มาพร้อมกับเรื่องใหม่ตามที่สัญญาไว้(จบแล้วค่ะ)

[เทาชมพู]

 ขอเริ่มต้นแบบนิยายสยองขวัญตามนี้ค่ะ   ลองวาดภาพตามไปด้วยจะยิ่งมีรสชาติหนักขึ้น

ฉากแรก และเป็นฉากสำคัญที่สุดเริ่มขึ้นในกลางฤดูร้อน  ปี 1879    เดือนสิงหาคมปีนั้นเป็นปีที่ร้อนจัดของรัฐจอร์เจีย  อุณหภูมิพุ่งขึ้นถึงหนึ่งร้อยองศาฟาเรนไฮท์เศษๆ    ทำเอาชาวบ้านไม่อยากจะออกไปข้างนอกมากกว่าพักผ่อนอยู่ในบ้านซึ่งมีร่มเงาเย็นสบายกว่า
ขอซูมกล้องไปที่เมืองมาคอน ซึ่งตอนนั้นเป็นเมืองเล็กๆ พลเมืองสักหมื่นหนึ่งได้   อยู่กันมาแบบสงบเรียบร้อยไม่เคยมีเรื่องราวตื่นเต้นอะไรสักอย่างเดียว
ณ บ้านสองชั้นแบบเรียบๆหลังหนึ่ง แถวถนนที่เรียกว่า สายที่สาม   เป็นที่อาศัยของครอบครัวฐานะดี มีความเป็นอยู่สงบเงียบเช่นเดียวกับบรรยากาศในเมือง    
เจ้าของบ้านเป็นอดีตนายธนาคารชื่อวิลเลียม ซัลลิแวน  บัดนี้ปลดเกษียณแล้ว      เขามีลูกสาวสองคนอายุสามสิบกลางๆ ชื่อซาร่าห์และอลิซ
สมัยนั้นวัยประมาณนี้ ถือว่าเป็นสาวแก่ พ้นวัยแต่งงาน    แต่ในเมื่อพ่อมีฐานะดี ลูกสาวสองคนก็มีความเป็นอยู่ดี ไม่เดือดร้อนในการหาเลี้ยงชีพ

[เทาชมพู]

นายซัลลิแวนเป็นพ่อม่าย    พอภรรยาตายได้ไม่นานเขาก็แต่งงานใหม่กับผู้หญิงวัยกลางคนชื่อมาร์ธา   ไม่มีลูกด้วยกัน    
อยู่กันสี่คนแบบเรียบๆแม้ว่าไม่หรูหราฟู่ฟ่า   แต่ก็สุขสบายดี พอแก่อัตภาพ

นอกจากเจ้าของบ้านก็มีสาวใช้อีกคนหนึ่งชื่อแมรี่ เป็นหญิงสาววัย ๒๖ ปี ชาวบ้านธรรมดาๆ  
บางวันเธอก็อยู่บนที่พักในห้องใต้หลังคาชั้นสามของบ้าน  หรือบางวันก็ขอลาไปค้างที่อื่น  นายจ้างก็ไม่เข้มงวดอย่างใด

[เทาชมพู]

วันนั้น   ซาร่าห์ลูกสาวคนโตไปธุระต่างเมือง     ในบ้านจึงเหลือเจ้าของบ้านอีก ๓ คน  และคนที่ ๔ คือสาวใช้ซึ่งอยู่ในห้องนอนใต้หลังคา
คุณนายมาร์ธาทำโน่นทำนี่ตามประสาแม่บ้าน  ง่วนอยู่ในห้อง บนชั้นที่สอง  

นายวิลเลียมกลับมาจากธุระข้างนอก   ก็เอนกายลงงีบบนโซฟายาวในห้องนั่งเล่นชั้นล่าง   เขาเอนหลังพิงพนัก เหยียดขา ลงบนพรม  ไม่ได้ยกเท้าขึ้นมาพาดบนพื้นเบาะโซฟาให้เปรอะเปื้อนเบาะเปล่าๆ  
แล้วก็หลับไปอย่างสุโขตามประสาคนสูงวัย

นายวิลเลียมไม่ได้นึกฝันเลยว่าในความเงียบนิ่งสนิทของบ้าน     มาร์ธาภรรยาเขานอนจมกองเลือดตายอยู่บนห้องชั้นบนมาหนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้ว
ด้วยฝีมือฆาตกรรายเดียวกันกับผู้ที่เงื้ออาวุธขึ้นเหนือร่างเขา  ซึ่งกำลังกรนอยู่อย่างเป็นสุข    ในนิทราครั้งสุดท้ายของชีวิต

