นอร์แมน ร็อคเวลล์ ศิลปินวาดภาพประกอบชาวอเมริกัน

[เทาชมพู]

มาอธิบายต่อว่าทำไมถึงชอบภาพ May Basket



ทั้งหมดต่อไปนี้เป็นการตีความของตัวเอง   ไม่ใช่ข้อเท็จจริง

เพราะฉะนั้นใครจะมองมุมอื่นหรือมีข้อแย้งก็ได้



ดิฉันจะไม่พูดถึงแสง เงา จังหวะ ฝีแปรง กลิ่นสีหรือกาวแป้ง เพราะไม่รู้เรื่องศิลปะ

แต่จะมองในแง่อักษรศาสตร์



กระเช้าดอกหญ้าสีขาวตั้งอยู่บนขอบหน้าต่างห้องของคริสติน่า

ผูกโบสีเดียวกับเสื้อกระโปรงใน Christina's World บอกให้รู้ว่าเป็นสมบัติของเธอเอง

เมื่อคริสติน่าเคลื่อนกายไปตามท้องทุ่ง  เพื่อจะได้อากาศบริสุทธิ์ตามที่หมอแนะนำ

ไปเยี่ยมเยียนศิลปินเอกและภรรยา  ไปเยี่ยมหลุมศพของพ่อแม่ ไปที่นั่นที่นี่ที่เธออยากไป

สิ่งที่เธอสัมผัส  คือพื้นดินขรุขระที่ฝ่ามือต้องยัน  แต่ละคืบ แต่ละช่วงเคลื่อนไหว

อาจมีโคลนเลน เศษหญ้า หิน มด แมลง  ปะปนตลอดเส้นทางในโลกของคริสติน่า

แต่เธอผ่านสิ่งเหล่านั้นอย่างไม่ย่อท้อ จนถึงปลายทาง

สิ่งที่เธอมองเห็นคือดอกไม้กลางทุ่งดอกน้อย สีขาวบริสุทธิ์ ชูช่ออยู่กลางความขรุขระลำเค็ญในทุ่งกว้าง

คริสติน่าไม่เก็บความลำเค็ญกลับมาบ้าน   เธอเก็บความงดงามกลับมา

วางไว้ข้างหน้าต่าง รับแดดอุ่น   เพื่อเธอจะได้ชื่นชม ยามเธอต้องจำกัดตัวอยู่ภายในโลกแคบๆของบ้าน

เพราะโลกภายนอกที่ยิ่งใหญ่ไพศาลก็จะกลับเข้ามาด้วยในกระเช้าดอกไม้ใบนี้



คุณล่ะคะ  เก็บอะไรไว้ในโลกของคุณบ้าง?

[เทาชมพู]

แถมให้อีกภาพ  The Master Bedroom . .

[เทาชมพู]

ขอกลับมาลุยนอร์แมน ร็อคเวลล์ ต่อ ค่ะ อย่างที่คุณนิลกังขาปรารภไว้ในตอนต้นของกระทู้ คห.ใดค.ห.หนึ่ง งานของร็อคเวลล์ในช่วงต้นๆ  ตั้งแต่ทศวรรษ 1930 - 1950  เป็นโลกสดใสรื่นรมย์ของอเมริกันผิวขาว...เท่านั้น ซึ่งถ้ามองเหตุผลว่าคุณร็อคเวลล์แกวาดลงปกนิตยสาร  หรือโฆษณา ที่คนอ่านล้วนเป็นคนขาว    ก็น่าเห็นใจว่าแกต้องวาดเพื่อกลุ่มเป้าหมายนี้ ถ้าแกฉีกแนวออกไป  ก็ไม่มีใครอ่าน  เผลอๆอาจตกงานเอาด้วย *************** คุณร็อคเวลล์ดูทีท่าว่าเป็นคนรักเด็ก    และคงรักหมาด้วย   ถูกใจคนรักหมาอย่างดิฉัน  แต่อาจจะถูกหนูเฟื่องคนรักแมวค้อนเอานิดหน่อย ในยุคเมื่อคุณปู่คุณทวดยังเป็นวัยซน     เด็กผู้ชายย่อมมีหมาแสนรักวิ่งติดหน้าตามหลังอยู่ไม่ขาด   เหมือนเด็กผู้ชายสมัยนี้ต้องมีเครื่องเสียบรูหูฟังเพลง เจ้าหมาน้อยหน้าซน จึงเข้ามามีบทบาทในภาพของร็อคเวลล์เป็นประจำ อย่างภาพนี้ No Swimming  ทางการเขาติดประกาศห้ามลงเล่นน้ำบริเวณนี้อยู่โต้งๆ  แก๊งค์เจ้าหนูก็ขอให้ได้ฝ่าฝืนถึงสนุก พอตำรวจหรือผู้ใหญ่โผล่มาไล่   ก็โกยอ้าวกันทั้งคนทั้งหมา  ผ้าผ่อนไม่ทันนุ่ง . .

