เปิดกรุดาราคลาสสิกของฮอลลีวู้ด(๙)

[กุ้งแห้งเยอรมัน]

วิลเลียม แชทเนอร์ และเลียวนาร์ด นิมอยค่ะ กับคุณหมอรอส..ที่มาจากหนังลูกทุ่งตะวันตก..ปกหน้า ปกหลัวสาร์พิคส์สมัยหนึ่งต้องมีสองในสามนักแสดงนี้ค่ะ

[pakun2k1d]

เห็นภาพแล้วรู้สึกคุ้น ๆ ค่ะ  แต่ยังนึกเรื่องไม่ออกค่ะ 

ติดใจที่คุณsila กล่าวถึงคุณจำนง รังสิกุล และวิกบางขุนพรหม  อยากตั้งคำถามต่อว่า  เมื่อก่อนเทคโนโลยี่โทรทัศน์ไทยล้าหลัง  แต่เรามีของดี ๆ ดูไม่ขาดอย่างที่คุณศิลาว่า  ตอนนี้เราก้าวหน้ามาขนาดนี้กลับไม่มีอะไรดี ๆ ให้ดูค่ะ  มันน่าคิดไหมคะ

[SILA]

       ตะลุยจักรวาล หนังไซ ไฟ ที่เป็นตำนานยืนยงข้ามภพ ข้ามชาติ จากจอแก้วสู่จอเงิน มีลูกเรือรุ่นใหม่สืบต่อการตะลุยครับ

-------------------------------------------------------------------------

        เห็นว่า อ. จำนง น่าจะประมาณว่าเป็น บุคคลประเภทหนึ่งในร้อย(ปี) ครับ โทรทัศน์ไทยถือกำเนิดมามีอายุเกินกึ่งศตวรรษแล้ว
แต่ตอนนี้มองไป ไม่เห็นใครจะมีความสามารถพร้อมเพรียบเทียบเท่าท่านได้เลย
         ในยุคบุกเบิก โอกาสเปิด ไม่มีระบบเรตติ้ง ท่านได้สร้างบุคคลากร วางรูปแบบรายการมากมาย ด้วยมุ่งหมายให้ผู้คนได้ชมผลงานดีๆ
มีคุณค่า และเพราะท่านเป็นผู้ที่มีความรู้ มีฝีมืออย่างเยี่ยมยิ่ง ผู้ชมในยุคนั้นจึงได้ชมของดี ของจริงกันครับ
               
 

[เทาชมพู]

ขอออกจากยานอวกาศเอนเทอร์ไพรส์  มาแจมคุณศิลาที่วิกบางขุนพรหม  เป็นเรื่องที่อยากพูดมานานแล้ว

ความเข้าใจต่อไปนี้ ถูกหรือผิด คุณศิลาคงมีความรู้มากกว่าดิฉัน พอจะแก้ไขให้ได้ถ้าเข้าใจผิดนะคะ

สถานีโทรทัศน์ช่อง ๔ เป็นหน่วยงานขึ้นกับกรมประชาสัมพันธ์   รัฐบาลเป็นคนตั้ง   หมายถึงว่างบประมาณส่วนใหญ่ รัฐอุดหนุน  แต่ทางสถานีก็หาสปอนเซอร์เพิ่มเติมด้วย   เห็นได้จากมีโฆษณาคั่นรายการ
แต่อย่างน้อย  การบริหารงานก็ไม่ต้องพะวงว่าจะขาดทุน หรือต้องดิ้นรนหากำไรเยอะๆลูกเดียว อย่างบริษัทเอกชน
มันสมองของสถานีคือคุณจำนง รังสิกุล ทำงานด้วยความเชื่อว่า สถานีจะก้าวหน้าด้วยดีถ้ามีคุณภาพ   ท่านจึงคิดค้นรายการสารพัด บำรุงสมอง และให้ความบันเทิง คละกันไป
การฝึกบุคลาการ ก็เอาเจ้าหน้าที่ของสถานีนี่แหละมาฝึกให้ทำงานได้หลายอย่าง  รอบตัว  นอกจากประหยัดเงินแล้วยังเป็นการผลิตบุคลากรมีคุณภาพด้วย

