นิ่ม นิด หน่อย น้อย: นกกางเขนที่เคยเรียกน้ำตาของเด็กชั้นประถมคนหนึ่ง

[ติหลาอรสา]

 อยากจะทราบว่าจะหาอ่านได้ที่ไหนคะ
อยากจะทราบข้อมูลด้วยว่าใครเป็นคนแต่งเรื่องนี้
อ่านมาตั้งแต่ป.2 ไม่เคยรู้เลยว่าท่านใดประพันธ์
ประทับใจมากมาย
วันนี้นึกออกเลยมาถามที่นี่
ใครพอทราบมั่งคะ

[ติหลาอรสา]

 ค้นไปค้นมาในเน็ตก็เจอแล้วค่ะ
ถ้าอยากอ่านไปอ่านกันได้ที่นี่นะคะ
แต่ก็ยังไม่ทราบอยู่ดีว่าท่านใดเป็นผู้ประพันธ์
 http://www.lokwannakadi.com/neo/lumnum.php  

[เทาชมพู]

 มันมีภาค ๒ หรือเปล่าคะ
ที่เคยอ่านมา จำไม่ได้ว่านิดกับหน่อยตายเอาดื้อๆยังงั้น
แต่จำได้ว่าชอบ น้อย มากกว่าเพื่อน

[ติหลาอรสา]

 เท่าที่จำได้ ก็จบแบบนี้แหละค่ะ
ตอนครูให้อ่านนิด กับ หน่อย ตาย
โอ้น้ำตาร่วงเป็นเผาเต่า
แล้วครูก็สาธยายว่านกที่ถูกจับมาไว้รวมกัน
เพื่อรอให้เราไปปล่อยตอนทำบุญนั่นมันทรมานยังไง
แล้วอาจจะมีนิดกับหน่อยปนอยู่ในนั้นด้วย
ตั้งแต่นั้นมาไม่เคยปล่อยนกปล่อยปลาหรือปล่อยอะไร ๆที่เห็นว่าพอจะถูกจับกลับมาได้อีกเลย
ไปเห็นสัตว์น่าสงสารเหล่านี้อีกทีที่วัดระฆัง
ตอนไปราชนาวิกสภาดูเขาซ้อมงานเห่เรือเมื่อเดือนกันยายน
ก็ให้สงสาร เวทนา เป็นที่ยิ่ง

[เทาชมพู]

.

[tuka007]

.

[ติหลาอรสา]

 ท่านผู้ประพันธ์เรื่องนี้เก่งมากค่ะ
ทำให้เราเศร้าในชะตากรรมของพ่อนก แม่นก
ที่คู่ของตนเองต่างตาย
แล้วก็ให้ความหวังเพราะพ่อนกแม่นกเริ่มสร้างครอบครัว
เริ่มมีลูกน้อย สอนบิน ทะเลาะกับลูก
ให้ความอบอุ่นที่ละน้อย
เพื่อที่เราจะได้ถนอมความอบอุ่น ความสุขอันนั้นไว้
อ่านตอนกลางแล้วจะรู้สึกดี รู้สึกสนุก
พอถึงตอนท้าย นิดกับหน่อยติดแร้วและตาย
เหมือนใจถูกกระชากไปโดยมืออำมหิต

เด็ก ๆที่อ่านเรื่องนี้ได้ทั้งเรียนรู้ชีวิตจริง
ได้ความรู้สึกอนุรักษ์ธรรมชาติ
และมีคุณธรรมมากมายแฝงฝังอยู่
ยิ่งอ่านไปยิ่งอยากรู้ว่าใครกันหนอเป็นผู้ประพันธ์
สงสัยต้องไปถามกระทรวงศึกษาธิการ
จะมีใครรู้ไหมเนี่ย

[คิดไม่ออกบอกระเบียบรัตน์]

. . ฝากให้คุณดาหาชาดาค่ะ ติดตามงานเขียนของคุณมาน้าน ชอบๆๆ

[ติหลาอรสา]

 โอ้ ขอบุคณมากทั้งชื่อผู้แต่ง
และที่บอกว่าติดตามมานาน
ปลื้มมากค่ะ
แต่คิดไม่ออกต้องบอกระเบียบรัตน์จริงเหรอคะ
วันหลังคิดไม่ออกจะได้มาบอกมั่ง

[Surfing]

 คำถาม - คำตอบ ล้วนเป็นการสร้างสรรที่น่ารัก และควรยกย่องในการพยายามหาคำตอบ  สงสัยนิดหน่อย คิด - นึกออกได้อย่างไร นกกางเขนสมัยเรียน ป.2    

[thawankesmala]

 อยากอ่านจัง จำได้คลับคล้ายคล้บคลา

[ติหลาอรสา]

