นิทานหมูน้อย

[เฟื่องแก้ว]

ขอโผล่หน้ามาทักทายค่ะ ตามอ่านนิทานอยู่นะคะ ทั้งสองเรื่องเลย   อ่านไปก็ตั้งการ์ดไป เตรียมรับพันช์ไลน์ท้ายเรื่อง เดี๋ยวต้องหงายท้องเก๋งแน่ๆ เลย กราบสวัสดีครูไหว และครูพัด และเพื่อนๆ ทุกคนค่า ช่วงนี้ ตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตอยู่นะคะ เลยไม่ค่อยได้เข้ามาทักทาย ขออภัยที่ห่างหายค่ะ

[pipat]

 หายไปนาน นึกว่ากลายเป็นแมวตุ๋นซะแล่ว
งานหนักละซีท่า
สมน้ำหน้า อยากรักดี หามจั่วสนุกใหมจ๊ะ

[เทาชมพู]

 อ้าว กลับมาแล้ว หนูเฟื่อง  เสียดายเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องไทย ไม่งั้นนางเอกจะชื่อเฟื่องแก้ว

กลับมาเล่าต่อค่ะ

แอนจี้ตั้งครรภ์ขึ้นมาเมื่อจบไฮสกูลปีสุดท้าย

หนุ่มสาวอเมริกันแม้ว่าจะเสรีในเรื่องเซกซ์ หมายถึงว่าเขาอาจจะมีเพศสัมพันธ์กันได้ในวัยรุ่น  ไม่ถือเป็นเรื่องผิดประเพณี
แต่เขาก็เรียนรู้ในเรื่องความรับผิดชอบ  ว่าไม่ควรพลาดพลั้งตั้งครรภ์ขึ้นมา ในวัยที่ยังตั้งครอบครัวไม่ได้

ถ้าหากว่าพลั้งพลาดขึ้นมาจริงๆ   ผู้ชายก็ต้องรับผิดชอบ เริ่มต้นครอบครัวเพื่อลูกน้อย
อย่าหวังว่าพ่อแม่จะยื่นมือมาโอบอุ้มช่วยไกวเปลเลี้ยงหลาน ให้พ่อแม่วัยรุ่นบินปร๋อไปเที่ยวเตร่ตามสบาย

แต่แอนจี้โชคร้าย   พอเธอตั้งครรภ์ขึ้นมา  ชาร์ลีก็บอกว่าเขาไม่พร้อมจะเป็นพ่อใคร

[เทาชมพู]

 เด็กหนุ่มแสดงออกจริงๆว่าไม่พร้อม   ด้วยการออกจากเมืองเล็กนั้นไปเลย   ทิ้งแอนจี้ไว้กับทารกน้อย
ไม่ได้เหลียวแลเธออีก   ไม่เคยกลับมาดูเลือดเนื้อเชื้อไข
เขาบอกเพียงว่าจะไปหางานทำในเมืองใหญ่  เพราะรายได้ในเมืองเล็กไม่พอเพียง
ว่าแล้วก็หายไป   ไม่เคยกลับมาให้ใครรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร  
ปล่อยให้แอนจี้กัดฟันเลี้ยงลูกอยู่ตามลำพัง    เซนต์เดียวเขาก็ไม่เคยส่งมาเป็นค่าเลี้ยงดูตามที่กฎหมายกำหนดไว้
ก็คงไม่ต้องบอกนะคะว่าอนาคตของแอนจี้ที่หวังว่าจะสวยสดงดงาม  ดับลงเพียงแค่นั้น
กลายเป็นแม่วัยรุ่นที่ต้องดิ้นรนกระเสือกกระสนเลี้ยงลูกเองไปวันๆ   ไม่อาจหวังว่าจะหาเงินเรียนต่อ หรือสร้างอนาคตที่ดีกว่านี้ให้ตัวเองได้

เมื่อมาถึงตอนดีแบบนี้แล้ว   ไฉนเลยจะไม่ละโอกาส ขอทิ้งเรื่องเอาไว้ดื้อๆยังงี้อีกครั้ง
สำหรับคนที่ไม่เข็ด  เข้ามาอ่านเรื่องนี้   ทั้งๆก็น่าจะเดาได้ว่าข้าพเจ้าจะไม่เฉลยตอนจบให้สมหวังง่ายนัก

ป.ล. คุณภูมิน่าจะดูหนังญี่ปุ่นเพลินไปหน่อย   ยังไม่เฉลยค่ะว่าจะสลับร่างสร้างรักกันหรือว่าอะไรสักอย่างคนละทิศละทางกว่านี้

[เฟื่องแก้ว]