อีกอย่าง   ในยุคนั้น คนที่มีทีวีดูได้ ก็ต้องเป็นคนมีสตางค์พอสมควร   เพราะทีวีเครื่องหนึ่งแพงมากเมื่อเทียบกับค่าครองชีพ
ทำให้กลุ่มคนดูของช่อง ๔ เป็นกลุ่มระดับกลางและสูง  (หมายถึงรายได้และความรู้โดยเฉลี่ย)  พวกนี้ชอบรายการมีคุณภาพ    ส่วนชาวบ้านมักจะฟังวิทยุกันมากกว่า   

เวลาผ่านไป การบริหารงานก็เปลี่ยนไปตามยุค   สถานีโทรทัศน์มีเพิ่มขึ้น  เป็นของเอกชนที่ได้สัมปทานจากรัฐบ้าง  เป็นของรัฐล้วนๆบ้าง  เป็นรัฐวิสาหกิจบ้าง
เป้าหมายการบริหารงานก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป   ขึ้นกับนโยบายของผู้บริหาร ว่าจะเอากำไรเป็นหลัก หรือเอาใจนายเป็นหลัก
ยิ่งมาถึงปัจจุบัน ทุนนิยมเข้าไปอยู่ในทุกวงการ  รายการโทรทัศน์จำนวนมากจึงมีเป้าหมายสร้างกำไรให้มากที่สุด     อะไรที่ไม่ทำกำไรก็จะถูกลดปริมาณลงไป  มีไว้นิดหน่อยพอเป็นกระสายยา
เรตติ้งมาเป็นตัวกำหนดแทนมันสมองของผู้บริหาร
กลุ่มเป้าหมายก็เปลี่ยนไป  เพราะทีวีราคาถูกลง    ใครๆก็ซื้อได้    สัญญาณก็ส่งทั่วประเทศ
ชาวบ้านร้านถิ่นดูฟรีทีวี   คนที่มีทางเลือกยอมควักกระเป๋าดูยูบีซี ติดจานดาวเทียม  รับเคเบิ้ลทีวี     ยิ่งมียูทูปในอินเทอร์เน็ตแล้วไม่ต้องดูฟรีทีวีเลยก็ได้

เพราะงั้น   หลายท่านที่รู้สึกเหลืออดกับรายการอ่อนคุณภาพที่ได้ดู  คาดหวังว่าจะได้ดูอะไรดีกว่านี้   ดิฉันคิดว่าตะโกนไปก็คอแห้งเปล่าค่ะ     
รายการทุกรายการอยู่ได้ด้วยเรตติ้ง และเรตติ้งนั้นเขาก็ไม่ได้วัดจากกลุ่มคนแบบคนในเว็บนี้เสียด้วยซี

[pipat]

เห็นด้วย แต่ไม่ .....ทุกประการครับ
เรทติ้งไม่ได้วัดจากใครทั้งนั้นแหละครับ

อาจารย์จำนงเป็นคนแบบที่อาจารย์น่าจะคุ้นเคย
คือไม่ลดตัวลงทำของเลว
คนอื่นๆ นั้น เป็นอีกพันธุ์หนึ่ง จะอ้างอะไรก็ตาม ก็เป็นพวกอาจมนิยม
กำไรจากความหายนะของสังคม หมายความว่าอย่างไร
หมายความว่าเราต้องจ่ายเงิน ซื้ออาจมมาบริโภคกันทั้งบ้าน
จะบอกว่าเหม็นก็อย่าไปซื้อซี้....พูดอย่างนั้นไม่ได้ครับ สิทธิในการทำชั่ว ไม่มีนะครับ
คนทำชั่วต้องถูกประนาม