 มันคงเป็นความประทับใจที่ไม่เคยลืมมั้ง
แล้วก็คงเป็นความเก่งกาจของท่านผู้ประพันธ์ด้วย
ถ้านิทานร้อยบันทัดเรื่องนี้เต็มไปด้วยความสุข
มันคงไม่ประทับใจเราเนิ่นนานขนาดนี้
มันคงก็จะเหมือนนิทานเด็กเรื่องอื่น ๆนับร้อยที่เราอ่านแล้วก็ลืมไป  ยกเว้นเรื่องที่เป็นต้นแบบของแนวนั้น ๆอย่างสโนว์ไวท์ เจ้าหญิงนิทราที่เล่ากันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เราจำได้ว่าปีนั้นเป็นปีแรกที่เข้าโรงเรียนที่เชียงใหม่
ห้องเรียนอยู่ชั้นใต้ถุนของเรือนทรงปั้นหยาหลังใหญ่
ที่เคยเป็นบ้านของมิสชั่นนารี่รุ่นแรก ๆที่ขึ้นไปทางเหนือมาก่อน
เวลาเพื่อนห้องข้างบนกระแทกเท้าแรง ๆ จะมีฝุ่นจากไม้กระดานโรยลงมาเหนือโต๊ะเราเล็กน้อย
นอกจากเรือนที่เป็นชั้นเรียนของพวกเราแล้ว ก็ยังมีเรือนทรงเดียวกันอีกสามสี่หลังที่มีนักเรียนชั้นโตขึ้นไปอีก

ข้างนอกเรือนทรงปั้นหยาเป็นต้นจามจุรีสูงใหญ่เงื้อมเงา
รากของมันที่แผ่โดยรอบพื้นดินปนทรายใหญ่กว่าสนามฟุตบอล ทำให้มันกลายเป็นที่เล่นซ่อนหา เล่นขายของ เล่นกระโดดหนังยาง เล่นอีต๊อก ของเด็กๆประถมที่ใส่กระโปรงแดง เสื้อขาวนับร้อย ๆคน

เมื่อชั่วโมงที่รอคอยมาถึง  เราจะได้อ่านหนังสือเรื่องนกกางเขนต่อกันแล้ว  เราจะรีบเข้าไปในห้องหยิบหนังสือมากางเตรียมรอไว้ด้วยใจปรีดา  ครูผู้หญิงวัยกลางคนใส่แว่นหนาเตอะถือไม้เรียวอันยาวเดินเข้า  แล้วก็เรียกนักเรียนให้อ่านทีละคน พร้อมกับเล่าเรื่องราวเสริมเข้าไป  

ภาพที่เห็นแม้จะลางเลือนเต็มทีด้วยกาลเวลา  แต่ประหลาดที่ในความรู้สึกมันกลับสดใหม่ เหมือนว่าเพิ่งเมื่อวานนี้เองที่เราได้อ่านหนังสือเล่มนี้  

นกกางเขนเป็นหนังสือโศกนาฏกรรมเรื่องแรกที่เราเคยอ่านในชีวิต  แล้วก็ "อิน"เหลือหลาย  เพราะนี่คืออารมณ์ทุกข์โศกลึกซึ้งแรกที่เราได้จากการอ่านหนังสือ

หนังสือเล่มนั้นเปิดโลกอีกใบให้เด็กคนนั้น นั่นคือ โลกแห่งการอ่าน เราเริ่มอ่านทุกอย่างที่ขวางหน้า ไปนั่งนอนอยู่ในห้องสมุดเล็ก ๆที่หัวมุมแจ่งหัวรินเป็นวัน ๆเพื่อหาอ่านเรื่องที่ให้ความสะเทือนใจเหมือนกับนิ่ม นิด หน่อย น้อย แล้วก็ได้พบอะไรมากขึ้นมากขึ้นทุกที  (รวมทั้งขี้ฝุ่นหนาเตอะ รังปลวก ในชั้นพงศาวดารจีนที่ไม่มีใครเคยเดินไปถึง)  

แม้กระนั้น  เราก็ไม่มีวันลืมพ่อนก แม่นก นิ่ม นิด หน่อย น้อยกับน้ำตาหยดแรกที่หยาดลงบนหน้าหนังสือได้เลย

[คิดไม่ออกบอกระเบียบรัตน์]

. นกกางเขนเป็นนกที่ดุ เบียบเห็นไล่จิกแมวอย่างไม่ครั่นคร้ามยามเจ้าเหมียวมากวนใจอยู่หลายครั้ง ผู้แต่งเรื่องนี้ใส่จิตวิญญาณให้ตัวละครทั้งหก พ่อแม่ และลูกน้อยอีก 4 ตัว ได้อย่างน่าดู ลูกนกวิวาทกัน เบียดเสียดแย่งอาหารกัน พ่อแม่ก็พร่ำสอนค่านิยมดีๆ ที่พี่น้องต้องเอื้ออาทรกัน นับว่าเป็นครอบครัวที่น่ารักมาก