::พนมครีบ:: น้อมกราบสวัสดีค่ะ คุณครูไหว เฟื่องขอเป็นร่อแร่ เอ๊ย แครอล แล้วกันนะคะ เพราะหนูไม่ใจเด็ดเท่าแอนจี้ หัวเป็นปลาทองแคระ แต่ใจเท่าปลาซิวค่ะ อย่าว่าแต่ซิงเกิลมัมเลยค่ะ แมริดมัมยังไม่กล้าเป็นเลย ...กลัว กลัวลูกออกมาเหมือนตัวเองแล้วจะไม่กล้าเอาขี้เถ้ายัดปาก  คิกๆ อุ๊ย คุณครูพัด มาถึงไม่ฟังอีร้าค่าอีรมก็แซวเลยนะ ที่ต้องหามจั่ว เพราะไม่มีแรงหามเสาตังหาก อิอิ ไม่ได้รักดีหรอกค้า แต่พักนี้วุ่น ๆ จริง ๆ ค่ะ แล้วก็ไม่ค่อยได้อยู่หน้าจอคอม ฯ นี่ ต้องแวะมาอ่านก่อนกลับบ้าน เพื่อจะพบว่า ครูไหวจับเรื่องแขวนตรงหน้าผาอีกแล้ว นักเรียนก็ลุ้น ๆ ๆๆๆ กันต่อไป (ขอไม่เดาแล้วค่ะ งานนี้ อ่านอย่างเดียว) ไปแล้วค่ะ งานราษฎร์คอยอยู่อีกแล้ววววว (ตั้งกองเชียร์ให้นิทานหมูน้อยของครูไหว ก่อนไป)

[ลมเหนือ]

มาฟังนิทานก่อนนอนครับ  จะได้หลับฝันดี  อิอิ จะรอลุ้นตอบจบนะครับ

[Peking Man]

 อืม....ลองเข้ามาอ่านดู ฟังดูแล้วรู้สึกถึงเรื้องซ้อนเรื่อง เหมือนกับ The Hours ยังไงไม่รู้

[anivy]

มานั่ง ตา กลม รออาจารย์เทาชมพูด้วยคนค่ะ เตรียมปัดกวาดเช็ดถูเรือนไว้คอยท่าค่ะ

[ศรีปิงเวียง]

สวัสดีทุก ๆ ท่านที่เคารพครับ ขนมบ้าบิ่นตกหมดแล้วครับ จึงขออนุญาตนำ กลีบลำดวน มาฝากครับ   ขอเชิญคุณหมูน้อย พี่ติบอ คุณเฟื่อง อ.เทาชมพู และผู้ที่ตั้งวงทั้งหลายเชิญชิมครับ ผมไปลักมาจากครัวพี่ติบอต้องขออภัยด้วยครับ

[ศรีปิงเวียง]

ขออนุญาตสอบถามครับ รูปนี้ คือ Salvador Sali หรือเปล่าครับ

[เทาชมพู]

ช่วยส่งมาสักชิ้นเถอะค่ะ ******************** เราจะขอทิ้งแอนจี้เอาไว้แบบไม่ปรานีปราศัยกันไปก่อน  ให้ขนมกลีบลำดวนร่วงจากปากคุณศรีปิงเวียงกันอีกรอบ เพื่อจะมาเริ่มฉากใหม่ ในอีกเมืองหนึ่ง คราวนี้ย้ายมาที่นิวเจอร์ซี่  เมืองอะไรอย่าไปสนใจเลย   ซูมกล้องเข้าไปที่หญิงสาวคนหนึ่งดีกว่า เธอชื่อลอร่า  เป็นสาวหน้าตาดี  จะว่าไปเธอก็คงจะมีแฟนมากกว่านี้   ถ้าหากว่าไม่เป็นเพราะพิการมาแต่กำเนิด คือหูตึง ได้ยินเฉพาะเสียงดังเท่านั้น  ถ้าหากว่าใครพูดเบาๆเธอจะไม่ได้ยิน เป็นอุปสรรคให้ลอร่าเกิดปมด้อย  ไม่ค่อยกล้าจะคบหาใคร   เกรงว่าผู้ชายเขารำคาญที่ต้องตะเบ็งเสียงใส่เธอ ลอร่ามีการศึกษาดี  จึงได้งานดี มีรายได้พอเลี้ยงตัวได้สบาย และยังมีเงินฝากในธนาคาร ไม่เดือดร้อน เธออยู่เป็นโสดมาจนอายุ 36 จึงเจอชายที่ต้องใจเข้า

[เทาชมพู]