ทีวีช่องหนึ่ง ที่มีสีมากกว่าช่องอื่นๆ ทุกวันนี้ ป้อนสวะเข้าปากชาวบ้าน รับเงินอย่างเมามัน
จ่ายค่าสัม(รับ)ประทานที่ถูกกว่าคู่แข่งอย่างแทบจะไม่มีต้นทุน ได้มาอย่างไรอาจารย์น่าะรู้ดีกว่าผม
ช่องนี้ เด่นนักในการเล่นกับแม่ค้าและแม่บ้าน
ก้อมิใช่ช่องนี้หรือ ที่เคยมีกฏเหล็ก ห้ามลูกทุ่งขึ้นจอ ในขณะที่ ที่อื่นๆ เขาส่งเสริมกัน
แต่มิใช่ช่องนี้หรือ ที่เห็นพุ่มพวงเป็นแม่เหล็ก จึงเชิญมาออกอากาศ
สรุปว่า ถ้าได้เงิน เป็นไม่รังเกียจ
มีรายการหนึ่งชื่อกระจกหกคะเมนหรือไงนี่แหละ เป็นต้นแบบของรายการที่ล้มเหลวในทุกหัวข้อของการทำสื่อ
แต่ทำไมคงกระพันอยู่กับช่องที่ว่า ไม่เคยหลุดไปใหน นี่คือเพื่อนชั้นต้องมาก่อน....กระมัง

ที่น่าอนาถใจนะครับ
เขาเป็นเจ้าของบริษัทที่ทำสื่อคุณภาพ ทำรายการคอสามหน กับกบทอดกระเทียม....แต่ โทษที
รายการของบริษัทนี้ อย่าหวังเข้ามาแหยมกับช่องที่มีหลายสี....ที่เป็นบริษัทแม่ อ้าว อย่างงี้ก็มีด้วยแฮะ

เรื่องเรตติ้ง คุณกุ้งแห้งฯ คงแฉเบื้องหลังได้ดีกว่าผม
ผมทราบแต่ว่า เจ้าของฝ่ายไทยนั้น มีผลประโยชน์อีรุงตุงนังกับการกำหนดเรทติ้ง
และช่องหลายสีนั้น จะต้องเป็นอันดับหนึ่งตลอดกาล ตราบใดที่ใช้บริการผูกขาดของเอเยนซี่นี้

[กุ้งแห้งเยอรมัน]

คุณจำนง รังสิกุลเป็นผู้ใหญ่ใจดี ที่ตาถึง รสนิยมดีค่ะ
ดิฉันมีโอกาสพบท่านสองฐานะ คือเป็นพ่อของเพื่อนที่ทำงาน และเป็นเพื่อนผู้อาวุโสในที่ทำงานเดียวกันสมัยอยู่ประกิต
สิ่งหนึ่งที่เสียดายคือ มีเวลาคุยกับท่านน้อยไปหน่อย แต่ก็สนุกทุกครั้งที่ท่านอุตส่าห์เดินขึ้นบันไดมาหา และมาคุยด้วยในวัยเจ็ดสิบกว่า
คุณูปการที่มีต่อวงการทีวีนั้นมหาศาลเลย
ดิฉันได้จินตนาการและความรู้ดีๆสะสมมาแต่เด็กก็เพราะรายการทีวี ละคร และหนังชุดที่มีคุณภาพจากการคัดกรองของท่านทั้งนั้น
รวมถึงรายการปัญหาสารพัดด้วย
เมื่อเปรียบเทียบกับปัญหาในรายการคุณไตรภพแล้ว จึงทนดูไม่ได้
รวมๆแล้วจึงไม่เปิดทีวีห้าช่องมันเสียเลย..
คุณจำนงท่านทำงานขนาดนี้ บ้านช่องท่านก็ธรรมดา รถราท่านก็พอมีให้ลูกชายขับไปรับไปส่งพ่อสมัยเป็นที่ปรึกษาอยู่ธนาคารกรุงเทพ
ดิฉันยังได้ติดรถไปลงบ้าง
อาจารย์ คุณพพ. พูดถึงแล้ว ทำให้คิดถึงเพื่อน คือลูกชายคุณจำนง(ไตเติ้ลที่เขาเกลียดเพราะพ่อดังกว่า)ค่ะ สงสัยต้องหาทางโทรไปแสดงความคิดถึงกันหน่อยแล้ว

