"เปนชู้กับผี" ทำให้นึกถึงฉันทลักษณ์

[มีนา]

 นิราศพระบาท (จากฉบับปัจจุบัน)
"...แต่ปีนไพล่เหนี่ยวพลัดสุหรัดขาด
สองมือพลาดพลัดคว่ำลงต้ำผึง
กรมการบ้านป่าเขาฮาตึง
ทำโกรธขึ้งเรียกพวกผู้ชายเร็ว
บ้างขึ้นช้างพลางฉวยข้อมือฉุด
ดังอุณรุทจับกินนรที่ในเหว
ไม่นึกอายอัประมาณเป็นการเร็ว
บ้างโอบเอวอุ้มนางขึ้นช้างพังฯ..."

(ผมคิดว่าสมัยนั้นอาจจะยังไม่มีไม้ไต่คู้)
จะเห็นได้ว่าสมัยก่อนอย่างน้อยก็สมัยสุนทรภู่อาจเป็นดังนี้
1.สระเอ (เ -) ประสมกับพยัญชนะต้น กับตัวสะกด ออกเสียงเป็นเสียงสั้นหมด? หรือ
2.ฉันทลักษณ์กลอน กำหนดให้สระเอ กับสระเอะ สัมผัสกันได้ (กรณีไม่เป็นไปตามข้อ1.)

และอยากถามว่าปัจจุบันนี้ ฉันทลักษณ์ กำหนดให้ทำอย่างที่สุนทรภู่ทำได้หรือไม่ (เหว สัมผัสกับ เร็ว)

[ศรีปิงเวียง]

 สวัสดีครับคุณมีนา
ถ้าไม่เคร่งครัดจนตายตัว แต่เน้นให้เสียงพอสัมผัสได้ ก็ใช้ได้ครับ

ป.ล. ขออนุญาตถามครับว่า คุณมีนาดูหนังเรื่อง เปนชู้กับผี เหรอครับ
ผมอยากดูเหมือนกัน แต่ตังค์+เวลาไม่พอครับ

[มีนา]

 ผมไม่ได้ดูหรอกครับ
แต่อ่านกระทู้ในพันทิป มีคนบอกว่ามีคนจะอ่านคำว่า "เปน" เป็นเสียงยาว ก็เลยฉุกคิดถึงนิราศที่เคยอ่าน เพราะว่าเวลาอ่านหากเราอ่านตามปัจจุบันแล้ว มันจะไม่เพราะและสดุดทุกครั้งไปอ่ะครับ แต่ของสุนทรภู่ที่แต่งโดยใช้เสียงยาวสัมผัสกับเสียงสั้น (ตามอักขระวิธีปัจจุบัน) ก็จะมีแค่คำที่ประสมด้วยสระเอ ที่มีตัวสะกดเท่านั้น สุนทรภู่ไม่เคยใช้สระเสียงยาวกับสั้นอื่นๆ สัมผัสกันเลย จึงสงสัยว่า สมัยก่อนอาจออกเสียงเป็นเสียงสั้นเหมือนกันหมดครับ

[มีนา]

ผมคิดอิกว่า ไม่น่าที่สุนทรภู่จะไม่เคร่งครัดในการสัมผัสนะครับ
เพราะท่านมิได้ใช้สัมผัสสระเสียงสั้น-ยาวกับเสียงสระอื่นๆ อิกเลย
นอกจาก สระเอ มีตัวสะกดเท่านั้น

ปล.ใครมีต้นฉบับลายมือนิราศของสุนทรภู่ หรือที่เป็นงานสมัยนั้น
ช่วยบอกทีว่า สมัยนั้นสะกดคำที่มีสระเอมีตัวสะกดอย่างไร
มีไม้ไต่คู้หรือไม่ และไม้ไต่คู้เริ่มใช้เมื่อใด