ฝนเอย ฝนมา ยามวันวาน
สาดซ่าน ครื่นครื่อ หนักนักหนา
น้ำนอง เต็มถนน สองข้างทาง ต้องถอดเกือก กลัวเปียกปอน
ฝ่าฝน ไม่กลัวฝน เพราะใส่เสื้อฝน และเตรียมมาก่อน
แต่พยุห์ หนักเกินแกน เห็นใครหลาย ๆ คนแสนทุกข์ใจ
เพราฝ่าฝนไป ไม่ได้ อนิจจา!
หลายคน รอเวลา ให้ฝนหยุด
แต่ครานี้ เห็นรอที สักหนึ่งชั่วโมงยาม
จะช่วยเหลือ และเจือจาน ก็มิได้ (ต้องรีบกลับบ้าน!)
เป็นอุทาหรณ์ สอนใจ ให้กลับบ้านเร็ว ๆ
(ล้อเล่นครับพี่ติบอ)
ผมนึกถึงตอนฝนตกว่า ช่วงนี้ฟ้าฝนไม่เป็นใจ และมักเลือกตกในยามราตรี
ครั้นหมดฝนแล้วนี้ เมฆยามราตรี ก็กระจายไป
คล้ายกลางวัน
แต่จะส่อง หาดวงตะวัน ก็มิเจอ คงต้องเก้อ ดูตอนกลางวัน