[เทาชมพู]

เจออาก้ารัวจากคุณพพ.เล่นเอามึน  คุณศิลายังไม่เข้ามาเป็นตัวช่วย

เรื่องเรตติ้ง รู้แต่ว่ามันเป็นตัวกำหนดสปอนเซอร์  เพราะสปอนเซอร์ให้ความเชื่อถือ    ก็มีสื่อพยายามจะตั้งคำถามถึงความน่าเชื่อถือของการวัดเรตติ้งเหมือนกันละค่ะ
จนบัดนี้ก็ยังไม่มีอะไรอื่น  ที่สปอนเซอร์จะหาเป็นมาตรฐานในการอุดหนุนรายการได้ นอกจากเรตติ้ง
ก็ต้องใช้ตัวนี้กำหนดกันต่อไป
ในอเมริกา รายการทีวีรายไหนอยู่ยงคงกระพัน เรตติ้งก็เป็นตัวกำหนดเหมือนกันละค่ะ

คุณกุ้งแห้งฯมาร่วมวงแล้ว  เธอรู้เรื่องนี้มากกว่าดิฉัน คงจะมีอะไรดีๆมาเล่าสู่กันฟังได้  ดิฉันรอฟังดีกว่า

[pakun2k1d]

คุณpipatเป็นนักฟันคอ ตีแสกหน้าจริง ๆ(จะฟันธงก็ไม่สมราคาคุณpipatนะคะ)  อะไรหนาช่างทำให้คุณpipatมั่นใจฟันได้ขนาดนี้  ใครฝ่าคมมีด คมไม้ คุณpipatได้ก็จะได้พบสาระที่น่าสนใจทีเดียวนะคะ 

กรณีบริษัทผลิตรายการ 3 คน กับกบ ๆ ที่คุณpipatว่า  เท่าที่ดิฉันทราบไม่น่าจะเกี่ยวกับช่องหลายสีนะคะ  แล้วตอนนี้ช่องหลายสีเขามีบริษัทสื่อมหาชนอยู่ในมือ  แต่ทั้งหมดทั้งสิ้นการตัดสินใจก็ขึ้นอยู่กับคน ๆ เดียวค่ะ

[กุ้งแห้งเยอรมัน]

เปรียบเทียบผลงานของคนทีวีสองคน
คุณจำนง รังสิกุลและคุณสุรางค์ เปรมปรีดิ์
อย่างที่อาจารย์พูด สมัยนั้น จะดูทีวีต้องมีสตางค์ รายการที่คุณจำนงคัดมาจึงมาจากรสนิยมของท่านล้วนๆ อะไรที่ฝรั่งไม่มีก็จัดเองเช่นปัญหาสารพัด ผะหมี ก็ดูเหมือนจะเคยจัดด้วยนะคะ แต่ดิฉันยังเด็กมากไม่ทราบ
ช่องห้าก็มีผู้การการุณซึ่งจัดรายการอย่างบันไดดารา แบบAFเดี๋ยวนี้ แต่ไม่ต้องส่งโหวต
เราจึงได้ดูโชว์ และภาพยนต์ที่คละเคล้าทั้งเด็กดูได้ ผู้ใหญ่ดูดี
...
เดี๋ยวเย็นๆมาต่อค่ะ

[pipat]

"ผมเอารายการไปเสนอที่ต่างๆ ไม่มีใครเอา หุ้นส่วนเก่าก็ไม่เอาด้วย เพราะเขาเห็นว่า ทุกช่องปฏิเสธหมด เขาก็ไม่มั่นใจเพราะไม่เห็นอนาคต สุดท้ายผมก็เลยต้องเอารายการนี้ไปเสนอ เจ้านายเก่าที่ JSL"