[เทาชมพู]

อารมณ์ขันของร็อคเวลล์ มีอยู่เหลือเฟือในภาพต่างๆ    เขาแสดงออกผ่านทางนางแบบนายแบบทุกเพศทุกวัย     เป็นอารมณ์ขันที่น่าเอ็นดู บริสุทธิ์สะอาด   ไม่ใช่ความตลกแบบลบหลู่ดูหมิ่นอีกฝ่าย  หรือแกล้งกันแรงๆไล่ตีหัวกันอะไรแบบนั้น ภาพนี้คุณตาช่างซ่อมรองเท้ากำลังปวดเฮดกับหนูน้อยที่เอารองเท้าสำคัญมาให้ซ่อม     ว่าจะซ่อมยังไงดี ในเมื่อมันจิ๋วซะเหลือเกิน แต่เราก็คงดูออกว่า ในที่สุดคุณตาก็ซ่อมให้อย่างไม่ย่อท้อ  ไม่ละเลยความสำคัญของลูกค้า ผู้เห็นว่ารองเท้าของตุ๊กตานั้นเป็นสิ่งสำคัญยิ่งยวด  ขาดชำรุดไปตุ๊กตาจะไปไหนมาไหนได้ไง ดูจากสีหน้าสีตาท่าทางเคร่งเครียดของเธอซิคะ   หลักการบริการลูกค้าแบบคุณตา น่าจะได้รางวัลบริการลูกค้ายอดเยี่ยมแห่งปี . .

[เทาชมพู]

ภาพนี้ชื่อ After the Prom Prom Night เป็นงานฉลองยิ่งใหญ่ของนักเรียนมัธยม   จัดเต้นรำกัน แต่งตัวกันเริ่ดที่สุดไปร่วมงาน สาวน้อยจะได้ช่อดอกไม้จากหนุ่มน้อยคู่ควงของเธอ  ประดับบนเสื้อ หรือบางทีก็ข้อมือ ในภาพนี้  เมื่อจบงานเลี้ยงแล้ว  หนุ่มน้อยก็พาสาวน้อยไปกินอะไรรองท้องรอบดึก   ถ้าเป็นบ้านเราก็ทำนองข้าวต้มโต้รุ่ง ผู้ใหญ่ก็พากันเอ็นดู    คนขาย(ซึ่งอาจจะเป็นเจ้าของร้าน) ทำท่าปลื้มกับความงามของสาวเจ้า จนโงหัวไม่ขึ้น มาขอชมดอกไม้ติดเสื้อที่สาวน้อยอวดให้ดูด้วยความภูมิใจ  มีหนุ่มน้อยยิ้มแก้มแทบปริ ในเสน่ห์ของสาวคู่ควง . .

[เทาชมพู]

ภาพนี้ ร็อคเวลล์ล้อเลียนนักวิจารณ์ศิลปะ ชื่อ  Art Critic โปรดสังเกตว่าคนในภาพศิลปะมองเจ้าหนุ่มนักวิจารณ์อย่างตระหนก ราวกับเห็นน้องตุ๊ดตู่ ส่วนเลดี้ในภาพก็ทำหน้าเหมือนกับว่า...วุ้ยว้ายตายแล้ว  แกมาส่องดูอะไรชั้นยะ . .

[เทาชมพู]

