อ่ะ คุณครูให้การบ้านอีกแล้ว บทไหนมีฝีมือในเชิงศิลป์ หรือว่าลีลาในบทประพันธ์บทไหนดีกว่ากัน บทแรกคือสุดยอดครับ เป็นเสาวรจนีที่ไม่มากเกินไป คือไม่ใช่พรรณนาเกินจริง แต่มองแล้วชมด้วยบทประพันธ์อย่างมีศิลป์ แบบคนที่ไม่ได้ไปด้วยนึกภาพตามได้แบบไม่ขัดเขิน มีชีวิตครับเรียกว่ามีชีวิตชีวาแบบชมโดยรอบได้ทั้งบรรยากาศ สีสัน เสียง อารมณ์ ในวันเพ็ญ งามครับ ผมขออนุญาตใช้คำว่า งาม
ประจวบจนสุริยนเย็นพยับ ไม่ได้ศัพท์เซ็งแซ่ด้วยแตรสังข์
ปี่ระนาดฆ้องกลองประโคมดัง ระฆังหงั่งหงั่งหง่างลงครางครึม
มโหรีปี่ไฉนจับใจแจ้ว วิเวกแว่วกลองโยนตะโพนกระหึม
ทุกที่ทับสัปปุรุษก็พูดพึม รุกขาครึ้มครอบแสงพระจันทร
เสนาะเสียงเทศนาปุจฉาถาม ในสนามเสียงสนั่นเนินสิงขร
เป็นวันบรรณรสีรวีวร พระจันทรทรงกลดรจนา
ไฟตะเกียงเรียงรอบพระมณฑป กระจ่างจบจันทร์แจ่มแอร่มผา
ดอกไม้พุ่มจุดงามอร่ามตา จับศิลาแลเลื่อมเป็นลายลาย
พระจันทร์ส่องต้องยอดมณฑปสุก ในหน้ามุขเงางามอร่ามฉาย
นกบินกรวดพรวดพราดประกายพราย พลุกระจายช่อช่วงดังดวงเดือน
ส่วนบทที่สองขออนุญาตเริ่มแต่ต้นบทนะครับ
พระสุริยายอแสงแฝงคีรี เสียงชะนีโหยหวนรัญจวนใจ
เห็นเสือด้อมกวางเดินเนินพนัส เล็มระบัดใบหญ้าที่อาศัย
วิ่งคะนองลองเชิงระเริงใจ เห็นคนไปวิ่งซอกตามตรอกเตริ่น
หมีกระโดดหมูคุดเที่ยวมุดแฝง แรดก็แรงกินหนามไม่ขามเขิน
ชะมดสมันหันหาพากันเดิน ละมั่งเมินมองเมียงฟังเสียงคน
กะรอกกะแตแย้ตุ่นเที่ยวดุนดุด บ้างคุ้ยขุดดินป่าพนาสณฑ์
พี่เที่ยวเดินดูสนุกทุกตำบล ก็ต่างคนต่างสำราญบานฤทัย
ครั้นเย็นค่ำย่ำมืดขมุกขมัว พี่นึกกลัวกลับมาที่อาศัย
พระจันทร์ส่องท้องป่าพนาลัย จุดดอกไม้เพลิงวางตามตะเกียง
ถวายพระแท่นอุทิศตั้งจิตต์หวัง จุดพลุดังก้องลั่นสนั่นเสียง
กระจายฟุ้งพลุ่งใหญ่ไฟพะเนียง ขึ้นสูงเพียงปลายรังดังสะท้าน
บ้างก็จุดอ้ายตื้อเสียงหวือหวูด กรวดก็ฉูดพุ่งปราดอยู่ฉาดฉาน
มีคนดูกรูเกรียวเที่ยวสำราญ ประกอบการบูชาประสาจน
เป็นลีลาที่เราสามารถคิดตามได้ครับในบทแรก ถ้าใครเคยเดินป่า อะไรจะไปเห็นสัตว์มากมายหลายชนิดเพียงนั้น เห็นเสือเห็นหมีเห็นกวางเห็นแรด อยู่ลำบากล่ะครับ เรียกว่าเห็นบ้างเติมบ้างไปตามกลอน เรียกเป็นลีลา เสาวรสจนีได้ แต่ไม่ได้รูปเสียงกลิ่นรส เท่าบทแรกครับ แต่ก็เพราะด้วยคำและสัมผัส ขออนุญาตใช้คำว่า ไพเราะ
ทางกลอนในรามเกียรติ์ ถ้าท่านกวีแต่งเติม คงต้องรักษาทางกลอนของเดิมไว้นะครับ แต่จะบังอาจไปใหญ่เทียบพระราชนิพนธ์นั้น มันก็คงจำเป็นล่ะครับถ้าท่านแต่งเอง ตรงนี้ล่ะครับบ่งบอกถึงจินตนาการอันกว้างไกลของท่าน (แต่แบบมีหลักเกณฑ์นะครับ) จินตนาการนี่ล่ะครับ เป็นจุดเด่นจุดหนึ่งที่พวกเรายกย่องท่านมหากวีไม่ใช่เหรอครับ เช่นที่เราเห็นได้มากในเรื่อง พระอภัยมณี..........