จำนรรค์ ศิริตัน อดีตเจ้านายที่แสนดี บอสใหญ่แห่ง JSL ยื่นเงื่อนไขข้อเดียวคือ ขอให้ JSL เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ ดีลนี้จึงปิดที่ JSL ถือหุ้น 55% ที่เหลือเป็นเช็คและหุ้นส่วน แต่ถึงจะถือหุ้น เพียงส่วนน้อย แต่อิสระทางความคิดและการทำงาน 100%

สุทธิพงษ์ ธรรมวุฒิ คนสร้าง Role Model ผู้จัดการออนไลน์

[เทาชมพู]

ขอพลิกความเห็นอีกด้านให้ดู  เพื่อจะได้เห็นกระจกสองด้าน  นะคะ

เมื่อก่อนนี้   การตัดสินว่าอะไรดีไม่ดีสำหรับผู้บริโภค มาจากยอดปิรามิด  คือผู้บริหารกิจการ    ผู้บริหารเป็นคนตัดสินใจว่า..รายการนี้ดี ควรสั่งซื้อเข้ามา    รายการด้านนี้ยังไม่มี ควรผลิตขึ้นมาให้คนได้ดู  ทำเรื่องแบบนี้น่าจะดีกว่า
ถ้าได้ผู้บริหารเก่งๆ คาดคะเนและประเมินคุณภาพหรือความนิยมได้แม่นยำ    คนดูก็ได้เสพทั้งสาระและบันเทิง
แต่เมื่อใดไปเจอผู้บริหารไม่เก่ง  ดูไม่ออกว่าอะไรดีไม่ดี  จะเอาอย่างที่ตัวต้องการตะพึดตะพือ ทั้งที่รสนิยมและสติปัญญาก็ไม่เอาไหน    กิจการนั้นก็ขาดทั้งคุณภาพและเลยไปถึงความนิยมด้วย 
ถึงกระนั้นผู้บริหารก็อาจตะแบงเอาใจตัวเองเป็นใหญ่   เถียงว่ารายการที่ตัวเลือกมานั้นเป็นของดีของถูกต้องแล้วก็ได้  ใครค้านก็ไม่ฟัง  จนคนดูหายหมดหรือกิจการเจ๊งไปนั่นแหละถึงรู้

ดังนั้น เรตติ้งจึงเข้ามามีบทบาทตัดสิน  รูปการณ์ก็เปลี่ยนไป กลายเป็นลักษณะของปิรามิดคว่ำลง

คือเอามหาชนผู้บริโภคเป็นผู้ตัดสิน   กำหนดรายการด้วยมติของคะแนนเสียงส่วนใหญ่    ไปกำหนดยอดปิรามิดอีกที ให้ผู้บริหารทำตามมติของฐานปิรามิด
ผู้บริหารจะคำนึงสิ่งเดียวคือ ผู้ดูส่วนใหญ่ต้องการอะไร  ก็ตอบสนองให้ตามนั้น   ไม่ได้เลือกตามใจผู้บริหารอีกต่อไป
มหาชนคือพระเจ้าผู้กำหนดรายการ
มองอีกนัยยะหนึ่งก็เหมือนเลือกตั้ง     ประชาชนส่วนใหญ่ต้องการพรรคไหน คะแนนเสียงเป็นตัวชี้ขาด ว่าพรรคนั้นได้เข้าสภา

มติของฐานปิรามิด แสดงออกผ่านทางบริษัทวัดเรตติ้ง   เพราะไม่สามารถให้ผู้ดูหย่อนบัตรเลือกรายการได้โดยตรง 
ตราบใดเรตติ้งบอกว่าละครมีคนดูสูงกว่าสารคดี  ยังไงเสียละครก็ต้องอยู่ในช่วงเวลาทองของสถานี
ดาราคนนี้เป็นแม่เหล็ก สปอนเซอร์ก็เอาดาราคนนี้   สถานีก็ประสานงานกับบริษัทจัดละคร เอาดาราคนนี้มาเล่น
เรตติ้งก็ออกมาดี

