“ชายข้าวเปลือกหญิงข้าวสารโบราณว่า น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าอัชฌาสัย”

[111]

 แก่ตัณหานี้ทำไมจึงไม่แก่
ยังปกแผ่พังพานผึงตึงใจหาย
เห็นสาวสาวเข้ายังตะเกียกตะกาย
คิดอุบายจะใคร่เฉ่งแต่เกรงจน
คืนและวันพลันดับก็ลับล่วง
ท่านทั้งปวงจงอุตส่าห์หากุศล
พลันชีวิตคิดถึงรำพันตน
อายุคนนั้นไม่ยืนถึงหมื่นปี
อันความมรณาถ้วนหน้าสัตว์
แต่พระตรัสเป็นองค์พระชินศรี
แสนประเสริฐเลิศภพจบราตรี
ยังจรลีเข้าสู่นิพพานเอย ฯ

[111]

 จบแล้วจ้ะ.........

[เวคิน]

 ขอบคุณมากครับ ชอบกลอนบนนี้มากแต่ไม่เคยได้อ่านเต็มๆ ซักที....