ร็อคเวลล์เก่งอีกอย่างคือจำลองภาพในชีวิตประจำวันของชาวบ้านร้านถิ่นออกมาได้งามประทับใจ สิ่งที่เรามองผ่านๆไป เพราะเห็นกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน  เมื่อผ่านกล้องขยายสายตาศิลปิน  ก็กลายเป็นงานศิลปะที่มีชีวิตจิตใจมองไม่รู้เบื่อ อย่างภาพ Shuffleton's Barbershop ในเวลากลางวัน  คุณลุงทั้งหลายก็ประกอบอาชีพไป ในร้านเล็กๆติดจะรุงรังตามประสาร้านบ้านนอก  ไม่มีอะไรน่ามองซ้ำ แต่เมื่อหมดเวลาทำงาน  ปิดร้านด้านหน้า ไฟหน้าร้านดับมืดลง ไฟด้านหลังก็แจ่มกระจ่าง มองลอดเข้าไปในห้องด้านหลัง  ที่ใช้เป็นทั้งห้องอาหาร รับแขก นั่งเล่น แขกรับเชิญที่ล้วนแต่คนบ้านนอก ทำอาชีพเล็กๆน้อยๆในละแวกเดียวกัน ทยอยกันเข้ามา สวมวิญญาณของศิลปิน   บำรุงบำเรอใจกันและกัน  ดังที่เชกสเปียร์เคยกล่าวว่าว่า If music be the food of love, play on. แค่นั้นแหละ  เต็มอิ่มแล้วในความรู้สึกของพวกเขา  ไม่ต้องไปนั่งอยู่ในวงซิมโฟนีออเคสตราเสียก่อนถึงจะบรรเลงออก ขอส่งท้ายภาพด้วยพระราชนิพนธ์แปล เวนิสวาณิช ในสมเด็จพระมหาธีรราชเจ้า ชนใดไม่มีดนตรีกาล.........................ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก อีกใครฟังดนตรีไม่เห็นเพราะ..............เขานั้นเหมาะคิดกบฎอัปลักษณ์   ฤาอุบายเล่ห์ร้ายขมังนัก....................มโนหนักมืดมัวเหมือนราตรี อีกดวงใจย่อมดำสกปรก ...................ราวนรกเช่นกล่าวมานี่ ไม่ควรใครไว้ใจในโลกนี้....................เจ้าจงฟังดนตรีเถิดชื่นใจ . .

[เทาชมพู]

ถ้าใครจำความรักครั้งแรกสมัยอยู่ประมาณ ม.๒   ได้ อาจจำได้ว่าแอบดูเขา(หรือเธอ) บ่อยๆ แต่ไม่กล้าไปคุยด้วย อยากรู้จังว่าเขา(หรือเธอ) คิดยังไงกะเรา  ชอบเรามั่งมั้ย  รู้รึเปล่าว่าเราแอบชอบ ถ้าเขา(หรือเธอ) ยิ้มให้ เข้ามาคุยด้วย มาบอกว่าชอบเรา  ก็จะรู้ว่าโลกมีแต่สีชมพูและฟ้าเท่านั้น สิ่งมีชีวิตร่วมโลกก็มีแต่นกน้อย ผีเสื้อ กระต่ายน้อย กวางน้อย เต่าน้อย  ไม่มีเสือสิงห์กระทิงแรด ภาพนี้ ร็อคเวลล์ทบทวนความหลังให้หนุ่มใหญ่สาวใหญ่ทั้งหลาย ได้ลืมนึกถึงปัญหารถติดบ้าเลือดไปรับลูกไม่ทัน  หาโรงเรียนดีๆให้ลูกไม่ได้     ลืมความปวดใจเรื่องเอเน็ทไอเนทที่ทั่นผู้ใหญ่ยืนยันว่าปีหน้าก็จะใช้อีก   ฯลฯ ชื่อ Sweet Song so Young ค่ะ . .

[เทาชมพู]

. . ภาพนี้ ดิฉันชอบเป็นพิเศษ  ชื่อ The Shiner   Shiner ก็คือเบ้าขนมครกสีเขียวปัดรอบขอบตาสาวน้อยในภาพ  เรียกอีกอย่างว่า a black eye ดังนั้นถ้าจะชมดวงตาสาวคนไหนว่าดำขลับ อย่างสาวสเปนหรืออิตาเลียน   ฝรั่งไม่นิยมเรียกว่า black eyes  เขาเรียกว่า dark eyes ค่ะ สาวน้อยถูกเรียกตัวไปนั่งรอหน้าห้องครูใหญ่   นี่หมายถึงว่าเธอได้ก่อเหตุใหญ่ในโรงเรียน  จนถูกเรียกตัวไปไต่สวนหรือลงโทษ ประตูเปิดแง้มมองเห็นครูสาวยืนหน้าตากังวล รายงานครูใหญ่ผู้มีท่าทางเคร่งขรึมเจ้าระเบียบ รูปลักษณ์ของสาวน้อย ผ่านอะไรมาเชิญเดาก่อน     ตาซ้ายเขียวปัดเหมือนโดนกำปั้น  เข่ามีพลาสเตอร์ปิดแผลสดๆ   เสื้อเยิน ถุงเท้ายับ รองเท้าเชือกหลุดลุ่ย แสดงว่าเธอกรำศึกมาหยกๆ สะบักสะบอม แต่ขุนศึกหญิงมู่หลานนั่งกางข้อองอาจ   ยิ้มเผล่อย่างสุขใจเป็นล้นพ้น   เธอคงได้ตะบันหน้าไอ้หนุ่มรุ่นเดียวกันคนใดคนหนึ่งลงไปนอนนับสิบ  หลังจากแลกหมัดกันอุตลุด มันบังอาจมาสบประมาทสิทธิสตรี ประการใดประการหนึ่งหรือหลายประการ    เช่นกระตุกหางเปีย หรือท้าว่าผู้หญิงขี้แยดีแต่ร้องไห้   เธอก็เลยโดดเข้าสั่งสอนซะ   ให้รู้ว่าเพศหญิงไม่ได้อ่อนแออย่างที่ว่านะเฟ้ย หลังจากนั้นเธอก็เดินอาดๆ พาบาดแผลฟกช้ำดำเขียวมารับโทษ ที่รังแกนักเรียนชาย นี่แหละ หัตถาครองพิภพของแท้  อย่าประมาทเชียว