ผู้บริหารรายการ  พูดกันตามจริง   ล้วนเป็นปัญญาชนที่รู้ดีว่าอะไรมีคุณภาพ อะไรไม่มี     แต่จะทำอย่างไรได้  หน้าที่รับผิดชอบของเขาคือทำรายการออกมาให้เป็นที่ต้อนรับอย่างสูงของคนดู   (วัดจากเรตติ้งอีกนั่นแหละ) เขาก็ต้องซัพพลายตามดีมานด์ของคนดู
ทุกคนก็รู้ทั้งรู้ว่า เทคนิคเรื่องนี้มันอ่อนมาก   ดาราคนนี้ไม่ได้เหมาะกับบท   ละครเนื้อเรื่องแบบนี้มันแสนจะน่าเอือมระอาสำหรับเขา   แต่เมื่อคนดูต้องการแบบนี้ ไม่ได้ต้องการแบบอื่น  เขาก็ต้องเสนอตามนี้
ถ้าเขาเสนอตามที่มีผู้ดูจำนวนน้อยเห็นว่าคุณภาพควรเป็นแบบนี้  แต่ผู้ดูจำนวนมากเบือนหน้าหนี ไปดูอีกช่อง    เขานั่นแหละจะลำบาก  คนดูไม่ได้มาลำบากด้วย

ดิฉันสังเกตว่าคุณแดงไม่ค่อยจะเป็นที่นิยมของสื่อนัก  รวมทั้งคนดูแบบในเว็บนี้  แต่คุณแดงเป็นผู้ที่คนทำงานด้วยรู้ดีว่าเธอเก็งความนิยมในละครไม่เคยพลาด    ดาราที่เธอเลือกก็ไม่พลาดเช่นกัน
เรตติ้งละครของเธอครองอันดับหนึ่งมายาวนาน หลายสิบปี   สิ่งเหล่านี้เป็นข้อเท็จจริง  พูดถึงความสำเร็จในฐานะผู้บริหาร  โดยวัดจากความนิยมของผู้ดูเป็นหลัก  ดิฉันยังไม่เคยเห็นใครเหนือกว่าเธอไปได้

[SILA]

            หนีไปหลบกระสุน กลัวลูกหลงครับ
      ขออนุญาตแก้ข้อความของอาจารย์นิดหนึ่งครับ ตรงที่ว่า > คงมีความรู้มากกว่า <-- หาเป็นเช่นนั้นไม่ครับ
หนังสือของสองคุณอา คือคุณอาจินต์ และ คุณอารีย์ ก็ยังไม่ได้อ่าน ที่เคยอ่านบ่อยๆ คือ นิตยสารไทยโทรทัศน์ ของช่องสี่
ที่คุณอาจินต์เป็นบรรณาธิการนั้นก็นานมากโขแล้วครับ

        ทีวีช่องแรกของรัฐ ในช่วงบุกเบิกโอกาสเปิด  อ.จำนง ใช้ความสามารถสร้างคน สร้างรายการคุณภาพ และที่สำคัญมาก
อีกส่วนหนึ่งคือบุคคลระดับครูผู้มีความสามารถหลายท่านที่มาร่วมงานกับช่องสี่ ทำให้มี ละครราโชมอน ฮวนนั้งดู มีรายการเพลงไทยเดิมจาก
ทายาทดุริยพันธ์ให้ฟัง(เพลินเพลงกับนฤพนธ์) ได้เรียนภาษากับ อ.เจือ สตะเวทิน (ในรายการภาษาศิลป์) เป็นต้น
        ถ้าจำไม่ผิด บริษัทไทยโทรทัศน์ มีรายได้จากสถานีวิทยุ ท.ท.ท. ที่ได้รับความนิยมมาช่วย เนื่องจากการเปิดสถานีโทรทัศน์ต้องใช้
เงินเป็นจำนวนมากมาย ทั้ง ททท. ยังเป็นที่ฝึกบุคลากรเตรียมไว้สำหรับงานโทรทัศน์ด้วย   

