เพื่อนทนายของผมคนนึงบ่นว่า
วิธีการคิดของประชาชนต่อสื่อในประเทศไทยดูจะล้าหลังกว่าต่างประเทศเอามากโข
ประเทศบางประเทศที่สามารถผลิตภาพยนต์ได้คุณภาพเยี่ยมยอด
จนต้องถูกมหาอำนาจอย่างสหรัฐอเมริกาจำกัดจำนวนการผลิตภาพยนต์ภายในประเทศต่อปี
เพื่อให้หนังฮอลีวู๊ดยังมีลูกค้าอยู่ในประเทศเขาบ้างอย่างเกาหลี
ดูจะนำเมืองไทยไปลิ่วๆซะหลายชาติแล้ว
เขารู้จักสร้างหนังเพื่อประชาสัมพันธ์ความน่าไปเยือนประเทศ
ภาพยนต์ถูกจำกัด ก็เปลี่ยนซะให้มันเป็นซีรีส์เรื่องยาว
แล้วก็ทำได้ดีซะกระทั่งขายดิบขายดีเป็นเทน้ำเทท่าไปทั่วโลก
จนมีคณะนักท่องเที่ยวไปเยือนเกาหลีปีละหลายแสนคนเพื่อไปดูสถานที่ถ่ายละคร
หรือซีรี่ส์บางเรื่องไปฉายที่ไหน อาหารเกาหลีก็ขายดีไปถึงนั่น
ประเทศอื่นอย่างจีนก็ไม่น้อยหน้า
ที่รู้จักใช้ภาพยนต์หลายเรื่องในรอบสองสามปีที่ผ่านมา
บอกความนัยแก่ประชาชนให้มั่นคงในระบบการปกครองที่ใช้อยู่
ไม่ใช่จู่ๆก็ไปสถาปนากษัตริย์ที่เขาต่อต้านซะเหมือนประเทศเพื่อนบ้าน
แต่คนไทย พูดปาวๆ ว่าจะทำหนังให้คนรักชาติ
นางเอกต้องยอมตายเพื่อสามี....
แต่ในที่สุดก็ดูเหมือนว่าสีสันจะไปตกกับคนที่ฆ่าสามีตายซะมากกว่า ก็มี
หรือไม่ก็พระเอกเรื่องที่แล้ว ช่วยทุกอย่าง เป็นยิ่งกว่ามหามิตร
ก็ตระบัดสัตย์ซะในเรื่องใหม่ กลายเป็นผู้ร้ายตั้งแต่เปิดเรื่อง
บทภาพยนต์ภาษาอังกฤษก็ยากแสนยาก
รายละเอียดปลีกย่อยก็มากเกินมาก
ของอะไรที่หนังฝรั่งมี ทั้งเกราะเหล็ก ทั้งชุดรุ่มๆร่ามๆ ก็จับยัดเยียดให้ตัวละครใส่
ทั้งๆที่หลักฐานจากจิตรกรรม ประติมากรรม หรือบันทึกก็หาไม่ยากนัก
แถม..... ทำเสร็จแล้วเอามาคุยโวว่าสเปเชียลเอฟเฟคทำเอง
หนังดีเหลือเกิน คนทำจะส่งไปประกวดเมืองนอกอีกตะหาก
(โถ่.... ถามคนไปดูในโรงก่อนดีกว่ามั้ยนั่น ว่าเขาเข้าใจกันหรือเปล่าน่ะ

)
เลิกพูดดีกว่าครับ เหนื่อยใจสื่อไทยเป็นแบบนี้จัง