มาต่อให้จากค.ห.ที่ 3
เห่ชมชายทะเล
สีชังชังชื่อแล้ว อย่าชัง
อย่าโกรธพี่จริงจัง จิตต์ข้อง
ตัวไกลจิตต์ก็ยัง เนาแนบ
เสน่ห์สนิทน้อง นิจโอ้อาดูร
สีชังชังแต่ชื่อ เกาะนั้นฤๅจะชังใคร
ขอแต่แม่ดวงใจ อย่าชังชิงพี่จริงจัง
ตัวไกลใจพี่อยู่ เป็นคู่น้องครองยืนยัง
ห่างเจ้าเฝ้าแลหลัง ตั้งใจติดมิตร์สมาน
บางพระนึกถึงพระ บูชนีย์ที่สักการ
แต่งตั้งยังสถาน แทบหัวนอนขอพรครอง
ผ่านทางบางปลาสร้อย จิตต์ละห้อยละเหี่ยหมอง
นึกสร้อยสายเพ็ชรทอง คล้องคอเจ้าเย้ากระมล
บางนี้บุรีงาม อันออกนามว่าเมืองชล
แลท้องทะเลวน ชลนัยน์ไหลลงธาร
อ่างหินนึกอ่างหิน ที่ยุพินเคยสนาน
โอ้ว่ายุพาพาล จะอ้างว้างริมอ่างหิน
เรือผ่านเกาะกระดาษ แม้สามารถจะพังภิน
จะเขียนสาราจิน ตนาส่งถึงนงเยาว์
ถึงอ่าวพุดซาวัน ริกริกสั่นสิอกเรา
คิดถึงพุดซาเจ้า เคยเก็บไว้ให้พี่ยา
คลุกพริกกับเกลือดี ไว้ให้พี่จิ้มพุดซา
เสร็จงานกลับบ้านมา พอได้ลิ้มชิมชอบใจ
ครั้นถึงทุ่งไก่เตี้ย ยิ่งละเหี่ยละห้อยใจ
นึกยามเจ้าทรายวัย ปรุงแกงไก่ให้พี่กิน
เดินผ่านร้านดอกไม้ ก็ยิ่งใฝ่ใจถวิล
เคยชวนโฉมยุพิน ชมดอกไม้ที่ในสวน
เกาะยอเหมือนยอเจ้า ยุพเยาว์อนงค์นวล
แสร้งยอ บ่ มิควร เพราะนิ่มเนื้อเหลือเลิศชม
เข้าถึงสัตหีบ รีบหลบลี้หนีคลื่นลม
นึกยามเจ้าทรามชม จัดผ้าจีบลงหีบน้อย
ขบวนเรือประพาส ดูดาดาษกลาดเกลื่อนลอย
ชิงชังดังหนึ่งคอย จะต่อสู้ศัตรูผลา
จอดห้อมล้อมเป็นวง รอบเรื่ององค์พระราชา
ดูเหมือนเดือนสง่า อยู่ท่ามกลางหว่างหมู่ดาว
ดูพลางทางรำพึง นิ่งคำนึงถึงเนื้อขาว
นึกนึกรู้สึกราว ไปงานดึกพิลึกใจ
แม้มีศึกสงคราม ถึงสยามในวันใด
จำพรากจากทรามวัย ไปต่อสู้ศัตรูพาล
เกิดมาเป็นชาวไทย ต้องทำใจเป็นทหาร
รักเจ้าเยาวมาลย์ ก็จำหักรักรีบไป
จะยอมให้ไพรี เหยียบย่ำยีแผ่นดินไทย
เช่นนั้นสิจัญไร ไม่รักชาติศาสนา
เพราะรักประจักษ์จริง จึงต้องทิ้งเจ้าแก้วตา
จงรักภักดีมา อาสาต้านราญริปู