        ลองจินตนาการดูว่า ในยุคปัจจุบันหากมีบุคคลที่มีความสามารถแม้ครึ่งหนึ่งของอ.จำนง ไปดูแลช่อง ๑๑ ก็คงสร้างสรรค์ผลงานที่ดี
ได้ไม่มาก ไม่นานนัก เพราะแม้ว่าเรตติ้งอาจไม่มีผลต่อการจัดรายการมากนัก แต่เพราะงบประมาณจำกัดที่เจียดให้มาจากรัฐบาล บุคลากร
คุณภาพมีไม่มากเท่ายุคก่อน และบางคนที่เมื่อได้รับการฝึกมาดีแล้วก็มักจะถูกซื้อตัวไป รายการที่ประทับใจในอดีตจึงเหลือแต่ในความทรงจำ
และ สถานีโทรทัศน์ที่อยากให้มี คงมีได้แต่ในฝันครับ

         เห็นข่าวว่าคุณประวิทย์เลิกใช้เรตติ้งเจ้าเก่าแล้ว ส่วนคุณแดงคงจะยึดเรตติ้งแบบดั้งเดิมต่อไป เพราะยังไงๆ ละครช่องเจ็ดจะแย่จะดี มากน้อย
แค่ไหนก็ไม่ต่ำสิบ ระดับคุณแดงย่อมทราบว่าของดีเป็นอย่างไร ในสมัยก่อนโน้นท่านมุ้ย(เพื่อนคุณแดง)ก็เคยมากำกับละครทางช่องเจ็ดก่อนที่ท่าน
จะไปกำกับหนังโรง แต่ท้ายที่สุดแล้ว เงิน - รายได้ของสถานี โดยเฉพาะช่วงหลังข่าวที่เป็นรายได้หลักของช่อง คือคำตอบสุดท้าย  น้ำเน่าจึงยังขุ่นข้น
ยุงจึงบินว่อนต่อไป ครับ             

[เทาชมพู]

ทุกสิ่งทุกอย่างมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดของตัวมันเองค่ะ   หมดยุคก็หมดไป 
ต่อให้ผู้บริหารสถานีในยุคนี้ ตัดสินใจจำลองวิกบางขุนพรหมช่อง ๔ ขึ้นมาใหม่     ดิฉันก็ว่าไปไม่รอด  เพราะสภาพแวดล้อมเปลี่ยนไปหมดแล้ว  รวมทั้งรสนิยมผู้บริโภคด้วย
เราก็ต้องเดินหน้าหาสิ่งใหม่ๆต่อไป แทนที่จะพยายามเปลี่ยนสิ่งเก่าให้กลับมาเป็นของใหม่

คุณศิลาช่วยเผื่อเนื้อที่ในบังเกอร์ให้ดิฉันด้วย    หลบกระสุนคุณพพ. ตอนเข้ามาตอบ 
*********************************
คุยเรื่อง Star Trek ไปพลางๆก่อนนะคะ
ตะลุยจักรวาล ชุดแรก  ออกอากาศจากปี 1966-1969  รวม 80 ตอน  ช่วงปลายๆ เรตติ้งตก ก็เลยจบการถ่ายทำกันไป
แต่เมื่อเอามารีรันซ้ำ กลับได้ความนิยมมาก จนมีการปลุกเรื่องนี้ให้ฟื้นขึ้นมาอีกถึง 6 ครั้งด้วยกัน  เป็นสถิติมหัศจรรย์ของหนังชุดทางทีวี ยังไม่มีใครทำได้เท่า
คือ
1 Star Trek: The Original Series (1966–1969) นี่คือชุดแรก
ต่อจากนั้นมี  Star Trek: The Animated Series (1973–1974)
แล้วก็มี  Star Trek: Phase II
หลังจากนั้นคือ Star Trek: The Next Generation (1987–1994)
Star Trek: Deep Space Nine (1993–1999)
Star Trek: Voyager (1995–2001)
Star Trek: Enterprise (2001–2005)

ชุดที่รู้จักกันแพร่หลายที่สุดก็คือชุดแรกค่ะ    ตัวละครอย่างคุณสป๊อคหูแหลม   กลายเป็นตัวละครอมตะในวงการทีเดียว

[เทาชมพู]