 บรูซ ผู้ชายคนนั้นเป็นผู้ชายใจดี   ถ้าแกอยู่เมืองไทยก็คงจะเป็นพวกธรรมะธัมโม   ประเภทใส่บาตรทุกเช้า ทำนองนี้
บรูซไม่ได้ถือสาเป็นข้อรังเกียจเลยที่ลอร่าหูตึง    

ทั้งคู่รู้จักกันเพราะเขาเป็นลูกค้าเข้ามาติดต่อบริการในสำนักงานที่ลอร่าทำงานอยู่

บรูซเป็นพนักงานบัญชีในบริษัทใหญ่บนเกาะแมนฮัตตัน   แต่ว่ายอมเดินทางข้ามเขต  กลับมายังที่พักในนิวเจอร์ซี่ทุกวัน
เพราะเขาชอบชีวิตเงียบๆสันโดษ ไม่ค่อยออกสังคม  ขลุกอยู่ในห้องพัก อ่านหนังสือ ฟังดนตรี
ก็ตรงกับนิสัยขี้อายของลอร่า  ทั้งคู่จึงเข้ากันได้ดี

จนในที่สุดบรูซก็ขอแต่งงานกับลอร่า   โดยบอกเธออย่างเปิดเผยว่าเขาเป็นแค่พนักงานธรรมดาๆ  รายได้พอเลี้ยงตัว  ไม่ร่ำรวยหรูหราอะไร
ลอร่าเองก็ไม่ได้รังเกียจ  ทั้งคู่จึงแต่งงานกัน แล้วอยู่ด้วยกันอย่างผาสุก

บรูซเป็นสามีที่ดีและคงเส้นคงวา    ไม่เคยเถลไถลเที่ยวเตร่   เช้าก็ไปทำงาน กลับถึงบ้านสองทุ่ม
ถ้าวันไหนต้องอยู่ดึก  เขาก็บอกล่วงหน้าเสมอ

ชีวิตของทั้งคู่ทั้งราบเรียบและราบรื่น   อยู่กันถึง 8 ปี   จนกระทั่งเกิดเหตุไม่คาดฝัน
ซึ่งลอร่าเองก็สับสนงุนงงไปหมดว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง  ไม่มีต้นสายปลายเหตุและไม่มีคำอธิบาย

[เฟื่องแก้ว]

 ตึ๊ง ตึง ตึ่ง.....  ดนตรีประกอบเพิ่มความตื่นเต้ลลล์

อุย ตกใจมายืนข้าง ๆ เจ้าแม่อุลตร้านี่เอง คิกๆ

[เทาชมพู]

 เรื่องก็คือเช้าวันหนึ่ง บรูซออกจากบ้านไปทำงานตามปกติ  เหตุการณ์ประจำวันก็แสนธรรมดา  ก่อนออกจากบ้านก็ล่ำลาภรรยาอย่างที่ทำทุกวัน
ไม่มีอะไรส่อให้เห็นเลยว่าผิดแปลกไปจากวันอื่นๆ
เพียงแต่ว่า เขาไม่ได้กลับมาอีก

ค่ะ  เขาออกจากบ้านไปแล้วไม่ได้เดินกลับเข้ามาอีกเลย

ไม่มีใครรู้ร่องรอยว่าเขาหายไปไหน
ลอร่าแจ้งตำรวจ สืบหาร่องรอย ก็ไม่พบว่าเขาประสบอุบัติเหตุ หรือถูกฆ่าตาย

เธอไปสืบหาที่ที่ทำงาน ก็พบว่าสามีไม่ได้ไปทำงานในวันนั้น
ไม่มีใครรู้ว่าเขาหายไปไหน  
เขาไม่มีปัญหาใดๆในที่ทำงาน  เป็นเพียงพนักงานชั้นผู้น้อย  วันๆก็แค่ทำงานไปตามหน้าที่
ไม่เคยขัดแย้งทะเลาะเบาะแว้งกับใคร     ชีวิตคู่กับภรรยาก็ปกติดี  ไม่มีปัญหาขัดแย้งกัน

ลอร่าได้แต่เก็บความงุนงงขบไม่แตกเอาไว้ ว่าสามีเธอล่องหนไปเฉยๆ เหมือนกลายเป็นอากาศธาตุไปได้ยังไง และเพราะเหตุใด

[เทาชมพู]

 ทีนี้ ก็มาถึงเกมที่ให้คุณหมูน้อยเล่น   มีทุกคนที่เข้ามาอ่านในกระทู้นี้เป็นตัวช่วย ไม่จำกัดจำนวนค่ะ

ขอถามว่า  นิทาน 3 เรื่องที่เล่ามานี้  ที่จริงคือเรื่องเดียวกัน
พอมองเห็นไหมคะ