[ติบอ]

แอบแวบเข้ามาอ่านเรื่อง Norman Rockwelll หลังอาหารค่ำนะครับอาจารย์ ห่างหายจากบอร์ดไปวันกว่าๆ เรื่องเล่าของ อ.เทาชมพู ยังสนุกเหมือนเดิม คิดถึงเรือนไทยจังครับ คราวนี้ขอเอาภาพลุง Norman Rockwell สมัยที่ยังเป็น "เฮีย" อยู่มาฝาก อ.เทาฯ ซักภาพแล้วกันครับ .

[เทาชมพู]

คุณติบอ

[ติบอ]

. พอดีไปค้นเจอภาพของลุง Norman จากเวบเดิมครับ เลยขออนุญาตเอามาลงที่นี่ต่อจาก อาจารย์เทาชมพูด้วยครับ ภาพแรก ลุงเขียนไว้เมื่อปี 1920 (ในเวบที่ค้นมาบอกว่าแบบนั้นนะครับ แหะๆ) ชื่อภาพคือ Is He Coming? ในภาพแม่หนูกับน้องสาวคงเป็นเด็กฝรั่งอีกคู่หนึ่งที่สงสัยในคำบอกเล่าของพ่อแม่ว่าลุงซานตาคลอสจะโผล่ลงมาจากปล่องไฟได้มั้ย แล้วพุงโตๆของลุงจะไปค้างอยู่ระหว่างปล่องไฟหรือเปล่า ก็เลยถือตะเกียงย่องลงมาจากห้องนอนตอนกลางดึกที่ไฟในเตาผิงเริ่มมอดลงบ้างแล้ว เพื่อแอบดูว่าลุงซานตาคลอสมาหรือยัง แล้วปีนี้ของขวัญที่เขียนอธิษฐานเอาไว้จะได้สมใจปรารถนามั้ยน้อ ..... หรือคิดอีกที เด็ก 2 คนนี้อาจจะแอบลงมาดักคุณพ่อที่จะเอาของมาใส่ในถุงเท้าเหนือปล่องไฟก็ได้ เพราะสงสัยมาข้ามปีแล้วว่าตกลงใครคือลุงซานตาคลอส He ที่ว่าก็เลยกลายเป็นคุณพ่อแทนไงครับ อิอิ

[ติบอ]

. ภาพนี้ชื่อ Marrie Christmas Couple Dancing Under The Mistletoe ครับ ปีที่วาดทางเวบไม่ได้บอกไว้ ผมเดาเอาเองว่าลุงในภาพอาจจะอยากบอกรักกับป้าชุดเขียวคนนี้มาตั้งแต่นานแสนนานมาแล้ว แต่ยังหาโอกาสบอกรักไม่ได้ซักที ถึงแม้ว่าจะแอบรู้มาว่าป้าเองมีใจให้ลุงอยู่ก็ตาม จนวัน Christmas วันหนึ่งเมื่อทั้งคู่มีอายุมากขึ้นแล้ว ถึงได้พบโอกาสเหมาะเจาะที่ใต้ช่อ Mistletoe ช่อหนึ่ง เนื่องจากธรรมเนียมคริสต์ เขาอนุญาตให้หนุ่มสาวที่อยู่ด้วยกันใต้ช่อกาฝากชนิดนี้ซึ่งนำมาแขวนประดับไว้ในวันคริสมาสต์จูบกันได้ ลุงกับป้าก็เลยลุงขึ้นมาเต้นระบำกันร่าเริง ด้วยความยินดีปรีดากับโอกาสทองของตัวเอง (โดยลืมไปว่าเขาอนุญาตให้ "หนุ่มสาว" นะนั่น หิหิ) ในภาพลุง Norman วาดไว้ให้ไม่น่าเกลียดนัก โดยการหันหน้าตาลุงตุ้ยนุ้ยหัวเริ่มล้านออกมาทำหน้ากรุ้มกริ่มแทน ลองคิดดูว่าถ้าคนที่หันออกมาเป็นป้า แล้วมีแววตาแบบที่ลุงทำอยู่นี่ ไม่รู้คนดูภาพจะคิดยังไงก็นะครับ ฮี่ๆ ปล. ที่จริง 2 ลุงกับป้าคู่นี้อาจจะเป็นคู่รักที่อยากย้อนความทรงจำกันก็ได้ใครจะรู้ แต่เชื่อเถอะครับ ผู้หญิงหลายคนยืนยันได้ว่าไม่ว่าจะใช้จินตนาการขนาดไหนก็ตาม สามีตัวเองไม่มีทางทำสีหน้าแบบลุงได้หรอกครับ อิอิ

