาติดเตาก็เอาไต้เป็นเชื้อ
คราม             ก็ยังเห็นใช้เป็นปกติครับ  จะเอาต้นครามมาแช่ในไห  ผมจะไม่ชอบมากๆเวลาคนที่กวนไหครามมากินข้าวด้วย  มือจะเป็นสีคราม  แต่กิ่งครามหลังจากที่หมักเสร็จแล้ว  เค้าจะเอาไปกองๆไว้  แล้วจะมีเห็ดชนิดนึงมักเกิด เรียก "เห็ดคราม" ทานได้อร่อยครับ
เลื่อยฉลุ         ก็ใช้ธรรมดา  เวลาจะเลื่อยกะลามะพร้าว  ทำลายให้สวยๆ  หรือเลื่อยไม้พุด  ไม้ฉำฉา
กระต่ายขูดมะพร้าว    ใช้ทุกครั้งที่มีอาหารเกี่ยวกับมะพร้าว

พวกมีดขวานจอบเสียม  ใช้ในชีวิตประจำวันเป็นปกติครับ

พวกที่ยังมีเหมือนกันแต่ไม่เห็นได้ใช้ คือ พวก ตะเกียงเจ้าพายุ  แอบหมาก(เชี่ยนหมาก)  หินโม่แป้ง  ครกตำข้าว กระดานชนวนขอบไม้ประดู่ ฯลฯ
แต่พวกกบเหลาดินสอ  ยางลบ  ปากกา แบบที่ท่านกล่าวมา ไม่เคยแม้แต่เห็นเลยครับ ...

[หมีใหญ่]

ผมไม่มีรูปครับ แต่เคยมีของเก่าๆ เยอะ คุณกุ้งแห้งให้ช่วยนึก ผมนึกถึงทีวีสีรุ่นแรกๆ ที่มีรีโมทไม่ได้ใช้ระบบอินฟราเรทครับ เป็นเสียง กดตัวรีโมททีก็จะเป็นเสียงวี้ดๆๆ สักสองสามวินาทีก็จะเปลี่ยนไป ตัวตลับตัวนี้ปกติเสียบอยู่กับเครื่องครับ จะใช้แบบไม่เป็นรีโมทก็ได้ ปกติมักจะไม่ใช่โหมดรีโมทด้วยครับเพราะว่าใช้ถ่านแบบ 9 V สี่เหลี่ยมครับ
ทีวีสมัยนั้นยังใช้ระบบหลอดครับ เมื่อภาพล้มก็ต้องทุบๆๆ สองสามครั้ง  บ้านเก่าผมเป็นบ้านตึกแถว ห้องที่วางทีวีก็คือกลางบ้านจะไม่มีหน้าต่างเครื่องเลยร้อนง่ายก็ปรับปรุงโดยคุณพ่อ (สามสิบกว่าปีแล้วนะครับ อะ ก็ตามวัยคนเขียนครับ) เอาหน้ากากหลังออกแล้วใส่พัดลมไปตัวหนึ่ง ขออภัยครับจำไม่ได้แม้แต่ยี่ห้อ ไม่ทราบใครทราบบ้างไหมครับ

[หมีใหญ่]

มีของเก่าอีกอันแต่ไม่ใช่เป็นสุสานเพราะว่ายังใช้อยู่ขาตั้งกล้องครับถ้าเข้าป่าสะดวกในการพกครับไม่ใช่แบบใหม่ที่อันใหญ่แต่เบา ไม่ทราบมีใครเคยเห็นแบบยืดเป็นท่อนๆ แบบเดียวกับเสาอากาศวิทยุครับ พื้นที่เต็มมี 8 ท่อน ไม่เบาเหมือนของรุ่นใหม่ครับแต่เล็กพอพกสะดวกครับข้อเสียคือเวลาเก็บจะต้องระวังหนีบมือครับ

[กุ้งแห้งเยอรมัน]

ใบตองค่ะ.....

......
เดี๋ยวนี้เขาใช้แตพลาสติคกันหมด...