หน้าตายานอวกาศ Enterprise

[pipat]

ผมไม่อยากค้านอาจารย์เลย แต่ผมเห็นต่างเป็นตรงกันข้าม เจ็ดสี เขาบริหารแบบสายตรง คือจากคุณแดงสู่คนดู คนอื่นไม่เกี่ยว
รายการอะไร เธอไม่ชอบ เธอก็ไม่เอา รายการอะไรเธอชอบ เราไม่ชอบก็ต้องดู
คงจะเห็นว่า เจ็ดสี เป็นช่องเดียวที่เอาเป็นเอาตายกับการถ่ายทอดกอล์ฟ และมีคุณพิษณุเป็นอมตะอยู่กับกิจการนี้
เหตุผลก็ส่วนตัวล้วนๆ

คุณลิขิต แม้จะเล่นห่วยอย่างไร แต่เขาเรียกคุณแดงว่าแม่ทุกคำ เช้าขึ้นมาก็ถึงหน้าห้องทำงาน
คุณแดงเธอก็ให้เล่นมันทุกเรื่อง ทั้งๆ ที่ไม้แขวนเสื้อยังตีบทแตกกว่า
น้องที่เล่นผูกขาดเป็นนางเอก ไม่เคยเปลี่ยนบุคลิก ส่งเสียงอย่างไร ปรายตาอย่างไร
ทำตาโตใสบริสุทธิ์อย่างไร ใส่เสื้อผ้าแบบใหน ก็ทำอย่างนั้น ยี่สิบปี ไม่ต้องพลิกบทบาท
จนเธอต้องเกษียณ(เสียที) ให้มาเป็นพิธีกร ก็เห็นอยู่โต้งๆ ว่าไม่มีความสามารถ แม้จะเปิดป้ายรางวัล
เธอก็ยังได้งาน

ทั้งหมดเป็นรสนิยมส่วนตัว ไม่เกี่ยวกะเรตติ้ง

บริษัทนี้ เป็นบริษัทส่วนตัว เธอไม่ต้องรับผิดชอบใคร ต่างจากอสมท ที่เคยมีบอร์ด แล้วกลายมาเป็นมติมหาชน
เทียบกันแล้ว อย่างอสมทนั่นแหละ จึงต้องฟังเรตติ้ง เจ็ดสีไม่ต้อง
สามสีบ่นมานานแล้วว่า บริษัทที่เอาเครื่องวัดเรตติ้ง ไปติดตามบ้านน่ะ ไม่โปร่งใส  พูดง่ายๆ ว่า ไม่ติดที่บ้านคนดูสามสีเลย
แล้วเขายังบ่นอีกว่า เขาถูกมัดมือ เพราะขยายเครือข่ายไม่ได้ เช่นที่ภูเก็ต เมื่อยี่สิบปีก่อนไม่เคยดูของเขาได้เลย
ทั้งๆ ที่กลุ่มเป้าหมายรอดูเปาบุ้นจิ้นกันตาโต ปากแห้ง
เอาแค่หนังเปาบุ้นจิ้น รวมไปถึงเรื่องญี่ปุ่น ที่เล่าเรื่องผู้หญิงคนหนึ่ง
หรือแม้แต่สติ๊กเกอร์ที่ติดตามตุ๊กๆ สมัยหนึ่งว่า อย่าปล่อยให้คนชั่วครองเมือง
ล้วนแต่สร้างกระแสขนาดหนัก และชี้ว่า ช่องอื่นเขาก็มีคนดูตรึม

แต่ในเมื่อหนังสือพิมพ์หัวเขียว เขาสนับสนุนกันอยู่ เรตติ้งอะไรก็ไม่มีทางมาปั่นหัวสาวกที่งมงายและไร้ทางเลือกได้ดอกครับ
การบริหารสถานนีทีวีของไทยนั้น ต้องใช้ตำราที่หน้าปกสีดำ พิมพ์ด้วยอักขระขอมแหละครับ จึงจะเข้าใจ

ตำราการสื่อสารสมัยใหม่ พับไปเลย