[ติบอ]

. ภาพนี้ชื่อภาพคือ Christmas - Santas Reading Mail ลุง Norman วาดเอาไว้เมื่อปี 1935 เป็นสีน้ำมันบนผืนผ้าใบเหมือนอีก 2 ภาพแรก ในภาพลุงซานต้ากำลังอ่านจดหมายจากนหูน้อยทั่วมุมโลกอย่างเคร่งเครียด ใช้ปากกาขนนกจดรายการของสารพัดอย่างลงไปบนสมุดเล่มโตที่เปิดแล้วเปิดอีกบนโต๊ะของลุง และเนื่องมาจากลุง Norman วาดภาพนี้เอาไว้เมื่อ 70 กว่าปีมาแล้ว ลุงซานต้าถึงได้ใช้ปากกาขนนกกับสมุดเล่มโต เพราะถ้าเป็นซานต้ายุคใหม่คงใช้โปรแกรมคอมพิวเตอร์ กับซอฟต์แวร์ซักโปรแกรม ป้อนอะไรเข้าไปก็ไปจัดเข้าพวกได้ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนตอนนั้น แหงๆ หิหิ ปล. อยากรู้จังว่าถ้าป้า Barbra Streisand ไปร้องเพลง "My grown up Christmas list" อยู่หน้าลุงซานต้าส์ลุงจะเกาหัวหนักกว่านี้มั้ย เพราะแกคงต้องไปนั่งนึกหาวิธีปลดนักการเมืองแนวหน้าทั่วโลกออกจากเก้าอี้กันระนาวนะเนี่ยะ หิหิ

[ติบอ]

. ภาพนี้ชื่อ A Drum for Tommy ครับ Norman วาดเอาไว้เมื่อปี ค.ศ. 1921 เป็นจิตรกรรมสีน้ำมันบนผ้าใบอีกเหมือนเคย ลุง Santas คงได้รับจดหมายหรือไม่ก็โทรจิตซักฉบับจากหนูน้อย Tommy แล้วล่ะ ถึงได้เอากลองมาฝากเจ้าหนู ส่วนลุง Norman ก็คงไปเห็นว่าหนูน้อยสะกดจดหมายอย่างที่เห็นอยู่ เลยแอบไปบันทึกภาพของลุง Santas ที่ขำกับจดหมายอย่างใจดีมาให้พวกเราได้ดูกัน หลังจากเห็นชื่อ Tommy แล้วผมมีเรื่องความเลวของตัวเองมาสารภาพครับ เรื่องคือผมไปซื้อ "หนังแผ่น" มาดูนี่แหละ ไม่ใช่หนังแปลกๆหรอกครับ แค่หนังไม่มีลิขสิทธิ์น่ะ ผลปรากฏว่าเขาแปลชื่อเด็กผู้ชายที่ชื่อ Tommy ว่าท้องบ้าง กระเพาะบ้างทั้งตั้งแต่ต้นจนจบ บางฉากก็เลยมีคำแปลแปลกๆขึ้นมาด้านล่าง เช่น "กระเพาะๆ ฉันจะออกไปข้างนอกแล้วนะเธออยากอยู่บ้านมั้ย ?" ทำเอาคนอ่าน(คำแปล) งงเป็นพักๆได้..... อืม คิดอีกทีเขาคงอยากให้ผมหัดฟังภาษาอังกฤษนะครับ แหะๆ