[เทาชมพู]

 ขอหยุด เพื่อรอต้อนรับผู้ที่หอบเสื่อ หอบหมอน มานั่งฟังแล้วก็อาจจะหลับไประหว่างฟัง
ใครมากรุณาส่งเสียงด้วยค่ะ  อนุญาตให้คุยกันได้ตามสะดวก เพื่อกระทู้จะได้ไม่เงียบเยียบเย็นยะเยือกจนเกินไป
ส่วนเรื่องการไปค้นหาข้อมูลมาอ่านตอนจบก่อนนั้นก็เชิญทำตามสบาย    กำลังดูว่าจอมยุทธอย่างคุณอาชาผยองหรือคุณปากกานินี่ จะเจอไหม
เพราะดิฉันจ้างแฮคเกอร์ไปบล็อคเว็บที่เกี่ยวข้องไว้หมดแล้ว
ถ้าเจอแปลว่าแฮคเกอร์ทำงานไม่ได้ผล   จะได้จ้างรายใหม่

[อ๊อฟ]

 เข้ามาลงทะเบียนปูเสื่อรอฟังเป็นคนแรกครับ    

[CrazyHOrse]

 ปูเสื่อนั่งเชียร์แถวหน้าด้วยคนครับ

[ชื่นใจ]

 มาเป็นเชียร์ลีดเดอร์ค่ะ  
(แต่เชียร์ลีดเดอร์รายนี้ ไม่ขอทำท่ากระโดด หกคะเมนตีลังกานะคะ
...ถ้ามีท่าทางแบบนั้น จะขอนั่งอู้ก็แล้วกัน)      

[เทาชมพู]

คุณชื่นหลีดท่านี้ก็ได้ค่ะ

[ศนิ]

 ลงทะเบียนด้วยคนค่ะ ^^

[เฟื่องแก้ว]

อุย อาจารย์ดำเนินเรื่องได้ชวนขนหัวลุกมาก โปรยแบ็คกราวนด์ไว้แบบสงบ สวยงาม เรียบง่าย แต่จบฉากแรกด้วยภาพ ฆาตกรเงื้อง่ามีดเตรียมแทง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[ติบอ]

 ฉากจบลุ้นระทึกแบบนี้แหละ ที่ทำให้ป้าแม้นป้าเมี้ยนทั้งหลายต้องมาทนดูข่าวเพื่อรอดูละครภาคค่ำ อิอิ


ปล. ผมไม่ใช่ป้าเมี้ยนปากปลาร้าที่ต้องมานั่งติดตามละครทุกฉาก แล้ววิจารณ์ทุกฝีก้าว ให้คนข้างๆหงุดหงิด
แต่ขออนุญาต อ.เทาชมพู ตั้งเวลากระทู้ อัด VDO ไว้ดูเวลาว่างซะเลยทีเดียวนะครับอาจารย์

[pipat]

. ส่งดารามาช่วยครับ

[เฟื่องแก้ว]

ต๊าย พี่พรรฒน์ ส่งดารามาได้เหมาะเจาะมากเลย หนูอ่านตอนต้นของอาจารย์ แล้วคิดถึงเรื่อง Desperate Housewives เพราะว่า ฉากย่านที่อยู่ในเรื่อง เวสทิเรีย เลน ก็ดูสงบเรียบง่ายเหมือนกัน ก่อนจะจบลงด้วยอัตวินิบาตกรรม เลือดนองงงงง แถมในไตเติ้ล มีรูปคุณลุงคุณป้าสองคนนี้ด้วยค่ะ ว้าย สยึมกึ๋ย อะไรจะพอดิบพอดีขนาดน้าน

[pipat]

สะบิวกิ้ว น้องเอ๋ย นี่ฉากครับ บ้านหลังหนึ่งในเมืองมาคอน จอร์เจีย .

[เฟื่องแก้ว]

 สะบิวกิ้วนี่ ศัพท์ใหม่จริงๆ
ไม่เคยได้ยินเลยพี่พรรฒน์
เรามีทู้สำนวนเก่าแล้ว
ลองดวลสำนวนใหม่ๆ กันบ้างดีไหมคะ
เอ่อ เพื่อศึกษาวิวัฒนาการของภาษาน่ะค่ะ อิอิ